Deze week hadden Ella en Louise al een eerste vriendenboekje mee om in te vullen! Ik verwachtte dat pas ergens halverwege het eerste leerjaar, maar blijkbaar kan men daar niet vroeg genoeg mee beginnen. Enfin, ik vond het wel leuk om hen de vragen te stellen en hun antwoorden af te wachten. Hier een kleine selectie:
Wat is je lievelingskleur?
E: 'Geel en ook een beetje groen!'
L: (vol overtuiging) 'Roos!'
Wat is je lievelingsbloem?
E: (als logisch gevolg!) 'Gele bloemen!'
L: 'Roze bloemen!'
Wat is je lievelingsdier?
E: 'Een zeehond'
L: 'Een giraf!'
Wat wil je later worden?
E: (een beetje geholpen door papa)'Groter dan mama!'
L: 'Ik word later juf!'
Op wie ben je stiekem verliefd?
E: 'Op papa!' (en twee seconden later:) 'Of nee, op nonkel Geert!!'
L: 'Op papa! En ook op mijn peter!'
Verder nog een fotootje en een tekening erbij, en klaar is kees. Vele boekjes zullen ongetwijfeld volgen ;-)
zondag 27 september 2009
dinsdag 15 september 2009
Norah 1 jaar!
Lieve Norah,
Terwijl je hier naast mij in het grote bed zalig ligt te slapen, keren mijn gedachten onvermijdelijk terug naar een jaar geleden. Toen zat jij nog in mijn buik. We waren toen al in de kliniek, en ik was al volop weeën aan het opvangen...Spannend, je was eindelijk op komst! De weeën werden heviger en rond twee uur brak mijn water, maar ondanks de vele en krachtige weeën vorderde de ontsluiting niet. Rond 8u had ik nog steeds maar twee cm ontsluiting en drong een keizersnede zich op ...helaas. Veel werd echter goedgemaakt door het feit dat ze me, toen je geboren was, losmaakten en je vrijwel meteen tegen mijn gezicht legden. Vanaf dat moment, Norah, dat allereerste onvergetelijk moment dat ik voor het eerst jouw warme gezichtje tegen het mijne voelde...was het tussen ons grote liefde. Die liefde is blijven groeien en doet dat nog steeds.
Jouw eerste levensjaar is voorbij gevlogen. Ik heb enorm genoten van je babytijd, meer dan bij je zussen. Wat een luxe om maar één baby'tje tegelijk te verzorgen en te vertroetelen. En je was zo'n rustige, tevreden baby. Natuurlijk was het druk, want er liepen hier al twee grote zussen rond, maar ook zij waren superflink en niet in de verste verte jaloers op hun kleine zusje.
Al vanaf de allereerste dag werd me duidelijk dat jij er ééntje ging zijn 'om te verwennen' : de hele dag en de hele nacht lag je in mijn armen. Dat bedje in het moederhuis heb jij niet vaak langs de binnenkant gezien! Ik vond - en vind het nog steeds - zo zalig om je altijd dicht bij mij te voelen. De borstvoeding kwam zo ook geweldig goed op gang, helemaal anders dan bij de grote zussen waar ik vijf dagen heb moeten kolven om de boel op gang te trekken. Vanaf het eerste moment dronk je geweldig goed, en het feit dat je zo goed groeide, en nu al een heel jaar gegroeid bent op mijn melk, maakt me enorm trots. Het zorgde ook meteen voor een unieke band tussen ons twee. We waren (en zijn dat eigenlijk nog) onafscheidelijk. Jij bent een echt mama's kindje en daar geniet ik enorm van!
Thuis zette ons leven zich voort in dezelfde trent. De grote zussen kregen ruimschoots de aandacht terwijl jij sliep, ze hielden zich rustig bezig terwijl jij aan het drinken was, en wanneer je in de vooravond je huiluurtje had, stopte ik je in de draagdoek waarin je dan meteen heerlijk dicht tegen me aan in slaap viel.
's Nachts sliep je in de draagwieg naast ons bed en naarmate je groter werd en je luier 's nachts niet meer hoefde verschoond te worden, gebeurde het meer en meer dat je na je voeding in het grote bed, tussen papa en mij in, verder sliep. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds je favoriete plekje.
Per toeval ontdekte ik dat die manier waarop wij met je omgingen (en nog steeds omgaan) een naam heeft : Attachment Parenting of Natuurlijk Ouderschap. Het houdt onder andere in dat je borstvoeding geeft, je baby geregeld in de draagdoek draagt, op een natuurlijke manier tegemoet komt aan baby's behoeften en samen slaapt. Ik ontdekte dat ik niet de enige mama was die haar kind op zo'n manier 'verwent', want zo wordt het door de buitenwereld vaak gezien. In mijn omgeving zijn er veel mensen die er niet bij kunen dat ik mijn kinderen niet naar een crèche of onthaalmoeder wil brengen. Dat ik liever thuisblijf om er te zijn voor mijn gezin, hoewel ik een universitair diploma op zak heb. Er zijn ook veel mensen die er niet bij kunnen dat ik jou, op je eerste verjaardag, nog steeds borstvoeding geef, ook al houdt dat in dat ik de ononderbroken nachten van het voorbije jaar op één hand kan tellen. Er zijn mensen die er niet bij kunnen dat ik je altijd het liefst dicht bij mij heb. Maar voor mij voelt het zo natuurlijk, ik zou het niet anders kunnen en niet anders willen. Baby's hebben hun mama nodig, zo simpel is het volgens mij. Ik voldoe graag in al jouw behoeften, en ik ben blij dat ik de kans heb om je zo lang borstvoeding te geven. En stiekem ben ik wel fier op het feit dat ik je, sinds je geboorte nu een jaar geleden, elke melkvoeding 'life' heb gegeven, want van flesjes moet je niks weten!
Na zes maanden uitsluitend borstvoeding op vraag, waarbij het volledig up to you was om te beslissen wanneer en hoeveel je zou drinken, leek de Rapley-methode ons de meest logische manier voor de introductie van vast voedsel. Vanaf dat je zo'n 6,5 maanden was, zat je dus met ons mee aan tafel en legden we geregeld wat lekkers voor je neus: een stronkje broccoli, een stukje banaan, boontjes, worteltjes, meloen, ...allemaal in grote grijpklare stukken. Wat was het boeiend om te zien hoe je daarmee omging! Eerst wat verkennen, plat duwen, héél veel op de grond gooien, maar al gauw slaagde je er tot onze grote verbazing in het eten naar je mond te brengen, te kauwen met je tandvlees en door te slikken. In het begin met wat gekokhals, maar al snel ging het vlotter en vlotter. Veel kreeg je natuurlijk niet binnen, maar alle nodige voedingsstoffen haal je nog steeds uit de borstvoeding.
Nu je 1 bent, doen we het eigenlijk nog steeds zo. Je eet mee wat de pot schaft, en gemiddeld zo'n vier à zes keer per etmaal geniet je bij mama aan de borst van je lekkere melkje. Ik vind het een ongelofelijk voorrecht om hier zolang van te mogen genieten.
De momenten met jou waarvan ik het meest geniet, lieve Norah, zijn de momenten waarop je na het drinken je hoofdje tegen m'n schouder legt en zo, dicht bij mij, in slaap valt. Dan lijkt het alsof er niet zoveel veranderd is sinds die eerste dag, toen je de hele dag zo tegen me aan lag te slapen. Toch is er een jaar voorbij gegaan, waarin je hebt leren omrollen, kruipen en sinds een paar weken ook stappen. Een jaar waarin je bent opengebloeid tot een vrolijke, altijd goedgezinde, zelfzekere meid (hoewel ik je toch iets té zelfzeker vind wanneer ik je voor de 66ste maal van de vensterbank moet plukken ;-). Stilaan, lieve schat, zal je nog zelfstandiger worden en mij minder nodig hebben...Maar dat komt vanzelf, op z'n eigen tijd. 'Hou me vast, 'lees ik in je grote ogen, 'loslaten doe ik vanzelf wel, als ik er klaar voor ben'. Maar ook dan, wanneer je verder opgroeit, zal ik er nog steeds voor je zijn, net zoals ik er altijd zal zijn voor je flinke zussen Ella en Louise. Ik wil samen met papa voor jou een veilige thuishaven zijn, waarnaar je altijd kan terugkeren.
Lieve Norah, je hebt ons leven ongelofelijk verrijkt met je komst.
Je maakt me ongelofelijk gelukkig.
Ik zie je ongelofelijk graag, nu en voor altijd.
Gelukkige eerste verjaardag!
Liefs,
Mama
xxx
Terwijl je hier naast mij in het grote bed zalig ligt te slapen, keren mijn gedachten onvermijdelijk terug naar een jaar geleden. Toen zat jij nog in mijn buik. We waren toen al in de kliniek, en ik was al volop weeën aan het opvangen...Spannend, je was eindelijk op komst! De weeën werden heviger en rond twee uur brak mijn water, maar ondanks de vele en krachtige weeën vorderde de ontsluiting niet. Rond 8u had ik nog steeds maar twee cm ontsluiting en drong een keizersnede zich op ...helaas. Veel werd echter goedgemaakt door het feit dat ze me, toen je geboren was, losmaakten en je vrijwel meteen tegen mijn gezicht legden. Vanaf dat moment, Norah, dat allereerste onvergetelijk moment dat ik voor het eerst jouw warme gezichtje tegen het mijne voelde...was het tussen ons grote liefde. Die liefde is blijven groeien en doet dat nog steeds.
Jouw eerste levensjaar is voorbij gevlogen. Ik heb enorm genoten van je babytijd, meer dan bij je zussen. Wat een luxe om maar één baby'tje tegelijk te verzorgen en te vertroetelen. En je was zo'n rustige, tevreden baby. Natuurlijk was het druk, want er liepen hier al twee grote zussen rond, maar ook zij waren superflink en niet in de verste verte jaloers op hun kleine zusje.
Al vanaf de allereerste dag werd me duidelijk dat jij er ééntje ging zijn 'om te verwennen' : de hele dag en de hele nacht lag je in mijn armen. Dat bedje in het moederhuis heb jij niet vaak langs de binnenkant gezien! Ik vond - en vind het nog steeds - zo zalig om je altijd dicht bij mij te voelen. De borstvoeding kwam zo ook geweldig goed op gang, helemaal anders dan bij de grote zussen waar ik vijf dagen heb moeten kolven om de boel op gang te trekken. Vanaf het eerste moment dronk je geweldig goed, en het feit dat je zo goed groeide, en nu al een heel jaar gegroeid bent op mijn melk, maakt me enorm trots. Het zorgde ook meteen voor een unieke band tussen ons twee. We waren (en zijn dat eigenlijk nog) onafscheidelijk. Jij bent een echt mama's kindje en daar geniet ik enorm van!
Thuis zette ons leven zich voort in dezelfde trent. De grote zussen kregen ruimschoots de aandacht terwijl jij sliep, ze hielden zich rustig bezig terwijl jij aan het drinken was, en wanneer je in de vooravond je huiluurtje had, stopte ik je in de draagdoek waarin je dan meteen heerlijk dicht tegen me aan in slaap viel.
's Nachts sliep je in de draagwieg naast ons bed en naarmate je groter werd en je luier 's nachts niet meer hoefde verschoond te worden, gebeurde het meer en meer dat je na je voeding in het grote bed, tussen papa en mij in, verder sliep. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds je favoriete plekje.
Per toeval ontdekte ik dat die manier waarop wij met je omgingen (en nog steeds omgaan) een naam heeft : Attachment Parenting of Natuurlijk Ouderschap. Het houdt onder andere in dat je borstvoeding geeft, je baby geregeld in de draagdoek draagt, op een natuurlijke manier tegemoet komt aan baby's behoeften en samen slaapt. Ik ontdekte dat ik niet de enige mama was die haar kind op zo'n manier 'verwent', want zo wordt het door de buitenwereld vaak gezien. In mijn omgeving zijn er veel mensen die er niet bij kunen dat ik mijn kinderen niet naar een crèche of onthaalmoeder wil brengen. Dat ik liever thuisblijf om er te zijn voor mijn gezin, hoewel ik een universitair diploma op zak heb. Er zijn ook veel mensen die er niet bij kunnen dat ik jou, op je eerste verjaardag, nog steeds borstvoeding geef, ook al houdt dat in dat ik de ononderbroken nachten van het voorbije jaar op één hand kan tellen. Er zijn mensen die er niet bij kunnen dat ik je altijd het liefst dicht bij mij heb. Maar voor mij voelt het zo natuurlijk, ik zou het niet anders kunnen en niet anders willen. Baby's hebben hun mama nodig, zo simpel is het volgens mij. Ik voldoe graag in al jouw behoeften, en ik ben blij dat ik de kans heb om je zo lang borstvoeding te geven. En stiekem ben ik wel fier op het feit dat ik je, sinds je geboorte nu een jaar geleden, elke melkvoeding 'life' heb gegeven, want van flesjes moet je niks weten!
Na zes maanden uitsluitend borstvoeding op vraag, waarbij het volledig up to you was om te beslissen wanneer en hoeveel je zou drinken, leek de Rapley-methode ons de meest logische manier voor de introductie van vast voedsel. Vanaf dat je zo'n 6,5 maanden was, zat je dus met ons mee aan tafel en legden we geregeld wat lekkers voor je neus: een stronkje broccoli, een stukje banaan, boontjes, worteltjes, meloen, ...allemaal in grote grijpklare stukken. Wat was het boeiend om te zien hoe je daarmee omging! Eerst wat verkennen, plat duwen, héél veel op de grond gooien, maar al gauw slaagde je er tot onze grote verbazing in het eten naar je mond te brengen, te kauwen met je tandvlees en door te slikken. In het begin met wat gekokhals, maar al snel ging het vlotter en vlotter. Veel kreeg je natuurlijk niet binnen, maar alle nodige voedingsstoffen haal je nog steeds uit de borstvoeding.
Nu je 1 bent, doen we het eigenlijk nog steeds zo. Je eet mee wat de pot schaft, en gemiddeld zo'n vier à zes keer per etmaal geniet je bij mama aan de borst van je lekkere melkje. Ik vind het een ongelofelijk voorrecht om hier zolang van te mogen genieten.
De momenten met jou waarvan ik het meest geniet, lieve Norah, zijn de momenten waarop je na het drinken je hoofdje tegen m'n schouder legt en zo, dicht bij mij, in slaap valt. Dan lijkt het alsof er niet zoveel veranderd is sinds die eerste dag, toen je de hele dag zo tegen me aan lag te slapen. Toch is er een jaar voorbij gegaan, waarin je hebt leren omrollen, kruipen en sinds een paar weken ook stappen. Een jaar waarin je bent opengebloeid tot een vrolijke, altijd goedgezinde, zelfzekere meid (hoewel ik je toch iets té zelfzeker vind wanneer ik je voor de 66ste maal van de vensterbank moet plukken ;-). Stilaan, lieve schat, zal je nog zelfstandiger worden en mij minder nodig hebben...Maar dat komt vanzelf, op z'n eigen tijd. 'Hou me vast, 'lees ik in je grote ogen, 'loslaten doe ik vanzelf wel, als ik er klaar voor ben'. Maar ook dan, wanneer je verder opgroeit, zal ik er nog steeds voor je zijn, net zoals ik er altijd zal zijn voor je flinke zussen Ella en Louise. Ik wil samen met papa voor jou een veilige thuishaven zijn, waarnaar je altijd kan terugkeren.
Lieve Norah, je hebt ons leven ongelofelijk verrijkt met je komst.
Je maakt me ongelofelijk gelukkig.
Ik zie je ongelofelijk graag, nu en voor altijd.
Gelukkige eerste verjaardag!
Liefs,
Mama
xxx
vrijdag 11 september 2009
En nog één...
We zijn al een tijdje bezig om Ella en Louise te doen wennen aan het idee zonder tutje te slapen. Zo schaften we ons al het boekje 'Anna gooit haar tutjes weg' (zonder veel resultaat) aan en 'Cajoline doet haar tutje weg' (idemdito). We zouden eigenlijk graag hebben dat ze ten laatste op het einde van het jaar 'tutvrij' zijn. Daarom vertellen we hen regelmatig dat, als ze hun tutje aan Sinterklaas meegeven, ze een extra cadeau van hem zullen krijgen. En zo kan de Sint hun tutje aan arme kindjes geven die geen tutje hebben.
Dat extra cadeau zien ze wel zitten, zo dachten wij toch. En toen ik onlangs met Louise in een speelgoedwinkel was, zag ze daar een prachtige dubbele buggy staan, in 't roos dan nog wel, toevallig (?) haar lievelingskleur. Ze was er meteen weg van. Ik haal natuurlijk meteen heel het verhaal van Sinterklaas en het extra grote cadeau en het tutje aan. Hm, voor die buggy heeft ze precies wel wat over...
Maar of het echt zover gaat komen blijkt vandaag maar zeer de vraag te zijn, want tijdens het avondeten hebben we het er nog eens over. Louise beweert dat ze die dubbele buggy van de Sint gaat krijgen.
'Ja maar,' protesteren papa en ik, 'dan moet je wel je tutjes aan de Sint geven en in 't vervolg altijd zonder tutje slapen, hè'.
Dat ziet ze toch niet zo goed zitten....
'Dat ga ik toch maar niet doen, hoor, ' verkondigt ze vervolgens, ' wij hebben al speelgoed genoeg!'
Wordt ongetwijfeld vervolgd...
Dat extra cadeau zien ze wel zitten, zo dachten wij toch. En toen ik onlangs met Louise in een speelgoedwinkel was, zag ze daar een prachtige dubbele buggy staan, in 't roos dan nog wel, toevallig (?) haar lievelingskleur. Ze was er meteen weg van. Ik haal natuurlijk meteen heel het verhaal van Sinterklaas en het extra grote cadeau en het tutje aan. Hm, voor die buggy heeft ze precies wel wat over...
Maar of het echt zover gaat komen blijkt vandaag maar zeer de vraag te zijn, want tijdens het avondeten hebben we het er nog eens over. Louise beweert dat ze die dubbele buggy van de Sint gaat krijgen.
'Ja maar,' protesteren papa en ik, 'dan moet je wel je tutjes aan de Sint geven en in 't vervolg altijd zonder tutje slapen, hè'.
Dat ziet ze toch niet zo goed zitten....
'Dat ga ik toch maar niet doen, hoor, ' verkondigt ze vervolgens, ' wij hebben al speelgoed genoeg!'
Wordt ongetwijfeld vervolgd...
donderdag 10 september 2009
Licht en donker
De laatste tijd zijn Ella en Louise nogal bang in 't donker. We laten dus altijd het licht in de gang branden, maar het licht in hun kamer gaat uit (hoewel ze de laatste twee babysit's ervan konden overtuigen dat mama en papa het grote licht in de kamer altijd de hele nacht áán laten...).
Gisterenavond speelde zich het volgende af:
Louise: 'Niet donker maken, hè mama!'
Ikke (neem haar kin vast met mijn handen en draai haar gezichtje naar me toe) : 'Louise, kijk eens naar mij? Het grote licht in de kamer gaat uit maar het licht op de gang blijft branden, dan wordt het hier niet donker'.
Louise (pakt mijn kin vast en draait mijn gezicht naar haar toe) : 'Hey mama, kijkt gij nu is naar mij? Ni op da wit knoppeke duwen hé want dan wordt het hier wél donker!'
Te slim voor haar leeftijd.
Gisterenavond speelde zich het volgende af:
Louise: 'Niet donker maken, hè mama!'
Ikke (neem haar kin vast met mijn handen en draai haar gezichtje naar me toe) : 'Louise, kijk eens naar mij? Het grote licht in de kamer gaat uit maar het licht op de gang blijft branden, dan wordt het hier niet donker'.
Louise (pakt mijn kin vast en draait mijn gezicht naar haar toe) : 'Hey mama, kijkt gij nu is naar mij? Ni op da wit knoppeke duwen hé want dan wordt het hier wél donker!'
Te slim voor haar leeftijd.
dinsdag 1 september 2009
Terug naar school
't Is weer voorbij die mooie zomer...
...allez, de vakantie toch. Die twee maanden zijn echt voorbij gevlogen. Aan het begin van de grote vakantie had ik zoiets van: 'Oh nee, die twee elke dag thuis, wat gaat dat geven??' maar het is supergoed meegevallen. We hebben allemaal met volle teugen genoten van de vakantie (binnenkort een paar vakantieblogjes).
Om zeven uur is er vanmorgen al volop leven in de brouwerij ten huize Olijke Tweeling. Ella en Louise staan te popelen om naar school te vertrekken, want ze mogen nu immers naar de eerste kleuterklas, bij juffrouw Christel! Papa kan nog even helpen de ochtendspits in goede banen te leiden, en moet dan zelf ook naar school vertrekken. Maar de meisjes zijn flink, doen zelf hun pyjama uit en hun kleren aan (of doen daar toch een poging doe ;-) en om 08.15u, een kwartier te vroeg, staan ze al klaar om te vertrekken: 'Gaan we nu naar school? Mama, wanneer gaan we naar school vertrekken? Ik wil al naar school!'
Ze mogen met hun 'grote' fiets naar school fietsen en zijn superfier wanneer ze de poort door rijden en hem tussen de andere fietsen mogen parkeren. De eerste dag mogen de kleuters tot in de klas gebracht worden, waar juf Christel hen opwacht. Ze vraagt me nog even wie wie is, en hoe ze hen kan herkennen. Tja, hoe leg je dat nu uit? Louise heeft een iets langer gezichtje en iets donkerder haar, Ella lijkt wat meer op mij, ... Ik zeg haar wie wie is, en druk mijn meisjes op het hart dat ze de juf niet mogen beetnemen, want tegenwoordig weet je maar nooit met die twee ;-) Voor ik hen goed en wel een kus heb kunnen geven zijn ze al weg, al het nieuwe speelgoed gaan ontdekken!
O wat is het rustig als ik met Norah terug thuis kom, en wat rustiger wanneer zij even later slaapt! Da's lang geleden, dat ik nog eens even volledig 'kindvrij' ben geweest! Ik was al haast vergeten hoeveel je dan gedaan kan krijgen.
Al gauw is het tijd om hen te gaan ophalen. Ze zijn heel flink geweest, zegt de juf...zo hoor ik het graag! Ze zijn wel moe maar fietsen toch nog flink naar huis, en nadat ze een boke ('t is te zeggen, een boke...een heel brood!!) hebben opgegeten, komen ze er terug door, maar daartegen is het al te laat om nog terug naar school te vertrekken (daar moeten we nog wat op trainen ;-). En bovendien regent het. Dus ik laat hen even spelen en stop hen dan in bed...waar ze twee uur lang slapen!
Wanneer ook Norah een dutje doen komt oma oppassen en ga ik naar de kapper...waar ik me een véééééél te kort kapsel laat aanmeten...dju toch, een té impulsieve beslissing!! Norah herkent me niet meer, en ook mijn ventje kijkt maar bedenkelijk...dat 't maar snel terug wat langer wordt.
Maar soit. Het schooljaar is ingezet...
...allez, de vakantie toch. Die twee maanden zijn echt voorbij gevlogen. Aan het begin van de grote vakantie had ik zoiets van: 'Oh nee, die twee elke dag thuis, wat gaat dat geven??' maar het is supergoed meegevallen. We hebben allemaal met volle teugen genoten van de vakantie (binnenkort een paar vakantieblogjes).
Om zeven uur is er vanmorgen al volop leven in de brouwerij ten huize Olijke Tweeling. Ella en Louise staan te popelen om naar school te vertrekken, want ze mogen nu immers naar de eerste kleuterklas, bij juffrouw Christel! Papa kan nog even helpen de ochtendspits in goede banen te leiden, en moet dan zelf ook naar school vertrekken. Maar de meisjes zijn flink, doen zelf hun pyjama uit en hun kleren aan (of doen daar toch een poging doe ;-) en om 08.15u, een kwartier te vroeg, staan ze al klaar om te vertrekken: 'Gaan we nu naar school? Mama, wanneer gaan we naar school vertrekken? Ik wil al naar school!'
Ze mogen met hun 'grote' fiets naar school fietsen en zijn superfier wanneer ze de poort door rijden en hem tussen de andere fietsen mogen parkeren. De eerste dag mogen de kleuters tot in de klas gebracht worden, waar juf Christel hen opwacht. Ze vraagt me nog even wie wie is, en hoe ze hen kan herkennen. Tja, hoe leg je dat nu uit? Louise heeft een iets langer gezichtje en iets donkerder haar, Ella lijkt wat meer op mij, ... Ik zeg haar wie wie is, en druk mijn meisjes op het hart dat ze de juf niet mogen beetnemen, want tegenwoordig weet je maar nooit met die twee ;-) Voor ik hen goed en wel een kus heb kunnen geven zijn ze al weg, al het nieuwe speelgoed gaan ontdekken!
O wat is het rustig als ik met Norah terug thuis kom, en wat rustiger wanneer zij even later slaapt! Da's lang geleden, dat ik nog eens even volledig 'kindvrij' ben geweest! Ik was al haast vergeten hoeveel je dan gedaan kan krijgen.
Al gauw is het tijd om hen te gaan ophalen. Ze zijn heel flink geweest, zegt de juf...zo hoor ik het graag! Ze zijn wel moe maar fietsen toch nog flink naar huis, en nadat ze een boke ('t is te zeggen, een boke...een heel brood!!) hebben opgegeten, komen ze er terug door, maar daartegen is het al te laat om nog terug naar school te vertrekken (daar moeten we nog wat op trainen ;-). En bovendien regent het. Dus ik laat hen even spelen en stop hen dan in bed...waar ze twee uur lang slapen!
Wanneer ook Norah een dutje doen komt oma oppassen en ga ik naar de kapper...waar ik me een véééééél te kort kapsel laat aanmeten...dju toch, een té impulsieve beslissing!! Norah herkent me niet meer, en ook mijn ventje kijkt maar bedenkelijk...dat 't maar snel terug wat langer wordt.
Maar soit. Het schooljaar is ingezet...
Abonneren op:
Posts (Atom)