Adenovirus...

"En hier hebben we Louise...met het adenovirus." Dat zijn de woorden waarmee de kinderarts vanmorgen de kamer binnenvalt. Het adenovirus is samen met het rotavirus verantwoordelijk voor de meeste vormen van diarree bij jonge kinderen. Het blijft ongeveer een week besmettelijk. Dus...het is nog uitkijken geblazen voor Ella en onszelf. Ik denk natuurlijk ook meteen aan de baby in mijn buik, maar de kinderarts stelt me gerust: voor hem of haar is het niet gevaarlijk!

Het duurt wel een tijdje voor dat beestje volledig uit je lijf is, en je moet het zelf overwinnen: er kan geen medicatie voor gegeven worden. Enkel wat lapmiddeltjes om de symptomen te bestrijden: motilium en enterol. En een streng dieet met enkel magere dingen en groentjes die de darmen sparen...

Wanneer ik vanmorgen bij papa en Louise in de kliniek kom, vind ik daar een stille, plattekes uitziende Louise...ze heeft wat melk gedronken, bokes wil ze niet eten, en ze wijst altijd naar haar buikje. Dat deed ze de voorbije dagen thuis ook. Ik voel het al aankomen en even later is het zover: ze geeft haar melk terug over. Nu zijn we weer bij af; ik zie het even niet meer zitten. Donderdag en vrijdag heeft ze haar melk ook overgegeven. Zaterdag en zondag heeft ze geen melk gekregen en ging alles goed. Gisterenavond en vanmorgen heeft ze weer een flesje gedronken en hup, haar maagje en darmen liggen weer volledig in de knoop. En de kinderarts had gisteren gezegd dat ze naar huis mag vandaag...ik vrees er al voor.

Even denken we dat het om een soort acute lactose-intolerantie of zo gaat, maar wanneer de kinderarts het verdict uitspreekt - adenovirus - zakt de moed me helemaal in de schoenen. Bovendien zegt ze dat ze Louise dan nog best een nachtje daar houden. Maar ik heb al tegen Louise gezegd dat ze naar huis mag, en tegen Ella heb ik gezegd dat ik de zus ging halen...Ik vraag of ik haar echt niet mee naar huis krijg; de zusjes missen elkaar zienbaar en Louise kwijnt helemaal weg daar in dat kleine ziekenhuiskamertje. Bovendien wordt er daar toch niks van medicatie toegediend en aan de baxter leggen ze haar ook niet meer. Waarom dan nog daar blijven als we haar thuis even goed kunnen verzorgen? De kinderarts ziet geeft me gelijk, op voorwaarde dat ze vanmiddag nog goed eet en vooral drinkt.

Bang afwachten is het dus wanneer het eten 's middags arriveert. Bouillon, en daarna wortelpuree met kalkoen. We beginnen met de soep. Enkele lepeltjes gaan erin, maar daarna klinkt een resoluut 'Nee!!'. Aan de wortelpuree moet ik zelfs nog niet eens beginnen: Louise wil nog niet eens proeven. Ik vertel haar dat als ze niet eet, ze niet mee naar huis kan naar papa en Ella. Even later bel ik zelfs met papa zodat hij door de telefoon ook eens kan proberen Louise te overhalen om wat te eten. Maar zonder succes. Even verlies ik mijn geduld : ik zeg haar dat als ze niet eet, ze in de kliniek moet blijven, en zet haar zonder pardon in het spijlenbedje. Hevig protest natuurlijk, en een moment later heb ik er alweer spijt van. Ik troost haar, en laat haar in de zetel wat naar Plop kijken. Ondertussen eet ik zelf. Ik vraag of ze een toastje wil, en daar zegt ze tot mijn verbazing 'ja' op. Ze knabbelt het rustig op voor de tv. En even later nog één. Wanneer ik voor mijn neus weg vraag of ze nog wat soep wil proeven, zegt ze tot mijn nog grotere verbazing ook 'ja'! En zo lepel ik haar vlotjes de hele kom soep naar binnen, terwijl ze naar Plop kijkt! Nadien gaat er nog een beschuit en een stukje boterham in. OEF!!!

Nu moet de kinderarts nog haar toestemming geven om haar mee naar huis te nemen. Die laat wel even op zich wachten. Maar terwijl Louise na het eten een dutje doet in het grote bed, komt een verpleegster de ontslagpapieren brengen...Yes, we mogen naar huis!!

Papa komt ons halen en op de terugweg stoppen we nog even bij de Fun : omdat ze zo flink is geweest, mag ze een cadeautje kiezen. En voor Ella ook één. Ze kiest een dvd van Plop en voor Ella een puzzel van Bumba.

Het eerste avondmaal weer thuis verloopt iets minder vlot: na enkele hapjes wortelbouillon houdt Louise het voor bekeken. Zelfs spaghetti wil ze niet (ze was er nochtans al enkele dagen achter aan het vragen). Gelukkig drinkt ze voor het slapengaan wel haar flesje GES (soort rehydratatiewater) bijna helemaal leeg. Zo zijn we toch wat geruster...

Dan staan we voor een nieuw dilemma: gaan we morgen naar Nederland vertrekken of niet? We hadden immers van maandag tot vrijdag een huisje gehuurd net over de grens, bij Breda, in een vakantiepark. Maar is het wel een goed idee om nu nog te vertrekken?

Langs de éne kant zal een andere omgeving iedereen deugd doen. Er zijn enkele speeltuinen op het domein, en ook een binnenspeeltuin. Er is een zwembad, maar daar gaan we ons niet in wagen: zo van die subtropische zwembaden zijn immers broeihaarden van bacteriën, en dat kunnen we nu wel missen.

Maar ik zie zoooooo op tegen die verhuis, en dat voor enkele dagen. Bovendien zijn Ella, papa en ik nog steeds niet uit de gevarenzone om besmet te worden, en Louise is ook nog niet de oude. Ik zie allerlei doemscenario's voor me: papa en ik die strijk liggen door het virus terwijl de meisjes alles op stelten zetten, en niemand in de buurt om te komen helpen. Ella die het ook krijgt, Louise die niks meer wil eten of drinken, ...

Kevin overhaalt me om toch te vertrekken. En overhaalt me even later om toch wat minder kleren voor de kindjes mee te nemen, en niet al hun slaapzakken en beddengoed (wou dat meenemen voor het geval dat, maar er is een wasserette op het domein). En uiteindelijk zitten we hier nu gepakt en gezakt, en gaan we morgen voormiddag vertrekken. 't Is waar: we zitten op amper een uurtje rijden van huis. En we kunnen de kindjes er een plezier mee doen. En dat is voor mij op de moment een prioriteit: de kinderen zien genieten van onze aandacht, en hen plezier zien hebben. Daar heb ik wel een stressy avondje inpakken voor over...

't Is toch met gemengde gevoelens dat ik vertrek: niks is zeker. Doen we hier wel goed aan? Ach, misschien ben ik er nog niet klaar voor in mijn hoofd. Ik moet duidelijk de emoties van de voorbije dagen nog verwerken. Ik wil gewoon genieten van mijn herenigde gezinnetje, van mijn kindjes samen te zien spelen, ... en de rest zullen we wel zien. In ieder geval maken we er het beste van!

Ik ben toch zo'n trotse tweelingmama...

Hier zit ik dan: thuis, met boven een slapende Ella, terwijl papa de avond en nacht bij Louise in de kliniek doorbrengt. 't Was een moeilijke beslissing, maar als ik zie hoe Ella geniet van de exclusieve aandacht van mama, weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Zij heeft ook recht op een avondje 'mama-voor-zich-alleen'!

Louise is echt superflink in de kliniek: ze speelt met haar pop en met de bus van Fisher Price, kijkt op schoot naar TV, doet flink een dutje in de namiddag, huilt maar heel even als er een verpleegster aan haar lijf komt, eet flink boterhammetjes en drinkt veel water. Iedereen die binnenkomt wijst ze meteen op haar vissen (tja, om de één of andere reden is ze ervan overtuigd dat er in haar baxter visjes zitten... ;-) en op haar 'handschoen' (haar ingepakte handje waar het infuus zit). Wanneer ik haar na haar eten vertel dat ik nu naar Ella ga, lijkt ze het echt te begrijpen: ze zegt 'Dada mama', geeft me een kusje en verkast zonder morren naar papa's schoot...flinke meid! Mama heeft het er moeilijker mee dan zij zelf...

Wanneer ik Ella oppik bij oma en opa is ze heel blij me te zien. Ik krijg haar zelfs zonder morren mee naar huis, wat gewoonlijk niet het geval is als ze bij oma en opa zijn ;-). We spelen wat, ik geef haar een superlang badje, nadien nog boekje lezen en zonder morren in bed...de kleine meid is ook heel moe: deze voormiddag zijn Tantina en Omewes komen spelen, en na maar een uurtje te slapen was ze vanmiddag niet echt uitgerust. Ze heeft trouwens een kanjer van een snotvalling...(nu maar hopen dat Ella niks van Louise overkrijgt en Louise niks van Ella!).

Het is de eerste keer dat ik hier thuis maar voor één kindje moet zorgen, en nu merk ik pas hoe rustig dat is! Wat een verschil...dat éne kind krijgt alle aandacht, je kan je volledig op één kind concentreren en er intensief mee bezig zijn, alles verloopt veel rustiger, ... Maar toch zou ik tweelingmama zijn voor geen geld ter wereld willen missen: ze groeien samen op, hebben altijd een speelkameraadje, leren zoveel van elkaar, zijn zo schattig samen...het is echt ongelofelijk hoeveel die twee aan elkaar hebben. Er is de laatste dagen al heel wat over en weer getelefoneerd door de zusjes...zoooo schattig: dan roepen ze elkaars naam door de telefoon, zeggen dada, ...echt vertederend. De zus is ook de eerste waar ze 's morgens naar vragen. Ze missen elkaar echt wel. Ik vind het verschrikkelijk ons gezinnetje gesplitst te zien ...gelukkig niet meer voor lang, want normaal gezien mag Louise morgen naar huis!! Ze gaan in de voormiddag nog allergietesten doen en we krijgen nog de uitslag van haar stoelgangonderzoek, en dan mogen we hopelijk naar huis!!

Louise in het ziekenhuis...

Tja, niet zo'n leuk nieuws deze keer: onze lieve Louise ligt sinds gisteren, zaterdag, in de kliniek. Donderdag had ze 's morgens haar pap overgegeven. Voor de rest van de dag niks abnormaals meer te merken. Vrijdag hetzelfde verhaal : 's morgens pap terug overgeven. En in de namiddag een paar serieuse diarreepampers... 's Avonds nog wel flink spaghetti gegeten. We zijn 's avonds met haar nog even langs de huisarts geweest. Maag- en darminfectie zei de dokter. We moesten goed in 't oog houden wat er in en uit ging, en opletten dat ze niet uitdroogde. Zaterdagvoormiddag wou ze helemaal niets eten en niets drinken. En de éne diarreepamper na de andere...ze was helemaal niet in haar normale, doen, voor ons het teken om toch met haar naar de kliniek te gaan. Daar stelde men vast dat ze wel degelijk aan het uitdrogen was...direct kreeg ze een infuusje met vocht en suiker, en we moesten blijven. Louise was super tam voor de rest van de namiddag: wat geslapen, en voor de rest bij mama op schoot naar tv gekeken. Papa is in de late namiddag naar huis gereden, Ella gaan halen die ondertussen bij tante Nancy was. Ik ben dan in de kliniek blijven slapen.

Vandaag gaat het al een stuk beter met Louise: ze heeft al wat ORS-flesjes gedronken, boterhammen en soep gegeten, en ze is al een heel pak levendiger dan gisteren. Haar stoelgang en urine worden onderzocht, maar de kinderarts vertelde vanmorgen dat als ze vandaag wat eet en het goed binnen houdt, ze morgen naar huis mag!!

Ik zit ondertussen in een hevige tweestrijd: bij wie moet ik nu vannacht blijven?? Vorige nacht bij Louise, deze nacht bij Ella? Maar wie heeft me op de moment het meeste nodig? Pfffff...tweelingmama zijn is toch vaak een beetje verscheurd worden, hoor...ik wil hen allebei veel liefde en aandacht geven maar als ze allebei op een andere plek zijn wordt dat wel moeilijk. Misschien moet ik in de kliniek blijven slapen, omdat Louise dat nu zo gewoon is? Ik heb er wel wat geslapen vannacht, hoewel ik vaak wakker werd door verpleging die binnenkwam, Louise die me even riep, ... Ik moet natuurlijk ook aan ons boeleke in mijn buik denken. Voor Ella speelt het volgens mij niet veel rol wie er bij haar is. Ze is een echt papa's kindje, dus misschien heeft zij liever dat papa bij haar blijft. Maar als ik nu vanavond bij haar blijf, heb ik wel de kans om haar ook eens al m'n aandacht te geven...moeilijk, moeilijk...

Louise's monoloog...

De laatste tijd duurt het altijd erg lang voor Louise in slaap valt. Zowel 's middags als 's avonds steekt ze eerst nog een hele monoloog af alvorens naar dromenland te vertrekken. Dit is dan zo ongeveer wat we over de babyfoon horen :

"Mama! Papa! Miauw miauw! Eja (Ella)!! Zzzzusss! Meea Mindy...Ooooo! Tut! Kangoe-oe...Kak (daar bedoelt ze haar knuffeleend mee)... Eja!! Eja!!! (waarop Ella, half slapend: 'Mmmmmjao') Maan...Neeeeeee! Acy (tante Nancy), Kjjjjjisssss (nonkel Kris), owi (omewes), Tiiiiii (Tantina) ' En daarop passeert de hele familie opnieuw de revue, maar dan met 'ja' ervoor : "Ja papa, ja mama, ja opa, ja oma, ... (wanneer ze merkt dat Ella in slaap valt, roept ze haar tot de orde : Eja!! EJAAAAAA!!!!!! Tut! Nomi!!! Caaaa! Va-va (varen, varen = boot), tacto (tractor)! Ooooooo ....Jassssj (jas), neeeee! Deek (deken)...Eja!!!"

..en zo gaat dat gemakkelijk een half uurtje door. Na zo'n tiental minuten horen we dan gewoonlijk op de achtergrond Ella snurken...en Louise haar maar roepen! 't Is nogal een duo, die dochters van ons...

Vaderdag

Vandaag is het Kevin's 2de vaderdag. Ik zou begot niet meer weten wat ik vorig jaar gedaan heb, en óf ik toen wel iets gedaan heb voor zijn vaderdag. Ik denk dat ik het toen door alle drukte met de toen 8 maanden oude tweeling vergeten ben.

Dit jaar vergeten we het niet, en samen met de meisjes knutsel ik in de voormiddag een cadeautje voor papa in elkaar : we gaan kleerhangers beschilderen! Ik bescherm de tafel met een driedubbele laag krantenpapier, leg voldoende oude tetradoeken in de buurt en doe de meisjes hun grote bavetten met mouwen aan. Wanneer ik de vingerverf uit de kast neem, is Ella al helemaal niet meer te houden: ze wil eraan beginnen!! Ook Louise komt enthousiast meedoen. Ik kom ogen en handen tekort om te helpen en te zien of ze de verf niet smeren waar ze niet thuishoort : in het haar (Louise) of in de mond (ook Louise...). In het begin doen de meisjes het flink zoals ik het voordoe : één vingertje in het verfpotje dopen, en dan een paar afdrukjes op de kapstok zetten. Maar al gauw verdwijnen die kleine handjes helemáál in de potjes en worden de kleerhangers met iets minder fijne motoriek beschilderd (alsook de kranten, hun gezichtjes, ...). En plezant dat ze het vinden! Ik sla even in paniek en zie in gedachten al verfafdrukken op de muren, maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij : Helen, die vandaag geen school heeft, komt een handje toesteken! We schilderen nog een beetje en wanneer de meisjes het beu worden mogen ze onder de kraan hun handjes wassen.

Terwijl de kunstwerkjes drogen op de verwarming, rijden we even snel naar het Shopping Center (waar ik het weer niet kan laten om in de H&M nog een zwangerschapsbloesje en T-shirt te kopen....oeps...dat wist papa nog niet!).

Wanneer papa thuiskomt staan er twee kleine kapoentjes ongeduldig te wachten om hun cadeautje af te geven. Papa is blij verrast en vindt de kleerhangers héél mooi! En de meisjes hun gezichtjes glimmen van trots.

Na het eten versieren we samen met Helen en Milan onze paasboom. Louise vind het erg grappig om telkens de kleine eitjes in de vaas te stoppen in plaats van de in de boom te hangen...en Milan ze er telkens maar terug uitvissen ;-) ! Maar het resultaat is - volgens de olijke tweeling toch - 'Mooi!'...

Fotootjes later...

"Reizen Molengalm, U spreekt met de kleindochter!"

Als ik ga werken, neem ik de meisjes mee naar oma en opa. Ze komen dus al vroeg in contact met het reilen en zeilen in het familiebedrijf! En op de drukke momenten wordt iedereen ingezet...;-)

Ella: "Een vlucht naar Pananarivo? Mmm, dat gaat niet goedkoop zijn..."


Louise : "Een bus voor 50 personen naar Brussel? Momentje, ik reken even de prijs uit..."

Jong geleerd is oud gedaan!

Mama en papa helpen

Onze meisjes worden groot. Ze kunnen zelfs al de was insteken! Da's tegenwoordig één van de favoriete bezigheden: in de living alle vuile kleertjes onder in de verzorgingstafel bij elkaar pakken, en dan met volle armen ermee naar de garage lopen. Daar worden ze dan vakkundig in de wasmachine gedeponeerd - of in de droogkast ;-). Mama moet nog wel wat helpen met sorteren, en met het wasprogramma in te stellen, maar voor de rest gaat het al héél goed! Al moet ik wel altijd goed opletten of er niks in de droogkast zit dat er niet in thuis hoort: zo hebben de pantoffels van de meisjes al menig ritje meegedraaid ;-).

Ook papa krijgt geregeld een handje hulp van z'n dochters: we zijn onze tuin wat aan het heraanleggen; er komt onder andere een grote zandbak. Ella en Louise doen niks liever dan papa helpen met schuppen in het zand! Of dat zand op de juiste plek terecht komt is een andere vraag, maar ach...als ze maar plezier hebben!

Shopaholics!

Ondertussen al een paar daagjes geleden, maar hier toch nog een blogje over onze twin-shopping-date in het Shoppingcenter!

't Is me nu al een paar keer overkomen: wanneer één van onze twee prutskes met een kakapamper op de verzorgingstafel ligt, tot de schokkende en ontnuchterende conclusie komen dat er geen pampers meer zijn...Gelukkig heb ik altijd een noodvoorraad pamperbroekjes, dingen die ik eens gekocht heb maar eigenlijk nog niet gebruik. Het probleem is dan wel tijdelijk opgelost, maar tóch zie ik de gevolgen onder ogen : ik MOET absoluut naar het shoppingcenter in Wijnegem ;-) ! Tessa, mama van de superschattige tweeling Cara en Nomi, heeft hetzelfde idee, en enkele sms-sjes later ontmoeten we elkaar bij de liften in het Shoppingcenter. Onze meisjes zijn content elkaar te zien. Hebben ze tenminste wat afleiding terwijl de mama's tetteren en winkels afschuimen ;-).

In de H&M kan ik het niet laten even een jeanssalopet-rokje te passen. Ik vrees even voor een huilconcert wanneer de meisjes me zien verdwijnen in het pashokje, maar niks is minder waar: ze worden vakkundig entertaind door Tessa!! Ook wanneer ik even later snel alleen het Kruidvat induik voor pampers blijven Ella en Louise zonder zeuren bij Tessa, Cara en Nomi. En een primeur voor Louise: ze wil Tessa zelfs een handje geven tijdens het stappen! Dat doet ze anders niet gemakkelijk.

We kunnen het niet laten om een foto van de vier meisjes samen te trekken op een bank. En beziens dat we hebben! Okee, het is wel superschattig ook, zo twee guitige tweelingetjes naast elkaar op een bankje. En wanneer Ella en Louise Cara en Nomi over hun bolletje beginnen te aaien horen we van achter onze rug allemaal 'Oooooh's en Aaah's '... en blijkt er een hele hoop kijklustigen te staan!

We blijven dus zeker niet onopgemerkt. We zijn dan ook superbreed: Louise en Nomi houden immers van in de buggy stevig elkaars handje vast, zodat we in geen enkele winkel meer binnen kunnen ;-). En wanneer mijn meiden even mogen stappen, willen ze niks liever dan de buggy van hun vriendinnetjes duwen!! Jaja, volgens mij zijn ze klaar voor een klein broertje of zusje...

Fotootjes volgen later, krijg ze er momenteel niet op!

Wat zegt het eendje???

Onze meisjes kunnen al heel lang allerlei dierengeluiden nadoen. Eerst was er de hond, dan de poes, het paard, het varken, ... Het eendje was echter nog niet de revue gepasseerd, maar tijdens ons weekendje Centerparcs is daar, zoals je misschien al gelezen hebt, verandering in gekomen. Volgens onze meiden zegt het eendje 'kak'! Ik lig altijd plat van het lachen als ik het hen hoor zeggen, hoewel ik het iets minder grappig vond toen Ella en Louise bij de rand van het meer vol enthouisasme 'Kak, kak, kak!' stonden te roepen... ;-)

Kijk en luister zelf maar even naar hun dierenimitaties:

Ella en Louise worden grote zus!

...zoals jullie op de foto al konden zien! Eventjes een update van hoe de zwangerschap tot hiertoe al verlopen is :

Vrijdag 4 januari 2008
Nadat ik reeds enkele dagen overtijd ben, wil ik zekerheid en doe ik toch maar een zwangerschapstest. Die is positief!! We zijn superblij, want ik had er niet op durven hopen dat het ons wéér zo snel zou lukken. Ik had al een sterk vermoeden dat 't zover was: mijn haar viel al enkele dagen heel soepel, ik moest veel gaan plassen, had constant dorst en ... een onbedaarlijke zin in paprika chips!! Dat had ik bij de meisjes ook.
Ik neem me alvast voor om van deze zwangerschap 200% te genieten. Bij de meisjes is er dat door de vele zorgen, ongerustheden en ongemakken van de zware tweelingzwangerschap niet echt van gekomen.
Liefste kleintje, je bent méér dan welkom!!!

Donderdag 10 januari 2008
Vandaag de uitslag gekregen van het bloedtrekken bij de huisarts. Ik had gevraagd om het hcg-gehalte in mijn bloed te vergelijken met de vorige zwangerschap (hcg is het zwangerschapshormoon). Dit is het resultaat na hetzelfde aantal dagen zwangerschap :

bij de meisjes: 1050
nu : 6500 !!!!!!!!

Woehaaaaaaa!!!!! Héééééélp!!!!!!
De doktersassistente schrikt er zelf ook van en zegt : 'Maar kind toch, wat gaat dáár uit komen!' ... Niet echt geruststellend om te horen...;-) Bovendien zegt mijn gynaecologe wanneer ik haar bel om een afspraak het volgende aan de telefoon : 'Ben je opnieuw zwanger? Wat spannend, nou, zeg! Ik wil je zo snel mogelijk zien om te kijken hoeveel het er zijn!' Verdorie, zou de kans dan toch zo groot zijn dat 't er weer twee worden?? Ik begin me toch wel zorgen te maken...

De volgende dagen duiken de zwangerschapssymptomen in alle hevigheid op : misselijk, misselijk en nog eens misselijk. En niet alleen 's morgens, hoor, maar héél de dag door! Vooral in de namiddag en 's avonds. Ik voel me ook enorm moe en voel mijn baarmoeder al een heel eind boven mijn schaambeen uitkomen...we bereiden ons mentaal voor op de volgende tweeling...

25 januari 2008
Vandaag het eerste bezoek aan de gynaecoloog. Kevin en ik zijn superzenuwachtig : zou alles wel goed zijn, en vooral: hoeveel zijn het er??? De gynaecologe zoekt in alle hoekjes en vindt tot onze opluchting...één kindje, met een supersnel kloppend hartje....OEF!!!!! Ik moet toegeven dat dit toch wel een enorme opluchting is. Nog een tweeling erbij had ik wel zien zitten, maar nog eens zo'n zware zwangerschap terwijl ik er al twee heb rondlopen ... Gelukkig is het er deze keer dus ééntje. Zoals bij de meeste mensen. Ik hoop alvast op een normale zwangerschap...Ons kleintje is al 1,16 cm groot. Al 0,16 cm boven het gemiddelde...de papa achterna!

Ik ben uitgerekend voor 13 september...dat gaat nog spannend worden, want op 12 september trouwen Tantina en Omewes, en mogen onze meisjes bruidsmeisjes zijn! Het wordt dus nog afwachten of mama daar gaat kunnen bij zijn...

Nu voel ik me pas écht zwanger en kan ik pas écht geloven dat ons derde kindje 'in de maak' is: nu ik dat kleine vormpje met kloppend hartje op het scherm heb gezien...

31 januari 2008 - 8 weken zwanger

Oma verjaart vandaag en we trekken de meiden voor de eerste keer hun t-shirts van 'Grote zus' aan. We hebben ze besteld via internet (http://www.rainbowbabies.nl/). Wanneer iedereen op het feestje is, trekken we hun truitjes uit zodat de tekst op hun t-shirts zichtbaar wordt...tot onze verbazing hebben oma en opa in 't begin totaal niks door! 'Jaja, jullie worden al groot!', zeggen ze tegen de meisjes. Tante Nancy haar euro valt iets sneller, en even later heeft iedereen dan toch door dat er nog een kindje op komst is!
Enkele dagen later verklappen we het grote nieuws ook aan Kevin's familie. Iedereen is in de wolken!

Ik weet nog dat ik tijdens de zwangerschap van de meisjes heel kieskeurig was met wat ik at en niet at. Dat ligt nu een beetje anders...het komt denk ik omdat ik er nu ietsiepietsie geruster in ben, maar ook omdat ik door de misselijkheid bijna niks binnen krijg en al helemaal geen gezonde dingen. Cola is zowat het enige drankje waar ik niet misselijk van word. Verder eet ik de hele dag door kauwgom, zure napoleonbollekes of muntjes om de misselijkheid te bestrijden. Er zijn dingen die ik totaal niet meer kan zien, zoals kaas in alle soorten en maten. Het toeval wil dat Ella en Louise zot zijn van kaas, en ik dus elke ochtend en middag voor hen bokes met kaas moet maken...slik.

13 februari 2008 - 10 weken zwanger
't Kan zijn dat ik het verdrongen heb, maar ik kan me niet herinneren dat ik me bij de meisjes ooit zo ellendig heb gevoeld: de misselijkheid die ik toen voelde was echt niks vergeleken met dit!! Vooral in de namiddag en 's avonds voel ik me rotslecht. Om over de vermoeidheid nog maar te zwijgen : 's middags slaap ik mee met de meisjes en 's avonds val ik om 20u in slaap in de zetel. De meisjes zijn dan ook nog ziek geweest waardoor we weer een hele reeks onderbroken nachten achter de rug hebben. Ik loop hier rond als een zombie. 's Morgens wat langer blijven liggen is er helaas niet bij, want om 07.00u staan er twee meiden naast mijn bed: één met mijn sloefen in haar handjes en één met mijn kamerjas...'Mama...meeeeee!' Tja, probeer dan maar eens in je bed te blijven liggen... ;-) Ik besef nu hoe 'makkelijk' ik kon rusten tijdens de zwangerschap van de meisjes. Als er zo al twee rondlopen, is dat niet evident meer!
Maar hoor mij hier nu klagen, zeg...laat het duidelijk wezen dat ik dat állemaal graag over heb voor onze derde spruit!!!

28 februari 2008 - 12 weken zwanger
Joepie, wat vliegt de tijd!! Het lijkt zoveel sneller te gaan dan bij de meisjes. Ben nog steeds moe en heb nog steeds bij vlagen last van misselijkheid, vooral 's avonds. Maar ondertussen slaag ik er weer in wat te eten, hoewel het meestal ongezonde dingen zijn : zwan worstjes, frietjes, bitterballen, ...hoe vettiger, hoe prettiger!
Zoals bij de vorige zwangerschap rond deze tijd heb ik ook nu weer wat last van mijn bekken. Vooral als ik een tijdje gezeten of gelegen heb. En 's ochtends lijk ik wel een oud vrouwtje!

De meisjes weten al heel goed dat er een baby in mama's buik zit. Louise heeft dat eens één keer opgevangen, en sindsdien zegt ze de hele tijd : 'Mama, beeeeebie!!!' en wijst ze naar mijn buik. Ze komen mijn buik ook kusjes en aaitjes geven, en ze geven de baby zelfs al eten door de papfles van de pop tegen m'n buik te houden! Ook speelgoed duwen ze ertegenaan voor de 'beeeeebie', superschattig!!

5 maart 2008 - 12 weken en 6 dagen zwanger
Vandaag 2de controle gehad bij de gynaecologe. De meisjes zijn mee en kijken vanop papa's arm toe. Eerst vinden ze het maar raar om mama daar op de behandeltafel te zien liggen, maar wanneer ze op het schermpje een spartelend klein mensje zien verschijnen, klinkt het enthousiast: 'Beeeeebie!!!!'. Wat ben ik altijd blij en opgelucht als ik een hartje zie kloppen op het scherm. De gynaecoloog kijkt met het echotoestel nog eens goed rond daarbinnen en stelt grappend vast dat het er nog steeds ééntje is. Wat ze ook vaststelt, is dat ons kleintje helemaal geen kleintje is: het kindje meet al 7 cm van hoofd tot stuitje! Dit valt buiten de grenzen van de gemiddelde waarden, dus ... wordt de vermoedelijke bevallingsdatum gecorrigeerd van 13 naar 4 september. Dat maakt dat ik nu dus plots 14 weken zwanger ben....zalig!! Zo gaat het wel vooruit, zeg. En hopelijk ga ik dan niet te veel overtijd, dan kunnen ik en klein broertje of zusje samen gaan zien naar de grote meisjes die bruidmeisjes zijn bij Tantina en Omewes op 12 september!!