Inne minne mutte...

Pijne oortjes part II

Na alweer een slapeloze nacht voor Norah, mama en papa (van donderdag op vrijdag) zijn Kevin en ik het erover eens: er scheelt iets! Maandag ben ik met Norah naar de kinderarts geweest en was er buiten een 'goei valling' eigenlijk niks aan de hand. Maar sinds maandagavond heeft ze nu en dan wat verhoging, ze slaapt té veel overdag en té weinig 's nachts, huilt continu als ze wakker is (zijn we helemáál niet gewoon van haar!!) en ze drinkt niet meer goed. Ik maakte me al sinds woensdag serieuse zorgen, maar ja, ik was toch pas bij de kinderarts geweest met haar...ze zal gewoon wel last hebben van haar verkoudheid. Maar vrijdagochtend hou ik het écht niet meer langer uit en maak ik opnieuw een afspraak bij de kinderarts. 'Verwend, hè, ' besluit opa wanneer ik hem vertel dat Norah de voorbije nachten alleen nog maar rechtopzittend in onze armen wil slapen. Waarop ik prompt voorstel haar eens een nachtje bij hen te laten ;-)

Gelukkig kunnen we snel bij de kinderarts terecht. En mijn moedergevoel blijkt juist te zijn: er scheelt wel degelijk iets met ons kleine popje. In haar rechteroortje ontdekt de dokter een grote blaas op haar trommelvlies...een mega-oorontsteking dus. Zeer pijnlijk moet dat zijn...ocharme ons dutske! Zo'n pijntjes gehad de voorbije dagen...niet moeilijk dat ze niet kon slapen, plat liggen doet pijn. En drinken ook, en slikken ook... arm meisje! Maar nu zal het hopelijk snel beteren want er wordt antibiotica opgestart. Ik protesteer niet (wat ik bij de meisjes in den tijd zeker wel gedaan zou hebben) want ik wil dat ze er zo snel mogelijk vanaf is. Eigenlijk ben ik wel opgelucht dat het 'maar' een oorontsteking is want in mijn kopke had ik er weeral vanalles anders van gemaakt.

Na twee dosissen antibiotica ziet ons kleine zusje er al een pak beter uit. Meer nog:ze lacht weer, iets wat ze een week niet gedaan heeft! Ook het eten gaat alweer iets beter, en het slapen ook. De nacht van vrijdag op zaterdag slaapt ze zelfs enkele uren in haar bedje. Ook zaterdag gaat het duidelijk beter met haar: ze speelt en lacht weer, zalig!

Ook de twee grote zussen zijn er weer wat beter aan toe. De voorbije dagen waren die echt niet te genieten. Ze maakten over alles ruzie en niks was nog goed. En voor alles direct beginnen te wenen...donderdagnamiddag ben ik het echt grondig beu. Ik heb ook geen sikkepit geduld en om nog meer scènes te vermijden, vraag ik aan oma en opa of ze de meisjes ALSTUBLIEFT kunnen komen halen omdat ik ze beu ben. En ze moeten ze niet terugbrengen, zeg ik erbij ;-) Ja, 't zit me echt hoog...Wanneer de meisjes weg zijn, doe ik met Norah een wandelingetje in de zon, lekker rustig. En ik kan in alle rust het eten klaarmaken. Tegen dat ze terug komen, ben ik weer wat gekalmeerd en heb ik voldoende moed verzameld om me door de avondspits te worstelen.

Zaterdagvoormiddag ga ik met hen bij Jolien en Wannes spelen. De andere omgeving doet hen - en mij - duidelijk deugd. Ze knutselen leuk samen aan tafel. Ik sta versteld over wat ze eigenlijk al kunnen! We moeten dringend ook eens wat knutselgerief in huis halen.

's Middags doen Ella en Louise een flinke dut van twee uur. Ik doe met Norah in m'n armen ook een dutje op de zetel. Alles gaat er veel ontspannender aan toe nu iedereen zich weer wat beter voelt. Er wordt weer genoten van het leven en van de kids ten huize Francken...kijk maar naar de filmpjes die volgen!

Zombie

Zo voel ik me al enkele dagen. En hoe komt dat? Omdat ons kleinste zusje ons al meer dan een week aan een stuk wakker houdt ' s nachts. Sinds ze verkouden is eet ze overdag minder en vraagt ze dus 's nachts weer om een voeding. Dat tot daartoe. Maar de laatste zes nachten is het niet meer gewoon: ze wordt wakker rond 01.00u, ik geef haar dan eten, maar daarna slaapt ze erg onrustig en rond een uur of vijf is ze al terug wakker. Ze slaapt enkel goed als ze recht kan zitten in onze arm. Dus Kevin en ik slapen al enkele nachten om beurten half rechtzittend tegen een kussen met madammeke in onze arm...da's de enige manier om zelf ook wat te kunnen slapen.

Gisterenavond kroop ik om 21u uitgeput in bed. Helaas kon Norah niet slapen en om 22.30u kwam Kevin er ten einde raad boven mee aan. Heb haar dan even aangelegd, en nadien is ze in mijn arm in slaap gevallen. Maar wanneer ik haar een tijdje later in haar bedje wou leggen, werd ze weer wakker. Ten einde raad heb ik dan nog maar eens een keer haar neusje gespoeld, nog eens aangelegd (zonder dat ze veel dronk) en uiteindelijk besloten om haar een suppo perdolan te geven. Ze zal toch wel voor iets wenen, misschien heeft ze pijn. En - 't klinkt verschrikkelijk - maar ze wordt er misschien slaperig van zodat wij eindelijk ook wat kunnen slapen want het is ondertussen al 02.00u. Uiteindelijk heb ik de hele nacht half rechtzittend met haar in bed gezeten, nu en dan wegdommelend. Om 06.30u doe ik nog eens een poging haar naast mij op het kussen te leggen, maar oh nee, dat is niet goed. Er zit niks anders op dan met haar naar beneden te gaan.

Tussendoor is Ella ook nog een paar keer wakker geweest, en om 06.30u is zij ook al van de partij, zij het met een kanjer van een ochtendhumeur.

Het slaaptekort begint nu echt wel door te wegen. Ik merk dat ik minder geduld heb met de kinderen, ik kan me niet meer concentreren en ik raak ook maar niet van die hoest vanaf. Kevin krijgt zijn schoolwerk niet meer gedaan omdat hij 's avonds te moe is. Pffff, wat een winter. Is dat nu bij iedereen zo? En wat scheelt er toch met Norah. De kinderarts heeft me verzekerd dat er niets ernstig aan de hand is. Maar waarom weent ze dan zoveel en slaapt ze 's nachts zo slecht? Heeft ze last van haar neus, of is het de reflux waar ze weer mee te kampen heeft? Broeit er bij haar ook een oorontsteking? Of heeft ze niet meer voldoende met de borstvoeding en weent ze telkens van de honger? Lijkt me onwaarschijnlijk want overdat laat ze wel met gemak 4 uur tussen. Kon ze het maar eens zeggen...

Het enige wat ik nu écht graag zou willen, is eens een nachtje kunnen doorslapen. Ook al was het maar van 00.00u tot 06.00u. Zo'n zware nachten hebben we met de tweeling zelfs zelden gehad.

En die winter blijft maar duren.

Pijne oortjes

De dokters verdienen goed aan ons! Gisteren zat ik nog met Norah bij de kinderarts, vandaag ging ik met Ella naar de huisdokter.

Na een slechte nacht voor iedereen (Ella sliep weer heel onrustig, net als Norah, die bijna de ganse nacht bij ons in bed heeft gelegen) merk ik 's morgens al snel dat Ella niet echt in staat is om naar school te gaan; ze is nog heel moe en heeft heel veel last van haar verkoudheid. Louise is echter springlevend en wil absoluut naar school gaan, dus bel ik een hulplijn. Oma blijft even bij Norah en Ella terwijl ik flinke Louise naar school breng. Heel eventjes weent ze wanneer ik haar achterlaat bij de juf, maar ze verbijt haar traantjes en wuift nog flink.

Ella ligt al terug in haar bed. Die zou de hele dag slapen als ik haar zou laten doen. Tegen 11u maak ik haar toch maar wakker want zodadelijk moet Norah eten en daarna moeten we Louise al van school gaan halen, en ik kan toch moeilijk elke keer een 'hulplijn' bellen. Maar wanneer ik met Ella beneden kom merk ik dat haar rechteroortje vol etter zit...dát was dus het probleem: ze heeft een oorontsteking en nu is het trommelvlies geperforeerd en loopt het vuil eruit! Dat wil wel zeggen dat ze nu van de pijn vanaf is. Ze heeft echter nooit iets gezegd de voorbije dagen van een pijn oortje. En wij ons maar afvragen wat het probleem was! Ik maak het een beetje proper en bel dan toch maar een hulplijn, want ik kan haar toch zo niet mee door de kou nemen. Snel een lepeltje junifen en dan laat ik haar en Norah even achter bij opa zodat ik snel naar de winkel kan en Louise kan gaan afhalen.

Die is heel flink geweest alleen in de klas! Ik ben best wel fier op haar: alleen, 't is te zeggen zonder haar tweelingzusje, naar school geweest! Flinke meid! Ze is heel enthousiast en thuisgekomen vraagt ze aan Ella:'Gij goe geslape?' en vertelt dan wat ze allemaal op school heeft gedaan.

In de namiddag doen alle kindjes een fikse dut zodat ik even tijd heb om snel te kuisen en het avondeten alvast klaar te zetten, want ik ga vanavond met Ella naar de dokter. Toch maar eens naar dat oortje laten kijken. Wéér moet ik een hulplijn bellen want Kevin heeft natuurlijk net vandaag vergadering en gaat niet voor 18u thuis zijn. Om 17.20u zit ik met Ella in de wachtkamer en hoewel de kindjes voorrang hebben moeten we toch een uur en een kwart (!) wachten eer het aan ons is. Ondertussen wordt Ella moe en krijgt ze honger, en ik zit zelf ook mijn kas op te vreten omdat ik weet dat Norah nu ongeveer moet eten...

Neusje spoelen en hoestsiroop nemen is de boodschap voor Ella, druppeltjes zijn niet nodig en antibiotica ook niet want ze heeft geen koorts. Ik voel me wel wat schuldig: had dat kind begot een oorontsteking en ik had dat langs geen kanten door...wie weet hoe pijn deed dat, ocharme...

Ella is heel flink bij de dokter en mag daarna een speeltje kiezen dat ze thuis heel trots aan Louise laat zien. We eten snel nog patatjes met spinazie en dan ...iedereen het bed in. Norah heeft vandaag wel redelijk veel geslapen, maar de momenten dat ze wakker was, weende ze. Ze heeft nog steeds wat verhoging, ik vrees dat ze ook een oorontsteking heeft of toch wat grieperig is. Heb haar net een perdolan gegeven en nu ligt ze te slapen op papa's schoot. En ik ga nu ook in mijn bedje kruipen, want wie weet wat voor nacht word het weer...

Lente, lente, waar blijf je toch??

Update!

Dag 5 op school: niet geweest!

Ze waren zooooo moe dat ik hen 's morgens echt niet in gang kreeg. Vooral Ella had het moeilijk; Louise wou graag naar school gaan, maar alleen als Ella ook meeging. Die wou eigenlijk ook wel mee, maar dan moesten ze van mij allebei een boterham eten alvorens te vertrekken. En nadat ik ze dan met veel moeite aan tafel had gekregen, besloten ze toch maar niet te eten en wilden ze toch niet naar school...

Ik heb hen dan maar een dagje thuis gehouden, want 's avonds vertrokken we immers naar Molenheide voor een weekendje!

Weekend Molenheide
...ondergetekende heeft voornamelijk de binnenkant van de bungalow gezien; ik was namelijk ziek, de griep. Donderdag voelde ik me al wat grieperig maar met de nodige dafalgans (zowat het enige dat je mag nemen tijdens de borstvoeding) dacht ik me er wel door te kunnen slaan. En vrijdag voelde ik me wel wat beter. Zaterdagmorgen had ik echter koorts (een echte uitzondering voor mij!), en de rest van de dag heb ik voornamelijk in bed doorgebracht op een wandelingetje naar het zwembad na. Ons kindjes hebben zich gelukkig wel goed geamuseerd dat weekend. Nonkel Kris en tante Nancy (zij hadden ons uitgenodigd), Helen, Milan, oma en opa waren er ook bij dus voor Ella en Louise kon het al niet meer stuk! Ze zijn gaan wandelen, naar de reuze-binnenspeeltuin geweest, gaan zwemmen, ... Ze hebben er redelijk goed geslapen, ook in de namiddag.

Zondagochtend was het dan aan papa Kevin om in z'n bed te blijven liggen...tja, als ge bij den hond slaapt, ... Nu had hij dus ook griep. We zijn er toch nog in geslaagd mee een wandelingetje in het wildpark te maken en in de namiddag ben ik zelfs even mee gaan zwemmen.

Mama en papa ziek!
Maandag heb ik de huisdokter laten komen, ik wilde eigenlijk ineens iedereen eens laten onderzoeken want Ella en Louise liepen al enkele dagen met een lelijke hoest. Maar de dokter liet nogal lang op zich wachten en Kevin en ik hingen meer dood dan levend in de zetel en waren niet echt in staat om Ella en Louise, die niet naar school waren wegens te moe na het weekend, bezig te houden. Dus is opa de meiden komen halen. Norah was ondertussen ook weer aan het hoesten, dus liet ik ineens naar haar longetjes luisteren. Gelukkig kraakte ze niet, enkel wat gepiep, dus met drie keer aerosollen zou ze er snel vanaf moeten zijn. Kevin moest drie dagen rusten, ik kreeg wat langer rust voorgeschreven omdat ik er naast de symptomen van griep en een vreselijke hoest ook nog een borstontsteking bij had gekregen...niet van de poes. Een dubbele dan nog wel, langs twee kanten. Ik moet zeggen dat ik me al beter gevoeld heb...Als ik hoge koorts zou krijgen, zou ik antibiotica moeten opstarten, en dat wilde ik natuurlijk kost wat kost vermijden, dus nam ik mijn toevlucht tot huismiddeltjes : koude en warme compressen, en platte kaas smeren (geen zicht maar 't helpt wel) op de pijnlijke plekken. En wonder boven wonder was ik er drie dagen later vanaf, zonder medicijnen!

Schoolgaande jeugd
De rest van de week zijn Ella en Louise gewoon naar school geweest, met veel plezier trouwens. 's Morgens zijn er vaak nog wat traantjes bij het afzetten, maar er zijn ook al dagen geweest dat ze lachend nog even zwaaien en een kusje gooien. De juf zegt dat ze heel flink mee doen in de klas, vooral wanneer ze een liedje of gedichtje leren. En dat het flinke meiden zijn. Dan zwelt m'n moederhart van trots! Ze zijn ook altijd heel enthousiast wanneer ze 's middags van school komen. Ze vertellen min of meer wat ze gedaan hebben, zeggen dat ze het leuk vonden en dat ze na één keertje slapen terug naar de juf gaan! Super, vind ik dat. Het nieuwe ritme is wel voor iedereen wennen: onze vroege vogels zijn niet vroeg meer, ik moet hen gewoonlijk om 07.45u uit hun bed sleuren, en dan maar spoeien, spoeien om om 08.30u de deur uit te kunnen met m'n drie kadeekes...nie simpel, zenne. Alles moet dan ook de avond tevoren klaar liggen, anders haal ik het niet! In de namiddag slapen de meisjes één à twee uurtjes en 's avonds liggen ze er ten laatste om 19.30u in, anders zijn ze de volgende morgen niet uitgeslapen. Dat houdt dus in dat we ten laatste om 17.30u moeten eten. De avondspits is dus hectisch, hectisch, hectisch, zeker wanneer ik ook moet werken want ik ben ondertussen terug begonnen (halftijds).

The difference...
Het verschil tussen onze tweelingdochters wordt eens te meer duidelijk: Ella is supermoe sinds ze naar school gaat. Gisteren, zondag, was ze zo moe dat we haar om 10u terug in bed hebben gelegd. Om 16.30u zijn we haar maar gaan wakker maken. En de volgende nacht heeft ze ook heel de nacht doorgeslapen tot 07.45u. Ook vanavond was ze weer zo moe: om 18.15u lag ze al in bed. En dat terwij Louise nog barst van de energie en heel de avond heeft staan dansen op de cd van K3...raak daar maar eens wijs uit. Ik maak me eigenlijk wel zorgen over Ella: is dat nu normaal dat die zó moe is?? Ze heeft wel weer een verkoudheid, maar zoveel slapen heeft ze nog nooit gedaan. Bovendien klaagt ze de laatste tijd over jeuk op haar buik en rug. Ze wordt dan soms 's nachts wakker en vindt dan haar draai niet meer van de jeuk. Ik smeer haar dan in met een crème tegen de droge huid, en soms geven we haar Fenistil-druppeltjes en dat lijkt wel te helpen. Vanmorgen was ze goed wakker, en overdag eigenlijk ook, alleen 's avonds is ze volledig op. Zou het dan echt zoveel van haar vragen, naar school gaan? En hoe komt het dat Louise daar dan veel minder last van heeft?

Norah
Met Norah ben ik vandaag toch even langs de kinderarts gepasseerd. Haar hoest blijft maar duren, ze eet veel minder dan anders en slaapt heel veel. Ik merk echt dat er iets niet in de haak zit. Volgens de kinderarts heeft ze een virale infectie, misschien is ze ook wat grieperig. Koorts heeft ze niet gehad tot daarnet, dan had ze plots 38°. Haar longetjes zijn wel vrij, alleen haar neusje zit danig verstopt. Overdag eet ze eigenlijk telkens maar kleine hoeveelheden de laatste week, wat dan weer als gevolg heeft dat ze 's nachts weer wakker wordt om te eten...al een week of twee geef ik dus weer nachtvoedingen. Slaat dat tegen, zeg...ik geraak gewoon niet uitgerust. Vannacht is ze veel wakker geweest door het hoesten, en heb ik haar om 1u en om 4u aangelegd. Na die tweede voeding heb ik nog amper geslapen.

De onderbroken nachten, het feit dat er constant iemand ziek is, de grote verandering van het naar school gaan en ik die terug aan het werk ben, ...het is wat veel aan het worden. Tijd voor mezelf is een utopie. Een hele nacht doorslapen ook. Kevin en ik komen vaak per dag niet aan meer dan 'goeiemorgen' en 'slaapwel'... die stomme winter ook. Was het al maar lente zodat we eindelijk wat meer buiten kunnen, in de tuin kunnen spelen, ...de winterblues slaat serieus toe. Waren we al maar een paar maanden verder...

Dag 4 : niet meer brullen maar gewoon wenen ;-)

Het gaat dus de goede richting uit! De ochtendspits verloopt rustig vandaag want om 06.30u zijn ze al alle drie wakker. Dit keer is het Louise die nog heel moe is. Ze wil niet eten en ze wil ook niet naar school. Gelukkig bedenkt ze zich nog ;-) Norah heeft om 5u al een beetje gegeten maar ik heb haar maar één kant gegeven zodat ik nu, rond 7u, de tweede kant kan geven. Dat komt beter uit en ze lijkt ermee te kunnen leven. Toch is het altijd nog spoeien die laatste momenten voor we naar school vertrekken. Heb ik hun boekentassen met aller erin? Alles voor Norah (want moet vandaag ook weer werken)? Alles voor de meisjes deze namiddag bij oma en opa? In alle drukte vergeet ik mezelf klaar te maken met als gevolg dat ik halverwege de straat al lopend moet terugkomen omdat ik mijn handtas vergeten ben...



We zingen 'Chacha loco' op weg naar school, en ze zien het allebei goed zitten. Op de speelplaats aangekomen stapt Ella zelfs al alleen naar haar juf wanneer ze die ziet! Ze weten ondertussen al goed wat er volgt, en beginnen allebei te wenen nog voor ik hen een afscheidszoen heb gegeven. Snel vertrekken is de boodschap... Lang duurt het echter niet en even later zie ik hen flink naar hun klasje stappen samen met de juf en de andere kindjes. Mijn flinke meiden!



Wanneer ik bij oma en opa aankom, zie ik plots Louise's boekentasje nog onder de buggy liggen...oeps, vergeten! Ik breng het snel met de fiets achterna (zonder dat ze me zien want de bakken voor eten, drinken en boekentassen staan in de gang).



Oma en opa gaan hen 's middags weer afhalen en Ella en Louise vertellen weer honderduit: ze hebben geschilderd 'met een klein borsteltje', en dat vonden ze precies heel plezant! Louise is heel moe (vanmorgen al) maar toch eten ze allebei flink en gaan dan hun bedje in.



Hun eerste schoolweek zit er al bijna op...en ik? Ik ben stikkapot. Ben zelden zo moe geweest als nu. Zijn het de emoties, de stress die nu toch wel serieus meespeelt of de onderbroken nachten, ik weet het niet, ik weet alleen dat ik overal in slaap zou kunnen vallen.

Dag 3: al iets minder brullen

Op woensdag moet Kevin later op school zijn (turnuren), dus sta ik er vanmorgen niet alleen voor in de ochtendspits. Toch moeten we ons, zelfs met z'n tweeën, nog haasten. Om 07.35u ligt de olijke tweeling nog rustig te knorren. We moeten hen wakker maken - iets wat nog nooit gebeurd is bij onze normaal zo vroege vogels! Louise is meteen goed wakker maar Ella heeft een kanjer van een ochtendhumeur. Niks is goed, ze wil geen pap, geen boke, niks. Ze wil alleen maar heel hard brullen, zodat ze even later de gang in vliegt. Even later is ze gekalmeerd en wil ze eten. Ondertussen moet Norah ook nog eten, mik ik nog van ver de was op het droogrekje en zet het vlees en de kaas terug in de koelkast en stipt om 08.30u stappen we met z'n allen de deur uit. Oef, ook vandaag weer op tijd!


Een nieuwe test vandaag: papa die hen mee wegbrengt naar school! De meisjes laten heel flink aan papa zien waar de juf staat, maar dan zie ik plots Louise's onderlipje trillen en daar komen de tranen. Wanneer Ella dat ziet, doet ze uit sympathie maar mee met haar zus; je bent een tweeling of je bent het niet ;-) ! We geven hen snel nog een kusje en gaan dan maar door, het beste wat je kan doen naar 't schijnt op zo'n moment, maar makkelijk is het verdorie niet! Zeker niet wanneer we hen tot aan de poort horen brullen. Op den duur gaan ze ons al kennen : 'Ha, da's die brullende tweeling!' Het duurt echter maar een paar minuutjes en even later stappen ze flink met de juf mee naar binnen, elk aan een hand.


Ik moet werken dus 's middags mogen oma en opa hen van school gaan halen. Daar kijken ze al lang naar uit (wegbrengen zien ze niet goed zitten ;-) Onze meisjes zitten braaf op de bank te wachten en zijn blij oma en opa te zien. Die mogen zelfs zien wat ze vanmorgen gescheurd en geplakt hebben; hun kunstwerkjes hangen aan de muur! De juf zegt dat ze nog maar eventjes geweend hebben en voor de rest flink meegedaan hebben. Oef! Ze zijn trouwens weer dolenthousiast wanneer ze van school komen; da's zeker een goeie zaak. Dus...wie weet morgen zonder tranen??? We'll see!

Dag 2 : Brullen!

Het is me gelukt, de ochtendspits in m'n eentje. Haasten, stressen, sakkeren op twee kleuters die per sé nóg een boterham met choco willen terwijl we over een kwartier moeten doorgaan en ze nog niet aangekleed zijn. En natuurlijk willen ze zich nét nu zelf aankleden... Maar wat een kick om hen dan toch tijdig op school te krijgen ;-)

Het regent, dus het regenzeil over Norah's draagwieg, Ella in de buggy onder de kap en Louise op het stoeltje onder de paraplu. Wat een gedoe. Juf Ines staat aan de poort; ze heeft bewaking, dus kan ik de meiden niet bij haar 'afgeven' op de speelplaats...enkele andere juffen zijn maar al te graag bereid mijn meisjes 'in ontvangst te nemen' ('Haa, daar is de tweeling!'), maar zij zelf denken daar duidelijk anders over. Ik blijf nog even staan tot Juf Ines eraan komt. Ondertussen heb ik Ella al op de arm, ze wil me niet meer loslaten. Plots zet Louise, die aanvankelijk flink op de bank was gaan zitten, het op een brullen wanneer ze beseft dat ik zodadelijk door ga. Juf Ines neemt haar mee, juf Lieve neemt Ella mee. Nu ja, nemen: ze moeten ze letterlijk uit mijn armen trekken. Ik geef het nog een kus en ga maar snel door, onnodig het afscheid te rekken. Vanop veilige afstand zie ik hoe ze mijn dochters als twee kleine krijsende varkentjes mee naar binnen nemen...slik! Zelfs wanneer ze al in de kleuterhal zijn, hoor ik hen nog brullen. Ocharme toch...laat ons hopen dat het snel over is, en vooral: dat het niet elke dag zo zal gaan! Tja, ze hadden me verwittigd: de 2de en 3de dag zijn het moeilijkst...

Ik ga met Norah boodschappen doen en geef haar eten, maar toch dwalen mijn gedachten steeds af naar Ella en Louise op school: zouden ze nog lang geweend hebben? Nu is het speeltijd, zouden ze nu niet terug aan het wenen zijn? Nog 68 minuten. Nog 35 minuten. Een kwartier op voorhand sta ik al klaar met mijn jas aan. Eindelijk kan ik vertrekken!

Wanneer ik in de klas kom, zitten ze allebei flink op de bank te wachten. Ella zwaait al met een brief die ze hebben meegekregen. En Louise loopt naar vanachter in de klas en haalt Jules, de klaspop, om die aan mij te laten zien. Ben ik blij dat ze enthousiast zijn, zeg! Ik had echt verwacht dat ze allebei rond de juf zouden hangen. Juf Ines vertelt dat het wenen 'toch nog een tijdje geduurd heeft'. Ik weet niet goed wat ik onder 'nog een tijdje' moet verstaan, en wil dat eigenlijk ook niet weten ;-) Tijdens de speeltijd hadden ze weer even geweend, maar toen ze terug in de klas kwamen was het meteen gedaan. Ze hadden gekleurd, gestempeld, gespeeld, en zonet aan tafel kreeg ik het 'Goedemorgen'- liedje te horen! Ze zijn superdruk, en eten als leeuwen. Ik had 5 sandwiches, die zijn nu allemaal op en ik heb er zelf maar anderhalf gegeten!

Nu liggen ze weer uitgeteld in hun bed. Vooral Ella was heel moe. Norah slaapt ook nog, dus effe rust voor de mama. Ik heb de indruk dat het naar school gaan het allemaal nog drukker maakt...Morgen meer nieuws!

Eerste schooldag

10.29u

Hier zit ik dan. Op een maandagvoormiddag, voor mijn computer. Rustig te typen...want Ella en Louise zijn op school en Norah slaapt. Het is hier ongelofelijk stil in huis!

De ochtendspits is rustig verlopen. Om 07.30u horen we pas de eerste geluidjes uit de kamer van Ella en Louise. Louise moet nog effe wakker worden, maar Ella is meteen volledig in haar nopjes. Beneden gekomen wil Ella per sé haar flesje (hoewel we het beginnen afbouwen), maar Louise wil meteen corn flakes eten en chocomelk uit een beker drinken. Terwijl ze zitten te ontbijten, laat ik hen nog even zien wat er allemaal in hun boekentasje zit: reservekledij, hun drinkbus en een doosje met Zoo-koekjes. Na het eten mogen ze hun mooie nieuwe kleren aandoen en dan is oma er al om even bij Norah te blijven. Natuurlijk neem ik nog enkele foto's van mijn meisjes vóór het begin van hun eerste schooldag, en dan zijn we weg! Voor de gelegenheid hebben we de buggy nog eens omgebouwd zodat ze er allebei in kunnen zitten. Onderweg overloop ik nog eens hoe de dag gaat verlopen. Ze zien het volledig zitten!

Normaal mag je de eerste dag meegaan tot aan de klas, maar aangezien de andere kindjes al een week bezig zijn, besluit ik Ella en Louise ook bij haar op de speelplaats te laten, anders ben ik de enige mama die meegaat naar de klas en dan denken ze misschien dat ik dat altijd ga doen. Juf Ines ziet ons al aankomen. 'Dag juf Ines!,' zegt Louise. Ella is teveel bezig met het kijken naar de andere kindjes! Ik vraag of ze bij de juf gaan blijven en met haar mee naar binnen gaan. 'Ja!,' zegt Louise. En daarna: 'Mama terug naar huis gaan werken.'....Allé lap, zeg! Ik geef hen allebei nog een dikke kus, zeg dat ik hen straks kom halen, zwaai nog even en loop de poort uit. Even later zie ik samen met de andere mama's hoe de kleutertjes in stoet naar hun klasje gaan. Ik zie Louise voorop lopen, met grote enthousiaste stappen. Ella loopt achter de juf, maar geeft geen handje dus ik veronderstel dat ze niet aan het wenen was. Flinke meiden! Ook mama is tot hiertoe al flink geweest, maar dat is misschien wel anders als ik hen één van de dagen wenend moet achterlaten...

Over een half uurtje komt oma om weer even bij Norah te blijven zodat ik hen kan gaan halen en rustig even met de juf kan praten. Update volgt...

21.00u

Hij zit erop, de eerste schooldag! En ik mag zeggen dat het eigenlijk wel is meegevallen.

Het vervolg van daarstraks : wanneer ik de klas binnenkom om hen op te halen, zie ik Louise bij Juf Ines op de arm zitten. Ella zit op de bank op mama te wachten en vertelt me voor alle duidelijkheid dat de school nu uit is ;-) Louise heeft duidelijk verdriet... Voor de speeltijd is het goed gegaan, vertelt de juf me, maar na de speeltijd hadden de kleuters turnen, met enkele klasjes samen, en dat was ineens wat veel voor mijn meisjes. De kinderverzorgster, juf Inge, heeft hen dan maar mee terug naar het klasje genomen waar ze tot rust konden komen. Maar Louise vond het vanaf toen niet leuk meer... Wanneer de juf zegt dat het morgen geen turnen is en vraagt of ze dan terugkomt, zegt ze echter wel heel overtuigend 'ja' !

Ik wandel met hen de klas uit en vraag waar hun jassen en boekentasjes zijn, en ze zijn trots dat ze me kunnen tonen waar ik die kan vinden. Koekendoos en drinkbus terug in de boekentas, jassen aan en hup, de buggy in. Onderweg beginnen ze (na licht aandringen van mama ;-) al te vertellen. En thuis vertellen ze ook nog wat tegen oma die dan op haar beurt thuis alles aan opa gaat vertellen. Maar druk dat ze zijn!! Vooral Louise is helemaal door het dolle heen. Het lijkt wel of ze alle emoties plots even moet afreageren : ze vertelt honderduit, daarbij zo luid roepend dat Norah er helemaal van overstuur raakt. Het lukt me amper hen aan tafel te laten stil zitten!

Ik vind dat ze eigenlijk al vrij veel vertellen. Dit ben ik al te weten gekomen : Ella heeft met de poppen gespeeld, ze wou met een buggy spelen maar andere meisjes waren daarmee aan het spelen. Dan heeft ze gevraagd of zij eens mocht, en dat mocht. Louise heeft volgens haar zelf met 'niks' gespeeld. Tijdens het turnen was er een grote trampoline, en muziek van Samson en Gert : 'Mooi, het leven is mooi'. Ze zijn naar de toiletjes geweest maar hebben geen pipi gedaan. De juf heeft de knop van hun broek terug dicht gedaan ('natuurlijk, mama!'). Er waren nog kindjes aan het wenen. Ze hebben een versje geleerd (waar ik geen jota van begrijp maar het begint blijkbaar met 'miauw, miauw, poesje'). En ze hebben al hun Zoo-koekjes opgegeten, behalve ééntje.

Toch niet slecht voor een eerste schooldag. Na een dut van 1,5 uur zijn ze weer springlevend. En druk. Héél druk. Vermoeiend...Maar morgen gaan ze terug naar de juf, zo hebben ze ons verzekerd. En ik? Ik moet morgen nog niet werken. Kan ik voort strijken, want Norah had vandaag en groeispurt en heeft om de twee uur gegeten, zodat ik nog niet door die berg heen ben geraakt. Nu maar hopen dat ze morgenvroeg niet te veel wenen, want de tweede dag is 't ergste, heb ik me door de andere mama's laten vertellen. Ik hou jullie op de hoogte!

Morgen voor het eerst naar school!

Eindelijk is het dan zover: mijn grote kleine meisjes gaan morgen voor het eerst naar school! Vanaf morgen hebben we twee kleine kleutertjes in huis...

In augustus zijn we hen al gaan inschrijven, met de bedoeling hen na de kerstvakantie of na de krokusvakantie te laten starten. Ik zag het eerst niet goed zitten om hen al in januari te laten starten: 't is dan nog zo donker buiten, en koud, en daarbij: dan zijn ze nog maar net dag op dag 2,5. Als je dan nog in aanmerking neemt dat ze eigenlijk 3 weken te vroeg geboren zijn, vroeg ik me af of het niet wat te vroeg zou zijn om hen al aan hun schoolcarrière te laten beginnen; ze moeten tenslotte nog zo lang naar school gaan.

Maar gaandeweg werd duidelijk dat onze olijke tweeling er écht wel klaar voor was: ze begonnen 'naar school gaan ' in hun spel te verwerken. Zo namen ze een tasje, stopten daar wat speelgoed in, riepen: 'Dag mama, wij naar school!' en verdwenen dan met z'n tweetjes in de gang om enkele minuten later weer tevoorschijn te komen met de mededeling dat de school uit was ;-) Nadat ik met hen in december naar de kijkdag was geweest, werd het me helemaal duidelijk: dit kan ik hen niet langer onthouden! Ze waren amper binnen of ze stoven al elk een andere kant op om te beginnen spelen. Ze betrokken zelfs al andere kindjes bij hun spel: 'Kom, mee spelen?' Louise zei zelfs tegen de juf: 'Dag juf Ines, ik ben Louise Francken'. En Ella ging al aan de juf haar mouw trekken om te vragen of de zandbak open mocht ;-)

Er werd dus beslist hen na de kerstvakantie te laten starten, maar helaal hebben we een weekje vertraging opgelopen omdat ze allebei ziek waren. Dus de eerste dag van hun schoolcarrière heb ik al naar de directeur gebeld om hen beiden ziek te melden :-( Maar nu zijn ze allebei alive and kicking en er - hoop ik toch! - volledig klaar voor. De laatste tijd wordt het huis hier soms te klein: het lijkt wel of ze een beetje uitgekeken geraken op hun speelgoed, zeuren me soms de oren van de kop, ...kortom: ze zijn duidelijk toe aan een nieuwe uitdaging. Het sociale contact met de andere kindjes zal hen ook deugd doen denk ik, aangezien zij niet naar een onthaalmoeder gaan.

Of de mama er klaar voor is...da's een andere vraag! Langs de éne kant ben ik ervan overtuigd dat dit de juiste moment is om hen te laten starten. Langs de andere kant heb ik totaal geen idee hoe zijn gaan reageren wanneer ik morgen terug naar huis ga en hen in de klas achterlaat...ik ben er vrij zeker van dat er paniek gaat zijn. Ze zijn het wel gewend bij mensen te blijven die ze heel goed kennen, maar hun juf en de andere kindjes hebben ze nog maar één keertje gezien...Ach, misschien gaan ze zo in de ban zijn van al het nieuwe dat ze amper merken dat ik vertrek.

Alles staat klaar voor morgen: boekentasjes gevuld met reservekledij en koekendoosje, hun jassen, mutsen en sjaals liggen klaar met hun namen erin gestreken, ik naaide nog net hun handschoentjes in hun jas, hun nieuwe kleren liggen klaar en de ontbijttafel is gedekt. Ik ben dus klaar voor de Grote Rush morgenvroeg ;-) Eens benieuwd of we hier om 08.30u gaan kunnen vertrekken...de school begint om 08.45u en is (als ik doorstap met de buggy) op een dikke vijf minuten van hier. Kevin vertrekt echter al rond 07.30u dus ik zal de ochtendspits alleen moeten zien door te komen. Norah heeft haar laatste voeding gehad rond 21u dus normaal gezien zal zij rond een uur of 7 terug moeten eten, zodat ik hopelijk eerst haar kan eten geven en dan de meisjes kan klaarstomen. Nu maar hopen dat ze goed geslapen gaan hebben en 'in hunne goeie' zijn...

Voor mij betekent het begin van mijn oudste dochters hun schoolcarrière het afsluiten van een hoofdstuk: een boeiend, mooi, vaak moeilijk en vermoeiend maar heel bijzonder hoofdstuk. Het betekent het afsluiten van de 2,5 jaar waarin ik hen haast onafgebroken bij mij heb gehad. Waarin ik getuige was van hun eerste gefrazel, hun eerste lachjes, het moment waarop ze leerden kruipen en stappen. Waarin ik hen dag na dag heb zien opgroeien van de huilende baby's tot de (gewoonlijk toch) vrolijke, flinke meiden die ze nu zijn. Ik was bevoorrecht getuige van alle nieuwe dingen die ze leerden, en daar ben ik heel blij om. De voorbije twee en half jaar heb ik mezelf weggecijferd, maar daar staat een onbetaalbare beloning tegenover: ik kan met een groot gevoel van voldoening zeggen dat ik geen enkel belangrijk moment in hun jonge leven gemist heb.

En nu, mijn lieve grote meisjes, nu laat ik jullie een stukje los. Vanaf nu staat de koord die mij met jullie verbindt iets minder strak gespannen. Vanaf nu verlies ik (de eeuwige controlefreak) voor het eerst een stukje volledig de controle over een deel van jullie leven. Er zullen invloeden op jullie afkomen die ik niet kan tegenhouden, jullie zullen zoveel nieuwe indrukken opdoen en zoveel nieuwe dingen bijleren. En jullie gaan zelf jullie mannetje moeten staan in die grote, nieuwe wereld die net als de schoolpoort voor jullie opengaat. Maar hoewel ik maar met jullie mee mag gaan tot aan de Winnie de Pooh, toch zal een stukje van mij altijd bij jullie zijn in de klas. En, Bella Ella en Lieve Louise, weet dat die onzichtbare koord die jullie met mij verbindt nooit ofte nimmer zal breken... Ik zal er, net als papa, altijd voor jullie zijn.

Stap nu maar de schoolpoort door met jullie nieuwe boekentasjes op jullie rug, en kijk nog eens even om naar jullie mama die met veel trots maar hoogst waarschijnlijk ook met een serieuse krop in haar keel zal toekijken hoe jullie morgen als kleine, dappere ontdekkingsreizigers aan een nieuwe etappe in jullie levensreis beginnen.

Veel succes, m'n kleine schatten!

Dikke, dikke knuffel,
Jullie fiere mama
xxx