Off-day

En dat is een understatement.
Het begint al vanmorgen wanneer er om 6 uur twee wakker worden, nog bijlange niet uitgerust, en niet meer willen slapen. Gelukkig offert papa zich op om met hen naar beneden te gaan, want ik ben zelf ook nog doodop: de laatste tijd begint mijn buik wat in de weg te zitten bij het slapen. En telkens ik vroeg in mijn bed kruip, word ik rond 23u toch weer wakker omdat er één begint te wenen. Bovendien heeft Ella de ganse nacht door gedroomd, waardoor ze vaak snikkend wakker werd. Enfin, het was dus al een off-night vóór de off-day nog maar begonnen was.

De dag wordt gewoon één aanéénschakeling van huilmomenten, frustratie en boos zijn (zowel zij als ik). Ik som even op :

- Om de meisjes toch wat in een goeie stemming te brengen, laat ik even wat videoclipjes van K3 zien op de computer. Leuk, leuk, maar o wee als ik de computer weer afzet...

- Louise wil per sé het routeboek dat in de auto ligt mee in de groentenwinkel binnen nemen. Ik zeg haar dat dat niet mag met een huilconcert tot gevolg. Ze wil zelfs niet meer mee in de winkel.

- in de auto op weg naar de Zeeman voor nieuwe hemdjes krijgen ze een koekje. Wanneer dat op is wil Louise er nog één, maar ik leg uit dat we eerst naar de winkel gaan. Als ze daar heel flink zijn en naar mama luisteren, krijgen ze in de auto nog een koekje. Louise wil echter nú een koekje, en wel NU METEEN!!! Ik sleur dus een huilend kind mee de Zeeman in en moet haar zelfs bijna in de winkel in de hoek zetten.

- wanneer we de winkel buiten komen, gaan we even enkele deuren verder aanbellen om te zien of Christof toevallig thuis is met Wannes. We bellen aan maar wanneer er niemand thuis blijkt te zijn en ik zeg dat we terug gaan, zet Ella het op een brullen!! Ik moet haar wegsleuren van bij de deur, en zo loop ik dus wéér met een brullend kind over straat.

- Ik kan haar enigszins kalmeren door haar wat af te leiden, maar eens de beenhouwer binnen is het weer van dat: brullen en koppig doen. De maat raakt voor mij stilaan vol...ik had er al mee gedreigd haar in de auto te zetten en dat doe ik nu ook, tot haar grote verbazing (en die van de beenhouwer ;-) Ik kan haar echter moeilijk alleen in de auto laten zitten, dus maak ik haar vast in haar stoel, doe de deur dicht en ga achter de auto uit het zicht staan met Louise tot Ella wat is afgekoeld. Het heeft geholpen, want nu is ze zo mak als een lammetje en ze versmacht me haast met haar kleine armpjes rond mijn nek.

- Wanneer we thuis komen willen de meisjes altijd even vooraan in de auto zitten (is weer iets waar papa mee begonnen is...;-) Dit keer is het Louise die er niet uit wil...ik laat haar brullend op de oprit zitten, en even later komt ze schoorvoetend achterna. De buren weten weeral dat we thuis zijn ;-)

- tijdens het eten is ook duidelijk te merken dat de meisjes supermoe zijn. Niks is goed, de borden belanden op de grond en op den duur moet ik alles van tafel doen wil ik vermijden dat de rest ook op de grond terecht komt. Ze kunnen nergens afblijven!!

- Ondertussen heb ik het wel zowat gehad, en ik besluit hen maar wat vroeger in hun bed te steken voor de middagdut. Maar wat een gedoe om die twee naar boven te krijgen...getreuzel met het pakken van de knuffelbeesten, getreuzel om een nieuwe pamper te komen aandoen, getreuzel op de trap, ... en dan is het zover : mijn geduld is op!! Ik pak hen één voor één op en draag hen naar boven, doe het traphekje achter hen dicht, gooi hun knuffels er achteraan en ga terug naar beneden. Ik wil even niet in hun buurt zijn! Ik hoor ze brullen tot beneden, en volledig over mijn toeren bel ik naar Kevin om te vragen of hij nog niet bijna thuis is. Helaas zit hij nog vast op school. In horten en stoten doe ik hem mijn verhaal en zeg erbij dat ik een slechte mama ben. Gelukkig begrijpt hij me, laat me even uitrazen en zegt dat dan ik de meisjes in hun bed moet leggen en er zelf ook in moet kruipen ;-)

Dat doe ik, maar helaas niet voor lang: na amper een uur zijn ze allebei alweer wakker...supermoe, natuurlijk. Terwijl ik hen in hun kamertje probeer te overhalen om nog wat te slapen, komt papa thuis. OEF!! We brengen twee moe-e meisjes mee naar beneden, en wat volgt is een namiddag vol geween, vooral van Louise : ze wil door papa gepakt worden, maar papa heeft nog veel werk met rapporten schrijven. Ze geeft echter niet op, en terwijl Ella braaf in de zandbak zit te spelen, zaagt Louise ons de oren van de kop ;-) Tot overmaat van ramp moet papa al meteen terug naar school omdat er iets niet in orde blijkt te zijn met de rapporten. Ik zie het écht niet zitten om de rest van de namiddag weer alleen met de meisjes door te brengen, vooral omdat Louise gewoon niet stopt met wenen. Haar terug in bed stoppen helpt niet. Gelukkig kan ik op mijn nichtje Helen rekenen: na een telefoontje komt ze maar al te graag een tijdje met de meisjes spelen. En ze blijkt de enige te zijn bij wie de meisjes vandaag rustig willen spelen en waarbij Louise niet zeurt!! Ik geniet ervan om even rustig de living en de keuken op te ruimen en te koken. Bedankt, Helen!!

Tegen dat papa thuis komt, kunnen we eten en om 18.30u beginnen we aan het avondritueel. En dan volgt de grootste opdoffer: geen van de meisjes wil bij mama haar pap drinken ('s avonds komen ze gezellig op schoot zitten met hun fles)!! 't Is al papa wat de klok slaat. Dat gebeurt wel meer, maar nu had ik me echt verheugd op toch nog een gezellig knus familiemoment met één van mijn dochters op schoot...en nu word ik gewoon afgewezen!! Een beetje boos ga ik dan maar de keuken opruimen. Ach, ik weet wel dat ze het zo niet bedoelen, maar ik voel me al zo schuldig wanneer ik boos op hen ben geweest, en als ze dan achteraf nog eens resoluut voor de papa kiezen, voel ik me helemaal slecht...

Morgen zal het wel beter gaan, als vannacht iedereen eens goed kan slapen. Volgens mij kwam het echt doordat ze zo moe waren. En natuurlijk zijn ze bijna in hun 'terrible two's '... dat gaat nog wat geven!! Maar om met een positieve noot te eindigen: ik heb toch nog van allebei een kusje gekregen voor ze gingen slapen. En, ook al haalden ze me vandaag het bloed onder de nagels vandaan, ik zie hen nog altijd even graag ;-)

Papa's klas op bezoek!

Maandag hebben we hier hoog bezoek gehad: papa is met zijn klasje (en de parallelklas) langs geweest! Ze deden een fietstocht en kwamen in onze tuin hun bokes opeten. Gelukkig was het mooi weer zodat de 40 (veertig!!!) kinderen niet allemaal onder de pergola moesten zitten!

's Morgens vertelt papa de meisjes dat hij strakjes héél veel kindjes meebrengt om mee te spelen. In de voormiddag herinner ik hen er nog een paar keer aan, en tegen half twaalf is er geen houden meer aan: de olijke tweeling wil op straat op papa en zijn klas gaan wachten! Wanneer ze even later toekomen zijn de meisjes toch wel wat overdonderd: een bende 11-jarigen, allemaal met helm en fluovestje, die in een dichte kring rond hen komen staan...dat vinden de meisjes toch maar raar.

Op 'ne wip en ne gauw' zit onze gazon vol kinderen. Samen met de leerkrachten bekijken we het kleurrijke tafereel van aan tafel op het terras. Ella en Louise hebben niet veel interesse in hun bokes: het jonge volkje interesseert hen meer!!

Na het eten duidt 'meester Kevin' enkele (rustige) meisjes aan die tot hun groot plezier onze tweeling onder hun hoede mogen nemen. Na eventjes twijfelen gaat Ella maar al te graag mee: ze laat zich op de schommel en de glijbaan zetten, maakt samen met de meisjes pondekes in de zandbak, en geeft, omringd door een twintigtal kinderen, een voorstelling van welke dansjes en liedjes ze allemaal kan! Een echte performer...daar gaan we nog van horen, let op mijn woorden!

Louise ziet het allemaal niet zo goed zitten: ze raakt in paniek wanneer er teveel volk rond haar staat, en papa of mama mogen geen duimbreed van haar wijken. Op den duur komt ze wat los, maar toch is ze een beetje over haar toeren door al dat jonge geweld...de arme schat!

Na een groepsfoto vertrekken de kinderen weer...en papa ook. Tot groot ongenoegen van Ella, die weent omdat papa weer weg is...Gelukkig kan een tutje haar snel troosten. En de belofte dat we naar oma en opa gaan ook. De meiden zijn allebei supermoe en doen daar een lange middagdut, terwijl mama werkt.

Het was een leuk bezoek, en als ik ooit eens geen oppas vind, dan breng ik ze gewoon naar Kevin zijn klas!

Keukenprinsesjes!

De laatste tijd zijn de meiden nogal sterk bezig met koken: met hun 'kokeneten-pottekes' maken ze voor mama en papa lekkere spaghetti, appeltaart en thee. Dat krijgen we dan geserveerd op een bordje en we moeten het dan met veel smaak opeten ;-)

Ook wat er allemaal in de keuken gebeurt interesseert de meisjes momenteel heel erg. Daarom proberen we hen - waar het kan - wat te betrekken in het hele kookgebeuren.

Vorige week maakten ze elk hun eigen pizza'tje klaar : nadat papa het deeg gemaakt had, mochten Ella en Louise zelf hun pizza beleggen. Een groot succes! Vooral Louise legde héél nauwkeurig vlees, mais en ananas op haar pizza. Bij Ella daarentegen lagen de ingrediënten er amper op, of ze werden al opgegeten, ze kon er écht niet afblijven ;-) ! Op den duur hebben we er snel zelf wat opgegooid en dan snel in de oven gezwierd voor ze de kans kreeg alles er weer af te eten... ;-)

De pizza's smaakten reuzegoed, ook bij Louise, die er normaal niet veel van moet hebben. Nu ze het zelf gemaakt had, heeft ze bijna alles opgegeten (ik zal haar in het vervolg ook het witloof en de bloemkolen laten klaarmaken, haha ;-)

Vandaag heel de dag regen, en wat kan je op zo'n druilerige dag beter doen dan...koekjes bakken!! De meisjes zijn meteen enthousiast als ik het hen voorstel. Ze kruipen allebei op hun hoge stoel en kijken geboeid toe hoe mama de ingrediënten afweegt. En dan is het aan hen! Ze werken flink samen: Ella roert met de klopper terwijl Louise de kom vasthoudt. Even later wisselen ze af. Daarna mogen ze elk een deel van het deeg kneden....super vinden ze dat! Met elk een deel van de deegrol vast wordt het deeg vakkundig (...ahum...) uitgerold. De bakplaat wordt ingesmeerd, en even ontstaat er wat onenigheid omdat ze allebei tegelijk de vormpjes uit het deeg willen steken, maar voor de rest gedragen ze zich als volleerde hulpchefs! Wanneer ik de bakplaat in de oven schuif, vatten ze met z'n tweetjes op hun poep post voor de oven (op veilige afstand, weliswaar!). En wanneer ik de lichtbruin gebakken koekjes eruit haal, zijn ze zo fier als een gieter!! Wanneer ze afgekoeld zijn, mogen ze natuurlijk proeven...de koekjes blijken overheerlijk te zijn! Dat vinden ook oma en opa, die even komen proeven.

Ze hebben dat goed gedaan, de olijke tweeling...ik denk dat ik hen maar eens ga inschrijven voor de volgende editie van 'Mijn Restaurant'...;-)

Ons brusje

Weeral een hele tijd geleden dat ik nog eens iets over mijn zwangerschap en het zusje of broertje voor Ella en Louise schreef! Ocharme, 't kind is nog niet geboren en wordt al verwaarloosd ;-)

Wat een verschil, een tweelingzwangerschap en een éénlingzwangerschap! Echt niet te geloven. Ik schreef al eerder dat ik toen ik zwanger was van de meisjes al heel snel niks meer kon en mocht doen. En toen ik 26 weken was, heb ik een nachtje in de kliniek doorgebracht omdat ik te veel harde buiken had. Sindsdien was ik eigenlijk de hele zwangerschap aan de zetel gekluisterd... Wanneer ik dan andere zwangere vrouwen nog met gemak zag rondlopen, dacht ik :' Allez, ben ik dan zo'n trezebees? Ligt het aan 't feit dat het er twee zijn of kan ik gewoon veel minder verdragen dan andere vrouwen? Zou het met ééntje echt zoveel makkelijker zijn?'

Op die vragen heb ik dus nu een antwoord: 't is gewoon niet te vergelijken!! Op 27 weken kan ik (hout vasthouden!!) eigenlijk nog alles doen, inclusief de meisjes oppakken, stofzuigen, strijken, ... Mijn buikje is veel compacter, alle organen hebben nog genoeg plaats (bij de meisjes had ik rond deze tijd al geregeld ademhalingsproblemen en kon ik bijna niks meer eten omdat mijn longen en maag gewoon geen plaats meer hadden!!), ... en ik kan genieten van mijn zwangerschap! Zalig om nu in zwangere toestand onder de mensen te komen (dat kon ik bijna niet bij de meisjes), nieuwe zwangerschapskleren te kopen en dan te stoefen met mijn buikje ;-) Een voor mij totaal nieuwe ervaring!!

Natuurlijk begin ik wel te voelen dat ik zes maanden zwanger ben: ik ben wat sneller moe, en moet beginnen opletten met het in en uit de auto laden van de buggy. En opletten dat ik tijdens het knuffelen en spelen met de meiden niet te veel armen en benen in m'n buik geduwd krijg. De harde buiken zijn sinds een tweetal weken ook terug, maar vooral 's avonds na het eten, en zeker niet in rust.

Enkele weken geleden zijn we nog bij de gynaecoloog geweest. Toen woog ons kleintje om en bij de 650 gr en was het al 32 cm lang!! Een lang smal boeleke dus ;-) Ella en Louise waren met hun 46,5 en 48 cm ook niet echt superklein.

Er is nog een groot verschil met de vorige zwangerschap : toen was er op 25 weken al vanalles in orde. We hadden toen de geboortelijst al gelegd, de buggy besteld, de geboortekaartjes waren ontworpen, ik was volop aan de suikerbonenzakjes bezig én de kinderkamer was volledig af, compleet met bedjes en al. En nu...moeten we nog aan alles beginnen!! Gaan we nog een lijst leggen en zo ja, waar? Wat met het geboortekaartje? Waar gaan we de wieg zetten? En ik moet dringend eens mijn kamer op de materniteit gaan reserveren! Tja, in principe, als ik niet te vroeg beval, hebben we voor al die dingen nog wel tijd genoeg, maar we gaan er toch eens aan beginnen... leuk!

Gisteren trouwde een bevriend koppel, en heb ik met m'n zwangere buikje staan shaken op de dansvloer. Heb het wel rustig gehouden, maar toch: ondenkbaar dat ik dat bij de tweelingzwangerschap had kunnen doen!! De harde beats vond ons kleintje maar niks; die werden dan ook op hevig protest onthaald! Ik denk dat hij of zij m'n hele binnenkant verbouwd heeft ;-)

Ook nu voel ik heel wat beweging...zalig! Het voelt anders dan bij de meisjes: die hadden niet zoveel bewegingsruimte, en hun bewegingen beperkten zich voornamelijk tot schopjes (en serieuse schoppen zaten er tussen!). Nu heeft de baby nog plaats genoeg om salto's te maken, te draaien en te keren, wat hij of zij dan ook geregeld doet. 't Is een actief boeleke!

Potjestraining : the sequel

Tja, het wordt hier een echte langspeelfilm, heel die potjeshistorie ;-).

Vannacht heeft iedereen hier slecht geslapen. Iedereen, behalve Louise, die overal doorgeslapen heeft. Het begint rond een uur of half één. Ella wordt wakker en roept - half in haar slaap - mama. Ik ga even kijken, geef haar tutje terug, en ze slaapt weer verder. Zo gaat het een vijftal keer door, telkens met een kwartiertje of een half uur ertussen. Om vier uur wordt ze dan écht wakker en horen we: 'Maaamaaa! Kaka!'. 't Is toch ni waar, hè. We kunnen het moeilijk negeren, dus nemen we haar uit haar bed en zetten haar op het potje. Tot onze en haar verbazing heeft ze niet bijzonder veel aanmoediging nodig en komt er al heel snel pipi! En aangezien we niet uitgelegd krijgen dat er midden in de nacht geen stickertjes geplakt worden, doen we ook dat nog snel. Maar nu haar terug in haar bed krijgen...We laten door het raam zien dat alles nog donker is en dat alle mensen nog slapen. 'Ella moet ook nog even gaan slapen bij Louise, want anders ligt die helemaal alleen op jullie kamertje'....op hoop van zegen legt Kevin haar terug in bed...met een oorverdovende serenade tot gevolg. En Louise slaapt er rustig door! We laten haar even doen (haar om vier uur al mee in bed pakken...daar gaan we écht niet mee beginnen!) en daarna waag ik mijn kans. Ik vertel haar kalm maar duidelijk dat het midden in de nacht is, dat iedereen nog slaapt, dat Ella ook nog moet slapen, dat mama héél moe is en nu moet rusten voor de baby in haar buik. En dat als Ella nu flink gaat slapen, ze morgen met mama en papa en Louise op de trein mag gaan spelen (de houten speeltrein in het Shopping Center). Ze kalmeert. Ik ga de kamer uit en verwacht me al halveling aan een volgende serenade, maar wonder boven wonder blijft het stil in de kinderkamer!! Ik ben in mijn nopjes...
"Wat heb je haar beloofd?", vraagt Kevin wanneer ik terug naast hem in bed kruip. "Hoezo, beloofd? Ik heb niks beloofd, gewoon mijn moederlijk gezag laten gelden!" ;-)

Ondertussen is het al half vijf. Het duurt even eer ik de slaap weer kan vatten, en om zeven uur worden we gewekt door Louise...die door alle commotie door heeft geslapen en dus nu zo fris als een hoentje nog wat in ons bed komt spelen.

Ach ja...'t zal wel beteren, zeker...

Potjestraining : hoe gaat het nu?

Ondertussen zijn we weeral enkele daagjes verder. Vorige week na Louise's eerste 'bijdrage' in het potje ben ik met de meiden direct onderbroekjes en onderhemdjes gaan kopen, want dat hadden ze eigenlijk nog niet; de body's die ze nog steeds droegen waren echter helemaal niet handig wanneer er eentje snel op het potje wou. Dus die eerste dag was het vrij mooi weer en ik dacht kom, ik laat ze allebei gewoon in hun onderbroekje lopen en we zien wel wat het geeft. Dat was echter niet zo'n goei idee, want ze voelen de pipi nog niet op tijd aankomen met het gevolg dat mijn wasdraad er de volgende ochtend zo uit zag:
(foto volgt - had problemen bij het uploaden)

Dus toch maar in het Kruidvat pamperbroekjes gaan halen en nu doen dragen ze dus een pamperbroekje en een hemdje. De bodietjes zijn verleden tijd...wat worden ze toch groot, mijn meisjes!

's Ochtends worden Ella en Louise gewoonlijk wakker met een droge pamper. Ze mogen dan op de kamer van mama en papa op het potje gaan. Het kan niet anders dan dat ze dringend moeten na een hele nacht ophouden, maar toch stribbelen ze wat tegen om op het potje te gaan. Het lijkt wel of ze hun pipi niet willen 'loslaten'... Ze hebben dus gewoonlijk heel wat aanmoediging nodig, en als het echt niet lukt zet ik toch even de kraan open ;-). Als er dan pipi in het potje zit, mogen ze een stickertje in hun boekje kleven...vinden ze super!! En het voordeel met een tweeling is dat de één niet wil onder doen voor de ander: als Ella pipi heeft gedaan en Louise ziet dat, dan wil ze per sé ook pipi doen.

Na en voor het slapen en na het eten zet ik hen altijd even op het potje, maar gewoonlijk zonder resultaat. En als ze aan het spelen zijn, komen ze soms wel zeggen dat ze op het potje willen, maar dan is het vaak al te laat. Ach, ze zijn nog geen twee ... we hebben eigenlijk nog tijd maar nu ze er zelf zo sterk mee bezig zijn, willen we er graag op inspelen. Ik hou jullie op de hoogte van hun vorderingen!

Ella doet pipi op het potje!!

Onze tweelingdochters vullen elkaar perfect aan: Louise doet kaka op het potje, en Ella pipi!
Deze rustige zondag begint nogal woelig, en vooral ook héél vroeg : om zes uur horen we Ella vanuit haar bedje roepen dat ze kaka moet doen. Ze heeft dat nog al geroepen 's ochtends; dat is dan gewoonlijk omdat haar pamper zo nat is dat ze niet meer kan slapen. Dus we halen haar uit bed en leggen haar op haar ondertussen vaste ochtendstekje tussen ons in. Ik ga beneden snel een andere pamper halen (in de hoop daarna nog wat te kunnen slapen ;-) maar wanneer ik haar pamper uitdoe merken we dat die kurkdroog is. En Ella blijft maar zeggen 'Kaka, kaka!' Een droge pamper sinds gisterenavond...dat kan bijna niet anders of ze moet héél, héél dringend pipi doen! Ik dus terug naar beneden om haar potje te halen. Ik zet het naast het bed, maar ze wil er niet op. Zelfs niet wanneer papa met zijn slaapkop op het potje van Louise naast haar gaat zitten ;-). Uiteindelijk zetten we het potje dan maar in ons bed, met Ella erop. Er komt niks, en Ella maar jammeren. Even maak ik me zorgen: ze zal toch geen nierblokkage of zo hebben? Stel dat ze pipi moet doen en het echt niet gaan? We proberen iets anders : ik laat het kraantje lopen (gelukkig hebben we een lavabo op onze slaapkamer). En ja, hoor, het werkt!! Even later zit het potje boordevol pipi! Ella zo fier als een gieter, en mama en papa natuurlijk ook. En mama nog eens een derde keer naar beneden om het sticker-beloningsboekje te halen. Natuurlijk komt er van slapen niks meer in huis, dus mag Ella mee met mama naar de bakker terwijl Louise en papa nog wat liggen te knorren...