(Het) moe

Onze dametjes zijn écht niet te genieten de laatste tijd. Volgens mij had de juf gelijk toen ze me gisteren zei dat alle kindjes van de klas doodmoe zijn. Tja, wat wil je...Ella en Louise hun middagdut is compleet verleden tijd. En dat terwijl ze tot een goeie maand geleden nog bijna niet zonder konden! Raak daar maar eens wijs uit. Ook al zijn zie ik duidelijk dat ze moe zijn (ze liggen soms zelfs languit op de vloer in de living), in hun bed krijg ik hen niet. En als het me dan, met véél overtuigingskracht, wél lukt, dan liggen ze wat te spelen of te lachen in hun bed, maar van slapen komt er niks. Zelfs niet als ik met hen in het grote bed ga liggen. Zelfs niet als ik ermee dreig hun knuffels mee naar beneden te nemen. Zelfs niet als ik zeg dat ik, als ze nu niet stil zijn, de deur van hun kamer ga toe doen. En nee, zelfs niet als ik zeg dat ze daarna dan niet naar oma en opa mogen (zowat de ergste straf die ik voor hen kan bedenken).

Aangezien ik hen toch niet kan dwingen en het toch verloren moeite is om hen in bed te leggen, slapen ze dus niet meer in de namiddag. Wat doen ze dan wel? Terug naar school gaan, of op woensdag en bijvoorbeeld ook gisterennamiddag (toen zag ik het niet zitten om hen nog eens terug naar school te brengen door de sneeuw) lusteloos rondhangen. Spelen doen ze niet; zelfs niet met het winkeltje, de micro of de dubbele buggy die de Sint bracht en waar ze zo blij mee waren. Ze willen alleen maar dat mama verhaaltjes voorleest, of dat de tv op gaat. (maar dat proberen we zoveel mogelijk te vermijden). En voor de rest: zagen, wenen, ruzie zoeken, ruzie maken en tegenspreken.

Het avondeten is al helemaal een ramp: ze beginnen gewoonlijk al met te zeggen: 'Ik wil niet eten!', en vervolgens zitten ze maar wat te prikken met hun vork en te spelen, occasioneel belandt er eens een hapje in hun mond, maar veel is het niet. 't Is zelfs zo erg dat ik echt opkijk tegen de maaltijd, omdat we er weer zo gaan moeten achter zitten zodat ze toch iets zouden eten...

Ze gaan op tijd in bed (streefdoel 19u, maar in de praktijk gewoonlijk ergens tussen 19u en 19.30u) na een vermoeiend avondritueel waarbij papa en ik echt elke moment moeite moeten doen om ons geduld te bewaren.

En als ze dan 's morgens eens wat langer zouden slapen, he...maar nee, tussen 5u en 6u horen we gegarandeerd ééntje roepen dat ze wakker is. Ella wordt dan gewoonlijk wenend wakker (waarom????), en weent heel het gezin wakker. Leuk is anders. Bij ons in bed willen ze niet meer, en hen dwingen om nog te blijven liggen lukt vaak ook niet. Naar beneden dan maar...

Soms denken we dat het van de honger is dat Ella zo vroeg wakker wordt, want zij valt altijd als een leeuw aan op het ontbijt. Tja, dan moet ze 's avonds maar wat meer eten. En in Louise krijgen we dan weer helemaal niks in.

Met die vries- en sneeuwtoestanden kruipt er ook veel meer energie in het klaarmaken van de meisjes: kousenbroek onder de broek, extra paar kousen, dikke trui, jas, sjaal, muts, handschoenen, fluovestje, sneeuwlaarsjes, Norah helemaal inpakken en in de buggy krijgen, ... het scheelt makkelijk tien minuten tegenover anders.

Om het helemaal compleet te maken doet Norah er nog een schepje bovenop: om één of andere reden wil zij de afgelopen vier dagen overdag amper slapen. Terwijl ze normaal gemakkelijk twee uur per dag slaapt. Ik krijg hier in huis nog amper iets gedaan. En over de nachten zal ik maar zwijgen...die zijn op z'n minst pittig te noemen ;-)

Gelukkig is het straks vakantie. Ella en Louise hebben nogal een drukke sociale agenda. Hopelijk zijn ze niet te moe om al hun afspraakjes na te komen ;-)

Sintweekend

VRIJDAG

Eindelijk de grote dag waarnaar alle kleuters al zo lang aan het aftellen zijn....de Sint komt aan in het dorp!! En wel per boot, aan de vaart. Zoals elk jaar trekken de kinderen van de twee scholen hier in het dorp in stoet naar de vaart om de Heilge man en zijn vele Zwarte Pieten te verwelkomen. Zoals elk jaar zijn ook wij van de partij: de kleinste kleuters worden met opzet buiten de drukte gehouden en bereiden in de klas de komst van de Sint voor, maar ze mogen ook met mama of papa gaan kijken aan de vaart. En dan doen we natuurlijk, samen met oma en opa.

Ook zoals elk jaar is het koud en regent het. Maar dat kan de pret niet bederven! Ella en Louise zwaaien verwoed met hun vlaggetje en rapen hopen snoepjes die de Zwarte Pieten al vanop de boot in de menigte gooien. Even later willen ze, in ruil voor een lollie, zelfs een handje geven aan Zwarte Piet. En nog even later, tegen alle verwachtingen in, geven ze zelfs een handje aan Sinterklaas! Dat had ik niet gedacht! Ze schrokken er zelf ook van. Wanneer ik even niet oplet blijkt Norah een close encounter te hebben met één van de Zwarte Pieten, en ze is er niet mee gediend. Ze is nog maar amper van de schrik bekomen of daar komt Sinterklaas haar ook al dag zeggen...oei oei, trauma voor de rest van haar leven!

Na de aankomst zet ik de meiden af op school, waar ik nog snel dit snapshot kan maken:

' Avonds wordt thuis alles in gereedheid gebracht: schoenen worden klaar gezet, wortelen en suikerklontjes voor het paard, thee voor Sinterklaas en een borreltje voor Zwarte Piet. Vol verwachting gaan de kinderen slapen...

(En dan beginnen de hulppieten aan hun werk... er moet nog heel wat speelgoed in elkaar gezet worden. Om 23.30u, ja, HALF TWAALF DUS, staat, na een paar verhitte discussies over welk vijske nu precies waar moet en over het correct interpreteren van een handleiding, alles correct in elkaar...;-)

ZATERDAG

Wat een nacht. Norah heeft geen oog dicht gedaan, en wij dus ook niet. Koorts, hoesten en een verstopte neus. Alleen in mama's armen wou ze slapen en wanneer ze eindelijk eens langer dan een half uur aan een stuk slaapt, krijgen we om zes u bezoek van Ella, die niet meer kan slapen. Gelukkig doezelt ze nog wat weg in het grote bed tot Louise wakker is. Dan trekken we met z'n allen naar beneden...

...amai amai, da's de moeite wat de Sint hier allemaal gebracht heeft! Tja, mama en papa hadden dan ook beloofd dat Sinterklaas een extra cadeautje ging brengen als Ella en Louise hun tut afgaven... Er staat een winkeltje, een dubbele buggy én een micro met discobal! Ja wadde! De kinderen weten niet waar eerst te kijken.

Norah loopt er wat verdwaasd bij...'t kind is snipverkouden, ocharme. Omdat ze hoest en koorts heeft ga ik voor de zekerheid toch maar even met haar langs de dokter van wacht. De longen zijn ok, haar oortjes ook. Dat stelt me gerust. Maar ze moet goed uitzieken, zegt de dokter: géén Sinterklaasfeestjes of familiefeestjes, gewoon rustig thuisblijven. Kijk maar eens hoe zielig ze is...

En zo komt het dus dat papa en de grote meisjes alleen naar de mammie en de pappie gaan, om pistolé's te eten en te kijken wat de Sint daar gebracht heeft...een kassa en een winkelwagentje! Dát komt van pas! Wat een toeval ;-)

Ik kruip ondertussen met Norah in bed, want da's de enige manier om haar wat te laten slapen. Het grootste deel van de namiddag brengen wij daar door.

ZONDAG

Na alweer een haast slapeloze nacht gaan papa, Ella en Louise naar oma en opa ontbijten. Norah is helemaal niet goed, ocharme. En ik ben de enige die ze wil. Ze laat me de rest van de dag amper los. Ook vandaag breng ik dus grotendeels door met haar in mijn armen in bed of op de zetel.

Bij oma en opa bracht de Sint de Zoo van Duplo en van die Playmobil voor peuters. Een groot succes! Ella en Louise blijven er bij oma en opa mee spelen.

Tegen de avond voelt Norah zich weer wat beter, ze hangt eindelijk niet meer lusteloos in mijn armen maar begint weer te spelen. Oef! net op tijd, want morgenvroeg vertrekt papa voor een weekje naar Londen. Als nu die andere twee het niet hebben overgekregen...(nvdr Ella klaagt al van een pijn oortje, dat belooft niet veel goeds...)

Sint en Piet: bedankt voor het speelgoed!!!

(met dank aan onze sponsors ;-)

En stap 4 is ...geslaagd!

Ja, hoor. We hebben hen van de hele nacht niet gehoord! Flinke, flinke meisjes! En aangezien Sinterklaas alles weet en ziet, stond er vanmorgen een leuke verrassing bij het ontbijt:

Ella en Louise slapen dus al enkele nachten flink zonder tutje! Ella heeft er nog amper naar gevraagd. Louise vraagt er elke avond naar, de eerste twee avonden gevolgd door wat geween, maar sindsdien vraagt ze't eigenlijk gewoon maar voor de lol, de vraag begint al bij het 'naar-bed-ritueel' te horen!

's Nachts gaat het ook goed, ze worden niet meer wakker dan anders. Alleen is Ella 's morgens nogal vroeg wakker: rond half zes, zes uur, en dan kan ze zonder haar tut niet meer terug in slaap vallen.

Maar als 't dat maar is...missie geslaagd!

Bye bye tutje!

Al wéken zijn we erover bezig: Ella en Louise gaan hun tutje aan Sinterklaas geven. Die geeft het dan verder aan de arme kindjes, van wie de ouders geen geld hebben om tutjes te kopen. En in ruil voor hun tutje krijgen Ella en Louise een extra cadeautje van de Sint!! Mijn meiden zien het volledig zitten, want Louise zou echt álles doen voor een dubbele buggy, zolang hij maar roos is, en Ella wil dolgraag een microfoon. Dus zeggen ze tegen ieder die het maar horen wil, dat ze hun tutje aan de Sint gaan geven.

Natuurlijk heb ik op voorhand grondige research gedaan ;-) ...bij andere mama's geïnformeerd of en wanneer hun kids hun tut hebben afgestaan, en hoe dat verlopen is. Het normale verwachtingspatroon blijkt als volgt te gaan: enkele avonden en nachten moeilijk, maar daarna niks geen problemen meer. Ik ben benieuwd...

6 december komt met rasse schreden dichterbij, en het is de bedoeling dat de meisjes hun tut afgeven enkele dagen vóór de Sint komt. Ha ja, anders weet hij niet of hij extra cadeautjes moet meebrengen. (en eigenlijk omdat papa de dag na Sinterklaas een weekje weg is, en mama het niet zag zitten om alleen door die moeilijke avonden/nachten te komen ;-) Dus vandaag, woensdag, is het zover. De zusjes gaan vanmiddag tijdens hun middagdutje de laatste keer met hun tutje slapen! Tegenwoordig willen ze niet meer slapen in de namiddag, maar wanneer papa 'zich opoffert' om met zijn twee dochters in het grote bed te kruipen, gaan ze maar wat graag mee naar boven. Hoewel...twintig minuten later, wanneer ze plots allebei weer terug beneden staan, blijkt dat papa de enige was die wel een middagdutje kon gebruiken! Soit, ze komen me vertellen dat ze hun tutje willen opsturen en wel nú! Dus, lieve mensen, dit hier is de laatste foto van onze olijke tweeling mét tut :

Nog even proeven van dat lekkere tutje en dan gaan ze de enveloppe in! De brief voor de Sint gaat erbij, en de enveloppe wordt dichtgeplakt...zonder gezeur! Stap 1 is genomen....tot dusver zonder problemen.

Over naar stap 2! We gaan met z'n allen naar de brievenbus, waar onze flinke meiden zonder enige vorm van protest de grote enveloppe in deponeren...flink zo!

Ik krijg zelf even een krop in mijn keel...'t is weeral een periode die wordt afgesloten...maar wanneer ik bedenk welk adres ik op de enveloppe heb geschreven, vind ik het iets minder erg ;-)

Stap 2 is genomen! Op de terugweg zegt Ella de hele tijd: 'Nu is mijn tutje weg! Nu ga ik straks zonder tutje slapen!' Louise blijft er redelijk stoicijns onder...het lijkt haar niet veel te doen.

We eten lekkere (zelfgemaakte) frietjes met stoofvlees om het te vieren. En dan komt stap 3...het is bedtijd. Wanneer we boven komen, is het tot onze grote verbazing niet Ella die weent om haar tut, maar Louise! Ze is echt erg verdrietig...we nemen haar heel serieus en praten er samen nog eens over. Kindjes kunnen niet altijd hun tutje houden...en de arme kleine kindjes gaan er zo blij mee zijn...en denk aan het extra cadeautje! En...wie weet komt de Sint al wel een kleine verrassing brengen, want Sinterklaas weet alles!! Als ze flink zonder tut gaan slapen, zonder te wenen en zonder te zeuren, komt hij misschien al wel eens langs...

Ella is meer onder de indruk van Sinterklaas, en houdt zich sterk...

...waar die goedheilige man allemaal niet goed voor is...het werkt! Onze flinke dochters vallen redelijk snel in slaap, zonder tut! Stap 3 geslaagd!

Nu nog stap 4, 's nachts of 's morgens niet beginnen wenen voor de tut....ik weet jullie morgen te vertellen of ook stap 4 geslaagd is...