Effe snel...

Tja, het komt er niet meer zo van om te bloggen...ik heb nog een aantal stukjes 'in de maak', over de eerste week in het moederhuis en de eerste weken thuis, maar ik krijg ze maar niet afgewerkt!

Dus effe snel een berichtje om te laten weten dat we het allemaal goed stellen. Norah doet het prima: vorige week bij Kind en Gezin woog ze al 4250 gram!! De nachten beginnen ook al wat te lengen: ze slaapt soms al 8 uur aan een stuk, zalig gewoon. De grote zussen zijn er nog steeds heel lief voor en zijn heel flink. Ella gaat zelfs sinds deze week op het potje!! Hoera, nog maar één kindje in de pampers! En Louise? Die doet niks liever dan Norah's tutje geven, tegen haar babbelen (op een schattig hoog toontje) en haar toestoppen met een dekentje...;-)

We vertrekken morgen voor een weekje naar zee. We gaan daar véél foto's maken waar jullie achteraf van kunnen meegenieten...tot later!

En dan eindelijk...het bevallingsverhaal!

Op vraag van velen (wel leuk, zoveel interesse!) dan nu - eindelijk dan toch - mijn bevallingsverhaal!

Het startschot...
Het begint allemaal op zondag 14 september. Ik hoop ondertussen al niet meer op een natuurlijke bevalling, zoals jullie wel konden opmaken uit de berichten van vóór de bevalling. Ik probeer me dus volledig in te stellen op een keizersnede op dinsdag, en wil deze zondag volledig voor mijn gezinnetje reserveren en nog eens genieten van mijn twee grote meiden. Het zonnetje schijnt lekker en 's morgens maken we een wandelingetje door onze wijk. Enkele huizen en ateliers zijn opengesteld ter gelegenheid van de open monumentendag.

In de namiddag is het nog steeds mooi weer en na de meisjes hun dutje besluiten we naar de Hoeve in Pulle te rijden. Naar het schijnt hebben ze daar overheerlijk hoeve-ijs. En inderdaad, wat een ontdekking! We genieten er allemaal van. Ook het beebje lijkt het ijs heerlijk te vinden, want het laat zich voelen: ik krijg geregeld harde buiken. Wanneer de meisjes even later in het speeltuintje aan het spelen zijn, merk ik dat ik niet lang kan blijven rechtstaan omdat ik een hele vreemde pijn in mijn onderrug voel. Soms trekt het weg. De harde buiken zijn er ook nog steeds. Ik maak me echter geen illusies om teleurstellingen te voorkomen. Kevin houdt me echter goed in het oog, en wanneer ik in de auto op weg naar huis vertel dat 'het er weer in schiet', zegt hij met veelbetekenende blik : 'Euh...schatje, dat is wel altijd precies om de vijf minuten...' Zelf was het me nog niet opgevallen dat er een regelmaat in zat.

Is het écht begonnen??

Thuisgekomen neem ik dus maar pen en papier bij de hand, en terwijl ik het avondeten bereid noteer ik wanneer ik 'iets' voel. Op den duur vallen de harde buiken en de rugpijn samen en inderdaad, er zit wel degelijk een regelmaat in : om de vijf minuten. De harde buiken doen niet pijn, enkel de rugpijn is vervelend, dus ik doe gewoon voort met wat ik bezig ben. Eten lukt me echter niet.

In de loop van de avond blijven de weeën, of voorweeën, wat het ook zijn, regelmatig komen. Kevin en ik doen samen de meisjes in bad en in bed en daarna zet ik me in de zetel. Ik probeer me te concentreren op een natuurdocumentaire, maar Kevin stelt voor dat ik toch maar de laatste spulletjes in mijn valiesje ga doen. Ik weet het niet goed...ik zou het jammer vinden als we nu naar de kliniek zouden rijden en daar zou blijken dat het loos alarm is; ik wil nog even afwachten.

21.30u : uiteindelijk ben ik dan toch vrijwel overtuigd dat dit weeën zijn; we trommelen oma en opa op. Die zullen hier blijven slapen om op Ella en Louise te passen. Wij vertrekken vol spanning naar de kliniek. In de auto wordt het duidelijk: dit kunnen niet anders dan weeën zijn! Ze beginnen een beetje pijnlijk te worden.


In de kliniek
22.00u : we parkeren de auto op de parking van de spoed en tussen twee weeën in loop ik - eigenlijk vrij kwiek - naar binnen. In de gang van de materniteit moet ik even stoppen om een wee op te vangen - net zoals in de film ;-)! We worden direct naar de arbeidskamer gebracht. Ik word aan de monitor gelegd en een half uurtje later zegt de vroedvrouw dat het duidelijk weeën zijn. En dat ik twee cm ontsluiting heb.Wie had dát nu nog durven dromen...het is écht begonnen!!! Ik kan het bijna niet geloven!!! Morgen ga ik eindelijk mijn derde kind in mijn armen kunnen sluiten. Ik zie het volledig zitten: kom maar op met die pijn, ik ben er klaar voor!

De weeën zijn nog goed verdraagbaar en ik maan Kevin aan om nog wat te slapen. Ik dommel zelf ook nog heel even in, maar al gauw worden de weeën krachtiger. Om 02.00u maak ik Kevin wakker: de weeën beginnen nu wel pijn te doen, ik heb wat afleiding en morele steun nodig. Even later, op het toppunt van een wee, breekt mijn water. Wat een raar gevoel. De weeën worden nu plots wel erg krachtig.

Kevin zet één van de twee CD'tjes op die we hadden meegebracht: The Piano en Enya (naar die muziek luisteren zal nooit meer hetzelfde zijn!). We dempen het licht en zo wordt de ruimte een beetje gezelliger, zodat ik me wat kan ontspannen tussen twee weeën in. Ondertussen is de vroedvrouw de ontsluiting nog eens komen controleren: een dikke twee centimeter. Hm, dat gaat hier precies lang duren...

Ik kan het best de weeën opvangen op de grote zitbal, leunend op Kevin's benen. Ondertussen masseert hij mijn rug met een warm kersenpitje. Bij elke wee knijp ik zijn arm blauw, zo zal later blijken. Ocharme...hoe een papa lijden kan ;-) Ik ga ook even in het bad, maar dat zit niet zo gemakkelijk voor mij. De bal wordt mijn vaste stekje.

Ondertussen is het al diep in de nacht. Rond een uur of vijf krijg ik een dipje: ik ben zo moe dat ik tussen twee weeën telkens even wegdommel. Niet zo goed, want dan overvalt de volgende wee me altijd zo. Ik word een beetje emotioneel : ik wil dat de ontsluiting eindelijk vordert, ik wil mijn kind!! En ik mis mijn twee grote meiden. Wat zullen die morgen zeggen als papa en mama er niet zijn?

06.00u De vroedvrouw controleert of de ontsluiting al gevorderd is. Het antwoord is enorm demotiverend en teleurstellend : na bijna 12 uur weeën nog steeds maar een goeie twee cm ontsluiting...We wachten nog even af tot de gynaecoloog van wacht er is. Ondertussen ben ik weer goed wakker. Bij elke wee denk ik dat er nu wel wat ontsluiting bij zal zijn gekomen. Op het moment dat ik dit schrijf kan ik me de pijn al niet meer goed herinneren, maar ik heb ze toen omschreven als 'allesverscheurend'. Ik hou echter altijd voor ogen dat elke vrouw de pijn van een normale bevalling aankan. Dus waarom zou ik het niet kunnen? Ik wil trouwens graag een zo natuurlijk mogelijke bevalling, dus neem ik de pijn erbij en wijs ik een epidurale resoluut af.

Toch nog keizersnede...
08.00u : mijn eigen gynaecologe arriveert. Ook zij doet een inwendig onderzoek en vertelt ons wat we al vreesden; de ontsluiting is nog niks opgeschoten en er zit niks anders op dan een keizersnede te doen. Na zo lang zo'n krachtige weeën te hebben gehad, kunnen ze het risico niet nemen nog langer te wachten omdat het litteken van de vorige keizersnede het niet veel langer zal kunnen houden. Wat een teleurstelling...ik vraag me hardop af of het aan mij ligt. Waarom kan ik dit niet?? Mijn gyn zegt dat het niks met mij, maar met de ligging van de baby te maken heeft. Waarschijnlijk ligt het kindje met het hoofdje scheef en mijn gynaecologe zegt, ik citeer: ' Al is de ontsluiting nog zo breed als het Albertkanaal, dan zou het er nóg niet door kunnen omdat het hoofdje schuin ligt!' Het verdict valt me zwaar, maar er is niks aan te doen. Ik wil ook verder geen risico's nemen. Er zit dus niks anders op dan me erbij neer te leggen.

De hele nacht lang heb ik de weeën heel goed kunnen opvangen, ik concentreerde me op de pijn en keerde tijdens een wee helemaal in mezelf en dacht aan mijn kind dat ik weldra eindelijk zou kunnen zien. Maar nu ik weet dat die weeën niks opleveren, zie ik het nut er niet meer van in. Ik ben even compleet het noorden kwijt en elke wee overvalt me. Ze komen nu trouwens om de twee à drie minuten dus veel tijd om te recupereren is er niet. Ik slaag er niet meer in de weeën op te vangen en voel niks dan pijn. Bovendien moet ik heel snel klaargemaakt worden voor de operatie : er wordt een blaassonde gestoken, een infuus, ik moet zes keer van bed veranderen (mag niet meer op mijn geliefde zitbal!) en wordt naar de operatiezaal gereden, en dat allemaal terwijl ik bijna constant zeer pijnlijke weeën heb. Ik verlies de controle en schreeuw het uit van de pijn. Bovendien moet ik even afscheid nemen van mijn ventje, die nog niet mee binnen mag in de O.K. In wiens arm moet ik nu nijpen?? Op O.K. krijg ik vrijwel onmiddellijk de epidurale. Het duurt langer dan ik me van de vorige keer kan herinneren. Misschien omdat ik toen geen weeën had ;-) Na wat gefrul aan mijn onderrug voel ik plots dat de verdoving begint te werken: mijn benen worden helemaal warm en loom en al gauw voel ik de allerlaatste keer een wee.

Wanneer ik klaargemaakt ben komt Kevin binnen in een prachtig maar veel te klein operatiepakje. Nu kunnen ze eraan beginnen! Ik ben terug wat ontspannen en praat wat met de anesthesist. Ik probeer er niet aan te denken dat ze het litteken van de vorige keizersnede terug aan het openmaken zijn... Niet veel later hoor ik mijn gyn zeggen: 'Ja, alle hens aan dek!' Dat zei ze ook toen Ella en Louise geboren werden, herinner ik me. Ze beschrijft wat ze ziet: het hoofdje, donkere haartjes, het gezichtje... en dan plots het eerste schreeuwtje. Wat een pak van m'n hart: ons kindje is er, en het weent! 'Wat is het, wat is het?', vraag ik vol ongeduld. En dan komt de verrassing van het jaar : het is een meisje!!! Wie had dát nu gedacht!! Ik was er écht van overtuigd dat het een jongen was! Maar wat ben ik gelukkig met mijn derde dochter! Stel je voor...drie meisjes...'Hoe gaat ze heten?', vraagt de gynaecoloog. 'Norah', zeg ik terwijl tranen van geluk over mijn wangen stromen. 'Ze heet Norah...'

Toen beslist werd dat het een keizersnede werd, heb ik wel m'n eisen gesteld. Ik vond het zo jammer dat ik toen de tweeling geboren werd, hen maar eventjes gezien heb vlak na de geboorte. Ik kon hen niet aanraken, en dat beschouw ik achteraf gezien wel als een gemis. Ik wil dus nu, ook al is het een keizersnede, zo snel mogelijk na de geboorte huidcontact met mijn pasgeboren kind. Ik maak dit duidelijk aan de vroedvrouwen en de gynaecoloog. Ik zeg dat ik wil losgemaakt worden (tijdens de operatie lig je met je handen vastgebonden) en mijn kind tegen mij wil voelen. Ze gaan akkoord, en na de geboorte wordt mijn éne hand losgemaakt en wordt Norah naast mijn gezicht gelegd. Dat moment vergeet ik nooit meer...pure magie die me alle drukte in de O.K. en alle pijn doet vergeten. Het is één van mijn mooiste herinneringen uit heel m'n leven: het moment dat ik haar warme gezichtje voor de eerste keer tegen het mijne voel, en ik haar zachtjes over haar kleine wangetje wrijf terwijl ik haar welkom heet op deze wereld...Een overweldigend moedergevoel overvalt me. Ik wil voor dit kind zorgen, het beschermen, het voeden...het heeft mij nodig en ik haar. Ik ben nu mama van drie...