Nog enkele kiekjes...

Hoi iedereen,

Velen zitten waarschijnlijk te wachten op nog enkele schattige foto's. Ons internet is thuis tijdelijk buiten gebruik en dus zit ik nu even bij oma en opa voor de computer.

Ondertussen is onze kleine Norah al bijgekomen. Ze eet erg flink (net als haar grote zussen) en slaapt soms al enkele uren achter elkaar. Voor de rest zit ze vaak met grote ogen rond te kijken. Wanneer haar grote zussen op bezoek zijn, zie je dat ze haar oren spitst. Ze wil duidelijk niets missen.

Alles gaat dus prima en daar zijn we allemaal erg blij om!

Papa, 't wordt tijd om u nog eens te scheren!

Twee fiere, grote zussen

Vandaag mochten Ella en Louise in de voormiddag mee naar hun kleine zus en mama. Ik ging ze rond negen uur halen bij oma en opa. We stopten nog even bij een bloemenwinkel en de meisjes kozen resoluut voor een zonnebloem (hebben ze vrijdag mogen dragen bij het huwelijk van mijn broer). Ze hebben er fier heel de parking mee overgelopen en overhandigde ze zeer gemeend aan mama, die natuurlijk in de wolken was.
Vanaf dan hadden ze alleen maar oog voor hun kleine zus. Ze gingen op een krukje staan naast haar bed. Ze aaiden over haar hoofdje, trokken aan haar oren (die kleine meid zal het nog serieus te verduren krijgen), gaven haar de beertjes in haar bed,... kortom ze waren erg lief. Ella zei dan: 'Mama pakken' wanneer onze kleine Norah besloot haar klep eens open te zetten. Maar na enkele minuetn klonk dan weer zeer overtuigend: 'Terug bedje'.
Ze keken daarna heel erg geïnteresseerd toe wanneer de kleine zus in bad mocht en vooral wanneer ze aan de borst ging drinken. Overal willen ze letterlijk met hun neus opzitten, wat niet altijd handig is. Wanneer ze dan ook nog eens Norah op hun schoot mochten houden, waren ze helemaal fier.
We zullen eens zien hoe ze dat morgen zullen doen en vooral wanneer ze merken dat die kleine meid niet in het ziekenhuis blijft, maar ook mee naar huis komt...

De eerste familiefoto is een feit:

Nog enkele foto's

Lekker knus bij mama:

Mijn lieve, grote zussen:

Eureka! Het is een meisje!

Dag lieve mensen,

Vooreerst wil ik uit naam van Ingrid iedereen bedanken voor de steun en de lieve berichtjes.

Maar goed, jullie zitten waarschijnlijk te wachten op HET verhaal. Ik vat het voor jullie even kort samen en ik ben er zeker van dat Ingrid op dit gebeuren later nog eens uitgebreid zal terugkomen.

Het begon allemaal gisteren rond 17u. Na het eten van een heerlijk ijsje in de hoeve van Pulle (een absolute aanrader trouwens), kreeg ze pijn in de rug en moest ze regelmatig gaan zitten. Bij thuiskomst werden de pijnen heviger en kwam er een regelmaat in. Om half tien dan toch maar beloten om oma en opa op te trommelen. Wij dus met pak en zak naar het ziekenhuis. Onderweg werden de pijnen heviger. Na onderzoek in de kliniek bleek echter dat er nog steeds geen ontsluiting was. Het beloofde een lange nacht te worden . Rond twee uur brak haar water en werd onze hoop groter, net als de pijn. Zitbal, kersenpitje en warm bad gaven de nodige verlichting. Om half zes nog steeds maar twee centimeter. De vele, zeer pijnlijke weeën (bleek uit de kneepsporen in mijn arm) begonnen hun tol te eisen. Ingrid viel zelfs tussen twee weeën een minuut in slaap. Veel heb je daar natuurlijk niet aan. Om zeven uur stonden we nog geen stap verder. Omstreeks acht uur arriveerde de gyn en na onderzoek bleek dat de ontsluiting niet vorderde te wijten aan te weinig druk van het hoofdje. Het hoofdje zou dus iets te schuin zitten. Verdict: keizersnede. Een zware pil. Zeker na zoveel uren afzien, maar er was geen keuze. Gelukkig mochten we onmiddellijk naar de OK. Het werd een moeilijk afscheid aan de deur van de OK. Tijdens de verdoving mag je immers nog niet mee naar binnen.

Toen ik binnen kwam in de OK was alles al een stuk rustiger. De verdoving deed duidelijk haar werk. Het was intussen kwart voor negen. Vijf minuten later zag ik hoe ze een glibberig, bebloed lichaampje uit de buik verlosten. Nu kwam de verrassing. We wisten immers nog steeds niet wat het zou worden: een jongen of een meisje?
Zoals de titel uiteraard al verraad, zijn wij nu de trotse ouders van een dochter: NORAH.
En dan zie je het geluk. Dan zie je dat het dat allemaal waard is geweest. Het eerste moment van een moeder samen met haar kersverse dochter. Ik ken weinig dingen die mooier zijn dan dat!

Verder laat ik jullie nog wat genieten van enkele van de eerste foto's.

GSM af!!

Ik heb er geen hoop meer op, op een gewone bevalling. Allemaal door die stomme verandering van datum. Daarom komt het dat ik maar tot dinsdagmorgen de kans krijg om gewoon te bevallen, terwijl ik dan volgens mijn eigen berekeningen amper 3 dagen overtijd zal zijn.

Door die stomme, stomme verandering heb ik me ingesteld op 4 september, ondertussen al tien dagen geleden, en lijkt het wel of de baby helemaal niet meer gaat komen. Ik ben al vergeten hoe de suikerbonen eruit zien en die wieg in de living lijkt daar zomaar in de weg te staan. Ikzelf ben een wandelende emotionele tijdbom die niks kan verdragen. 'Mama ni wenen', moeten mijn dochters heel de dag door tegen mij zeggen.

Papa kan er ook niet meer aan uit; hij doet z'n best het te begrijpen maar in hoeverre kan je als man begrijpen dat het een eeuwig gemis gaan zijn zo'n oergebeuren als een bevalling aan je neus te zien voorbij gaan en in de plaats een operatie te krijgen waar je zes weken van moet revalideren? Van pas een uur of langer na de geboorte huidcontact te kunnen hebben met je pasgeboren baby? Van passief te moeten ondergaan en met je handen vastgebonden op de operatietafel je kind van ver voor het eerst te begroeten?

Als ze me nu nog een weekje of zelfs maar een dag of vijf de tijd zouden geven...dan zou er niet zo'n druk zijn en dan zou het misschien wel op gang komen...

Hoe vriendelijk ze ook bedoeld zijn, ik kan de onophoudelijke stroom sms-sjes en telefoontjes niet meer aan. Iedereen vraagt me 'of ik nog niks voel' en zegt dat het wel voor één van de dagen zal zijn, maar het confronteert me telkens weer met mezelf; waarom komt het bij mij niet op gang??

Ik heb dus besloten mijn gsm af te zetten tot de avond voor de keizersnee (maandagavond moet ik binnen). Of de vaste telefoon beantwoord gaat worden is ook maar de vraag, want ik wil proberen om m'n gedachten vrij te maken en gewoon met mijn gezinnetje erop uit te trekken en nog even te genieten van de rust.

Heel erg bedankt voor de steun die ik al mocht ontvangen, en ik hoop dat jullie begrip hebben voor deze 'communicatie-stop'...

Duimen dat het vannacht komt!!!

Dit is een oproep aan al mijn lezers: willen jullie alsjeblief een kaarsje branden, een schietgebedje doen, mantra's opdreunen of whatever doen om de boel hier vannacht in gang te laten schieten!!

Woensdag zijn we voor de laatste controle bij de gynaecoloog geweest en er was eigenlijk niet veel verandering in de situatie, buiten het feit dat ons beebje nog serieus was ingedaald. Langer dan 12 dagen wil mijn gyn me niet overtijd laten gaan wegens te grote risico's voor het kindje, dus dan gaan we daar uiteraard mee akkoord (hoewel ik het toch jammer vind van die datumverandering...anders had ik nog tijd genoeg gehad!). En zo komt het dus dat ik een opnameformulier voor de kliniek op zak heb, om maandagavond binnen te gaan en dinsdagmorgen de keizersnee te laten uitvoeren...

Het kán natuurlijk altijd nog spontaan op gang komen. En daar hoop ik dus op, hoewel ik probeer me er niet te hard op te fixeren en te doen alsof er niks aan de hand is (ni simpel!). Ik stel me in op de keizersnee maar diep in mij leeft nog altijd de hoop dit kindje op natuurlijke wijze op de wereld te kunnen zetten...

En daarom ga ik vanavond alles geven op de dansvloer. Kevin's broer trouwt vandaag; vanmorgen zijn we naar de plechtigheid op het gemeentehuis geweest en daarna thuis komen rusten. De meisjes zijn bij oma en opa gaan slapen, ons baby'tje mag komen dus zie ik geen enkele reden waarom ik niet den In Zaire en den Huckle Buck zou kunnen dansen strakjes ;-)

Mijn valiesje heb ik toch maar niet in de koffer gestoken: ik zou het té erg vinden als ik het er straks weer zou moeten uitnemen...

Dus, jullie weten het: allemaal duimen dat het vóór dinsdagochtend spontaan op gang komt!! Ik reken op jullie!!!

Nog niks...

Ik loop hier dus nog altijd rond met een dikke buik. Vorige controle bleek het kindje al wel goed te zijn ingedaald, maar verder waren er nog geen tekens dat de bevalling weldra op gang zou komen. Mijn gynaecologe gaf me nog een extra afspraak voor een weekje later, morgen dus, en zei erbij dat als het de 16de september nog niet geboren zou zijn, ze dan een keizersnee zou doen.

Op mijn uitgerekende datum, 4 september, dacht ik even dat 't zover was. Ik voelde het kindje verder indalen en had een hele tijd last van harde buiken. Maar nee, hoor. 's Avonds kroop ik nog met een dikke buik in bed en de volgende ochtend werd ik weer met een dikke buik wakker ;-). Ik was er echter van overtuigd dat ik vóór maandag zou bevallen zijn.

Niets is echter minder waar, want ondertussen is het al dinsdagavond en loop ik hier nog steeds hoogzwanger rond. Ik moet nu om de dag aan de monitor zodat de gynaecoloog uit de resultaten daarvan en uit de resultaten van het echoscopisch onderzoek elke week kan opmaken hoe ons beebje het stelt in mijn buik. Als de conditie van mij en hem/haar goed is, de placenta nog goed z'n ding doet en er voldoende vruchtwater is, mag ik nog een weekje rondlopen. Uiterlijk op 16 september, dus over een week, wordt de baby dan gehaald met een keizersnee indien de bevalling in tussentijd niet vanzelf op gang komt. De reden daarvoor is omdat je, als je al een keizersnee gehad hebt, niet mag ingeleid worden omdat de weeën dan te hevig zijn en er te veel belasting komt op het litteken van de keizersnee.

Maar een keizersnee wil ik nu net kost wat kost vermijden!! Ik wil een bevalling, geen operatie!! Ik heb geen zin in zes weken niks mogen oppakken, ook Ella en Louise niet, en ik heb geen zin om weer net zoals met de meisjes maar eerst een uur na de geboorte mijn kind in mijn armen te houden! Ik wil weten hoe het voelt om een kind op eigen kracht op de wereld te zetten! Ik wou zooooooo graag een natuurlijke bevalling, en met elke dag die voorbij gaat zie ik dat elke keer een beetje meer aan me voorbij glippen.

Ik weet het, 't is nog een week, maar het begint nu toch emotioneel wel zwaar te wegen. Bovendien is er vrijdag het huwelijk van Kevin's broer, en ik weet nog altijd niet of ik daar ga kunnen bij zijn of niet. Ik heb zelfs nog niks om aan te doen omdat ik niet wist of ik zwangerschaps- of gewone kledij zou moeten dragen.

Iedereen leeft mee ; ik krijg geregeld sms-jes om te vragen hoe het gaat, soms met maar één enkel woord: 'En?' ;-) En de telefoon rinkelt hier ook geregeld...gewoonlijk zijn het dan mijn schoonouders die zogezegd 't één of 't ander dringend moeten weten maar eigenlijk gewoon op hete kolen zitten om te weten of we nog niet naar de kliniek vertrokken zijn...;-)

Ach ja, 'k zal maar proberen van de laatste dagen rust te genieten, zeker... want dat zal er de eerst volgende maanden niet meer van komen!

Spannend

"Only 2 days to go", staat er hierboven op mijn zwangerschapsbanner. Tja, da's relatief, natuurlijk. 4 september is dan wel mijn "officieel" uitgerekende datum, maar oorspronkelijk was dat dus 13 september. Toen na de 3de echo bleek dat het kindje buiten de grenzen van het gemiddelde viel qua 'afmetingen', moest de gynaecoloog de uitgerekende datum verschuiven van 13 naar 4 september en was ik dus plots meer dan een week langer zwanger. Sindsdien loopt het kindje bij elke controle achter in groei...

Nu weet ik dus niet op welke datum ik me moet vastpinnen. De gyn ziet 4 september als dé datum, ikzelf heb meer het idee dat het ergens tussen de twee data gaat zijn...eigenlijk best vervelend. Het kan dus goed zijn dat ik meer dan een week denk dat het vandaag de grote dag kan zijn, en dat ik dan 's avonds nog steeds met een dikke buik in bed kruip.

Niet dat ik de zwangerschap beu ben, hoor. Ik heb eigenlijk weinig ongemakken, buiten het feit dat ik heel slecht slaap 's nachts, en heel weinig kan eten. Maar ik ben zooooooooooo benieuwd!!!!

Ik moet nog steeds twee keer per week aan de monitor. Gisteren ging ik toevallig in de vroege namiddag in plaats van in de voormiddag, zoals gewoonlijk. Ons kleintje was duidelijk aan het slapen: regelmatige harttoontjes, weinig beweging. Gewoonlijk slaapt hij/zij op dit moment van de dag. De verpleging vond echter dat er wel wat 'pieken' op de monitor mochten staan en vond er niets beters op dan wat met m'n buik te schudden, en me nog tien minuten langer aan de monitor te laten liggen...grrrrr.... Ik heb dan maar tegen m'n buik gezegd:" Sorry, kleintje, maar ze willen je zien bewegen!", en heb vervolgens mijn gsm tegen mijn buik gelegd en alle beltonen laten horen. Daar werd ons kleintje natuurlijk wakker van en begon zodoende toch nog wat te bewegen! Verpleging gerustgesteld. 's Avonds was het dan weer volle ambiance in mijn buik, en vandaag ook. Morgen op controle bij de gynaecoloog...eens benieuwd wat zij gaat zeggen. Ik hoop dat ze me alle kansen geven om natuurlijk te bevallen. En dat ze me minstens tot de eerst uitgerekende datum laten rondlopen!