Zondag

Het wordt weer een goed gevuld dagje vandaag. Uitrusten van de voorbije twee dagen (Kevin was twee dagen op congres en ik stond er dus effe alleen voor) zal er niet bij zijn!

We beginnen de dag, zoals gewoonlijk, met boekjes lezen in de zetel. 'Muis bakt koekjes' is één van de boekjes die we gisteren van de bib meebrachten. Dat brengt Louise op een idee (of...was het haar ingefluisterd door papa??) : plots komt ze naar me toe gelopen en roept 'Mama, cake bakken, cake bakken!!' Ik denk even na: er zijn eieren, ik heb nog genoeg suiker en bloem dus...waarom niet? Zo komt het dus dat ik even later met mijn dochters (nog in hun pyjama!) een cake sta te bakken.

Wanneer die uit de oven komt moeten we snel doorgaan: we gaan namelijk naar het circus!! Toen ik van de week door S. reed, zagen we overal de aankondigingsaffiches hangen. Ella en Louise merkten ze ook op : 'Kijk, mama, clown!' Aangezien er zowat aan elke paal een bord hing, klonkt dat op den duur : 'Kijk, clown, kijk clown, kijk, clown, kijk, ...' en dat in stereo ;-). Ook de circustent trok hun aandacht en daarom hadden we besloten met hen naar een voorstelling te gaan.

Dus hier staan we dan om 10.45u aan de kassa en amai, we schrikken ons een hoedje van de prijs: 13 euro, ook voor de kinderen!!! 't Kan maar beter z'n geld waard zijn.

We zijn echter amper binnen of onze meiden willen alweer naar buiten: ze zijn - vooral Ella -blijkbaar nogal overdonderd! Komt het omdat het wat donker is in de tent, omdat ze 't niet kennen, omdat er nogal luide muziek is, ...joost mag het weten, maar mijn meiden willen ERUIT!!! Kevin gaat nog even met hen naar buiten, ik blijf achter met Norah die rustig ligt te slapen in haar maxicosi. Tegen dat 't begint komen ze terug naar binnen; ze hebben besloten flink te zijn. Ella zit echter nog steeds te trillen, het is voor haar allemaal wat veel, en wanneer het begint gaat Kevin met haar op de laatste rij zitten. Daar heeft ze plots wat meer praat! Ondertussen zit Louise flink op mijn schoot te klappen en te lachen met de clown, de hondjes, paardjes en ganzen (ooievaars, volgens haar ;-)

Net voor de pauze loopt het mis: Norah begint te wenen. Ze heeft honger en ik leg haar snel aan de borst voor ze de jongleurs uit hun concentratie brengt! Dan zegt Louise dat ze pipi moet doen, maar oeps, 't is al te laat! En - foei, mama! - natuurlijk heb ik net deze éne keer geen reservekleren bij... Norah is nogal onrustig en Ella is er nog altijd niet gerust in, dus houden we 't maar voor bekeken. Tot zover ons circus-avontuur!

In de namiddag worden we verwacht op het doopfeest van Wannes en Seppe, maar helaas geraken we er niet...Kevin is gaan basketten en zou rechtstreeks naar het feest komen, maar de meisjes slapen lang en wanneer ze eindelijk wakker worden is het hier volop aan het sneeuwen. Tegen de tijd dat ik kan vertrekken ligt er al een dik pak - ik durf hier niet door rijden!! Kevin zegt dat het toch naar huis zal komen zodat hij kan rijden, maar tegen dat hij hier is met zijn fietske is het al 18u gepasseerd en dus de moeite niet meer om te gaan...jammer, we hebben wel wat gemist denk ik! Om het een beetje goed te maken bak ik zelf maar pannenkoeken.

Daarna stellen papa en ik voor om nog even buiten door de sneeuw te stappen. We pakken iedereen in maar vanaf het moment dat de olijke tweeling de sneeuw onder hun voeten voelt, beginnen ze hysterisch te huilen! Djeezes, zijn ze daar nu óók al bang voor!?! Ja dus!! Ze durven er langs gaan kanten over stappen. Vorig jaar nochtans wel... Wanneer Kevin sneeuwballen begint te gooien, houden ze het helemaal voor bekeken en vluchten naar binnen. Kevin en ik spelen dan alleen nog maar even in de sneeuw...tot groot ongenoegen van onze dochters ;-)
Raar hoor, bang zijn van sneeuw...gelukkig hebben we geen skivakantie geboekt!

Ons 'fietsding'

Toen ik zwanger was van Norah heb ik wat rondgeneusd op het internet op zoek naar een vervoermiddel waar ik mijn drie kadeekes mee zou kunnen vervoeren. Een buggyboard leek mij maar niks; lang kunnen ze dat volgens mij niet volhouden en bovendien wordt het dan - zeker met mijn korte armkes - heel onpraktisch om voort te duwen. Een drielingbuggy was ook uitgesloten - Ella en Louise gaan immers niet meer zo heel lang in de buggy zitten en het is bijna niet te doen om met zo'n gevaarte naar de winkel te gaan. Dus zocht ik verder en uiteindelijk vond ik onze Strolli Rider van Bibi. Een superuitvinding!! Hij kan makkelijk bevestigd worden op elke mogelijke buggy. Op een wip kan ik hem switchen van de enkele naar de dubbele buggy. De voet- en handsteuntjes kunnen verzet worden. En het allerbelangrijkste: de meisjes vinden het leuk! Het rijdt ook heel vlotjes, geen problemen om op of af borduurs te rijden, zwenkt makkelijk mee, draait even kort als de buggy dus ook in 't shoppingcenter geen enkel probleem ;-) In het begin wilden ze er natuurlijk allebei tegelijk op zitten, maar ondertussen weten ze heel goed dat het om de beurt gaat. En eigenlijk zit vooral Louise erop, omdat Ella liever op haar luie k... in de buggy zit ;-)

Het enige 'probleem' is dat we er zoooooooooveel beziens mee hebben. Kevin en ik zijn gewoon gedoemd om bekijks te hebben: eerst met ons 'hoogteverschil' van 0,50 cm, dan met de tweeling en nu met ons 'fietsding'. Aan zee was het echt ongelofelijk. Bijna elke ouder of grootouder keek ons na. Vooral in Plopsaland, waar het natuurlijk vol loopt met ouders en grootouders, leken we een extra attractie ;-) Of wanneer we gewoon op de dijk wandelden en omkeken, zagen we gegarandeerd enkele mensen die ons aan het nakijken waren. Sommigen vroegen waar we het gehaald hebben. Op den duur overwogen we zelfs om er zo'n aantal in te voeren en zelf door te verkopen. Zo zouden we die van ons terug kunnen verdienen ;-) !

Toegegeven, het ís ook gewoon een superhandig ding en een must voor alle ouders met drie kids. Ik geraak vlot, snel én op een leuke manier overal waar ik zijn moet. En dat is maar goed ook, want thuis binnen zitten is niks voor mij!

Voor de geïnteresseerden:

http://www.bibi.nl/bibi-nieuws-5.htm

Level 2

Ik ben nooit een grote fan van Kind en Gezin geweest, en na vandaag heb ik er al helemaal mijn twijfels over. Met de meisjes zijn we altijd geweest, soms dik tegen mijn goesting, maar toegegeven: 't is makkelijk dat je niet zelf voor die vaccinaties moet zorgen. Na de geboorte van Norah zijn we van consultatiebureau veranderd, onder andere omdat ik de indruk had dat er in dat éne bureau soms dokters zonder diploma zaten. En omdat de verpleegster een zaag was ;-). Nu gaan we dus naar een ander consultatiebureau maar dat blijkt al niet veel beter te zijn.

Ik heb een afspraak om 16.10u voor Norah's eerste prikjes. Ella en Louise moeten mee want Kevin heeft oudercontact tot 20.00u. Wanneer we stipt op tijd op de afspraak verschijnen, zit de wachtzaal overvol. Er zijn zeker nog 4 mensen voor mij! Ik heb Norah moeten wakker maken voor we door gingen, en natuurlijk heeft ze nu honger. Ik geef haar dus snel nog eten terwijl Ella en Louise met enkele andere peutertjes spelen. Bij de verpleegster vertel ik wat over Norah: dat ze nogal veel reflux heeft, maar dat ze er geen last van lijkt te hebben. Het loopt er soms echt uit, vaak nog tot vlak voor de volgende voeding, maar het ruikt niet zuur en ze begint er gewoonlijk niet van te wenen. De verpleegster die thuis een paar keer is geweest had me gezegd dat ik geen medicatie moest geven, tenzij ze niet meer voldoende bijkwam. Twee weken geleden woog Norah 4660 gr en nu, vlak vóór het eten, 4780 gr. Zelf vind ik dat nogal weinig, maar volgens de verpleegster moet ik me geen zorgen maken: hoewel ze net onder het gemiddelde zit, volgt ze wel mooi haar eigen curve. En trouwens, ze is goed in lengte gegroeid dus, zo zegt de verpleegster, zal ze al haar energie daar in gestoken hebben. Wanneer ik vertel dat ze veel rustiger is geworden en veel minder last heeft van krampjes en reflux sinds ze nog maar vier voedingen heeft, zegt de verpleegster dat ze dan waarschijnlijk daarvoor te veel binnen kreeg.

Enkele minuten later bij de dokter : omdat ik er toch wat mee zit, vraag ik ook aan haar nog eens wat ze van het gewicht vindt. Ook zij beaamt dat Norah goed haar curve volgt en dat zolang hetgene eruit komt niet zuur ruikt of 'geschift' is, ik geen medicatie moet beginnen geven. Maar wanneer ik zeg dat ze maar vier voedingen per dag heeft, reageert ze heel anders : da's veel te weinig voor een baby van 2 maanden! Als ze overdag 4 uur tussen de voedingen laat, zou ze er 's nachts maximaal 8 uur mogen tussen laten. Ik moet haar écht om de vier uur wakker maken om te eten, en 's nachts na 8 uur, desnoods met een koud washandje op haar gezicht (!??!!??). Want anders zakt het suikergehalte te veel en dat is niet goed voor de ontwikkeling van de hersenen (!???). 'Jamaar', protesteer ik, als ze nu niet uit zichzelf wakker wordt en om eten vraagt, ga ik er toch van uit dat ze geen honger heeft??' Waarop de dokter antwoordt: ' Ha nee, ze is waarschijnlijk gewoon te suf om te eten omdat haar suikerspiegel te laag is! Dan heeft ze gewoon geen energie om eten te vragen en is ze gewoon heel rustig en protesteert ze niet!'

.....DOINGGGGG!!!! Wat is dat nu weer voor nen uitleg!? Wat moet ik dáár nu mee aan?? En ik dacht nog wel dat ik Norah's handleiding gevonden had, zeker nu ze de laatste dagen zo tevreden en rustig is! Ik begin natuurlijk meteen te twijfelen of ik dan wel zo goed bezig ben als ik dacht. Na twee huilbaby's die alleen sliepen wanneer ik ermee wandelde, is het echt een verademing om zo'n rustig kindje als Norah te hebben. Vergeleken met Ella en Louise is zij gewoon een heel makkelijke baby. Ik geloofde het nooit toen mensen mij vertelden dat hun baby zo weinig weende. En ik was altijd jaloers op mensen die gewoon met hun kinderwagen konden stilstaan zonder dat er haast ogenblikkelijk gekrijs uit opsteeg ;-). Tja, met Ella en Louise moest ik niet proberen om even snel bij de slager binnen te springen terwijl ik de kinderwagen buiten liet staan! En ik moest zeker niet proberen om, als ze dan al eens in hun wieg sliepen, iets gedaan te krijgen in huis of nog maar het toilet door te trekken zonder dat ze wakker werden! Norah daarentegen slaapt door alles door. Ook in de kinderwagen, zelfs wanneer ik stilsta. (voor veel mensen is dit misschien de gewoonste zaak van de wereld, maar ik vind dat dus ongelofelijk!!)

Maar nu dit!!! Hetgeen ik als 'normaal' beschouwde zou dat helemaal wel eens niet kunnen zijn en Norah's tevredenheid kan maar schijn zijn! Er kan een addertje onder het gras zitten, blijkbaar....pffff, ik dacht dat ik eindelijk door had hoe je een baby tevreden houdt. Ik dacht dat ik niet meer bij de beginners zat, maar nu blijkt er plots een 'level 2' te zijn aan dit spelleke: voor gevorderden, het wordt moeilijker! Die uitspraken van de dokter doen me natuurlijk aan alles twijfelen. Stel dat ze écht te suf is om eten te vragen? Moet ik haar toch wakker maken, wat altijd tegen mijn principes is geweest? Ik ging er altijd van uit dat een baby zelf aan geeft wat hij nodig heeft. Dat is toch het hele principe van borstvoeding op vraag?? Ik kan het er toch niet in stompen, hè. Ik heb haar altijd eten gegeven als ze daarom vroeg. En na twee maanden hebben we nu sinds een week een vrij vast schema: 07.00u, 12.00u, 16.00u en 20.00u. En ik was daar zo blij mee!! Moet ik nu alles weer gaan omgooien en haar elk momentje dat ze wakker is direct aan de borst leggen?? Dat lijkt me toch wat overdreven. Trouwens : de momenten dat ze wakker is, is ze heel alert en wil ze graag geëntertaind worden: kiekeboe spelen vindt ze schitterend. En op de speelmat weet ze niet waar eerst naar te kijken. Ze geniet ervan om in haar wipstoeltje naar haar grote zussen te kijken. En ze weent de laatste dagen alleen maar als ze moe is of honger heeft. (een periode ervoor had ze heel veel last van krampjes en reflux en was daardoor heel onrustig. Toen had ze dagen dat ze uren aan een stuk niet kon slapen, terwijl ze nu enkel rond de voedingsmomenten wakker is). Dus ze lijkt mij een heel tevreden baby te zijn. Toch ga ik morgen eens naar m'n eigen huisartsenpraktijk bellen om te zien wat zij zeggen van dat suikergehalte.

Pfff, Kind en Gezin....Kind en Gelul, ja.

mama van een éénling

Nu heb ik eindelijk een idee hoe het moet voelen om maar één kindje te hebben; ik heb dat nooit meegemaakt, maar nu kan ik me er een beeld van vormen.

Ella en Louise blijven drie dagen aan zee met oma en opa. Wat is het stil op de achterbank wanneer we naar huis rijden...ik moet toch wel even slikken wanneer ik mijn meisjes achterlaat, maar ach, ze zijn in goeie handen : oma en opa zijn overduidelijk een goei alternatief voor mama en papa en trouwens, hier aan zee is het veel leuker dan thuis! Het afscheid nemen gaat vlotjes, zonder problemen. Twintig minuten later krijg ik van oma al een sms-je: ze slapen al!

Toch wel raar, hoor, zo maar één kindje om voor te zorgen. Wat het meeste opvalt is dat Kevin en ik meteen al onze structuur verliezen! Ik blijf wat langer in bed liggen met Norah, 's middags eten we wat later, en vraag me niet wat we de komende dagen gaan eten want ik heb er nog niet over nagedacht en er is bovendien niks in huis, zelfs geen fruit.

Woensdagnamiddag profiteren we ervan om eindelijk een nieuwe cd-speler te gaan kopen voor Kevin's verjaardag. We springen ook nog even bij den Ikea binnen. Met alleen Norah is dan een fluitje van een cent! Wanneer zij en wij honger krijgen, duiken we snel de Mc Donalds binnen; wat een zicht en wát een contradictie: ik zit een hamburger te eten terwijl ik ondertussen Norah de borst geef...foei!! Daarna gaan we nog, allemaal zonder over huis te komen, naar een diavoorstelling van een wereldreis die een ex-collega van mij onlangs maakte. Norah slaapt de hele tijd rustig in de draagdoek, terwijl wij genieten van de foto's, die natuurlijk heel wat herinneringen aan onze eigen wereldreis oproepen.

Donderdag is Norah heel onrustig. Het lukt haar maar niet om te slapen! Mist ze haar grote zussen? Ze is gewend van eigenlijk bijna heel de dag door lawaai te horen en nu is het hier zo stilletjes...maar het is mooi weer dus maak ik een lange wandeling met haar. Ook 's avonds blijft ze onrustig. Misschien de aankondiging van een verandering van ritme, want ze eet nog rond 21u en is er de volgende morgen om 07.00u pas terug!! Zalig, zo nog eens een nachtje doorslapen...

Vrijdag is ze veel rustiger. 's Middags spreek ik af met Tessa. Zij is de mama van onze vriendinnetjes Cara en Nomi. Zij kregen er op 24 september, 8 weken te vroeg, ook een zusje bij: Lyna. Dit kleine wondertje ligt op neonatologie en nu haar couveuse bij het raam staat, kan ik haar eens gaan bewonderen. Ik schrik toch even van hoe klein ze is (ze weegt ondertussen 1450 gr) en ik krijg een serieuse krop in de keel wanneer ik Tessa door het raam gadesla terwijl ze Lyna verzorgt. Ik sta daar aan de éne kant van het raam met Norah in mijn armen, en zij aan de andere kant met haar handen in de couveuse een minimensje pap te geven... Ik sta er nogmaals van verbaasd hoeveel moed Tessa en haar man erop hebben om naast de verzorging én opvoeding van Cara en Nomi ook nog twee maal per dag naar de kliniek komen om hun jongste telg te bezoeken en te verzorgen. Laat ons hopen dat Lyna met kerst naar huis mag...iedereen duimen, hè!

Ik loop écht verloren met zo maar één kindje in huis. Tussen 17u en 20u, normaal de superdrukke spitsuren ten huize olijke tweeling, weet ik met mezelf geen blijf. 't Is wel eens leuk, zo wat rust, en ik moet zeggen dat ik me zelfs voel als iets dat op 'uitgerust' lijkt, maar toch mis ik mijn grote meiden. Ze zorgen naast heel wat werk toch ook voor heel wat entertainment! En ik mis al die knuffels en kusjes... En wat is het stil in huis! Goh, ik begrijp eigenlijk goed dat er veel huwelijken in een crisis terecht komen wanneer de kinderen het huis uit zijn: ze zijn amper drie dagen weg en we weten al niet meer wat zeggen tegen elkaar ;-)

Toch heb ik niet alles kunnen doen wat ik wou doen. Er zijn nog heel wat klusjes overgeschoten. Dat komt omdat ik toch, maar dan ik gedacht had, werd opgeëist door ons superschattig nummertje drie: Norah! Was wel heel leuk om nu eens alle aandacht aan haar te kunnen geven. We hebben er zelfs nog eens wat fotootjes van genomen!

Zaterdagmorgen vertrekken we al vroeg richting zee. Wanneer we toekomen komen Ella en Louise net met oma en opa van de bakker. Het wordt een blij weerzien, en tot onze verbazing vragen ze direct om Norah te zien. Ze hadden hun kleine zus blijkbaar ook gemist! Oma en opa doen het relaas van de voorbije drie dagen: de meisjes zijn héél braaf en héél flink geweest, hebben goed geslapen (alleen héél vroeg wakker altijd), goed gegeten, flink gespeeld, gefietst, in de duinen pondekes gemaakt, naar de kinderboerderij geweest, met de tram gereden, ...en geen één keer naar mama en papa gevraagd! Ik heb wel elke dag gebeld, maar ze hadden het dan vaak zo druk met spelen dat ze geen interesse meer hadden in mama en de telefoon ;-) Wel leuk om te weten dat ze een paar dagen zonder ons kunnen. Hoewel dat denk ik alleen maar bij oma en opa lukt! Die hebben er trouwens ook van genoten. Ik denk wel dat het voor herhaling vatbaar is, niet??

En nog eens naar zee!

Toch wel leuk, zo'n oma en opa die enkele weken een appartement huren aan zee! Na amper een weekje thuis pakken we aan het begin van het verlengde weekend alweer onze biezen om te gaan uitwaaien aan de Belgische kust. Dit keer zit de auto niet zo vol: het beddengoed, het speelgoed, de schupjes, ... zijn immers allemaal daar gebleven.

We spelen het weer klaar om al vóór 08.30u te vertrekken en zijn dus goed op tijd aan zee. Het is er prachtig weer, en samen met oma en opa wandelen we nog wat op het strand. Dan vertrekken zij en blijven we met ons gezinnetje daar tot dinsdag. Het worden weer heerlijk relaxte dagen: naar de speeltuin, gaan wandelen, in de duinen spelen, over de golven springen (met steevast natte broeken tot gevolg!), ... het passeert allemaal de revue.

Op zondag krijgen we bezoek: Christof en Liesbeth komen met Jolien (3,5) en Wannes (1)! In de voormiddag spelen we wat op het strand en maken we een wandelingeske. Wanneer vier van de vijf kindjes 's middags slapen besluiten Liesbeth en ik alvast met de tram naar Nieuwpoort te rijden; er is daar immers een outlet store waar het -70% is!! Oef, zo moet ik niet wachten tot met de solden om mijn garderobe eens te vernieuwen. Ik heb enkele broeken wel zéér nipt gekocht...een extra stimulans om zo snel mogelijk aan mijn buikje te werken dus...
Terwijl Liesbeth en ik op onze mannen staan te wachten (die dus met alle vijf de kinderen achterna komen met de tram!), speculeren we een beetje: zouden ze alles en iedereen wel bij hebben ;-) Jaja, alle kids zijn erbij, ze hebben zelfs aan het fruit gedacht!
Als kers op de taart komen Tantina en Omewes ook nog naar 't zeetje afgezakt en we gaan autootjes huren : Wannes een auto, Louise ook, Ella een schildpad en Jolien een paardje. Onderweg wordt er duchtig gewisseld! En Norah? Die ligt knusjes in haar lodger te slapen in de kinderwagen. Wat een bende! Helaas blijkt niemand op dat moment een fototoestel bij te hebben...jammer!!
's Avonds eten we allemaal samen lekkere vis op het appartement, en als iedereen naar huis is en al ons kindjes slapen, kruip ik zelf ook mijn bedje in na een toch wel vermoeiend dagje!

Maandag doen we het wat rustiger aan want de kindjes zijn nog een beetje moe van gisteren, en dinsdagmiddag zijn oma en opa alweer terug! In de namiddag huren we nog eens een autootje, maar het is zo'n harde wind dat het bijna niet te doen is om op de dijk te wandelen. Snel naar de speeltuin en naar het appartement dus!

Na het eten is het tijd voor papa, mama en Norah om weer huiswaarts te keren. Ella en Louise mogen nog enkele dagen bij oma en opa aan zee blijven!

Ella (al een tijdje) droog!

Tja, met alle drukte zou ik het nog vergeten te melden: Ella is al twee weken droog! We hebben dus nu nog maar één kindje in de pampers, hip hip hoera!!!

Louise is al sinds begin augustus droog. Bij haar ging het eigenlijk heel vlotjes: twee dagen hebben we er met de dweil achter gelopen en klaar was kees. Bij Ella was het een heel ander verhaal: zij was héél geïnteresseerd in wat haar zus daar op dat potje uitspookte, en was altijd de eerste om het toilet door te trekken en Louise te helpen een sticker te kiezen. Maar zelf op het potje gaan? Nee, daar moest ze niks van weten.

Enkele weken vóór de geboorte van Norah hebben we nog eens een poging ondernomen, en nadat Norah geboren is, de week toen Kevin nog thuis was, nog eens, maar allebei zonder resultaat; 't is te zeggen, er was wel resultaat: vijf natte broeken per dag ;-) Ze was er dus duidelijk nog niet aan toe. We hadden nochtans gezegd dat als de pampers op waren, we er geen nieuwe meer gingen halen, maar dat hebben we dus toch nog moeten doen.

Enkele weken later begon ze die pampers toch wel beu te worden. We hadden een heel goedkoop merk gekocht in de Colruyt (hihi) en daar kreeg ze rode billetjes van (foei, slechte ouders ;-). Met als gevolg dat ze veel sneller besefte dat er iets in haar pamper zat en daar dan zo snel mogelijk vanaf wou. Op den duur keek ze er echter zo tegen op om op die verzorgingstafel te gaan liggen en zalf aan haar poep te laten doen, dat ze toch dat potje maar eens ging uittesten. Deze keer mét resultaat!! Het leek wel of er plots een knop was omgedraaid. Van dan af ging het ook vrij snel. En omdat Louise de laatste tijd altijd al op het groot toilet ging, heeft Ella het potje eigenlijk overgeslagen en is ze ook meteen op het groot toilet beginnen gaan. De stickertjes hebben we maar enkele dagen moeten plakken, daarna vond ze het al zo vanzelfsprekend dat ze er niet meer naar vroeg. Flink, hè! En fier dat ze is!

Ze zijn beiden trouwens duidelijk in de 'anale fase' : alles wat met het toilet te maken heeft, vinden ze super interessant! Ze brengen met z'n tweetjes ook veel tijd door in het kleinste kamertje: als de één er op zit, leest de ander een boekje voor! Superschattig om te zien natuurlijk. Ze nemen zelfs voor elkaar een papiertje (als ik er niet snel bij ben, de hele rol ;-) en kuisen elkaars poep af...de charmes van tweeling zijn! De dames nemen ook alle tijd als ze naar het toilet moeten. Ze kunnen makkelijk zo'n kwartier blijven zitten. Gelukkig moeten we er niet altijd bij blijven zitten, want ze roepen als ze klaar zijn : 'Paaaaaaapaaaaa, maaaaamaaaaa, ik ben klaaaaaaar!!!' En nadien brengen ze elkaar uitgebreid verslag van wat ze geproduceerd hebben ;-)

Ook op verplaatsing lukt het prima. Ze vinden het zelfs leuk om in de bosjes pipi te doen; echte meiden van den buiten!

Weekje aan zee

Wat een organisatie, met drie kids op reis gaan! Nu ja, op reis kan je het niet echt noemen: we gaan naar het appartement dat oma en opa elk jaar in november huren in Oostduinkerke. Heerlijk een weekje (proberen te ) relaxen in een andere omgeving.

Donderdag en vrijdag draait mijn wasmachine op volle toeren om alle kleertjes op tijd proper te krijgen want alles wat nog past (niet zo bijster veel!), moet mee. Er is wel een wasmachine op 't appartement maar ik ben niet van plan me daarmee bezig te houden. Zaterdag is 't heel de dag inpakken geblazen en zondag om 08.15u zijn we al op weg! Door de verandering van zomer- naar wintertijd is iedereen goed op tijd wakker.

Oma en opa blijven zondag nog aan zee en dan gaan zij naar huis zodat wij plaats genoeg hebben voor ons ondertussen toch wel grote gezin. De meisjes slapen allebei in een groot bed, en Norah slaapt in haar draagwieg naast het bed van papa en mama, zoals thuis.

We doen vanalles aan zee: pondekes maken in de duinen, over de golven springen, schelpjes zoeken, een groot zandkasteel bouwen en versieren, van de duinen lopen, naar de speeltuin gaan, naar de kinderboerderij, wandelen, ...hoewel dat laatste niet zo vlot meer verloopt als vorig jaar; we raken niet tot op de dijk in Nieuwpoort en in de andere richting niet zoveel verder dan de dijk van Oostduinkerke zelf: de meisjes willen zelf stappen, of fietsen, of blijven achter, ofwel moeten we terugkeren omdat Norah moet eten, ... Maar ach wat, ze amuseren zich en wij ook!

Op woensdag brengen we een bezoekje aan Plopsaland samen met Inne, de meter van Norah, en haar gezin. Onze meisjes zijn dol op haar en haar man Niki, en op Sarah(5) en Eva(4). Het is prachtig weer, wel leuk natuurlijk maar dat maakt dat het superdruk is. Pfff, niks voor mij, zo'n drukte...tegen de middag barst ik al van de hoofdpijn. Bovendien is het aan alle attracties toch minstens twintig minuten aanschuiven, wat best wel lang is met twee kleine ukkies. En als die ukkies het dan na een half uur aanschuiven voor de ogen van alle wachtenden op een brullen zetten ('Néééééé, NIET in!!!!!! Néééééé, terug naar papa!!!!'), begint ondergetekende al helemáál haar kas op te vreten ;-) Gelukkig komen ze op den duur los en gaan ze toch met veel plezier in de kikkertjes (eerste 2 minuten: 'Ella nie leuk! Néé, Ella nie leuk!' - dan: 'Ella leuk!' en op 't einde: 'Ella nóg!'), de eendjes, de konijntjes, op de paardjesmolen én op de grote carroussel. Inne past op Norah terwijl ik overal mee op ga, en papa vergezelt de anderen in de snellere attracties. Uiteindelijk kan ik er toch van genieten, vooral van die blije gezichtjes van mijn dochters als ze 't duidelijk naar hun zin hebben! Norah ligt de hele dag braaf ik haar kinderwagen en komt er enkel twee keer uit om te eten. Flink, hè!

't Was dus een supergeslaagd weekje aan zee. Volgend weekend gaan we al terug, joepie, en dan mogen de meisjes daarna nog enkele daagjes aan zee blijven met oma en opa. Amai, dan zal het hier stillekes zijn want die twee tateren tegenwoordig aan één stuk door!

Geniet maar mee van de fotootjes (door erop te klikken):

Zee oktober 2008