Amai, we hebben een drukke en vermoeiende periode achter de rug! Enfin, ik hoop toch dat het nu achter de rug is...
Eind november begint Louise te hoesten. Al snel zit haar neusje potdicht...serieuse verkoudheid, dus. We zijn dit jaar eigenlijk lang gespaard gebleven als je bedenkt dat de meisjes vorig jaar al in september hun eerste verkoudheid hadden. Enkele dagen later heeft - onvermijdelijk natuurlijk - ook Ella het zitten. 't Is bij beiden echt een kanjer van een 'snotvalling'! Slapeloze nachten voor iedereen, drama's om de neusjes te spoelen, overal snot, allebei superflauw, ...leuk is anders.
Iets gecompliceerder wordt het wanneer gebeurt waar ik al voor vreesde: ook Norah begint te hoesten...Tja, kan moeilijk anders als de rest van het gezin (behalve ikzelf tot zover) loopt te snotteren. Ik was mijn handen heel grondig voor ik Norah pak, maar toch is het onvermijdelijk. De bacteriën vliegen hier gewoon in 't rond. Voor de zekerheid ga ik met Norah naar de huisarts. Er wordt een staaltje van haar keel- en neusslijmvlies genomen om te testen op RSV (Respiratoir Syncicieel Virus). De volgende dag weet de huisarts me te vertellen dat de test positief was...
RSV is eigenlijk een verkoudheidsvirus, maar bij baby's komen er makkelijk complicaties. Norah heeft door het virus een bronchiolitis, ontsteking van de kleine luchtwegen. De huisarts vraagt advies aan de kinderarts, en die is heel categoriek: baby's onder de drie maanden die RSV hebben, worden sowieso in de kliniek opgenomen. Oh nee....'t is toch niet waar, he. Nu had ik zo gehoopt daar met Norah eens niet te moeten terecht komen. Ik ga met haar op consultatie bij de kinderarts en vraag haar of het echt zo ernstig is dat opname noodzakelijk is. Wanneer ze me vertelt dat baby's, ook al lijken ze het goed te doen, plots kunnen stoppen met ademen of toch ernstig zuurstoftekort kunnen hebben, ga ik al snel akkoord met een opname...
En daar zitten we dan, in een klein kamertje, met Norah aan de monitor. Ze doet het goed, hoor, buiten wat meer slapen en hoesten is er met haar niks abnormaals aan de hand. Maar ja, we nemen uiteraard geen risico! Drie dagen en twee nachten blijf ik met haar in het ziekenhuis. Wat een organisatie...gelukkig kunnen we weeral op oma en opa rekenen om de meisjes op te vangen! Kevin kan ook een dag sociaal verlof nemen gelukkig. Hij is intussen ook snipverkouden.
Aangezien ik Norah nog volledig borstvoeding geef, en ik afkolven gewoon háát, kan ik niet uit de kliniek weg. Ik lees een boek uit en begin in een ander, maak knuffels af die ik toen ik zwanger was voor Ella en Louise aan het maken was, en verzorg Norah. Gelukkig krijgen we af en toe bezoek zodat ik niet helemáál nuts wordt in dat kleine kamertje ;-) Na drie dagen oordeelt de kinderarts dat de piek van de infectie voorbij is, en dat we naar huis mogen, mét aerosol. Het hoesten kan nog wel enkele weken (!) duren, zegt ze.
En inderdaad, nu een goeie 10 dagen later hoest Norah nog steeds! Ze moet nog steeds aerosollen (nu 3 keer per dag) en de kine komt dagelijks haar slijmpjes loskloppen (vindt ze trouwens heel leuk). Ik hoop dat het een kwestie van dagen is voor de hoest volledig verdwenen zal zijn...
Ella en Louise zijn ondertussen gelukkig ook aan de beterhand. Ella heeft zondag dan nog moeten overgeven ook ,ocharme. Misschien van de slijmen, of misschien een virusje. Maar daarna was haar verkoudheid over. Beide meisjes zijn nog wel enkele dagen erg flauw geweest. Misschien wat afkicken van de aandacht die ze de voorbije dagen kregen!
Kevin en ik waren doodop na deze paar weken, maar gelukkig hebben we nu al twee nachten kunnen doorslapen. Ook Norah lijkt terug haar ritme te vinden, na me weer een tijdje 's nachts uit m'n bed te hebben gezet om te eten ;-) Nu moet ze alleen terug goed beginnen bijkomen, want de laatste twee weken is ze haast niks bijgekomen... Ik drink me te pletter om m'n melkvoorraad terug op peil te brengen!
Ik ben er gauw weer met meer nieuwtjes...!
