fietsvakantie in de Kempen : Dag 2

De eerste nacht in een vreemde omgeving is altijd de slechtste voor de kinderen, zo heeft 5 jaar ervaring ons intussen al geleerd. Dit keer is het niet anders! Aangezien we niet met z'n allen in de tent kunnen, heeft Kevin zich 'opgeofferd' om in de voortent te slapen. De kinderen en ik liggen dus op vier slaapmatjes in de tent. Louise aan de kant, en ik lig opgepropt tussen Ella en Norah. Ze worden alle drie geregeld wakker, maar Norah spant toch de kroon: keer op keer slaagt ze erin uit haar slaapzak te kruipen en van haar matje te rollen zodat ze ofwel helemaal tegen de zijwand van de tent komt te liggen, ofwel helemaal over mij (zucht!). Maar toch liever in de tent tussen mijn dochters dan in de voortent tussen de muggen, spinnen, oorwormen en wie weet wat nog allemaal. Gelukkig slapen ze allemaal tot bijna half negen, zodat iedereen toch min of meer uitgerust is.

Nadat we lekkere croissants gegeten hebben voor het ontbijt, vertrekken we met de fiets naar de vijver en speeltuinen. Norah is supertrots dat ze tussen de zussen in mag fietsen! Ellen komt ook met Hannes (potentiële toekomstige schoonzoon ;-), Falke, Daan en Wout. Het wordt lekker warm en de kids spelen naar hartelust in het zand en het water. De meiden beleven dolle pret met hun roze opblaasbootje (ja, zelfs dát kon nog in de fietstassen!). Het wordt een leuk vakantiedagje met zon, zand, water, een ijsje, en tussendoor slagen Ellen en ik er zelfs in even te gaan zitten en bij te praten ;-)

's Avonds moet iedereen in de douche. Die werkt met een magneetkaart die je moet opladen. Altijd een hele organisatie, zo drie kinderen onder de douche zetten op een camping, maar op tien minuten zijn Kevin en de meiden gedoucht, zodat ik rustig van de resterende tien minuten kan genieten! Daarna eten we frietjes met curryworstjes in de snackbar, ravotten nog even in de speeltuin en haasten ons daarna naar de tent omdat het al laat wordt. Om 21.15u liggen ze erin, en om 22u wordt het eindelijk stil in de tent...en wij maar denken dat ze moe waren!

fietsvakantie dag 2

Fietsvakantie in de Kempen : Dag 1

Een fietsvakantie met de kids...zou dat haalbaar zijn, vroegen we ons af. We besloten de proef op de som te nemen en het gewoon eens een weekje te proberen. Niet te ver van huis, zodat de kids kunnen opgehaald worden indien nodig. Wel wat anders dan de Noordkaap, Zuid-Frankrijk of Parijs, maar kom : het gaat erom de kinderen op een prettige, ongedwongen manier te laten kennismaken met deze ontspannende manier van reizen.

Ella en Louise zijn gewend om te fietsen: sinds ze drie zijn rijden ze met de fiets naar school, en verder maken we geregeld tochtjes. De meiden gaan dus zelf fietsen. Norah gaat in de fietskar maar haar fiets gaat ook mee, achterop de kar gebonden, zodat ze op rustige stukken zelf kan fietsen. Einddoel voor de eerste dag is de Lilse Bergen (25 km...ze deden tot hiertoe maximum 17 km maar kom, voor een marathon train je ook niet helemaal ;-) Dan willen we verder naar Lichtaart en, als het weer het nog toelaat, naar Kasterlee, waar oma en opa de kinderen komen ophalen.

Het is even wikken en wegen bij het inpakken : één extra T-shirt en één topje per persoon, geen lange broeken mee, één 'multifunctioneel' bord per persoon, slaapzakken en matjes, ... we krijgen alles in acht fietszakken en de fietskar! Ik heb zelfs nog ruimte over om mijn boekweithoofdkussen mee te nemen (met 2/3de van de boekweit eruit weliswaar)! Ella en Louise vervoeren hun eigen slaapzak op hun bagagedrager, wat ze 'supercool' vinden. Wat zo mogelijk nog cooler is, is het fietscomputertje dat Kevin op hun fiets geïnstalleerd heeft, zodat ze kunnen zien hoeveel ze rijden en hoeveel kilometer ze al gedaan hebben. En natuurlijk hebben ze ook zo'n drinkenbushouder zoals mama en papa, hoewel die van ons niet van Barbie is ;-).

De avond voor het vertrek maak ik nog snel voor elk kind een T-shirt, waar vanachter op staat : 'Mijn eerste fietsvakantie! ' en dan hun naam, zodat fietsers die ons voorbijsteken hen eventueel kunnen aanmoedigen. Ze zijn er supertrots op! (even heb ik overwogen om voor ons beiden ook T-shirts te maken, maar dan met de tekst 'Goe zot !' erop ;-)

Nog één nachtje slapen in ons eigen zachte bed en dan ....zijn we weg!

Maandag 1 augustus
Uitgewuifd door de grootouders, nonkel Geert, Tine en Mats rijden we de straat uit. Na drie km komen we tot de conclusie dat we de fleecen van de meisjes vergeten zijn, dus rijdt Kevin snel even terug over huis. De eerste brug wordt vlotjes overwonnen, en we vorderen goed. Ella en Louise zijn geboeid door hun fietscomputer ( 'Mama, ik rijd een 1 en een 2! En nu een 1 en een 3!'). We hebben wel wat beziens onderweg; de meesten bekijken ons alsof we gek geworden zijn!
Al snel komt er een rustig autovrij stukje en mag Norah ook zelf fietsen. En fier dat ze is! Zo maakt ze echt deel uit van ons fietsend gezinnetje. Die eerste dag fietst ze zelf een drietal kilometer, verspreid over enkele etappes.

We maken uiteraard de nodige stops : elke 5 km (daar doen we ongeveer een half uur over) stoppen we om iets kleins te eten of wat te spelen. We smullen van de kerstomaatjes en de energiesnoepjes (druivensuiker!) die oma en opa ons meegaven. Dan stappen we weer de fiets op, en mag er iemand anders eerst rijden. De tijd wordt gevuld met liedjes zingen (zelf uitvinden), reken- en telspelletjes, rijmpjes maken over elkaar, huisnummers proberen te lezen enzovoort. Vervelen doen we ons niet!

Zo vliegt de tijd snel voorbij en voor we het weten is het al tijd om te picknicken. We spreiden ons picknickdeken uit vlak naast een wei met koeien. Van fietsen krijg je honger, dat is wel duidelijk want er wordt door iedereen flink gegeten! Nog even de benen strekken en hup, terug de fiets op. We proberen Broeder Jacob in canon te zingen...dat geeft aanleiding tot hilarische momenten! Op die manier glijden de kilometers vanzelf voorbij. Norah doet een dutje in de kar en wanneer ze wakker wordt zijn we er al bijna! We wandelen nog even tot bij de Achtzalighedenboom en om 15u fietsen we de parking van de Lilse Bergen op...euforie alom: we hebben het gehaald!!! Toch een ferme prestatie voor 2 vijfjarigen. We zijn supertrots op onze dochters!

We krijgen een plekje toegewezen en zetten onze tent op. Iedereen helpt! De meisjes sliepen al eerder in een tent, maar zo'n campingkar is toch nog wat anders dan een iglotentje dat eigenlijk maar voor drie personen is. Ze vinden het allemaal heel spannend! De slaapmatjes worden verdeeld, en ik vind dat ik eerst mag kiezen omdat ik de oudste ben ;-) Ik kies er lekker het dikste uit, hèhè. Ondertussen maken we een praatje met de buren, die onder de indruk zijn van de prestatie van de meisjes. Hun tweelingneusjes krullen!

Als de tent staat en de bagage erin ligt, gaan we eerst een ijsje eten - dat hadden we beloofd! Tot onze verrassing lopen we enkele kindjes van school tegen het lijf, met bijhorende mama's ;-) Ella, Louise en Norah willen meteen mee het water induiken en schieten snel hun short en onderbroek uit!

Die avond koken we fietsjes-spaghetti, pasta in de vorm van fietsjes die Ella onlangs van haar peter - ook een fervent fietser - gekregen had, speciaal voor op fietsreis. Het smaakt heerlijk zo voor onze tent, en de meiden vinden het leuk dat ze niet aan een tafel moeten zitten maar gewoon op hun poep op een deken! (gek dat ze toch de hele week zullen blijven vragen : 'mag ik van tafel?') Na het eten gaan we nog even terug naar de grote speeltuin, waar het ondertussen heerlijk rustig is, zodat ze nog even naar hartelust kunnen ravotten. Het is ons werkelijk een raadsel waar ze de energie vandaan blijven halen, die drie krawaten van ons! Om 21.30u liggen ze onder zeil...maar slapen? Da's wat anders!

Wordt vervolgd...hier alvast wat fotootjes van de eerste dag:

fietsvakantie

Ella's tand-affaire

Ella heeft chance gehad. Of eigenlijk niet, maar toch wel in die zin dat het veel erger had kunnen zijn. Dit is wat er gebeurd is: zondag, na een heerlijk frisse plons in ons nieuwe zwembadje, wikkel ik haar in haar grote Megamindy-handdoek. Lekker warm ingepakt stapt ze naar Louise die onder de pergola zit te kleuren. Ik heb zelf niet gezien hoe het gebeurd is, maar ik vermoed dat ze op de stenen trappen naar de pergola op een puntje van de megamindy-handdoek getrapt is en zo gestruikeld is, want even later hoor ik haar hard wenen, zittend op haar knieën op de trappen. Vlug neem ik haar mee naar binnen en hou een koud, nat washandje tegen haar tand, die een beetje bloedt. Papa en ik zien al meteen dat er een klein stukje van de tand is afgebroken, maar wat erger is: de tand is een beetje verplaatst en staat nu scheef, half vóór een andere tand...bovendien zijn het tandvlees en haar lip nu al megadik.

Ella is helemaal in shock, ze zit te trillen en kan niet stoppen met wenen. Dat duurt zo toch nog wel bijna een uur. Ik vraag na wie de tandarts van wacht is, maar dat blijkt helaas niet de onze te zijn en ik wil niet het risico lopen dat ze een schrik opdoet door een tandarts die niet gewoon is om met jonge kinderen om te gaan. We besluiten dus haar nu wat te laten kalmeren en morgen met haar langs onze eigen, superkindvriendelijke tandarts te gaan.

Eten gaat natuurlijk niet goed, maar gelukkig hebben we nog veel yoghurt. 's Avonds geven we haar nog perdolan want ze klaagt toch nog van pijn.

Merkwaardig hoe je als moeder, als er zoiets gebeurt met je kind, meteen - misschien wel onbewust - je schuldgevoelmechanisme in gang zet: ik had haar de kaphanddoek moeten aandoen, die is zo lang niet! Ik had moeten zeggen dat ze voorzichig moest zijn op de trap! Ik had moeten zeggen dat ze in de tuin moest blijven! Enz.enz... (noot aan mezelf: natuurlijk had ze de kaphanddoek niet willen aandoen...die van megamindy is haar favoriete. En ik kan toch niet altijd hun handje vasthouden...)

Wij vandaag dus op bezoek bij de tandarts. Het plan was om Norah en Louise even te droppen bij oma en opa, maar Louise wou zó graag meegaan om haar tweelingzus bij te staan, dat ik dat maar toegestaan heb (ondanks dat er eerst protest was bij Ella omdat ze graag eens even alleen met mama ergens naartoe ging...ik heb haar dan beloofd dat ik morgen met haar alleen naar de winkel zal gaan. Onze kids hebben er echt nood aan af en toe eens een ouder alleen voor zichzelf te hebben, maar dat is praktisch niet altijd haalbaar...)

Het verdict : niks eigenlijk. De kans is groot dat het melktandje uit zichzelf langzaamaan terug op de goeie plaats komt te staan. Het kan wel zijn dat er een zenuw geraakt is, en dan zal de tand na verloop van tijd bruingrijs worden. Er is een foto genomen, en de nieuwe tand zit al klaar, dus over een goei jaar zal ze normaal beginnen wisselen en krijgt ze een grote tand, die hopelijk geen schade vertoont door dit melktandje dat een beetje in het tandvlees geschoten is. Verder moeten we ervoor zorgen dat al haar eten hapklaar is, zodat ze niet moet afhappen en de gevoelige plek - die nog wel een tweetal weken dik kan blijven - gespaard blijft. En goed in 't oog houden of er geen abces op komt natuurlijk.

Zowel Ella als Louise mogen een cadeautje kiezen, en thuisgekomen is Ella de hele affaire al bijna vergeten. Haar conclusie: 'Joepie, nu moet ik geen korsten eten!' Da's nog eens chance hebben!

Nog steeds graag naar school!

Nu de tweede week van haar schoolcarrière erop zit, kunnen we wel zeggen dat het voor Norah een succes is. Er waren nog geen één keer traantjes bij het afscheid 's morgens. Telkens gaat ze flink bij de juf staan, of holt ze de zussen achterna om nog wat te spelen op de speelplaats. Ze had deze week wel wat moeilijke momentjes in de klas en tijdens de speeltijd : op maandag waren de zussen met hun klas naar de bibliotheek, en dus vond Norah hen niet tijdens de speeltijd. Dat vond ze niet zo leuk. En op donderdag hield ik haar een dagje thuis omdat ze met zo'n kanjer van een ochtendhumeur was opgestaan, dat ik haar gewoon terug in bed heb gelegd (waar ze nog tot 10u heeft geslapen). Toch wel handig, thuisblijfmama zijn. Verder is ze een paar keer komen vertellen dat ze 'beetje geweend' heeft in de klas. Maar ze wil toch elke dag weer graag terug gaan, dus wie ben ik om haar dat te beletten.

Voor Ella en Louise is het nieuwe er ondertussen al af: zij spelen tijdens de speeltijd al terug met hun eigen vriendinnetjes. Maar er zijn volgens hen genoeg andere kindjes die op Norah letten, want toen ze op een dag kwam vertellen dat ze tijdens de speeltijd geweend had, vroeg ik aan Ella en Louise of zij Norah dan niet getroost hadden. 'Nee, wij waren tikkertje aan 't spelen, maar Maité heeft haar getroost', kreeg ik als antwoord!

Overal waar ik nu kom (in ons dorp althans!) krijg ik nu vragen als: 'Zijt ge maar alleen? Is die kleinste nu ook al naar school?', gewoon als de mensen zijn mij overal met minstens één kind te zien verschijnen. En dan volgt onvermijdelijk de vraag 'of ik nu nog wel weet wat doen thuis'...
...en óf ik weet wat doen! Die voormiddag vliegt echt voorbij! Ik wil zoveel doen in het huis en in de tuin dat ik begot niet weet waar eerst te beginnen. Enkele bronnen van frustratie heb ik al kunnen wegwerken, maar er liggen er nog veel, heel veel te wachten. Maar wat een luxe om eens te kunnen doorwerken aan iets. Want dat heb ik bijna vijf jaar niet kunnen doen.

Echt veel tijd voor mezelf schiet er voorlopig nog niet over. Ik ga wel drie keer per week lopen (ben begonnen met 'start to run'), en ben al eens op mijn gemak naar de kapper geweest en met oma naar het shopping center om kleren voor mezelf te kopen. Da's wel genieten, natuurlijk.

Maar het leukste moment van de dag is toch wanneer ik mijn kapoenen mag gaan afhalen in de klas, en ze enthouiast komen aangelopen: 'Mama!', alsof ze me een maand niet gezien hebben. Dan sluit ik hen in mijn armen, en denk ik: 'ik heb de geweldigste kids van de hele wereld!'

Norah fietst!

Ik heb het hier al eens gezegd: 't is een straffe, dat klein geval dat wij hier hebben rondlopen. Toen ze één jaar werd, kreeg ze haar eerste fiets: een loopfietsje op drie wielen. De zomer vóór ze twee werd, reed ze al vrolijk rond op de loopfiets van de zussen. Maar mevrouwtje wou nóg meer: rijden met een échte fiets met trappers, zonder zijwieltjes, zoals Ella en Louise.

Wie lieten nu en dan eens op de eerste fietsjes van de zussen zitten, maar ze kon niet met haar voeten aan de grond. Trappen lukte al wel, maar praktisch was het niet. Tot we haar enkele dagen geleden nog eens lieten proberen. Ze was blijkbaar een heel stuk gegroeid, want ze kon nu wél aan de grond. En dat gaf natuurlijk véél meer mogelijkheden. In 't begin was ze wat onzeker en wou ze altijd vastgehouden worden, maar na een dagje oefenen reed ze vrijdag heen en terug naar 't school, heen en terug naar oma en opa én 's avonds nog een ritje in 't park! Bij de bochten scherpe bochten houden we haar nog vast, maar da's denk ik meer om onszelf gerust te stellen. Want kijk maar eens hoe goed het al lukt :

Ikke ook naar school, hè!

't Is een straffe, die jongste van ons. Ze gaat amper drie dagen naar school en ze wandelt de speelplaats op alsof ze haar hele leven niks anders gedaan heeft! Nog geen enkele traan heeft ze gelaten in de klas, en volgens de juf doet ze goed mee en is ze superflink. Wat een opluchting!

De eerste dag mochten we de peutertjes in het klasje afzetten, maar vanaf de tweede dag moeten ze bij juf Ines op de speelplaats verzamelen. Daar maakt Norah geen enkel probleem van! Even zwaaien - 'Daaag, mama!' - en ze gaat bij haar klasje staan. 'Sjilderen?', vraagt ze aan de juf. Want dat wil ze toch wel héél graag eens doen. Van achter de gesloten schoolpoort zie ik haar dan even later flink meestappen naar de kleuterzaal, met haar boekentasje op de rug alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze is zooooooo trots dat ze nu eindelijk ook, zoals de grote zussen, naar school mag! Vanmorgen reden Ella en Louise met hun fiets alvast de schoolpoort binnen, en ik parkeerde mijn fiets buiten. Lichte paniek bij Norah: 'Ik ook wel mee naar school, hè mama!'

Op woensdag kwamen de zussen 's middags met een straf verhaal thuis over Norah die met hen mee op een speeltuig was geklommen, maar er niet meer af durfde. Juf Annemie ontpopte zich tot de held van de dag door haar te komen redden ;-) Verder kreeg ze die dag ook nog een bal tegen haar hoofd, maar daar heeft ze blijkbaar geen probleem van gemaakt. Ze vond het in ieder geval de moeite niet om er iets van te vertellen thuis.

Wat komt ze dan wel vertellen? We hebben eigenlijk al wel veel opgevangen. Ze hebben blijkbaar al een liedje geleerd met gebaren erbij, waar ze precies al goed mee weg is. Ze heeft al gestempeld, en met de poppen en de autootjes gespeeld. En toen ik vanmorgen zei dat ze nog naar het toilet moest gaan voor we vertrokken, zei ze : 'Ja, treintje! Mama tuut tuut zeggen!'. Haar koekendoosje is altijd flink leeg gegeten: 'Aaaaaaaalles opppp!!!'

Vanmiddag aan tafel vertelde ik dat Ella en Louise nog terug naar school gingen, maar dat Norah mee terug naar huis mocht komen, met mama een boekje lezen en dan het tutje gaan zoeken om wat te rusten. Madame haar reactie : 'Neeeee!!! Gij zij een zotteke, eh mama! Ik ga terug!!!' Ja lap, zeg. Ik heb toch even getwijfeld; moe zag ze er niet uit, maar ik weet dat ze veel slaap nodig heeft. De vorige dagen sliep ze direct toen ik haar in bed legde, en na anderhalf uur moest ik haar altijd wakker maken. Haar nu al een hele dag naar school laten gaan leek me ineens wat teveel van het goeie; morgen is er immers nog een dag. Het lukte me haar om te praten, en inderdaad: ze heeft weer een flinke dut gedaan. Het nadeel is wel dat het dan 's avonds pas half negen is eer ze slaapt...ach, misschien probeer ik het volgende week wel eens.

Wanneer ik haar in bed leg, hebben we altijd nog een leuk moeder-dochter-gesprekje. Dat van vanavond ging ongeveer zo :

Ik : 'Ga je morgen weer naar juf Ines? Ik denk dat er in de klas ook wel puzzels zijn.'
Zij, dolenthousiast: 'Jaaaa, puzzels maken!! Ella Louise ook naar school, hè. Ik ook naar school.'
Ik: 'Krijg ik nog een dikke kus?'
Zij: 'Nee, alleen knuffel', waarna ze me bijna platnijpt, en me daarna toch nog overlaadt met kusjes over heel mijn gezicht ;-)
Ik: 'Oooooh, wat vind ik jou lief!!'
Zij: 'Ik vind jou ook lief, mama!'
Ik smelt en denk bij mezelf: 'Jij word veel te snel groot...'

Een succes!

Tot u spreekt een opgeluchte mama! Norah's eerste schooldag is reuze meegevallen. Ze is vol enthousiasme aan haar schoolcarrière begonnen! Zoals je hiervoor kan lezen, heeft ze niet geweend toen ik vertrok. Dat was al een goeie start. Vanmiddag stond ondergetekende natuurlijk als eerste klaar aan de schoolpoort om haar kleine meid af te halen, benieuwd als ik was hoe de rest van de voormiddag verlopen was. Oma en opa gingen Ella en Louise afhalen in hun klasje. Wanneer ik bij het peuterklasje kom, zie ik Norah flink tussen de andere kindjes op de bank zitten. Er verschijnt direct een grote smile op haar snoetje als ze me ziet verschijnen! De juf zegt me dat het supergoed gegaan is, en dat ze héél flink is geweest! Niet geweend! Hopelijk blijft het zo de komende dagen (want bij Ella en Louise begon het wenen pas op dag 2...en dat heeft twee weken geduurd).

Even later komen Ella en Louise eraan gelopen. 'Mama, Norah heeft niet geweend, ik heb het tijdens de speeltijd aan juf Ines gevraagd', vertelt Ella enthousiast. Ella en Louise vertellen me dat ze tijdens de speeltijd Norah zijn gaan zoeken, ze stond bij de juf. Ze hebben haar dan meegenomen om op de graskoer te gaan spelen: op de schommel en de glijbaan, en Norah vond het héél leuk, verzekeren ze mij. 'En wat hebben jullie dan gedaan toen de bel ging,' vraag ik hen. 'Dan hebben wij Norah terug naar haar rij gebracht bij juf Ines, en ze heeft niet geweend toen wij terug naar onze rij gingen!' Dat was nu nét wat ik wou horen! Toch wel handig, zo'n twee bezorgde grote zussen op school!

Enfin, het kind in kwestie ligt ondertussen al vredig een middagdutje te doen. Als 't aan haar lag, was ze met de zussen mee terug naar school gegaan, maar mama vond het wel genoeg geweest voor vandaag ;-). Maar morgen gaat ze zeker terug, zegt ze, want dan mag ze in de klas gaan schilderen, aangezien dat er vandaag niet was gekomen. Er waren maar liefst 8 nieuwe kindjes wat het totaal in Norah's klasje nu op 22 brengt! De juf zal 's avonds bekaf zijn denk ik.

Juf Ines heeft trouwens een leuke blog over haar klasje. Je vind hem via de link hiernaast. Binnenkort zullen we daar dus hopelijk wat fotootjes kunnen bewonderen van Norah in de klas!