Onze dametjes zijn écht niet te genieten de laatste tijd. Volgens mij had de juf gelijk toen ze me gisteren zei dat alle kindjes van de klas doodmoe zijn. Tja, wat wil je...Ella en Louise hun middagdut is compleet verleden tijd. En dat terwijl ze tot een goeie maand geleden nog bijna niet zonder konden! Raak daar maar eens wijs uit. Ook al zijn zie ik duidelijk dat ze moe zijn (ze liggen soms zelfs languit op de vloer in de living), in hun bed krijg ik hen niet. En als het me dan, met véél overtuigingskracht, wél lukt, dan liggen ze wat te spelen of te lachen in hun bed, maar van slapen komt er niks. Zelfs niet als ik met hen in het grote bed ga liggen. Zelfs niet als ik ermee dreig hun knuffels mee naar beneden te nemen. Zelfs niet als ik zeg dat ik, als ze nu niet stil zijn, de deur van hun kamer ga toe doen. En nee, zelfs niet als ik zeg dat ze daarna dan niet naar oma en opa mogen (zowat de ergste straf die ik voor hen kan bedenken).
Aangezien ik hen toch niet kan dwingen en het toch verloren moeite is om hen in bed te leggen, slapen ze dus niet meer in de namiddag. Wat doen ze dan wel? Terug naar school gaan, of op woensdag en bijvoorbeeld ook gisterennamiddag (toen zag ik het niet zitten om hen nog eens terug naar school te brengen door de sneeuw) lusteloos rondhangen. Spelen doen ze niet; zelfs niet met het winkeltje, de micro of de dubbele buggy die de Sint bracht en waar ze zo blij mee waren. Ze willen alleen maar dat mama verhaaltjes voorleest, of dat de tv op gaat. (maar dat proberen we zoveel mogelijk te vermijden). En voor de rest: zagen, wenen, ruzie zoeken, ruzie maken en tegenspreken.
Het avondeten is al helemaal een ramp: ze beginnen gewoonlijk al met te zeggen: 'Ik wil niet eten!', en vervolgens zitten ze maar wat te prikken met hun vork en te spelen, occasioneel belandt er eens een hapje in hun mond, maar veel is het niet. 't Is zelfs zo erg dat ik echt opkijk tegen de maaltijd, omdat we er weer zo gaan moeten achter zitten zodat ze toch iets zouden eten...
Ze gaan op tijd in bed (streefdoel 19u, maar in de praktijk gewoonlijk ergens tussen 19u en 19.30u) na een vermoeiend avondritueel waarbij papa en ik echt elke moment moeite moeten doen om ons geduld te bewaren.
En als ze dan 's morgens eens wat langer zouden slapen, he...maar nee, tussen 5u en 6u horen we gegarandeerd ééntje roepen dat ze wakker is. Ella wordt dan gewoonlijk wenend wakker (waarom????), en weent heel het gezin wakker. Leuk is anders. Bij ons in bed willen ze niet meer, en hen dwingen om nog te blijven liggen lukt vaak ook niet. Naar beneden dan maar...
Soms denken we dat het van de honger is dat Ella zo vroeg wakker wordt, want zij valt altijd als een leeuw aan op het ontbijt. Tja, dan moet ze 's avonds maar wat meer eten. En in Louise krijgen we dan weer helemaal niks in.
Met die vries- en sneeuwtoestanden kruipt er ook veel meer energie in het klaarmaken van de meisjes: kousenbroek onder de broek, extra paar kousen, dikke trui, jas, sjaal, muts, handschoenen, fluovestje, sneeuwlaarsjes, Norah helemaal inpakken en in de buggy krijgen, ... het scheelt makkelijk tien minuten tegenover anders.
Om het helemaal compleet te maken doet Norah er nog een schepje bovenop: om één of andere reden wil zij de afgelopen vier dagen overdag amper slapen. Terwijl ze normaal gemakkelijk twee uur per dag slaapt. Ik krijg hier in huis nog amper iets gedaan. En over de nachten zal ik maar zwijgen...die zijn op z'n minst pittig te noemen ;-)
Gelukkig is het straks vakantie. Ella en Louise hebben nogal een drukke sociale agenda. Hopelijk zijn ze niet te moe om al hun afspraakjes na te komen ;-)
vrijdag 18 december 2009
zondag 6 december 2009
Sintweekend
VRIJDAG
Eindelijk de grote dag waarnaar alle kleuters al zo lang aan het aftellen zijn....de Sint komt aan in het dorp!! En wel per boot, aan de vaart. Zoals elk jaar trekken de kinderen van de twee scholen hier in het dorp in stoet naar de vaart om de Heilge man en zijn vele Zwarte Pieten te verwelkomen. Zoals elk jaar zijn ook wij van de partij: de kleinste kleuters worden met opzet buiten de drukte gehouden en bereiden in de klas de komst van de Sint voor, maar ze mogen ook met mama of papa gaan kijken aan de vaart. En dan doen we natuurlijk, samen met oma en opa.
Ook zoals elk jaar is het koud en regent het. Maar dat kan de pret niet bederven! Ella en Louise zwaaien verwoed met hun vlaggetje en rapen hopen snoepjes die de Zwarte Pieten al vanop de boot in de menigte gooien. Even later willen ze, in ruil voor een lollie, zelfs een handje geven aan Zwarte Piet. En nog even later, tegen alle verwachtingen in, geven ze zelfs een handje aan Sinterklaas! Dat had ik niet gedacht! Ze schrokken er zelf ook van. Wanneer ik even niet oplet blijkt Norah een close encounter te hebben met één van de Zwarte Pieten, en ze is er niet mee gediend. Ze is nog maar amper van de schrik bekomen of daar komt Sinterklaas haar ook al dag zeggen...oei oei, trauma voor de rest van haar leven!
Na de aankomst zet ik de meiden af op school, waar ik nog snel dit snapshot kan maken:
' Avonds wordt thuis alles in gereedheid gebracht: schoenen worden klaar gezet, wortelen en suikerklontjes voor het paard, thee voor Sinterklaas en een borreltje voor Zwarte Piet. Vol verwachting gaan de kinderen slapen...
(En dan beginnen de hulppieten aan hun werk... er moet nog heel wat speelgoed in elkaar gezet worden. Om 23.30u, ja, HALF TWAALF DUS, staat, na een paar verhitte discussies over welk vijske nu precies waar moet en over het correct interpreteren van een handleiding, alles correct in elkaar...;-)
ZATERDAG
Wat een nacht. Norah heeft geen oog dicht gedaan, en wij dus ook niet. Koorts, hoesten en een verstopte neus. Alleen in mama's armen wou ze slapen en wanneer ze eindelijk eens langer dan een half uur aan een stuk slaapt, krijgen we om zes u bezoek van Ella, die niet meer kan slapen. Gelukkig doezelt ze nog wat weg in het grote bed tot Louise wakker is. Dan trekken we met z'n allen naar beneden...
...amai amai, da's de moeite wat de Sint hier allemaal gebracht heeft! Tja, mama en papa hadden dan ook beloofd dat Sinterklaas een extra cadeautje ging brengen als Ella en Louise hun tut afgaven... Er staat een winkeltje, een dubbele buggy én een micro met discobal! Ja wadde! De kinderen weten niet waar eerst te kijken.
Norah loopt er wat verdwaasd bij...'t kind is snipverkouden, ocharme. Omdat ze hoest en koorts heeft ga ik voor de zekerheid toch maar even met haar langs de dokter van wacht. De longen zijn ok, haar oortjes ook. Dat stelt me gerust. Maar ze moet goed uitzieken, zegt de dokter: géén Sinterklaasfeestjes of familiefeestjes, gewoon rustig thuisblijven. Kijk maar eens hoe zielig ze is...
En zo komt het dus dat papa en de grote meisjes alleen naar de mammie en de pappie gaan, om pistolé's te eten en te kijken wat de Sint daar gebracht heeft...een kassa en een winkelwagentje! Dát komt van pas! Wat een toeval ;-)
Ik kruip ondertussen met Norah in bed, want da's de enige manier om haar wat te laten slapen. Het grootste deel van de namiddag brengen wij daar door.
ZONDAG
Na alweer een haast slapeloze nacht gaan papa, Ella en Louise naar oma en opa ontbijten. Norah is helemaal niet goed, ocharme. En ik ben de enige die ze wil. Ze laat me de rest van de dag amper los. Ook vandaag breng ik dus grotendeels door met haar in mijn armen in bed of op de zetel.
Bij oma en opa bracht de Sint de Zoo van Duplo en van die Playmobil voor peuters. Een groot succes! Ella en Louise blijven er bij oma en opa mee spelen.
Tegen de avond voelt Norah zich weer wat beter, ze hangt eindelijk niet meer lusteloos in mijn armen maar begint weer te spelen. Oef! net op tijd, want morgenvroeg vertrekt papa voor een weekje naar Londen. Als nu die andere twee het niet hebben overgekregen...(nvdr Ella klaagt al van een pijn oortje, dat belooft niet veel goeds...)
Sint en Piet: bedankt voor het speelgoed!!!
(met dank aan onze sponsors ;-)
En stap 4 is ...geslaagd!
Ja, hoor. We hebben hen van de hele nacht niet gehoord! Flinke, flinke meisjes! En aangezien Sinterklaas alles weet en ziet, stond er vanmorgen een leuke verrassing bij het ontbijt:
Ella en Louise slapen dus al enkele nachten flink zonder tutje! Ella heeft er nog amper naar gevraagd. Louise vraagt er elke avond naar, de eerste twee avonden gevolgd door wat geween, maar sindsdien vraagt ze't eigenlijk gewoon maar voor de lol, de vraag begint al bij het 'naar-bed-ritueel' te horen!
's Nachts gaat het ook goed, ze worden niet meer wakker dan anders. Alleen is Ella 's morgens nogal vroeg wakker: rond half zes, zes uur, en dan kan ze zonder haar tut niet meer terug in slaap vallen.
Maar als 't dat maar is...missie geslaagd!
woensdag 2 december 2009
Bye bye tutje!
Al wéken zijn we erover bezig: Ella en Louise gaan hun tutje aan Sinterklaas geven. Die geeft het dan verder aan de arme kindjes, van wie de ouders geen geld hebben om tutjes te kopen. En in ruil voor hun tutje krijgen Ella en Louise een extra cadeautje van de Sint!! Mijn meiden zien het volledig zitten, want Louise zou echt álles doen voor een dubbele buggy, zolang hij maar roos is, en Ella wil dolgraag een microfoon. Dus zeggen ze tegen ieder die het maar horen wil, dat ze hun tutje aan de Sint gaan geven.
Natuurlijk heb ik op voorhand grondige research gedaan ;-) ...bij andere mama's geïnformeerd of en wanneer hun kids hun tut hebben afgestaan, en hoe dat verlopen is. Het normale verwachtingspatroon blijkt als volgt te gaan: enkele avonden en nachten moeilijk, maar daarna niks geen problemen meer. Ik ben benieuwd...
6 december komt met rasse schreden dichterbij, en het is de bedoeling dat de meisjes hun tut afgeven enkele dagen vóór de Sint komt. Ha ja, anders weet hij niet of hij extra cadeautjes moet meebrengen. (en eigenlijk omdat papa de dag na Sinterklaas een weekje weg is, en mama het niet zag zitten om alleen door die moeilijke avonden/nachten te komen ;-) Dus vandaag, woensdag, is het zover. De zusjes gaan vanmiddag tijdens hun middagdutje de laatste keer met hun tutje slapen! Tegenwoordig willen ze niet meer slapen in de namiddag, maar wanneer papa 'zich opoffert' om met zijn twee dochters in het grote bed te kruipen, gaan ze maar wat graag mee naar boven. Hoewel...twintig minuten later, wanneer ze plots allebei weer terug beneden staan, blijkt dat papa de enige was die wel een middagdutje kon gebruiken! Soit, ze komen me vertellen dat ze hun tutje willen opsturen en wel nú! Dus, lieve mensen, dit hier is de laatste foto van onze olijke tweeling mét tut :
Nog even proeven van dat lekkere tutje en dan gaan ze de enveloppe in! De brief voor de Sint gaat erbij, en de enveloppe wordt dichtgeplakt...zonder gezeur! Stap 1 is genomen....tot dusver zonder problemen.
Over naar stap 2! We gaan met z'n allen naar de brievenbus, waar onze flinke meiden zonder enige vorm van protest de grote enveloppe in deponeren...flink zo!
Ik krijg zelf even een krop in mijn keel...'t is weeral een periode die wordt afgesloten...maar wanneer ik bedenk welk adres ik op de enveloppe heb geschreven, vind ik het iets minder erg ;-)
Stap 2 is genomen! Op de terugweg zegt Ella de hele tijd: 'Nu is mijn tutje weg! Nu ga ik straks zonder tutje slapen!' Louise blijft er redelijk stoicijns onder...het lijkt haar niet veel te doen.
We eten lekkere (zelfgemaakte) frietjes met stoofvlees om het te vieren. En dan komt stap 3...het is bedtijd. Wanneer we boven komen, is het tot onze grote verbazing niet Ella die weent om haar tut, maar Louise! Ze is echt erg verdrietig...we nemen haar heel serieus en praten er samen nog eens over. Kindjes kunnen niet altijd hun tutje houden...en de arme kleine kindjes gaan er zo blij mee zijn...en denk aan het extra cadeautje! En...wie weet komt de Sint al wel een kleine verrassing brengen, want Sinterklaas weet alles!! Als ze flink zonder tut gaan slapen, zonder te wenen en zonder te zeuren, komt hij misschien al wel eens langs...
Ella is meer onder de indruk van Sinterklaas, en houdt zich sterk...
...waar die goedheilige man allemaal niet goed voor is...het werkt! Onze flinke dochters vallen redelijk snel in slaap, zonder tut! Stap 3 geslaagd!
Nu nog stap 4, 's nachts of 's morgens niet beginnen wenen voor de tut....ik weet jullie morgen te vertellen of ook stap 4 geslaagd is...
vrijdag 20 november 2009
Wij willen een hele dag naar school!!
Ik hou niet van veranderingen. Allez, ik hou er eigenlijk wél van, maar ik heb altijd een beetje tijd nodig om aan het idee te wennen. Volgens mijn ventje is dat één van mijn vele autistische trekjes. Enfin, een lange uitleg om aan te kondigen dat er iets veranderd is: Ella en Louise zijn deze week élke dag (behalve woensdag natuurlijk) een hele dag naar school geweest. En dat is een hele verandering.
Hoe was het dan vroeger?
Vroeger (lees: tot vóór de herfsvakantie) gingen ze in de voormiddag naar school. Dan haalde ik hen op, we aten op ons gemakske, speelden daarna nog wat in de tuin of binnen en tegen een uur of twee lagen ze allebei te knorren in hun bed. Ella sliep gewoonlijk elke dag, Louise dierf al eens overslaan en riep dan stilletjes, zodra ze zeker wist dat Ella sliep, dat ik haar moest komen halen. (alleen gaan slapen willen ze niet, tja, je bent een tweeling of je bent het niet, hè...) Als ze sliepen was dat gemakkelijk bijna twee uur. Eer ze dan goed en wel uit hun bed waren was het vaak al tegen vier uur, dan snel fruit eten en nog wat spelen en dan om 18u avondeten. Om 20u lagen ze dan in hun bed (waar Louise, als ze geslapen had, vaak nog een half uur wakker lag...)
Hoe gaat het nu?
Wanneer ik hen 's middags ga halen weten ze me al te vertellen dat ze nog terug naar school komen! Ik ga er niet op in, want wil eerst zien of ze flink zijn op de terugweg; zeuren of wenen, of zeggen dat ze niet kunnen volgen met de fiets zijn duidelijke tekenen van vermoeidheid waarmee rekening zal gehouden worden met de beslissing of ze wel of niet terug gaan! ;-)
Gewoonlijk fietsen ze flink naar huis (dat was vroeger wel eens anders, vooral bij Ella), eten ongelofelijk veel boterhammen, en verkondigen dan dat het tijd is om terug naar school te vertrekken. En niets of niemand, en al helemaal niet hun eigen moeder, kan hen tegenhouden. Zelfs niet wanneer ik op een gespeeld-verdrietig toontje zeg dat ik hen mis als ze op school zijn en dat Norah en ik hier niet graag alleen zijn. 'Dan moeten gij en Norah ons direct als de bel gaat komen halen, dan zijn jullie hier niet meer alleen!'
Vanmiddag waren ze volgens mij echt wel moe, en ik was vast van plan om niet toe te geven, en hen in hun bed te stoppen. Maar dat was buiten mijn twee vinnige dochters gerekend...Slapen? Niks van! Terug naar school! Waarom? 'Wij willen niet graag thuis blijven, wij willen liever in de klas met de kindjes gaan spelen!!' Een heuse scène werd het hier vanmiddag toen ik zei dat ze eigenlijk moesten gaan slapen. En toen dacht ik: ach ja, als ze per sé naar school willen...dan kan ik mijn sociale beestjes toch niet tegenhouden. 't Was mooi weer, eigenlijk helemaal geen weer om binnen in hun bed te liggen. Dus zwichtte ik. Maar ondertussen waren ze hun schoenen al aan 't aandoen! Niet te houden!
Eigenlijk doen ze het wel heel flink. Geen kindjes die als ze thuis komen in slaap vallen in de zetel, geen kindjes die in slaap vallen tijdens 't avondeten, en eigenlijk niet meer gezaag en gezeur dan anders. Als ze in de namiddag, zoals ze woensdag gedaan hebben, slapen, dan worden ze vaak slecht gezind wakker en tegen dat die bui over is, moeten ze al terug gaan slapen. En een groot voordeel is dat ze nu 's avonds tussen 19.15u en 19.30u in hun bed liggen, zodat ik Norah op tijd kan eten geven en ik, als het wat mee zit, om 20u in mijne zetel zit. Niet slecht.
Toch vraag ik me af of het wel de juiste beslissing is om hen plots heel de week hele dagen te laten gaan. Ik heb de mogelijkheid om hen thuis te houden, en ze moeten nog zo lang naar school gaan. En tot vóór de vakantie sliepen ze haast elke namiddag, dus ze konden hun slaap blijkbaar wel gebruiken...Ik vraag me af of ze zo niet snel heel vermoeid gaan geraken en zo minder weerstand krijgen.
Trouwens, 't is wel een over en weer geloop. Om 11.50u is de school uit, tegen dat wij thuis aan tafel zitten is het kwart na twaalf, en om 13u moeten we al terug weg zijn! En Norah moet altijd maar mee. Plus dat ik haar vaak moet wakker maken als we de grote zussen moeten gaan halen om 16u...
Dus ik denk dat het de volgende weken tot een compromis gaat komen: bijvoorbeeld maandag en donderdag een hele dag, de rest halve dagen. Eens benieuwd of ik dat verkocht krijg...Ik hou jullie op de hoogte!
Hoe was het dan vroeger?
Vroeger (lees: tot vóór de herfsvakantie) gingen ze in de voormiddag naar school. Dan haalde ik hen op, we aten op ons gemakske, speelden daarna nog wat in de tuin of binnen en tegen een uur of twee lagen ze allebei te knorren in hun bed. Ella sliep gewoonlijk elke dag, Louise dierf al eens overslaan en riep dan stilletjes, zodra ze zeker wist dat Ella sliep, dat ik haar moest komen halen. (alleen gaan slapen willen ze niet, tja, je bent een tweeling of je bent het niet, hè...) Als ze sliepen was dat gemakkelijk bijna twee uur. Eer ze dan goed en wel uit hun bed waren was het vaak al tegen vier uur, dan snel fruit eten en nog wat spelen en dan om 18u avondeten. Om 20u lagen ze dan in hun bed (waar Louise, als ze geslapen had, vaak nog een half uur wakker lag...)
Hoe gaat het nu?
Wanneer ik hen 's middags ga halen weten ze me al te vertellen dat ze nog terug naar school komen! Ik ga er niet op in, want wil eerst zien of ze flink zijn op de terugweg; zeuren of wenen, of zeggen dat ze niet kunnen volgen met de fiets zijn duidelijke tekenen van vermoeidheid waarmee rekening zal gehouden worden met de beslissing of ze wel of niet terug gaan! ;-)
Gewoonlijk fietsen ze flink naar huis (dat was vroeger wel eens anders, vooral bij Ella), eten ongelofelijk veel boterhammen, en verkondigen dan dat het tijd is om terug naar school te vertrekken. En niets of niemand, en al helemaal niet hun eigen moeder, kan hen tegenhouden. Zelfs niet wanneer ik op een gespeeld-verdrietig toontje zeg dat ik hen mis als ze op school zijn en dat Norah en ik hier niet graag alleen zijn. 'Dan moeten gij en Norah ons direct als de bel gaat komen halen, dan zijn jullie hier niet meer alleen!'
Vanmiddag waren ze volgens mij echt wel moe, en ik was vast van plan om niet toe te geven, en hen in hun bed te stoppen. Maar dat was buiten mijn twee vinnige dochters gerekend...Slapen? Niks van! Terug naar school! Waarom? 'Wij willen niet graag thuis blijven, wij willen liever in de klas met de kindjes gaan spelen!!' Een heuse scène werd het hier vanmiddag toen ik zei dat ze eigenlijk moesten gaan slapen. En toen dacht ik: ach ja, als ze per sé naar school willen...dan kan ik mijn sociale beestjes toch niet tegenhouden. 't Was mooi weer, eigenlijk helemaal geen weer om binnen in hun bed te liggen. Dus zwichtte ik. Maar ondertussen waren ze hun schoenen al aan 't aandoen! Niet te houden!
Eigenlijk doen ze het wel heel flink. Geen kindjes die als ze thuis komen in slaap vallen in de zetel, geen kindjes die in slaap vallen tijdens 't avondeten, en eigenlijk niet meer gezaag en gezeur dan anders. Als ze in de namiddag, zoals ze woensdag gedaan hebben, slapen, dan worden ze vaak slecht gezind wakker en tegen dat die bui over is, moeten ze al terug gaan slapen. En een groot voordeel is dat ze nu 's avonds tussen 19.15u en 19.30u in hun bed liggen, zodat ik Norah op tijd kan eten geven en ik, als het wat mee zit, om 20u in mijne zetel zit. Niet slecht.
Toch vraag ik me af of het wel de juiste beslissing is om hen plots heel de week hele dagen te laten gaan. Ik heb de mogelijkheid om hen thuis te houden, en ze moeten nog zo lang naar school gaan. En tot vóór de vakantie sliepen ze haast elke namiddag, dus ze konden hun slaap blijkbaar wel gebruiken...Ik vraag me af of ze zo niet snel heel vermoeid gaan geraken en zo minder weerstand krijgen.
Trouwens, 't is wel een over en weer geloop. Om 11.50u is de school uit, tegen dat wij thuis aan tafel zitten is het kwart na twaalf, en om 13u moeten we al terug weg zijn! En Norah moet altijd maar mee. Plus dat ik haar vaak moet wakker maken als we de grote zussen moeten gaan halen om 16u...
Dus ik denk dat het de volgende weken tot een compromis gaat komen: bijvoorbeeld maandag en donderdag een hele dag, de rest halve dagen. Eens benieuwd of ik dat verkocht krijg...Ik hou jullie op de hoogte!
dinsdag 27 oktober 2009
Leuke fotootjes...
De juf van Ella en Louise, juffrouw Christel, maakt regelmatig 'actiefoto's ' in de klas. Ze post die dan hier. Ik vind dit een fantastische manier om een idee te krijgen van hoe het er in zo'n kleuterklas aan toe gaat. Het helpt ook om gerichte vragen te stellen en hen, aan de hand van de foto's, meer te laten vertellen over hun dag op school...Bedankt, juf Christel!
Ik plaatste ook een link rechts hiernaast, bij 'Interessante webstekjes'. En U zag toch al de nieuwe 'Dixit'-rubriek??
Ik plaatste ook een link rechts hiernaast, bij 'Interessante webstekjes'. En U zag toch al de nieuwe 'Dixit'-rubriek??
dinsdag 20 oktober 2009
Waarom???
Tja, de beruchte waarom-fase...eigenlijk is die bij de olijke tweeling al in de zomervakantie begonnen, maar vooral bij Louise lijkt het maar niet te eindigen en wordt het zelfs alleen maar extremer!! Er zijn dagen dat ik er gewoon gék van word. Gelukkig heeft Ella het slechts in geringe mate, want zo twee van die 'waarommers' zou niet goed zijn voor mijn zen-gehalte. Om een voorbeeld te geven:
Louise: 'Mama, waarom kunnen die meisjes van K3 zo goed samen dansen?'
Ik : ' Omdat die heel veel oefenen.'
Louise: 'Ja? Waarom?'
Ik : 'Omdat als ze heel veel oefenen, ze het goed kunnen. Anders doen ze iets verkeerd en dansen ze niet meer samen.'
Louise: 'Hoe komt da?'
Ik (begin al lichtjes geïrriteerd te geraken) : 'Awel ja, als er één iets anders doet dan de anderen, dansen ze niet meer samen. Maar als ze veel oefenen kunnen ze goed samen zingen en dansen en dat is mooier.'
Louise: 'Ja? Waarom is da mooier?'
Ik : 'Ah da's toch het mooiste, als ze allemaal hetzelfde doen.'
Louise : 'Ja? Hoe komt da?'
Ik (begin nu toch stilaan mijn geduld te verliezen) : 'Omdat dat zo is. Dat is zo!'
Louise: 'Waarom is da zo?'
Ik (nader het kookpunt) : 'Daarom, punt, gedaan, ander onderwerp! Ge moet niet zoveel 'waarom' vragen, Louise!'
Louise: 'Nee? Hoe komt da?'
Aaaaargh!!! Waarom???
Edit: later vandaag gaf ze me een koekje van eigen deeg. Ze kwam thuis van school en ik zag plots een hele klonter lijm in haar haar hangen.
Ik: 'Louise, hebt gij nu lijm in uw haar gesmeerd??'
Louise: 'Ja.'
Ik: 'Allez, waarom doet ge dát nu?'
Louise: 'Daarom! Da ís nu zo!'
Tja. Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden.
Louise: 'Mama, waarom kunnen die meisjes van K3 zo goed samen dansen?'
Ik : ' Omdat die heel veel oefenen.'
Louise: 'Ja? Waarom?'
Ik : 'Omdat als ze heel veel oefenen, ze het goed kunnen. Anders doen ze iets verkeerd en dansen ze niet meer samen.'
Louise: 'Hoe komt da?'
Ik (begin al lichtjes geïrriteerd te geraken) : 'Awel ja, als er één iets anders doet dan de anderen, dansen ze niet meer samen. Maar als ze veel oefenen kunnen ze goed samen zingen en dansen en dat is mooier.'
Louise: 'Ja? Waarom is da mooier?'
Ik : 'Ah da's toch het mooiste, als ze allemaal hetzelfde doen.'
Louise : 'Ja? Hoe komt da?'
Ik (begin nu toch stilaan mijn geduld te verliezen) : 'Omdat dat zo is. Dat is zo!'
Louise: 'Waarom is da zo?'
Ik (nader het kookpunt) : 'Daarom, punt, gedaan, ander onderwerp! Ge moet niet zoveel 'waarom' vragen, Louise!'
Louise: 'Nee? Hoe komt da?'
Aaaaargh!!! Waarom???
Edit: later vandaag gaf ze me een koekje van eigen deeg. Ze kwam thuis van school en ik zag plots een hele klonter lijm in haar haar hangen.
Ik: 'Louise, hebt gij nu lijm in uw haar gesmeerd??'
Louise: 'Ja.'
Ik: 'Allez, waarom doet ge dát nu?'
Louise: 'Daarom! Da ís nu zo!'
Tja. Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden.
woensdag 14 oktober 2009
Onze Stanny is geboren!
Al heel lang zat er een baby'tje in Tantina haar buik. Om het wat gemakkelijker te maken, kreeg het alvast de 'werknaam' Stanny. En vanmiddag is 'onze Stanny' eindelijk geboren!! O wat zijn we blij, met een ... neefje erbij! Het jongetje heet Arno, weegt 3750 gr, meet 53 cm en is om op te eten! We zijn hem al heel eventjes gaan bewonderen. Toch altijd weer vertederend, zo'n klein boeleke...mijn eierstokken begonnen er op slag van te rammelen ;-)
Proficiat Tantina en Omewes, en lieve kleine Arno: welkom in de familie!! Groei maar goed, zodat je snel je nichtjes kan komen plagen! Dikke kus van Tantingrid en nonkel Kevin ;-)
Hier kan je alvast het geboortekaartje en binnenkort ook enkele foto's bekijken.
Proficiat Tantina en Omewes, en lieve kleine Arno: welkom in de familie!! Groei maar goed, zodat je snel je nichtjes kan komen plagen! Dikke kus van Tantingrid en nonkel Kevin ;-)
Hier kan je alvast het geboortekaartje en binnenkort ook enkele foto's bekijken.
zondag 11 oktober 2009
Naar de K3 Show!
Wat een belevenis! Tessa, wiens neef de kapper is van K3, zorgde ervoor dat we zomaar liefst acht gratis kaarten kregen om de nieuwe show te gaan bekijken!!! En óf wij mee wilden! De meisjes keken er al een hele tijd naar uit, en we hadden ze goed voorbereid. De voorbije week vertelden ze dan ook tegen iedereen die het maar horen wilde dat we 'naar de K3 show gaan kijken maar Kathleen is er niet meer bij, het zijn nu Karen, Kristel en Josje!'
Vanmorgen staat de olijke tweeling al om half acht aan ons bed. 'Gaan we sebiet naar K3? Wanneer gaan we naar K3? Ik wil al vertrekken!' Gelukkig kunnen we hen nog even zoet houden met het maken van een mooie tekening om af te geven op de show.
Om half twee treffen we Tessa, Jens, Cara en Nomi voor de Elisabethzaal. Ook Cara en Nomi hebben net als Ella en Louise hun kleine zusje thuis gelaten; dit is alléén voor grote meisjes! Gelukkig liggen de beloofde kaarten inderdaad klaar aan de kassa, en wát voor kaarten: helemaal vooraan in de eerste loge! Wow, wat een luxe plaatsen; we hebben de loge voor ons alleen en er is zelfs nog veel plaats om te dansen ook. Ella is nogal onder de indruk wanneer we de zaal binnen komen: zoveel mensen, en zo hoog dat die zaal is...onze kleine meid heeft het er niet helemaal mee en kruipt veilig op schoot bij mama.
Dan wordt het donker in de zaal en klinkt het: 'Eindelijk is het zover....hier zijn ze dan: Kristel, Josje en Karen...hier is K3!!!' en daar verschijnen ze plots op het draaiende podium en weerklinken de vrolijke tonen van 'Ma masé' door de zaal. Iets te luid naar Ella haar goesting, want die raakt totaal van haar melk! Ze wil zelfs naar buiten gaan. Ik ga met haar even meer achteraan in de zaal staan, waar ze wat tot rust komt, maar ze blijft erbij dat ze na dit liedje naar huis wil. Uiteindelijk krijg ik haar terug tot in de loge waar ze zowat aan mij vastgeplakt blijft zitten. Louise staat ondertussen samen met Cara en Nomi te shaken dat 't niet meer normaal is, die gaat volledig uit de bol, net als Nomi (precies een duracelkonijn, hihi ;-) Wanneer ze 'Alle kleuren' zingen, springt Ella plots van mijn schoot en gaat mee staan dansen alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Maar na dat liedje komt ze toch maar terug bij mij zitten, want er verschijnt een heks ten tonele! Enfin, de show zit heel goed in elkaar, er wordt prachtig gezongen en gedanst en Josje past helemaal in het plaatje. Louise geniet en mama en papa ook, maar Ella blijft halsstarrig volhouden dat ze naar buiten wil, en op het einde van elk liedje, zo elke keer net in die paar seconden stilte, vraagt ze haast smekend: 'Nu gaan we naar buiten? Nu is 't gedaan, nu gaan we naar huis!' Maar elke keer als ze een liedje zingen dat ze kent, gaat ze toch eventjes mee dansen.
Tijdens het voorlaatste nummer mogen de kinderen die iets willen afgeven naar het podium komen. Ik dus met mijn dochters én hun tekeningen naar voor. Louise geeft haar tekening aan Josje en Ella - die nu wel héél flink is - geeft die van haar aan Karen. En dan is 't gedaan!
We gaan nog even iets drinken op de Keyserlei en daarna rijden we naar huis. In de auto zegt Ella: 'Ik was héél errrrrg bang!' Als we dan vragen waarom ze eigenlijk bang was, klinkt het: 'De muziek was véél te luid. Veel te veel lawaai!' En ze voegt er nog aan toe dat Norah in 't vervolg in haar plaats mee mag, en dat zij dan bij oma en opa gaat blijven... Hm, misschien is 'kleuterpop' toch niet echt haar favoriete muziekgenre...volgende keer eens een klassiek concert in de Singel proberen ;-)
Tessa, nog eens merci om voor de kaarten te zorgen, hè! We vonden het superleuk!
Vanmorgen staat de olijke tweeling al om half acht aan ons bed. 'Gaan we sebiet naar K3? Wanneer gaan we naar K3? Ik wil al vertrekken!' Gelukkig kunnen we hen nog even zoet houden met het maken van een mooie tekening om af te geven op de show.
Om half twee treffen we Tessa, Jens, Cara en Nomi voor de Elisabethzaal. Ook Cara en Nomi hebben net als Ella en Louise hun kleine zusje thuis gelaten; dit is alléén voor grote meisjes! Gelukkig liggen de beloofde kaarten inderdaad klaar aan de kassa, en wát voor kaarten: helemaal vooraan in de eerste loge! Wow, wat een luxe plaatsen; we hebben de loge voor ons alleen en er is zelfs nog veel plaats om te dansen ook. Ella is nogal onder de indruk wanneer we de zaal binnen komen: zoveel mensen, en zo hoog dat die zaal is...onze kleine meid heeft het er niet helemaal mee en kruipt veilig op schoot bij mama.
Dan wordt het donker in de zaal en klinkt het: 'Eindelijk is het zover....hier zijn ze dan: Kristel, Josje en Karen...hier is K3!!!' en daar verschijnen ze plots op het draaiende podium en weerklinken de vrolijke tonen van 'Ma masé' door de zaal. Iets te luid naar Ella haar goesting, want die raakt totaal van haar melk! Ze wil zelfs naar buiten gaan. Ik ga met haar even meer achteraan in de zaal staan, waar ze wat tot rust komt, maar ze blijft erbij dat ze na dit liedje naar huis wil. Uiteindelijk krijg ik haar terug tot in de loge waar ze zowat aan mij vastgeplakt blijft zitten. Louise staat ondertussen samen met Cara en Nomi te shaken dat 't niet meer normaal is, die gaat volledig uit de bol, net als Nomi (precies een duracelkonijn, hihi ;-) Wanneer ze 'Alle kleuren' zingen, springt Ella plots van mijn schoot en gaat mee staan dansen alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Maar na dat liedje komt ze toch maar terug bij mij zitten, want er verschijnt een heks ten tonele! Enfin, de show zit heel goed in elkaar, er wordt prachtig gezongen en gedanst en Josje past helemaal in het plaatje. Louise geniet en mama en papa ook, maar Ella blijft halsstarrig volhouden dat ze naar buiten wil, en op het einde van elk liedje, zo elke keer net in die paar seconden stilte, vraagt ze haast smekend: 'Nu gaan we naar buiten? Nu is 't gedaan, nu gaan we naar huis!' Maar elke keer als ze een liedje zingen dat ze kent, gaat ze toch eventjes mee dansen.
Tijdens het voorlaatste nummer mogen de kinderen die iets willen afgeven naar het podium komen. Ik dus met mijn dochters én hun tekeningen naar voor. Louise geeft haar tekening aan Josje en Ella - die nu wel héél flink is - geeft die van haar aan Karen. En dan is 't gedaan!
We gaan nog even iets drinken op de Keyserlei en daarna rijden we naar huis. In de auto zegt Ella: 'Ik was héél errrrrg bang!' Als we dan vragen waarom ze eigenlijk bang was, klinkt het: 'De muziek was véél te luid. Veel te veel lawaai!' En ze voegt er nog aan toe dat Norah in 't vervolg in haar plaats mee mag, en dat zij dan bij oma en opa gaat blijven... Hm, misschien is 'kleuterpop' toch niet echt haar favoriete muziekgenre...volgende keer eens een klassiek concert in de Singel proberen ;-)
Tessa, nog eens merci om voor de kaarten te zorgen, hè! We vonden het superleuk!
maandag 5 oktober 2009
Norah's 1ste verjaardag: de dag zelf
Kweethet, 't is met wat vertraging, maar geloof mij, met drie kinderen van maximum 3 jaar oud komt ge niet gemakkelijk toe aan iets anders dan het huishouden ;-)
Op 15 september is Norah dus 1 jaar geworden. Papa was er die dag niet bij want hij was enkele dagen op bosklassen in de Ardennen. Toch kon ik het niet laten om er voor haar toch al een speciale dag van te maken...
Norah slaapt uit op haar verjaardag, en wanneer ik haar rond 8u eindelijk hoor, ga ik snel met de grote zussen naar boven om al zingend de kamer binnen te komen. Mijn kleine meid is blij verrast! Van de grote zussen krijgt ze alvast een dikke verjaardagsknuffel. In de voormiddag komt Inne, Norah's meter, haar al feliciteren. Die twee beginnen elkaar al goed te kennen, leuk! We halen samen de meisjes van school en na het eten geven die hun cadeautjes aan hun kleine zusje. De dag ervoor was ik samen met hen naar de winkel gegaan en mochten ze allebei een boekje kiezen om aan Norah cadeau te doen. En zoals verwacht, lezen de grote zussen óók nog graag babyboekjes!
Ik bak een stapel pannenkoeken (met spuitwater en sojamelk!) en wanneer nonkel Kris, tante Nancy, Helen en Milan er zijn zet ik er een kaarsje op en zet deze als voorlopige 'verjaardagstaart' voor Norah neer. Ze is onder de indruk, zowel van de pannenkoeken en het kaarsje als van de kroon die ik samen met Ella en Louise voor haar heb geknutseld! Lang blijft hij niet op haar hoofd staan, maar gelukkig wel net lang genoeg voor de foto. Blazen kan ze wel, maar daar heeft ze op dat moment geen tijd voor! De grote zussen moeten helpen blazen, een taak die ze met veel plezier op zich nemen.
Even later arriveert ook peter Christof met Jolien en Wannes. Jolien heeft zelf een mooi bloemstukje gemaakt, en Christof heeft voor zijn petekindje een superschattig pyjamaatje bij. Norah is in haar nopjes met zoveel mensen rond zich heen! Iedereen, ook de jarige, smult van de pannenkoeken. Zo wordt het, ondanks de afwezigheid van papa, toch een leuke dag. Zo'n eerste verjaardag is toch iets speciaals...
Op 15 september is Norah dus 1 jaar geworden. Papa was er die dag niet bij want hij was enkele dagen op bosklassen in de Ardennen. Toch kon ik het niet laten om er voor haar toch al een speciale dag van te maken...
Norah slaapt uit op haar verjaardag, en wanneer ik haar rond 8u eindelijk hoor, ga ik snel met de grote zussen naar boven om al zingend de kamer binnen te komen. Mijn kleine meid is blij verrast! Van de grote zussen krijgt ze alvast een dikke verjaardagsknuffel. In de voormiddag komt Inne, Norah's meter, haar al feliciteren. Die twee beginnen elkaar al goed te kennen, leuk! We halen samen de meisjes van school en na het eten geven die hun cadeautjes aan hun kleine zusje. De dag ervoor was ik samen met hen naar de winkel gegaan en mochten ze allebei een boekje kiezen om aan Norah cadeau te doen. En zoals verwacht, lezen de grote zussen óók nog graag babyboekjes!
Ik bak een stapel pannenkoeken (met spuitwater en sojamelk!) en wanneer nonkel Kris, tante Nancy, Helen en Milan er zijn zet ik er een kaarsje op en zet deze als voorlopige 'verjaardagstaart' voor Norah neer. Ze is onder de indruk, zowel van de pannenkoeken en het kaarsje als van de kroon die ik samen met Ella en Louise voor haar heb geknutseld! Lang blijft hij niet op haar hoofd staan, maar gelukkig wel net lang genoeg voor de foto. Blazen kan ze wel, maar daar heeft ze op dat moment geen tijd voor! De grote zussen moeten helpen blazen, een taak die ze met veel plezier op zich nemen.
Even later arriveert ook peter Christof met Jolien en Wannes. Jolien heeft zelf een mooi bloemstukje gemaakt, en Christof heeft voor zijn petekindje een superschattig pyjamaatje bij. Norah is in haar nopjes met zoveel mensen rond zich heen! Iedereen, ook de jarige, smult van de pannenkoeken. Zo wordt het, ondanks de afwezigheid van papa, toch een leuke dag. Zo'n eerste verjaardag is toch iets speciaals...
 |
| Norah 1 jaar |
zondag 27 september 2009
Vriendenboekje
Deze week hadden Ella en Louise al een eerste vriendenboekje mee om in te vullen! Ik verwachtte dat pas ergens halverwege het eerste leerjaar, maar blijkbaar kan men daar niet vroeg genoeg mee beginnen. Enfin, ik vond het wel leuk om hen de vragen te stellen en hun antwoorden af te wachten. Hier een kleine selectie:
Wat is je lievelingskleur?
E: 'Geel en ook een beetje groen!'
L: (vol overtuiging) 'Roos!'
Wat is je lievelingsbloem?
E: (als logisch gevolg!) 'Gele bloemen!'
L: 'Roze bloemen!'
Wat is je lievelingsdier?
E: 'Een zeehond'
L: 'Een giraf!'
Wat wil je later worden?
E: (een beetje geholpen door papa)'Groter dan mama!'
L: 'Ik word later juf!'
Op wie ben je stiekem verliefd?
E: 'Op papa!' (en twee seconden later:) 'Of nee, op nonkel Geert!!'
L: 'Op papa! En ook op mijn peter!'
Verder nog een fotootje en een tekening erbij, en klaar is kees. Vele boekjes zullen ongetwijfeld volgen ;-)
Wat is je lievelingskleur?
E: 'Geel en ook een beetje groen!'
L: (vol overtuiging) 'Roos!'
Wat is je lievelingsbloem?
E: (als logisch gevolg!) 'Gele bloemen!'
L: 'Roze bloemen!'
Wat is je lievelingsdier?
E: 'Een zeehond'
L: 'Een giraf!'
Wat wil je later worden?
E: (een beetje geholpen door papa)'Groter dan mama!'
L: 'Ik word later juf!'
Op wie ben je stiekem verliefd?
E: 'Op papa!' (en twee seconden later:) 'Of nee, op nonkel Geert!!'
L: 'Op papa! En ook op mijn peter!'
Verder nog een fotootje en een tekening erbij, en klaar is kees. Vele boekjes zullen ongetwijfeld volgen ;-)
dinsdag 15 september 2009
Norah 1 jaar!
Lieve Norah,
Terwijl je hier naast mij in het grote bed zalig ligt te slapen, keren mijn gedachten onvermijdelijk terug naar een jaar geleden. Toen zat jij nog in mijn buik. We waren toen al in de kliniek, en ik was al volop weeën aan het opvangen...Spannend, je was eindelijk op komst! De weeën werden heviger en rond twee uur brak mijn water, maar ondanks de vele en krachtige weeën vorderde de ontsluiting niet. Rond 8u had ik nog steeds maar twee cm ontsluiting en drong een keizersnede zich op ...helaas. Veel werd echter goedgemaakt door het feit dat ze me, toen je geboren was, losmaakten en je vrijwel meteen tegen mijn gezicht legden. Vanaf dat moment, Norah, dat allereerste onvergetelijk moment dat ik voor het eerst jouw warme gezichtje tegen het mijne voelde...was het tussen ons grote liefde. Die liefde is blijven groeien en doet dat nog steeds.
Jouw eerste levensjaar is voorbij gevlogen. Ik heb enorm genoten van je babytijd, meer dan bij je zussen. Wat een luxe om maar één baby'tje tegelijk te verzorgen en te vertroetelen. En je was zo'n rustige, tevreden baby. Natuurlijk was het druk, want er liepen hier al twee grote zussen rond, maar ook zij waren superflink en niet in de verste verte jaloers op hun kleine zusje.
Al vanaf de allereerste dag werd me duidelijk dat jij er ééntje ging zijn 'om te verwennen' : de hele dag en de hele nacht lag je in mijn armen. Dat bedje in het moederhuis heb jij niet vaak langs de binnenkant gezien! Ik vond - en vind het nog steeds - zo zalig om je altijd dicht bij mij te voelen. De borstvoeding kwam zo ook geweldig goed op gang, helemaal anders dan bij de grote zussen waar ik vijf dagen heb moeten kolven om de boel op gang te trekken. Vanaf het eerste moment dronk je geweldig goed, en het feit dat je zo goed groeide, en nu al een heel jaar gegroeid bent op mijn melk, maakt me enorm trots. Het zorgde ook meteen voor een unieke band tussen ons twee. We waren (en zijn dat eigenlijk nog) onafscheidelijk. Jij bent een echt mama's kindje en daar geniet ik enorm van!
Thuis zette ons leven zich voort in dezelfde trent. De grote zussen kregen ruimschoots de aandacht terwijl jij sliep, ze hielden zich rustig bezig terwijl jij aan het drinken was, en wanneer je in de vooravond je huiluurtje had, stopte ik je in de draagdoek waarin je dan meteen heerlijk dicht tegen me aan in slaap viel.
's Nachts sliep je in de draagwieg naast ons bed en naarmate je groter werd en je luier 's nachts niet meer hoefde verschoond te worden, gebeurde het meer en meer dat je na je voeding in het grote bed, tussen papa en mij in, verder sliep. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds je favoriete plekje.
Per toeval ontdekte ik dat die manier waarop wij met je omgingen (en nog steeds omgaan) een naam heeft : Attachment Parenting of Natuurlijk Ouderschap. Het houdt onder andere in dat je borstvoeding geeft, je baby geregeld in de draagdoek draagt, op een natuurlijke manier tegemoet komt aan baby's behoeften en samen slaapt. Ik ontdekte dat ik niet de enige mama was die haar kind op zo'n manier 'verwent', want zo wordt het door de buitenwereld vaak gezien. In mijn omgeving zijn er veel mensen die er niet bij kunen dat ik mijn kinderen niet naar een crèche of onthaalmoeder wil brengen. Dat ik liever thuisblijf om er te zijn voor mijn gezin, hoewel ik een universitair diploma op zak heb. Er zijn ook veel mensen die er niet bij kunnen dat ik jou, op je eerste verjaardag, nog steeds borstvoeding geef, ook al houdt dat in dat ik de ononderbroken nachten van het voorbije jaar op één hand kan tellen. Er zijn mensen die er niet bij kunnen dat ik je altijd het liefst dicht bij mij heb. Maar voor mij voelt het zo natuurlijk, ik zou het niet anders kunnen en niet anders willen. Baby's hebben hun mama nodig, zo simpel is het volgens mij. Ik voldoe graag in al jouw behoeften, en ik ben blij dat ik de kans heb om je zo lang borstvoeding te geven. En stiekem ben ik wel fier op het feit dat ik je, sinds je geboorte nu een jaar geleden, elke melkvoeding 'life' heb gegeven, want van flesjes moet je niks weten!
Na zes maanden uitsluitend borstvoeding op vraag, waarbij het volledig up to you was om te beslissen wanneer en hoeveel je zou drinken, leek de Rapley-methode ons de meest logische manier voor de introductie van vast voedsel. Vanaf dat je zo'n 6,5 maanden was, zat je dus met ons mee aan tafel en legden we geregeld wat lekkers voor je neus: een stronkje broccoli, een stukje banaan, boontjes, worteltjes, meloen, ...allemaal in grote grijpklare stukken. Wat was het boeiend om te zien hoe je daarmee omging! Eerst wat verkennen, plat duwen, héél veel op de grond gooien, maar al gauw slaagde je er tot onze grote verbazing in het eten naar je mond te brengen, te kauwen met je tandvlees en door te slikken. In het begin met wat gekokhals, maar al snel ging het vlotter en vlotter. Veel kreeg je natuurlijk niet binnen, maar alle nodige voedingsstoffen haal je nog steeds uit de borstvoeding.
Nu je 1 bent, doen we het eigenlijk nog steeds zo. Je eet mee wat de pot schaft, en gemiddeld zo'n vier à zes keer per etmaal geniet je bij mama aan de borst van je lekkere melkje. Ik vind het een ongelofelijk voorrecht om hier zolang van te mogen genieten.
De momenten met jou waarvan ik het meest geniet, lieve Norah, zijn de momenten waarop je na het drinken je hoofdje tegen m'n schouder legt en zo, dicht bij mij, in slaap valt. Dan lijkt het alsof er niet zoveel veranderd is sinds die eerste dag, toen je de hele dag zo tegen me aan lag te slapen. Toch is er een jaar voorbij gegaan, waarin je hebt leren omrollen, kruipen en sinds een paar weken ook stappen. Een jaar waarin je bent opengebloeid tot een vrolijke, altijd goedgezinde, zelfzekere meid (hoewel ik je toch iets té zelfzeker vind wanneer ik je voor de 66ste maal van de vensterbank moet plukken ;-). Stilaan, lieve schat, zal je nog zelfstandiger worden en mij minder nodig hebben...Maar dat komt vanzelf, op z'n eigen tijd. 'Hou me vast, 'lees ik in je grote ogen, 'loslaten doe ik vanzelf wel, als ik er klaar voor ben'. Maar ook dan, wanneer je verder opgroeit, zal ik er nog steeds voor je zijn, net zoals ik er altijd zal zijn voor je flinke zussen Ella en Louise. Ik wil samen met papa voor jou een veilige thuishaven zijn, waarnaar je altijd kan terugkeren.
Lieve Norah, je hebt ons leven ongelofelijk verrijkt met je komst.
Je maakt me ongelofelijk gelukkig.
Ik zie je ongelofelijk graag, nu en voor altijd.
Gelukkige eerste verjaardag!
Liefs,
Mama
xxx
Terwijl je hier naast mij in het grote bed zalig ligt te slapen, keren mijn gedachten onvermijdelijk terug naar een jaar geleden. Toen zat jij nog in mijn buik. We waren toen al in de kliniek, en ik was al volop weeën aan het opvangen...Spannend, je was eindelijk op komst! De weeën werden heviger en rond twee uur brak mijn water, maar ondanks de vele en krachtige weeën vorderde de ontsluiting niet. Rond 8u had ik nog steeds maar twee cm ontsluiting en drong een keizersnede zich op ...helaas. Veel werd echter goedgemaakt door het feit dat ze me, toen je geboren was, losmaakten en je vrijwel meteen tegen mijn gezicht legden. Vanaf dat moment, Norah, dat allereerste onvergetelijk moment dat ik voor het eerst jouw warme gezichtje tegen het mijne voelde...was het tussen ons grote liefde. Die liefde is blijven groeien en doet dat nog steeds.
Jouw eerste levensjaar is voorbij gevlogen. Ik heb enorm genoten van je babytijd, meer dan bij je zussen. Wat een luxe om maar één baby'tje tegelijk te verzorgen en te vertroetelen. En je was zo'n rustige, tevreden baby. Natuurlijk was het druk, want er liepen hier al twee grote zussen rond, maar ook zij waren superflink en niet in de verste verte jaloers op hun kleine zusje.
Al vanaf de allereerste dag werd me duidelijk dat jij er ééntje ging zijn 'om te verwennen' : de hele dag en de hele nacht lag je in mijn armen. Dat bedje in het moederhuis heb jij niet vaak langs de binnenkant gezien! Ik vond - en vind het nog steeds - zo zalig om je altijd dicht bij mij te voelen. De borstvoeding kwam zo ook geweldig goed op gang, helemaal anders dan bij de grote zussen waar ik vijf dagen heb moeten kolven om de boel op gang te trekken. Vanaf het eerste moment dronk je geweldig goed, en het feit dat je zo goed groeide, en nu al een heel jaar gegroeid bent op mijn melk, maakt me enorm trots. Het zorgde ook meteen voor een unieke band tussen ons twee. We waren (en zijn dat eigenlijk nog) onafscheidelijk. Jij bent een echt mama's kindje en daar geniet ik enorm van!
Thuis zette ons leven zich voort in dezelfde trent. De grote zussen kregen ruimschoots de aandacht terwijl jij sliep, ze hielden zich rustig bezig terwijl jij aan het drinken was, en wanneer je in de vooravond je huiluurtje had, stopte ik je in de draagdoek waarin je dan meteen heerlijk dicht tegen me aan in slaap viel.
's Nachts sliep je in de draagwieg naast ons bed en naarmate je groter werd en je luier 's nachts niet meer hoefde verschoond te worden, gebeurde het meer en meer dat je na je voeding in het grote bed, tussen papa en mij in, verder sliep. En dat is tot op de dag van vandaag nog steeds je favoriete plekje.
Per toeval ontdekte ik dat die manier waarop wij met je omgingen (en nog steeds omgaan) een naam heeft : Attachment Parenting of Natuurlijk Ouderschap. Het houdt onder andere in dat je borstvoeding geeft, je baby geregeld in de draagdoek draagt, op een natuurlijke manier tegemoet komt aan baby's behoeften en samen slaapt. Ik ontdekte dat ik niet de enige mama was die haar kind op zo'n manier 'verwent', want zo wordt het door de buitenwereld vaak gezien. In mijn omgeving zijn er veel mensen die er niet bij kunen dat ik mijn kinderen niet naar een crèche of onthaalmoeder wil brengen. Dat ik liever thuisblijf om er te zijn voor mijn gezin, hoewel ik een universitair diploma op zak heb. Er zijn ook veel mensen die er niet bij kunnen dat ik jou, op je eerste verjaardag, nog steeds borstvoeding geef, ook al houdt dat in dat ik de ononderbroken nachten van het voorbije jaar op één hand kan tellen. Er zijn mensen die er niet bij kunnen dat ik je altijd het liefst dicht bij mij heb. Maar voor mij voelt het zo natuurlijk, ik zou het niet anders kunnen en niet anders willen. Baby's hebben hun mama nodig, zo simpel is het volgens mij. Ik voldoe graag in al jouw behoeften, en ik ben blij dat ik de kans heb om je zo lang borstvoeding te geven. En stiekem ben ik wel fier op het feit dat ik je, sinds je geboorte nu een jaar geleden, elke melkvoeding 'life' heb gegeven, want van flesjes moet je niks weten!
Na zes maanden uitsluitend borstvoeding op vraag, waarbij het volledig up to you was om te beslissen wanneer en hoeveel je zou drinken, leek de Rapley-methode ons de meest logische manier voor de introductie van vast voedsel. Vanaf dat je zo'n 6,5 maanden was, zat je dus met ons mee aan tafel en legden we geregeld wat lekkers voor je neus: een stronkje broccoli, een stukje banaan, boontjes, worteltjes, meloen, ...allemaal in grote grijpklare stukken. Wat was het boeiend om te zien hoe je daarmee omging! Eerst wat verkennen, plat duwen, héél veel op de grond gooien, maar al gauw slaagde je er tot onze grote verbazing in het eten naar je mond te brengen, te kauwen met je tandvlees en door te slikken. In het begin met wat gekokhals, maar al snel ging het vlotter en vlotter. Veel kreeg je natuurlijk niet binnen, maar alle nodige voedingsstoffen haal je nog steeds uit de borstvoeding.
Nu je 1 bent, doen we het eigenlijk nog steeds zo. Je eet mee wat de pot schaft, en gemiddeld zo'n vier à zes keer per etmaal geniet je bij mama aan de borst van je lekkere melkje. Ik vind het een ongelofelijk voorrecht om hier zolang van te mogen genieten.
De momenten met jou waarvan ik het meest geniet, lieve Norah, zijn de momenten waarop je na het drinken je hoofdje tegen m'n schouder legt en zo, dicht bij mij, in slaap valt. Dan lijkt het alsof er niet zoveel veranderd is sinds die eerste dag, toen je de hele dag zo tegen me aan lag te slapen. Toch is er een jaar voorbij gegaan, waarin je hebt leren omrollen, kruipen en sinds een paar weken ook stappen. Een jaar waarin je bent opengebloeid tot een vrolijke, altijd goedgezinde, zelfzekere meid (hoewel ik je toch iets té zelfzeker vind wanneer ik je voor de 66ste maal van de vensterbank moet plukken ;-). Stilaan, lieve schat, zal je nog zelfstandiger worden en mij minder nodig hebben...Maar dat komt vanzelf, op z'n eigen tijd. 'Hou me vast, 'lees ik in je grote ogen, 'loslaten doe ik vanzelf wel, als ik er klaar voor ben'. Maar ook dan, wanneer je verder opgroeit, zal ik er nog steeds voor je zijn, net zoals ik er altijd zal zijn voor je flinke zussen Ella en Louise. Ik wil samen met papa voor jou een veilige thuishaven zijn, waarnaar je altijd kan terugkeren.
Lieve Norah, je hebt ons leven ongelofelijk verrijkt met je komst.
Je maakt me ongelofelijk gelukkig.
Ik zie je ongelofelijk graag, nu en voor altijd.
Gelukkige eerste verjaardag!
Liefs,
Mama
xxx
vrijdag 11 september 2009
En nog één...
We zijn al een tijdje bezig om Ella en Louise te doen wennen aan het idee zonder tutje te slapen. Zo schaften we ons al het boekje 'Anna gooit haar tutjes weg' (zonder veel resultaat) aan en 'Cajoline doet haar tutje weg' (idemdito). We zouden eigenlijk graag hebben dat ze ten laatste op het einde van het jaar 'tutvrij' zijn. Daarom vertellen we hen regelmatig dat, als ze hun tutje aan Sinterklaas meegeven, ze een extra cadeau van hem zullen krijgen. En zo kan de Sint hun tutje aan arme kindjes geven die geen tutje hebben.
Dat extra cadeau zien ze wel zitten, zo dachten wij toch. En toen ik onlangs met Louise in een speelgoedwinkel was, zag ze daar een prachtige dubbele buggy staan, in 't roos dan nog wel, toevallig (?) haar lievelingskleur. Ze was er meteen weg van. Ik haal natuurlijk meteen heel het verhaal van Sinterklaas en het extra grote cadeau en het tutje aan. Hm, voor die buggy heeft ze precies wel wat over...
Maar of het echt zover gaat komen blijkt vandaag maar zeer de vraag te zijn, want tijdens het avondeten hebben we het er nog eens over. Louise beweert dat ze die dubbele buggy van de Sint gaat krijgen.
'Ja maar,' protesteren papa en ik, 'dan moet je wel je tutjes aan de Sint geven en in 't vervolg altijd zonder tutje slapen, hè'.
Dat ziet ze toch niet zo goed zitten....
'Dat ga ik toch maar niet doen, hoor, ' verkondigt ze vervolgens, ' wij hebben al speelgoed genoeg!'
Wordt ongetwijfeld vervolgd...
Dat extra cadeau zien ze wel zitten, zo dachten wij toch. En toen ik onlangs met Louise in een speelgoedwinkel was, zag ze daar een prachtige dubbele buggy staan, in 't roos dan nog wel, toevallig (?) haar lievelingskleur. Ze was er meteen weg van. Ik haal natuurlijk meteen heel het verhaal van Sinterklaas en het extra grote cadeau en het tutje aan. Hm, voor die buggy heeft ze precies wel wat over...
Maar of het echt zover gaat komen blijkt vandaag maar zeer de vraag te zijn, want tijdens het avondeten hebben we het er nog eens over. Louise beweert dat ze die dubbele buggy van de Sint gaat krijgen.
'Ja maar,' protesteren papa en ik, 'dan moet je wel je tutjes aan de Sint geven en in 't vervolg altijd zonder tutje slapen, hè'.
Dat ziet ze toch niet zo goed zitten....
'Dat ga ik toch maar niet doen, hoor, ' verkondigt ze vervolgens, ' wij hebben al speelgoed genoeg!'
Wordt ongetwijfeld vervolgd...
donderdag 10 september 2009
Licht en donker
De laatste tijd zijn Ella en Louise nogal bang in 't donker. We laten dus altijd het licht in de gang branden, maar het licht in hun kamer gaat uit (hoewel ze de laatste twee babysit's ervan konden overtuigen dat mama en papa het grote licht in de kamer altijd de hele nacht áán laten...).
Gisterenavond speelde zich het volgende af:
Louise: 'Niet donker maken, hè mama!'
Ikke (neem haar kin vast met mijn handen en draai haar gezichtje naar me toe) : 'Louise, kijk eens naar mij? Het grote licht in de kamer gaat uit maar het licht op de gang blijft branden, dan wordt het hier niet donker'.
Louise (pakt mijn kin vast en draait mijn gezicht naar haar toe) : 'Hey mama, kijkt gij nu is naar mij? Ni op da wit knoppeke duwen hé want dan wordt het hier wél donker!'
Te slim voor haar leeftijd.
Gisterenavond speelde zich het volgende af:
Louise: 'Niet donker maken, hè mama!'
Ikke (neem haar kin vast met mijn handen en draai haar gezichtje naar me toe) : 'Louise, kijk eens naar mij? Het grote licht in de kamer gaat uit maar het licht op de gang blijft branden, dan wordt het hier niet donker'.
Louise (pakt mijn kin vast en draait mijn gezicht naar haar toe) : 'Hey mama, kijkt gij nu is naar mij? Ni op da wit knoppeke duwen hé want dan wordt het hier wél donker!'
Te slim voor haar leeftijd.
dinsdag 1 september 2009
Terug naar school
't Is weer voorbij die mooie zomer...
...allez, de vakantie toch. Die twee maanden zijn echt voorbij gevlogen. Aan het begin van de grote vakantie had ik zoiets van: 'Oh nee, die twee elke dag thuis, wat gaat dat geven??' maar het is supergoed meegevallen. We hebben allemaal met volle teugen genoten van de vakantie (binnenkort een paar vakantieblogjes).
Om zeven uur is er vanmorgen al volop leven in de brouwerij ten huize Olijke Tweeling. Ella en Louise staan te popelen om naar school te vertrekken, want ze mogen nu immers naar de eerste kleuterklas, bij juffrouw Christel! Papa kan nog even helpen de ochtendspits in goede banen te leiden, en moet dan zelf ook naar school vertrekken. Maar de meisjes zijn flink, doen zelf hun pyjama uit en hun kleren aan (of doen daar toch een poging doe ;-) en om 08.15u, een kwartier te vroeg, staan ze al klaar om te vertrekken: 'Gaan we nu naar school? Mama, wanneer gaan we naar school vertrekken? Ik wil al naar school!'
Ze mogen met hun 'grote' fiets naar school fietsen en zijn superfier wanneer ze de poort door rijden en hem tussen de andere fietsen mogen parkeren. De eerste dag mogen de kleuters tot in de klas gebracht worden, waar juf Christel hen opwacht. Ze vraagt me nog even wie wie is, en hoe ze hen kan herkennen. Tja, hoe leg je dat nu uit? Louise heeft een iets langer gezichtje en iets donkerder haar, Ella lijkt wat meer op mij, ... Ik zeg haar wie wie is, en druk mijn meisjes op het hart dat ze de juf niet mogen beetnemen, want tegenwoordig weet je maar nooit met die twee ;-) Voor ik hen goed en wel een kus heb kunnen geven zijn ze al weg, al het nieuwe speelgoed gaan ontdekken!
O wat is het rustig als ik met Norah terug thuis kom, en wat rustiger wanneer zij even later slaapt! Da's lang geleden, dat ik nog eens even volledig 'kindvrij' ben geweest! Ik was al haast vergeten hoeveel je dan gedaan kan krijgen.
Al gauw is het tijd om hen te gaan ophalen. Ze zijn heel flink geweest, zegt de juf...zo hoor ik het graag! Ze zijn wel moe maar fietsen toch nog flink naar huis, en nadat ze een boke ('t is te zeggen, een boke...een heel brood!!) hebben opgegeten, komen ze er terug door, maar daartegen is het al te laat om nog terug naar school te vertrekken (daar moeten we nog wat op trainen ;-). En bovendien regent het. Dus ik laat hen even spelen en stop hen dan in bed...waar ze twee uur lang slapen!
Wanneer ook Norah een dutje doen komt oma oppassen en ga ik naar de kapper...waar ik me een véééééél te kort kapsel laat aanmeten...dju toch, een té impulsieve beslissing!! Norah herkent me niet meer, en ook mijn ventje kijkt maar bedenkelijk...dat 't maar snel terug wat langer wordt.
Maar soit. Het schooljaar is ingezet...
...allez, de vakantie toch. Die twee maanden zijn echt voorbij gevlogen. Aan het begin van de grote vakantie had ik zoiets van: 'Oh nee, die twee elke dag thuis, wat gaat dat geven??' maar het is supergoed meegevallen. We hebben allemaal met volle teugen genoten van de vakantie (binnenkort een paar vakantieblogjes).
Om zeven uur is er vanmorgen al volop leven in de brouwerij ten huize Olijke Tweeling. Ella en Louise staan te popelen om naar school te vertrekken, want ze mogen nu immers naar de eerste kleuterklas, bij juffrouw Christel! Papa kan nog even helpen de ochtendspits in goede banen te leiden, en moet dan zelf ook naar school vertrekken. Maar de meisjes zijn flink, doen zelf hun pyjama uit en hun kleren aan (of doen daar toch een poging doe ;-) en om 08.15u, een kwartier te vroeg, staan ze al klaar om te vertrekken: 'Gaan we nu naar school? Mama, wanneer gaan we naar school vertrekken? Ik wil al naar school!'
Ze mogen met hun 'grote' fiets naar school fietsen en zijn superfier wanneer ze de poort door rijden en hem tussen de andere fietsen mogen parkeren. De eerste dag mogen de kleuters tot in de klas gebracht worden, waar juf Christel hen opwacht. Ze vraagt me nog even wie wie is, en hoe ze hen kan herkennen. Tja, hoe leg je dat nu uit? Louise heeft een iets langer gezichtje en iets donkerder haar, Ella lijkt wat meer op mij, ... Ik zeg haar wie wie is, en druk mijn meisjes op het hart dat ze de juf niet mogen beetnemen, want tegenwoordig weet je maar nooit met die twee ;-) Voor ik hen goed en wel een kus heb kunnen geven zijn ze al weg, al het nieuwe speelgoed gaan ontdekken!
O wat is het rustig als ik met Norah terug thuis kom, en wat rustiger wanneer zij even later slaapt! Da's lang geleden, dat ik nog eens even volledig 'kindvrij' ben geweest! Ik was al haast vergeten hoeveel je dan gedaan kan krijgen.
Al gauw is het tijd om hen te gaan ophalen. Ze zijn heel flink geweest, zegt de juf...zo hoor ik het graag! Ze zijn wel moe maar fietsen toch nog flink naar huis, en nadat ze een boke ('t is te zeggen, een boke...een heel brood!!) hebben opgegeten, komen ze er terug door, maar daartegen is het al te laat om nog terug naar school te vertrekken (daar moeten we nog wat op trainen ;-). En bovendien regent het. Dus ik laat hen even spelen en stop hen dan in bed...waar ze twee uur lang slapen!
Wanneer ook Norah een dutje doen komt oma oppassen en ga ik naar de kapper...waar ik me een véééééél te kort kapsel laat aanmeten...dju toch, een té impulsieve beslissing!! Norah herkent me niet meer, en ook mijn ventje kijkt maar bedenkelijk...dat 't maar snel terug wat langer wordt.
Maar soit. Het schooljaar is ingezet...
donderdag 27 augustus 2009
Fietsende tweeling!!!
Jullie hebben nog een paar vakantieblogjes te goed, maar hier alvast één van de hoogtepunten: Ella en Louise kunnen fietsen, en er kwamen géén zijwieltjes aan te pas! Toen ze 2 werden, kregen ze van oma en opa loopfietsjes. Ze hadden de techniek vrij snel onder de knie en hebben er nu gedurende het hele jaar enthousiast mee rondgereden. We merkten dat hun evenwicht beter en beter werd; soms lieten ze zich op hun twee wielen bollen met de voeten naar omhoog. Toen ze onlangs een dagje bij Inne en Niki waren, hebben ze daar even op Eva's fietsje, ook zonder zijwieltjes, gereden en dat ging naar 't schijnt heel vlot. 'Een namiddagje oefenen en ze zijn ermee weg, ' volgens Niki. Dat wilden wij wel eens zien, en dus huurden we tijdens onze kampeervakantie in Nederland een klein fietsje zonder zijwieltjes. Oma en opa die toen net op bezoek waren, waren er getuige van hoe de meisjes als het ware opstapten en wegreden!! Na een kwartier reden ze zo goed als alleen, ongelofelijk!! Alleen het vertrekken en het stoppen ging nog niet. Maar na een half dagje oefenen hadden ze ook het alleen stoppen onder de knie, en moesten we er dus niet meer heel de tijd vlak naast lopen. Zoals gewoonlijk was Louise iets banger en meer gespannen, maar Ella reed rond alsof ze haar hele leven niks anders gedaan had dan fietsen, en dat op hun drie jaar. Wij stonden versteld.
Thuis gekomen zijn we dan meteen het internet gaan afzoeken en zo vonden we twee roze fietsjes, één met een rode bel en één met een blauwe bel, zodat ze ze uit elkaar kennen. Wat een verrassing voor onze meisjes toen ze op een avond bij oma en opa (zelf grote fietsfanaten die hun kleindochters maar wat graag hun eerste échte fiets cadeau deden)in de garage hun fietsen ontdekten! En wat een kick voor de meisjes om het al zo goed te kunnen. Ze zijn er vol van!! Nu oefenen we elke dag. Klik maar eens op het filmpje (gemaakt toen ze de fietsjes pas gekregen hadden en nog niet alleen konden vertrekken)om een fietsende olijke tweeling te zien:
Thuis gekomen zijn we dan meteen het internet gaan afzoeken en zo vonden we twee roze fietsjes, één met een rode bel en één met een blauwe bel, zodat ze ze uit elkaar kennen. Wat een verrassing voor onze meisjes toen ze op een avond bij oma en opa (zelf grote fietsfanaten die hun kleindochters maar wat graag hun eerste échte fiets cadeau deden)in de garage hun fietsen ontdekten! En wat een kick voor de meisjes om het al zo goed te kunnen. Ze zijn er vol van!! Nu oefenen we elke dag. Klik maar eens op het filmpje (gemaakt toen ze de fietsjes pas gekregen hadden en nog niet alleen konden vertrekken)om een fietsende olijke tweeling te zien:
woensdag 22 juli 2009
In de bus zit je knus...de meisjes hun 3de verjaardagsfeest!
't Heeft even op zich laten wachten, maar dan hier eindelijk toch een verslagje van de meisjes hun 3de verjaardag...Die is gevierd op de dag zelf, 4 juli - het lijkt ondertussen al een eeuwigheid geleden!
Onze verjaardagsbeestjes zijn vandaag weer vroeg van de partij en om 07.30u sta ik met dochter 1 (Ella) al slagroom te kloppen om de verjaardagsbiscuits die ik gisteren gebakken heb te versieren. Even later wordt ook dochter 2 wakker, die mee komt helpen, terwijl papa dochter 3 entertaint ;-). Dank zij al die hulp raakt alles en iedereen op tijd klaar en om 10u gaan we naar oma en opa. Daar is namelijk de plaats van afspraak met de genodigden want...we gaan met de bus rijden!! Tja, als er toevallig een autocarbedrijf in de familie is, moet je daar natuurlijk van gebruik maken. De meiden zijn trouwens dol op bussen, én op speeltuinen. En dat is nu nét waar we met die bus naartoe rijden!
Iedereen zoekt een plekje uit (hoewel er tijdens de rit wel wat gewisseld wordt ;-), nonkel Kris neemt plaats achter het stuur, een cd'tje van K3 wordt opgezet, en hup, daar gaan we! Ella zingt een liedje door de micro (Louise doet dat op de terugweg), en na een uurtje rijden zijn we op onze bestemming: provinciaal domein Kessel-Lo. (eerst wilden we naar domein Puyenbroeck, maar toen we hoorden dat daar vandaag iets te doen is van Radio 2, hebben we onze plannen gewijzigd!).
Terwijl we even een kijkje nemen bij de diertjes, brengen tante Nancy en co, de caterservice van dienst (waarvoor nog eens heel veel dank!!), de pick-nick. We zoeken een leuk plekje uit in de schaduw bij de speeltuin, en iedereen begint van al het lekkers te smullen. Wat is picknicken toch leuk, zeker met dit mooie weer!
De kinderen zoeken al gauw de speeltuin op. Ella en Louise zijn in hun element!! Zo'n leuke speeltuin, en zoveel kindjes om mee te spelen!! Hét favoriete speeltuig van de jarige tweeling is overduidelijk de tunnelglijbaan. Eerst gaan ze samen met Milan en Helen, maar al gauw willen ze het alleen proberen. Opa vat beneden aan de uitgang post om hen op te vangen - da's nodig ook, want ze komen er met een serieus vaartje uitgevlogen! Dolle pret, telkens en telkens opnieuw!
Ook Norah amuseert zich met naar de kindjes te kijken, ze eet ook flink mee van de picknick en zit een paar keer bij mama in de nieuwe ringsling om ook eens een kijkje op de speeltuin te nemen. Ze doet een dutje in de buggy.
Even halen we alle kids van de speeltuin om taart te komen eten...dat lusten ze wel! Ella en Louise doen nog wat cadeautjes open (dat gaat allemaal tussen de bedrijven door!), dan nog even spelen en rond 16u, wanneer de kinderen wat moe beginnen te worden, zoeken we terug de bus op en rijden we huiswaarts met aan boord heel wat slapende kindjes! Maar de olijke tweeling?? Slapen? Nee, hoor! Liever wat gek doen met iedereen!
Het was een geslaagd dagje, ik denk dat iedereen ervan genoten heeft. En Ella en Louise? Die hebben het nog steeds over de bus en de speeltuin en de cadeautjes...bedankt, iedereen!!
Onze verjaardagsbeestjes zijn vandaag weer vroeg van de partij en om 07.30u sta ik met dochter 1 (Ella) al slagroom te kloppen om de verjaardagsbiscuits die ik gisteren gebakken heb te versieren. Even later wordt ook dochter 2 wakker, die mee komt helpen, terwijl papa dochter 3 entertaint ;-). Dank zij al die hulp raakt alles en iedereen op tijd klaar en om 10u gaan we naar oma en opa. Daar is namelijk de plaats van afspraak met de genodigden want...we gaan met de bus rijden!! Tja, als er toevallig een autocarbedrijf in de familie is, moet je daar natuurlijk van gebruik maken. De meiden zijn trouwens dol op bussen, én op speeltuinen. En dat is nu nét waar we met die bus naartoe rijden!
Iedereen zoekt een plekje uit (hoewel er tijdens de rit wel wat gewisseld wordt ;-), nonkel Kris neemt plaats achter het stuur, een cd'tje van K3 wordt opgezet, en hup, daar gaan we! Ella zingt een liedje door de micro (Louise doet dat op de terugweg), en na een uurtje rijden zijn we op onze bestemming: provinciaal domein Kessel-Lo. (eerst wilden we naar domein Puyenbroeck, maar toen we hoorden dat daar vandaag iets te doen is van Radio 2, hebben we onze plannen gewijzigd!).
Terwijl we even een kijkje nemen bij de diertjes, brengen tante Nancy en co, de caterservice van dienst (waarvoor nog eens heel veel dank!!), de pick-nick. We zoeken een leuk plekje uit in de schaduw bij de speeltuin, en iedereen begint van al het lekkers te smullen. Wat is picknicken toch leuk, zeker met dit mooie weer!
De kinderen zoeken al gauw de speeltuin op. Ella en Louise zijn in hun element!! Zo'n leuke speeltuin, en zoveel kindjes om mee te spelen!! Hét favoriete speeltuig van de jarige tweeling is overduidelijk de tunnelglijbaan. Eerst gaan ze samen met Milan en Helen, maar al gauw willen ze het alleen proberen. Opa vat beneden aan de uitgang post om hen op te vangen - da's nodig ook, want ze komen er met een serieus vaartje uitgevlogen! Dolle pret, telkens en telkens opnieuw!
Ook Norah amuseert zich met naar de kindjes te kijken, ze eet ook flink mee van de picknick en zit een paar keer bij mama in de nieuwe ringsling om ook eens een kijkje op de speeltuin te nemen. Ze doet een dutje in de buggy.
Even halen we alle kids van de speeltuin om taart te komen eten...dat lusten ze wel! Ella en Louise doen nog wat cadeautjes open (dat gaat allemaal tussen de bedrijven door!), dan nog even spelen en rond 16u, wanneer de kinderen wat moe beginnen te worden, zoeken we terug de bus op en rijden we huiswaarts met aan boord heel wat slapende kindjes! Maar de olijke tweeling?? Slapen? Nee, hoor! Liever wat gek doen met iedereen!
Het was een geslaagd dagje, ik denk dat iedereen ervan genoten heeft. En Ella en Louise? Die hebben het nog steeds over de bus en de speeltuin en de cadeautjes...bedankt, iedereen!!
 |
| 3 jaar |
zaterdag 4 juli 2009
Mijmeringen bij jullie 3de verjaardag...
M'n lieve grote meisjes,
Drie jaar geleden lag ik op dit moment in het moederhuis. Jullie waren toen enkele uurtjes oud, en het drong toen nog niet goed tot me door dat ik mama was geworden, van een tweeling dan nog wel. Ik keek links van mij en zag een kindje, en ik keek rechts van mij en zag een kindje. Het kindje met de blauwe beer in haar bedje was Ella, het kindje met de gele beer Louise...Eén keertje had ik de beren eens van bedje verwisseld en papa trapte erin ;-) We moesten jullie nog leren kennen en hadden nog geen idee van hoe jullie karakters waren en wat voor kindjes jullie zouden worden.
Nu, drie jaar later, zit ik hier nog na te genieten van jullie leuke verjaardagsfeestje. Jullie waren de sterretjes van de dag, lieve schatten, en mama was superfier op jullie! Het was fantastisch jullie te zien genieten van de aandacht, de cadeautjes, het spelen met de kindjes en het ravotten op de speeltuin.
Jullie karakters worden ons elke dag meer duidelijk. Elke dag zien we hoe verschillend jullie wel zijn, en daar zijn we blij om! Ella is onze speelvogel, onze zotte mie, onze meid-met-pit die graag de show steelt, en die al heel goed weet wat ze wil (en ook wat ze niet wil ;-) Louise is ons zacht, lief, zorgend meisje, dat niet zo houdt van veel drukte en dat vaak meer begrijpt dan wij denken. Samen verwekt, samen negen (euh...acht) maanden gegroeid in mijn buik, samen ter wereld gekomen, samen al drie jaar geworden...en toch zo verschillend zijn, 't is straf.
Het voorbije jaar was voor jullie een jaar met veel veranderingen. Jullie zijn grote zussen geworden toen jullie zelf nog maar net twee jaar waren. Maar oooh, wat waren jullie vanaf de eerste moment lief voor jullie kleine zusje Norah! Papa en ik zijn heel fier op jullie omdat jullie zo'n flinke grote zussen zijn. Norah hoorde er direct bij, we merken tot nog toe niks van jaloezie en jullie staan altijd klaar om mama te helpen, bijvoorbeeld door haar tutje te geven als Norah weent, of een propere pamper te brengen. Norah heeft geluk met zo'n twee kleine moedertjes erbij! Jullie hebben er geen problemen mee de aandacht te delen. Gelukkig maar, want ik kan jullie soms niet alle aandacht geven die ik zou willen geven...daar voel ik me wel wat schuldig over. Als Norah wat groter is, halen we dat wel weer in, beloofd!
Een andere grote stap dit jaar was de stap naar de kleuterschool. Sinds januari hebben we twee kleine kleutertjes in huis. De eerste weken waren soms wat moeilijk, maar jullie gaan supergraag naar school en hebben er al heel veel geleerd en veel vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Ik geniet van jullie verhalen over school en van jullie cadeautjes met moederdag ;-)
Wat opvalt, is dat jullie de laatste maanden zo fijn samen kunnen spelen. Jullie zijn twee handen op één buik, en ondernemen samen allerlei dingen. Jullie zo bezig te zien met elkaar, is puur genieten. Jullie zijn de beste vriendinnetjes. Wat is een tweeling toch fantastisch...jullie hebben zoveel aan elkaar en groeien samen op. Wij hopen, lieve meisjes, dat jullie altijd zo goed met elkaar zullen kunnen opschieten.
Lieve Ella en Louise, jullie zijn schatten. Ook al hebben we met jullie vaak onze handen vol, we zouden jullie voor geen geld ter wereld willen missen!! Papa en ik zijn blij dat jullie onze dochters zijn. Al drie jaar maken jullie onze leven elke dag weer boeiend...en vermoeiend ;-). Jullie groeien op tot twee prachtige persoontjes, die ons enorm gelukkig maken. Wij zijn blij dat jullie er zijn, lieve meiden, en we houden zielsveel van jullie.
Gelukkige 3de verjaardag!
Papa en mama
xxx
Drie jaar geleden lag ik op dit moment in het moederhuis. Jullie waren toen enkele uurtjes oud, en het drong toen nog niet goed tot me door dat ik mama was geworden, van een tweeling dan nog wel. Ik keek links van mij en zag een kindje, en ik keek rechts van mij en zag een kindje. Het kindje met de blauwe beer in haar bedje was Ella, het kindje met de gele beer Louise...Eén keertje had ik de beren eens van bedje verwisseld en papa trapte erin ;-) We moesten jullie nog leren kennen en hadden nog geen idee van hoe jullie karakters waren en wat voor kindjes jullie zouden worden.
Nu, drie jaar later, zit ik hier nog na te genieten van jullie leuke verjaardagsfeestje. Jullie waren de sterretjes van de dag, lieve schatten, en mama was superfier op jullie! Het was fantastisch jullie te zien genieten van de aandacht, de cadeautjes, het spelen met de kindjes en het ravotten op de speeltuin.
Jullie karakters worden ons elke dag meer duidelijk. Elke dag zien we hoe verschillend jullie wel zijn, en daar zijn we blij om! Ella is onze speelvogel, onze zotte mie, onze meid-met-pit die graag de show steelt, en die al heel goed weet wat ze wil (en ook wat ze niet wil ;-) Louise is ons zacht, lief, zorgend meisje, dat niet zo houdt van veel drukte en dat vaak meer begrijpt dan wij denken. Samen verwekt, samen negen (euh...acht) maanden gegroeid in mijn buik, samen ter wereld gekomen, samen al drie jaar geworden...en toch zo verschillend zijn, 't is straf.
Het voorbije jaar was voor jullie een jaar met veel veranderingen. Jullie zijn grote zussen geworden toen jullie zelf nog maar net twee jaar waren. Maar oooh, wat waren jullie vanaf de eerste moment lief voor jullie kleine zusje Norah! Papa en ik zijn heel fier op jullie omdat jullie zo'n flinke grote zussen zijn. Norah hoorde er direct bij, we merken tot nog toe niks van jaloezie en jullie staan altijd klaar om mama te helpen, bijvoorbeeld door haar tutje te geven als Norah weent, of een propere pamper te brengen. Norah heeft geluk met zo'n twee kleine moedertjes erbij! Jullie hebben er geen problemen mee de aandacht te delen. Gelukkig maar, want ik kan jullie soms niet alle aandacht geven die ik zou willen geven...daar voel ik me wel wat schuldig over. Als Norah wat groter is, halen we dat wel weer in, beloofd!
Een andere grote stap dit jaar was de stap naar de kleuterschool. Sinds januari hebben we twee kleine kleutertjes in huis. De eerste weken waren soms wat moeilijk, maar jullie gaan supergraag naar school en hebben er al heel veel geleerd en veel vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Ik geniet van jullie verhalen over school en van jullie cadeautjes met moederdag ;-)
Wat opvalt, is dat jullie de laatste maanden zo fijn samen kunnen spelen. Jullie zijn twee handen op één buik, en ondernemen samen allerlei dingen. Jullie zo bezig te zien met elkaar, is puur genieten. Jullie zijn de beste vriendinnetjes. Wat is een tweeling toch fantastisch...jullie hebben zoveel aan elkaar en groeien samen op. Wij hopen, lieve meisjes, dat jullie altijd zo goed met elkaar zullen kunnen opschieten.
Lieve Ella en Louise, jullie zijn schatten. Ook al hebben we met jullie vaak onze handen vol, we zouden jullie voor geen geld ter wereld willen missen!! Papa en ik zijn blij dat jullie onze dochters zijn. Al drie jaar maken jullie onze leven elke dag weer boeiend...en vermoeiend ;-). Jullie groeien op tot twee prachtige persoontjes, die ons enorm gelukkig maken. Wij zijn blij dat jullie er zijn, lieve meiden, en we houden zielsveel van jullie.
Gelukkige 3de verjaardag!
Papa en mama
xxx
vrijdag 19 juni 2009
Nog meer kinderpraat...
Woensdag is het dierendag op school (zucht). Alle kinderen mogen dus hun huisdier meebrengen (nogmaals zucht - ziet ge mij al naar school lopen met drie kinderen, een konijn en een kieken!?). Ik leg het uit aan mijn meiden en vraag daarna aan Ella welk diertje ze woensdag mee naar school wil nemen. Waarop zij, heel enthousiast:
'Ik een olifant meenemen!!'
'Jamaar,' probeer ik haar duidelijk te maken, er mogen alleen huisdieren mee. Welke dieren hebben wij hier?'
Ella: 'Konijntjes!'
Ik: 'Juist, ja. En wat nog meer?'
Ella :(denkt even na)...kippen!'
Ik:' Inderdaad. Welk diertje ga je dan meenemen?'
Ella: 'Ik een olifant meenemen!!!'
En weerom....zucht ;-)
'Ik een olifant meenemen!!'
'Jamaar,' probeer ik haar duidelijk te maken, er mogen alleen huisdieren mee. Welke dieren hebben wij hier?'
Ella: 'Konijntjes!'
Ik: 'Juist, ja. En wat nog meer?'
Ella :(denkt even na)...kippen!'
Ik:' Inderdaad. Welk diertje ga je dan meenemen?'
Ella: 'Ik een olifant meenemen!!!'
En weerom....zucht ;-)
woensdag 17 juni 2009
De waarheid komt uit een kindermond...;-)
Vanmorgen, aan het ontbijt. Op woensdag moet Kevin wat later beginnen en brengt hij de meisjes altijd naar school met de fietskar.
Louise : 'Papa, gaat gij ons vandaag naar school brengen?'
Papa: 'Ja, natuurlijk!'
Louise: 'Ah da's goe, want mama is altijd te laat...'
!?!?!
P.S. Eigenlijk heeft ze nog gelijk ook; de laatste twee weken zijn we al een keer of drie nét te laat gekomen...dat moet dus bij deze gedaan zijn!!
Louise : 'Papa, gaat gij ons vandaag naar school brengen?'
Papa: 'Ja, natuurlijk!'
Louise: 'Ah da's goe, want mama is altijd te laat...'
!?!?!
P.S. Eigenlijk heeft ze nog gelijk ook; de laatste twee weken zijn we al een keer of drie nét te laat gekomen...dat moet dus bij deze gedaan zijn!!
dinsdag 16 juni 2009
Eerste schoolreis
Beste ouders,
Wanneer ik hen op de speelplaats bij juf Inge achterlaat, verschijnen er plots traantjes bij Ella...wordt de spanning haar teveel? Gelukkig kan ze weer volop lachen wanneer ze even later per twee door 
de poort naar de bus stappen. 
Samen met vele andere ouders en grootouders sta ik even later vanop het voetpad enthousiast te wuiven naar mijn twee kapoenen. Louise zit helemaal achteraan, Ella twee rijen ervoor. Zoals ik al wist, zitten ze niet altijd naast elkaar (wat ik goed vind!). Zie ze daar zitten, mijn flinke dochters! Hun eerste schooluitstapje...ik moet toch weeral efkes slikken ;-) En dan vertrekt de bus...en Ella en Louise maar zwaaien en lachen naar mama!
Op dinsdag 16 juni '09 vertrekken alle kleuters en peuters op schoolreis. Zij reizen met de bus naar Grobbendonk, waar zij in de speeltuin 'De Kloek' te gast zijn. We hebben de speeltuin voor onze school alleen. We maken er een fijne dag van. (...)
Spannend, zeg...de eerste schoolreis van de olijke tweeling! En meteen de eerste keer boterhammetjes meenemen want ze vertrekken om 9u en zijn rond 15u terug aan de school.
Mijn twee meisjes zien het alvast volledig zitten. Binnenspeeltuinen vinden ze gewoon super. En als er dan ook nog eens een buitenspeeltuin bij is, kan het helemaal niet meer stuk. Bovendien gaan ze er met de bus naartoe, de bus van opa! En helemaal te gek is natuurlijk dat opa rijdt!!
Bussen kennen ze maar al te goed; wanneer ze bij oma en opa zijn, gaan ze geregeld eens een kijkje nemen in de garage, en natuurlijk mogen ze dan vaak achter het stuur van zo'n grote bus zitten, en iets door de micro zeggen. Verder dan efkes vooruit en achteruit op de parking, en eens efkes 'blokske rond' zijn ze er echter nog niet mee meegereden. Ook dat wordt dus best spannend voor hen!
Ik sta vroeger op dan anders want er moeten lunchpakketjes gemaakt worden!! Papa merkt - terecht - op dat ik dat voor hem niet doe, en voor mijn kinderen wel ;-) Natuurlijk zijn het sandwiches (zo van die mini-sandwiches van de Colruyt, zijn ze dol op!) en ik stop er in elk (nieuw) brooddoosje drie. Plus een speculaasje.
Wanneer ik hen op de speelplaats bij juf Inge achterlaat, verschijnen er plots traantjes bij Ella...wordt de spanning haar teveel? Gelukkig kan ze weer volop lachen wanneer ze even later per twee door de poort naar de bus stappen. Opa wordt natuurlijk direct opgemerkt, maar hij rijdt met de achterste bus, en de meisjes moeten in de voorste bus. Gelukkig maken ze hier geen problemen rond (oef!) en ze stappen flink mee de bus op met de andere kindjes van hun klas.
Samen met vele andere ouders en grootouders sta ik even later vanop het voetpad enthousiast te wuiven naar mijn twee kapoenen. Louise zit helemaal achteraan, Ella twee rijen ervoor. Zoals ik al wist, zitten ze niet altijd naast elkaar (wat ik goed vind!). Zie ze daar zitten, mijn flinke dochters! Hun eerste schooluitstapje...ik moet toch weeral efkes slikken ;-) En dan vertrekt de bus...en Ella en Louise maar zwaaien en lachen naar mama!Een uur later krijg ik al 'inside information' via opa: ze zijn goed aangekomen, hebben dag gezegd tegen opa en zijn flink mee gaan spelen. Handig toch ;-) (ik herinner me dat ik als kind altijd zo fier was toen opa de chauffeur was op onze schoolreizen...ik bevond me dan toch altijd wat in een bevoordeelde positie ;-)
Voilà, dochter 1 en dochter 2 de hele dag weg...tijd om te gaan shoppen met dochter 3! Leuk, zo eens wat langer van huis kunnen. Met Norah's meter koop ik nog wat spulletjes voor op vakantie, en 's middags genieten we van een lekkere lunch. Norah zit heel de tijd braaf in de buggy en slaapt zelfs wat. Heerlijk toch...
De tijd vliegt voorbij en al gauw sta ik terug aan de schoolpoort te wachten tot de bussen aankomen. Vol enthousiasme stappen mijn meiden uit de bus. Ze zien er eigenlijk nog niet al te moe uit, tot mijn grote verbazing. Het is heel leuk geweest, beamen ook de kleuterjuffen (hoewel het voor hen toch ook supervermoeiend geweest moet zijn!) Snel stap ik met mijn dochters bij opa in de bus, en we rijden mee tot aan de garage waar oma al staat te wachten om alle verhalen te horen. Het was een leuke speeltuin, met 'véééééél schuifaffen', een ballenbad waar ze met de juf zijn in geweest, schommels en nog veel meer. Louise vertelt dat Thijs (een jongetje uit de straat, twee jaar ouder dan E en L) haar geholpen heeft in de speeltuin ('en Thijs deed zo zijn arm rond mijn nek, da's lief hè mama' ;-) . Ik kijk hun rugzakjes na; al het eetbare wat erin zat, is op!! Wanneer ik vraag wat ze gedronken hebben, zeggen ze allebei glunderend 'cola!' Pardonexcuseer!?! Hola! Daar ben ik niet mee akkoord! Zou het waar zijn?? Even later vraag ik het nog eens, en dan zegt Louise dat ze water gedronken heeft. 'Ik ook geen cola gedronken, 'zegt Ella. Waarop Louise: 'Jawel, ik heb dat toch gezien!' Aaaaargh...leuk hoor, zo'n tweeling, maar als ze mekaar beginnen tegenspreken...Ik weet niet wat ik ervan moet geloven, maar wat ik wel weet is dat cola dan alleen is voor op schooluitstapjes...voorlopig toch ;-) (en eigenlijk vind ik het toch wel straf dat men daar in de speeltuin aan zo'n jonge kleutertjes al cola geeft...maar soit, we gaan ni moeilijk doen).
Tegen alle verwachtingen in zijn ze niet supersupermoe, ze spelen zelfs nog flink tot papa thuis is en we frietjes eten. Misschien krijgen ze morgen pas hunne klop, en ik kan ze niet thuis houden want het is 'klaswissel' : na de speeltijd wordt elke klas bevolkt met de klasgroep van volgend schooljaar, m.a.w. ze mogen eens gaan proberen in het klasje van volgend jaar, bij de juf van volgend jaar (dat wordt dan juf Lieve of juf Christel...)
Dat zit er weeral op, hun eerste schoolreis...'t was geslaagd!
maandag 15 juni 2009
Norah op ontdekking...
Norah 'kruipt', 't is te zeggen: ze verplaatst zich sinds een week of twee door zich met haar handjes af te duwen. Zo gaat ze - vaak tot haar grote frustratie - dus achteruit in plaats van vooruit. Zo achteruit kruipend komt ze echter ook overal waar ze wil geraken. En uiteraard is dat gewoonlijk bij het speelgoed van de Grote Zussen...dat vráágt er gewoon om om ontdekt te worden!!
"Doktersgerief! Cool!" 
"Kijk is, mama! Ik vind hier allemaal superleuk speelgoed! Da mag, hè, als de grote zussen niet thuis zijn..."
"Hmm...kijk 'ns aan, kijk 'ns aan! Mooi, mooi!"
"Een kastje met schuiven....wedden dat daar interessante dingen in zitten! En hoogst waarschijnlijk dan nog dingen waar ik nog niet mee mag spelen. Interessant, interessant...."
"Ahaa!! Ziede wel, ik wíst het, hè. Wat hebben we hier..."
"Doktersgerief! Cool!""Kan ik nu niet net aan die hogere schuif? Daar moeten ook leuke dingen in zitten, want ze denken waarschijnlijk toch dat ik daar niet aan kan...eens proberen..."
"Yes!! Gelukt! Hee...een tasje!'
"Kijk is, mama! Ik vind hier allemaal superleuk speelgoed! Da mag, hè, als de grote zussen niet thuis zijn..."zondag 14 juni 2009
Toiletconversaties...
Sinds mijn kinderen kunnen lopen ga ik nog zelden alleen naar het toilet ;-). Leuke boel is het dan altijd wel, en interessante gesprekken worden er ook gevoerd:
Louise : 'De deur moet toe want 't gaat hier stinken.(doet de deur toe) Zo. Nu zitten wij hier gezellig, hè!'
Even later, zeer geïnteresseerd :'Mama, hebt gij een poep?'
Ik : 'Euh...ja natuurlijk!'
Louise: 'Ah. Oma ook.'
Louise : 'De deur moet toe want 't gaat hier stinken.(doet de deur toe) Zo. Nu zitten wij hier gezellig, hè!'
Even later, zeer geïnteresseerd :'Mama, hebt gij een poep?'
Ik : 'Euh...ja natuurlijk!'
Louise: 'Ah. Oma ook.'
zondag 7 juni 2009
Schoolfeest
Ik weet nog goed dat ik vorig jaar dacht : 'Oh lieve help, volgend jaar doen mijn meiden ook al mee...' En vandaag is het dus al zover! Wat is de tijd gevlogen, gisteren nog zaten ze met twee in mijn buik en vandaag staan ze al te dansen samen met de andere kindjes van het instapklasje op het schoolfeest...
Mijn meiden zijn echte podiumbeesten. Geen idee van wie ze dan hebben ;-) Wanneer ze wakker worden zijn ze al meteen in form. Ze gaan optreden! Louise is ervan overtuigd dat zij alleen gaat optreden en dat iedereen, ook Ella, gaat kijken! De afgelopen week hebben ze veel moeten oefenen. We kregen thuis soms wel eens het één en 't ander te zien van hun dansje, maar we zijn reuzebenieuwd wat ze voor ons in petto hebben. Het thema van het schoolfeest is 'Landen', en de kleinste kleutertjes werken rond Mexico. Ella heeft de hele week 'Mexico....Mexiiiiiiiiicooooo!' lopen zingen, dus ik veronderstel dat ze op dat liedje gaan dansen.
's Middags trekken we al richting school voor een heerlijke barbecue. Na het eten vlieg ik in de afwas ; Kevin en ik hadden ons allebei opgegeven om te helpen. Papa brengt de meisjes naar hun klasje waar ze zich moeten klaarmaken voor het optreden. Gelukkig stond ik toen nog steeds af te wassen, want naar het schijnt was het er één en al geween! Iets voor twee uur begint het toch wel te regenen zeker...het hele optreden door blijft het regenen, en met momenten valt het zelfs met bakken uit de hemel...ocharme de kinderen, ze zijn helemaal doorweekt! Gelukkig hebben mijn meiden hun jasje aan én hun kap op.
Ze mogen als tweede groep optreden, en ja hoor, het liedje van Mexico weerklinkt, zoals verwacht. En daar stappen mijn flinke meisjes, met een zelfgemaakte mexicaanse cape en een bloem in hun haar! Ze stappen flink mee, wuiven, klappen, dansen, ... ik ben zooooooo trots!! Stiekem pink ik een traantje weg...weeral een mijlpaal in hun jonge leventje, hun eerste schooloptreden...
Nadat alle klassen gepasseerd zijn, is er een gezamelijke line dance met heel de school. Zelfs de directeur doet mee. De kleutertjes staan vooraan, en proberen zo goed en zo kwaad als het kan de juffen en grotere kindjes na te doen...hilarische taferelen levert dat op!! Daarna mag ik mijn twee kleine showbeestjes gaan ophalen in hun klasje. Ze mogen nog even eendjes vissen, krijgen en ijsje en dan keren we huiswaarts. Doodop zijn ze...papa stopt hen in bed en wanneer ik amper twee minuten later nog een kusje ga geven, ligt Ella zowaar al te snurken! Jaja, het leven van een artiest is hard...;-)
Enkele fotootjes :
Mijn meiden zijn echte podiumbeesten. Geen idee van wie ze dan hebben ;-) Wanneer ze wakker worden zijn ze al meteen in form. Ze gaan optreden! Louise is ervan overtuigd dat zij alleen gaat optreden en dat iedereen, ook Ella, gaat kijken! De afgelopen week hebben ze veel moeten oefenen. We kregen thuis soms wel eens het één en 't ander te zien van hun dansje, maar we zijn reuzebenieuwd wat ze voor ons in petto hebben. Het thema van het schoolfeest is 'Landen', en de kleinste kleutertjes werken rond Mexico. Ella heeft de hele week 'Mexico....Mexiiiiiiiiicooooo!' lopen zingen, dus ik veronderstel dat ze op dat liedje gaan dansen.
's Middags trekken we al richting school voor een heerlijke barbecue. Na het eten vlieg ik in de afwas ; Kevin en ik hadden ons allebei opgegeven om te helpen. Papa brengt de meisjes naar hun klasje waar ze zich moeten klaarmaken voor het optreden. Gelukkig stond ik toen nog steeds af te wassen, want naar het schijnt was het er één en al geween! Iets voor twee uur begint het toch wel te regenen zeker...het hele optreden door blijft het regenen, en met momenten valt het zelfs met bakken uit de hemel...ocharme de kinderen, ze zijn helemaal doorweekt! Gelukkig hebben mijn meiden hun jasje aan én hun kap op.
Ze mogen als tweede groep optreden, en ja hoor, het liedje van Mexico weerklinkt, zoals verwacht. En daar stappen mijn flinke meisjes, met een zelfgemaakte mexicaanse cape en een bloem in hun haar! Ze stappen flink mee, wuiven, klappen, dansen, ... ik ben zooooooo trots!! Stiekem pink ik een traantje weg...weeral een mijlpaal in hun jonge leventje, hun eerste schooloptreden...
Nadat alle klassen gepasseerd zijn, is er een gezamelijke line dance met heel de school. Zelfs de directeur doet mee. De kleutertjes staan vooraan, en proberen zo goed en zo kwaad als het kan de juffen en grotere kindjes na te doen...hilarische taferelen levert dat op!! Daarna mag ik mijn twee kleine showbeestjes gaan ophalen in hun klasje. Ze mogen nog even eendjes vissen, krijgen en ijsje en dan keren we huiswaarts. Doodop zijn ze...papa stopt hen in bed en wanneer ik amper twee minuten later nog een kusje ga geven, ligt Ella zowaar al te snurken! Jaja, het leven van een artiest is hard...;-)
Enkele fotootjes :
 |
| Schoolfeest 2009 |
Doop van Norah
't Kind is ocharme al 8,5 maanden en 't is nog altijd niet gedoopt...door alle drukte is het er nog niet van gekomen. Maar op 31 mei is het dan toch eindelijk de grote dag voor haar.
's Morgens zijn meter Inne en co al vroeg van de partij om mee het koud buffet klaar te maken. Tante Nancy en haar gevolg ontfermen zich ondertussen over de tafelzetting en de decoratie (weer prachtig natuurlijk!!). Kevin en Niki zetten de partytent op in de tuin, en 't zal nodig zijn; niet om in te schuilen voor de regen, maar als bescherming tegen de zon want die brandt serieus! We hebben echt chance met het weer.
Na de middag kruip ik met mijn drie dochters in de badkamer, we moeten ons allemaal klaarmaken! (manlief, bij nader inzien moeten we op termijn toch écht wel een grotere badkamer hebben, hoor...). Nadat ik mijn grote meisjes hun rokjes heb aangetrokken, heis ik Norah in haar doopkleed. Dat is een echt familiestuk, want oma heeft het zelf gemaakt van haar eigen trouwjurk!! Nonkel Kris en ikzelf zijn er ook allebei in gedoopt. Ella en Louise zijn er niet in gedoopt; die zijn gedoopt in kleedjes gemaakt van míjn trouwkleed, maar ik wou graag dat ze later als ze het huis uit gaan alle drie hun eigen doopkleedje kunnen meenemen. (dus nee, er kan geen vierde komen want de doopkleedjes zijn op ;-)
Met een hele bende wandelen we richting kerk, waar we net op tijd arriveren. Iedereen geniet van de viering! Oma leest een mooi verhaal voor met grote prenten op een diascherm, de pastoor vertelt ook nog een verhaaltje, er zijn een boel mooie teksten en foto's van Norah en haar meter en peter. En Norah? Die is in haar nopjes!! Ze zit de hele tijd naar iedereen te lachen! Zelfs wijwater over haar hoofdje kan haar niet van haar stuk brengen. Geen traan heeft ze gelaten, geen kik gegeven!! Dat konden we bij het doopsel van de grote zussen niet zeggen: die hebben gedurende hun hele doopviering zo hard geweend dat de pastoor hen na afloop al meteen lid wou maken van het kinderkoor ;-)
Een paar keer moet ik serieus slikken, onder andere wanneer meter en peter hun - zelfgeschreven - beloftes aan hun petekindje voorlezen...Norah boft maar met zo'n lieve meter en peter!
Na de mis trekken we huiswaarts. Eerst receptie met cava en hapjes. De kids spelen erop los en als ze honger krijgen, eten ze samen aan het kleine tafeltje hot dogs. Grappig, zo zes blonde kindjes...'t zou familie kunnen zijn! Daarna genieten de grote mensen van het koud buffet. Eigenlijk hadden we de hele straat kunnen uitnodigen, want er was véél te veel... Nog een ijsje als dessert en dan keert iedereen stilaan huiswaarts. Ella en Louise zijn doodop, en na het verhaaltje van tante Nancy vallen ze meteen in slaap. Norah daarentegen heeft in de namiddag nog een flinke dut gedaan en is nu klaarwakker. Het is al tegen 22u wanneer ook zij in slaap valt en papa en ik ook uitgeteld in de zetel kunnen neerploffen...het was een leuke maar vermoeiende dag!
Klik voor fotootjes:
's Morgens zijn meter Inne en co al vroeg van de partij om mee het koud buffet klaar te maken. Tante Nancy en haar gevolg ontfermen zich ondertussen over de tafelzetting en de decoratie (weer prachtig natuurlijk!!). Kevin en Niki zetten de partytent op in de tuin, en 't zal nodig zijn; niet om in te schuilen voor de regen, maar als bescherming tegen de zon want die brandt serieus! We hebben echt chance met het weer.
Na de middag kruip ik met mijn drie dochters in de badkamer, we moeten ons allemaal klaarmaken! (manlief, bij nader inzien moeten we op termijn toch écht wel een grotere badkamer hebben, hoor...). Nadat ik mijn grote meisjes hun rokjes heb aangetrokken, heis ik Norah in haar doopkleed. Dat is een echt familiestuk, want oma heeft het zelf gemaakt van haar eigen trouwjurk!! Nonkel Kris en ikzelf zijn er ook allebei in gedoopt. Ella en Louise zijn er niet in gedoopt; die zijn gedoopt in kleedjes gemaakt van míjn trouwkleed, maar ik wou graag dat ze later als ze het huis uit gaan alle drie hun eigen doopkleedje kunnen meenemen. (dus nee, er kan geen vierde komen want de doopkleedjes zijn op ;-)
Met een hele bende wandelen we richting kerk, waar we net op tijd arriveren. Iedereen geniet van de viering! Oma leest een mooi verhaal voor met grote prenten op een diascherm, de pastoor vertelt ook nog een verhaaltje, er zijn een boel mooie teksten en foto's van Norah en haar meter en peter. En Norah? Die is in haar nopjes!! Ze zit de hele tijd naar iedereen te lachen! Zelfs wijwater over haar hoofdje kan haar niet van haar stuk brengen. Geen traan heeft ze gelaten, geen kik gegeven!! Dat konden we bij het doopsel van de grote zussen niet zeggen: die hebben gedurende hun hele doopviering zo hard geweend dat de pastoor hen na afloop al meteen lid wou maken van het kinderkoor ;-)
Een paar keer moet ik serieus slikken, onder andere wanneer meter en peter hun - zelfgeschreven - beloftes aan hun petekindje voorlezen...Norah boft maar met zo'n lieve meter en peter!
Na de mis trekken we huiswaarts. Eerst receptie met cava en hapjes. De kids spelen erop los en als ze honger krijgen, eten ze samen aan het kleine tafeltje hot dogs. Grappig, zo zes blonde kindjes...'t zou familie kunnen zijn! Daarna genieten de grote mensen van het koud buffet. Eigenlijk hadden we de hele straat kunnen uitnodigen, want er was véél te veel... Nog een ijsje als dessert en dan keert iedereen stilaan huiswaarts. Ella en Louise zijn doodop, en na het verhaaltje van tante Nancy vallen ze meteen in slaap. Norah daarentegen heeft in de namiddag nog een flinke dut gedaan en is nu klaarwakker. Het is al tegen 22u wanneer ook zij in slaap valt en papa en ik ook uitgeteld in de zetel kunnen neerploffen...het was een leuke maar vermoeiende dag!
Klik voor fotootjes:
 |
| Doop Norah |
maandag 18 mei 2009
zondag 10 mei 2009
Met het hele gezin op de fiets!
Puur genieten was het dit weekend, dank zij flinke kindjes en dank zij...onze fiets! Eindelijkkunnen we met het hele gezin gaan fietsen, en het is super. Vóór we kinderen hadden, reden Kevin en ik wel redelijk wat met de fiets. Kevin deed meerdere buitenlandse reizen per fiets, en samen fietsten we eens van hier naar Parijs. Toen we nog maar twee kindjes hadden, trokken we er geregeld op uit met de meisjes in de fietskar. Ook ik legde zo met hen heuse afstanden af (was altijd wel stikkapot;-) Tijdens de zwangerschap van Norah kon ik echter al snel niet meer goed fietsen (door een combinatie van dikke buik en korte benen ;-) en eigenlijk was het dus al meer dan een jaar geleden dat ik nog eens verder dan de beenhouwer in 't dorp gefietst had.
Maar vorige week kochten we in de Decathlon een fietsstoeltje, zodat één van de grote meisjes bij mij achterop kan, en de andere met Norah bij papa in de fietskar. En nu kunnen we dus met het hele gezin gaan fietsen!
Gisteren deden we een korte proefrit naar ' Het lekker koeike' en iedereen vond het leuk. Wat een vrijheid!! Geen geknoei meer met kids in de auto krijgen en Norah telkens 'overladen' van de maxicosi naar de buggy. Gewoon hup de fiets op, en rijden maar!
Vandaag, zondag, willen we naar de zoo. Louise vraagt al een hele tijd om nog eens naar de diertjes te gaan kijken. 't Is mooi weer, dus we wagen het erop van met de fiets te gaan! Een hele onderneming, zo met drie kleine kindjes, maar we zien het volledig zitten. Gepakt en gezakt vertrekken we om 09.30u richting Antwerpen. Norah valt al snel in slaap, knus in de fietskar tegen grote zus Ella aan. Het gaat erg vlot en na een uurtje staan we al in de Zoo!
We genieten er met volle teugen van. Het is niet te druk, en de olijke tweeling is in vorm! Louise is zelfs niet meer bang van de luipaarden en wil er zelfs bij poseren voor een foto. Ella loopt de ganse dag te zingen, hoewel dat even overgaat in brullen tijdens de zeeleeuwenshow! 'De zeeleeuw mag niet naar mij komen, hè,' zegt ze altijd maar. Ook de leeuwen hebben veel succes bij onze meiden. Twee leeuwinnen zijn het. 'Papa leeuw is naar school gaan werken, ' volgens Louise ;-)
Ook onze kleinste spruit is de hele dag su-per-braaf!! Geen kik geeft ze, altijd maar rondkijken of slapen. De vissen vindt ze fantastisch (dat vonden E en L ook op die leeftijd). 't Kind heeft gene moment geweend, van heel de dag niet! Ik wijt dat toch wel aan het feit dat ze aan de borst kan zoveel ze maar wil. Heb haar een drietal keer eten gegeven, telkens maar enkele minuutjes. Toch handig, hoor, altijd je eten bij de hand hebben en het op elke moment en plaats kunnen geven. En de draagdoek hebben we ook weer goed gebruikt. Eerst goed rondkijken, en dan lekker dicht tegen mama aan in slaap vallen...zalig toch!?
De terugrit verloopt ook vlotjes. Louise zit nu in de kar met Norah, en Ella zit bij mij achterop. En maar zingen : 'Mooi, de wereld is mooi, zo mooi, zo mooi, ...!' We houden een stop bij de speeltuin in het Rivierenhof, waar Jolien nog even mee komt spelen. Daarna keren we huiswaarts, helaas voor mama is het windop langs het kanaal, pffff, mijne fysiek is toch écht niet meer wat 't geweest is... En als afsluiter van deze mooie dag eten we natuurlijk frietjes.
Om 19.45u liggen ál ons kinderen te snurken...zo kunnen papa en ik in alle rust nog wat napraten en nagenieten van deze heerlijke dag!
donderdag 7 mei 2009
Gezinsuitbreiding!
Jaja, 't moest er eens van komen, hè. Jullie dachten toch niet dat we gingen stoppen bij drie!
We weten nu hoe het is om één kindje tegelijk te krijgen. En voor een tweeling, daar draaien we ook onze hand niet meer voor om. Daarom gaan we nu resoluut voor ... drie tegelijk!!! We hebben erop gewacht, er naar uitgekeken, al het nodige in huis gehaald, en dan plots, verleden woensdag, dienden ze zich aan. En schattig dat ze zijn...ik zou ze het liefst heel de dag op m'n schoot houden. Voor drie is er nét genoeg plaats. Ze lijken erg op elkaar, maar we zien toch duidelijk enkele verschillen. Alledrie hebben ze hun eigen karaktertje! De kleinste is de hevigste, de donkerste de bangste, en de lichtste het grappigst. Tandjes hebben ze al. Véél, en scherpe. Ze kauwen op alles wat ze tegenkomen.
Dat is voornamelijk gras.
Jaja, beste lezers, de olijke tweeling proudly present......
.......ONS KONIJNEN!!!!!!
Ze kregen de klinkende namen Huppel (konijntje van Ella), Hopla (van Louise) en Snuffel (Van Norah). Met uitzondering van Norah hebben de kinderen de naam voor hun konijntje zelf bedacht. De eerste kennismaking verliep nogal heftig: wat is zo'n konijntje snel, en wat heeft het scherpe nageltjes! Ella en Louise moesten toch even eerst hun angst overwinnen alvorens ze het dierven aaien! Norah daarentegen zou het arm beest ocharme doodgeknuffeld hebben! Ze zag het meteen zo graag dat ze het bij zijn pels in een houdgreep hield en niet meer loste ;-) Gelukkig kon het beest in kwestie er nog mee lachen.
Bij deze willen wij alvast een oproep lanceren voor eventuele rabbit-sitters wanneer wij in juli op vakantie gaan. Gelieve uw kandidatuur te plaatsen bij 'reacties' ;-)
Zeg nu zelf...zijn ze niet om op te eten?? ;-)
vrijdag 1 mei 2009
Tandjes!
Sinds anderhalve week staat het eerste tandje erdoor, en sinds begin deze week het tweede! Ze is daarmee sneller dan haar zussen. Als ze 't nu maar niet in dat schattige kopje van haar haalt om mij te bijten terwijl ik haar eten geef... ;-)
dinsdag 28 april 2009
Gezondheidsupdate
Eindelijk woelige Paasvakantie achter de rug. Zeggen dat we er niet van genoten hebben, zou overdreven zijn, want er zaten wel leuke dagen tussen. Maar 't feit dat we op amper een week tijd drie keer bij de dokter hebben gezeten, droeg natuurlijk niet erg bij tot de vakantiepret :-(.nog eens tijd gevonden om jullie op de hoogte te brengen van de laatste ontwikkelingen op vlak van gezondheid hier ten huize Francken...
Het begint met Ella, die de laatste dag vóór de vakantie erg hangerig en moe is. Tijdens het weekend is ze soms goed, soms moe, soms héél zeurderig en soms heeft ze wat koorts. De dokter van wacht raadplegen vinden we niet nodig, dus 's maandags maar naar de huisarts. We kennen het ondertussen al: als ze zegt dat ze buikpijn heeft, mogen we er donder op zeggen dat het weer een oorontsteking is. En inderdaad, zoals we al voorspeld hadden: nóg maar eens een dubbele oorontsteking. En haar keel ziet ook wat rood. De dokter schrijf een speciale neusspoeling voor met locale antibiotica, een zelfgemaakte hoestsiroop en druppels Panotile. Een heel andere behandeling dus dan bij de kinderarts, eens benieuwd of dit goed zal helpen.
Op Paaszondag is Louise niet in haar doen. 's Maandags, wanneer we aan zee zijn, heeft ze wat koorts en ze wil niks eten (behalve een ijsje op de dijk, hihi). De volgende dag dus maar met haar naar de huisarts. Idem als Ella, alleen is het bij Louise meer op haar keel dan op haar oren geslagen. Zelfde behandeling als Ella (makkelijk, hebben we allemaal al in huis ;-)
Tegen 's woensdags is Louise voldoende hersteld. Het wordt mooi weer en we besluiten een dagje naar Planckendael te gaan. Succes!! Alleen jammer dat er nog zoveel mensen hetzelfde idee hadden: je kon er werkelijk over de koppen lopen! Toch amuseren de meisjes zich te pletter met naar de diertjes te kijken en te spelen op de vele speeltuintjes. Ook Norah kijkt haar ogen uit, rechtzittend in de buggy! De dag eindigt echter in mineur: 's avonds maakt Norah plots 39,5° koorts...in eerste instantie vraag ik me af of ze misschien een zonneslag heeft...ze heeft nochtans nooit lang in de zon gezeten en altijd een hoedje op gehad, dus dat lijkt me onwaarschijnlijk. Ik vond overdag al dat ze het warm had, maar ja, het was dan ook een warme dag... Gelukkig zakt de koorts met een perdolan suppo.
De volgende dag had ik 's middags al een afspraak bij de acupuncturist. Ik bel 's morgens of we niet vroeger kunnen komen en dat kan. Papa gaat mee, hij wil de man ook wel eens aan het werk zien. Norah had vanmorgen weer 39,5° koorts. Na een kort onderzoek stelt hij vast dat het dit keer haar keel is, en niet haar oren. Na de behandeling zegt de acupuncturist, zoals hij vorige keer ook had gezegd, weer dat haar temperatuur nog kan stijgen de komende uren, maar dat we dan best niks geven; zo kan ze de infectie 'uitzweten'. Pfff, ik heb het er toch niet mee, hoor...ze is al zo ziek, wie weet wat staat er ons de komende uren nog te wachten...
In de loop van de voormiddag neemt de koorts niet meer toe, maar ook niet af; ze blijft de hele tijd 39,5 hebben. Ik vind dat toch wat veel. En ik vind haar ook wel behoorlijk suf; drinken doet ze al helemaal niet goed. Twee uurtjes kan ik het aanzien, en dan word ik bijna zot van de twijfels. Wat doe ik mijn kind aan?? Er is mij altijd gezegd dat koorts bij een baby zo snel mogelijk de kop moet ingedrukt worden. En nu mag het niet!! Dat druist regelrecht in tegen mijn moedergevoelens!! Als ik nu een suppo geef, geef ik de acu eigenlijk geen kans. Kevin probeert me te overtuigen toch nog even te wachten. Hij stelt zijn vertrouwen in de acupunctuur, iets wat ik blijkbaar toch niet kan: die man heeft een paramedsich diploma, dat wel, maar dat maakt hem nog geen dokter...
Op den duur kan ik het echt niet meer aanzien (wie weet hoeveel pijn heeft ze...)en ik geef haar een perdolan suppo. Oef...nu gaat mijn popje zich hopelijk snel wat beter voelen. Ik besef dat ik niet in staat ben te vertrouwen op de acupuncturist. Nee, er is maar één man wiens mening ik nu wil en wiens raad ik nu broodnodig heb: mijn eigen vertrouwde huisarts. Ik ben hem en half in tranen leg ik uit dat ik zo snel mogelijk met Norah wil langskomen. Gelukkig kan het over een half uurtje. Ella nemen we ook maar mee, want die heeft weer 'buikpijn'...
Een vol uur zijn we in de spreekkamer geweest. En op dat uur zijn we heel wat wijzer geworden. Ik som even op wat we geleerd hebben:
- Ella's oortjes zijn weer rood vanbinnen, en haar keel ook
- Norah's oortjes zijn inderdaad ok, maar haar keel ziet vuurrood met witte tikkeltjes
- huisartsen schrijven minder snel antibiotica voor dan kinderartsen. Huisartsen hanteren de regel: onder de zes maanden koorts = direct AB, tussen 6m en 1 jaar = AB na drie dagen koorts, boven het jaar: AB na 5 dagen koorts. Naar het schijnt verwijten de kinderartsen de huisartsen dat ze niet snel genoeg AB voorschrijven (heb ik inderdaad al gemerkt).
- bij acupunctuur is bewezen dat het echt werkt in twee gevallen: pijnstilling en spierontspanning. De rest kan, maar daar kan mijn huisarts zich niet over uitspreken
- een kind een infectie laten 'uitzweten' is niet meer van deze tijd; gevaarlijk voor koortsstuipen, dus ik heb er echt wel goed aan gedaan toch die perdolan te geven! Koorts heeft in feite geen functie, en voor het comfort van het kind moet het onderdrukt worden.
- mijn huisarts werkt samen met een andere NKO-arts dan die waar ik onlangs met Norah ben geweest. Het zou een arts zijn die niet snel buisjes aanraadt, dus we gaan volgende week eens bij hem een second opinion vragen.
- diezelfde NKO-arts heeft die neusspoeling ontwikkelt die Ella al heeft gehad, en naar het schijnt heeft hij door die spoeling al veel kinderen buisjes kunnen besparen. Dus vanaf nu: drie keer per dag met de speciale neusspoeling spoelen bij Norah! Verder Panotile geven (mag ook bij geperforeerd oor volgens diezelfde NKO-arts)
- bij de alternatieve geneeswijzen weet je nooit echt wat er nu eigenlijk geholpen heeft: de behandeling, of is het gewoon vanzelf over gegaan. Inderdaad...
Na dit leerrijk uurtje voel ik me veel beter en veel geruster. Mijn besluit staat vast: vanaf nu nog maar één adres! De kinderarts laat ik voorlopig even links liggen, en ik zie nog wel of ik de acupunctuur verderzet of niet.
's Avonds krijgen we echter nog de schrik van ons leven wanneer Norah plots begint te bibberen, amper wakker te krijgen is en slijm overgeeft. Van slapen komt er die nacht niet veel in huis, evenmin als de volgende nachten. Haar neusje zit zodanig verstopt dat ze niet aan de borst kan drinken, ze moet constant lossen om te ademen. Op één of andere manier slaagt ze erin toch een toeschietreflex op te wekken, maar veel krijgt ze niet binnen. Dat haalt ze 's nachts in...zo'n vier keer eten per nacht is gedurende enkele nachten schering en inslag. Ze 'slaapt' tussen ons in en uit ongerustheid doe ik geen oog dicht. Overdag gaat het nogal, 't is zo'n flinke, maar ik ben stikkapot. Als ze zondag nog koorts heeft, moet ik terug naar de huisarts (hij is van wacht dit weekend).
Zaterdag begint de koorst wat te zakken naar 38,5°, en op zondag heeft ze geen koorts meer. Ongelofelijk, onze kleine meid heeft deze infectie helemaal zelf overwonnen, zonder AB!! Ik ben apetrots op haar. Wel heeft ze een loopoor, wat ik al voelde aankomen met al dat snot dat los begint te komen. De volgende dag loopt het ander oortje ook en ik laat haar toch maar eens checken. Panotile druppelen, junifen tegen de eventuele pijn en speciale neusspoeling!
's Woensdags, dus na een volledige week ziek zijn, kan ze eindelijk terug goed drinken...oef! Nu de productie terug wat opkrikken want 't is nodig, madammeke wil haar schade inhalen! De patatjes gaan nu ook heel goed en na twee dagen heel veel aanleggen krijgt ze weer genoeg van haar geliefde mamamelkje. Je ziet haar haast bijkomen! En nu maar hopen dat ze goed blijft...ze heeft precies altijd wel wat snot, en een kriebelhoestje, maar zolang het daarbij blijft ben ik content, hoor!
Ondertussen is 't school weer begonnen en de meiden zijn al met hun eerste verkoudheid thuis gekomen. Hoesten tegen de sterren op, en Ella niest veel en heeft tranende ogen (ik begin al te twijfelen of ze niet allergisch is voor iets). Laat ons hopen dat Norah gespaard blijft nu!!
Het begint met Ella, die de laatste dag vóór de vakantie erg hangerig en moe is. Tijdens het weekend is ze soms goed, soms moe, soms héél zeurderig en soms heeft ze wat koorts. De dokter van wacht raadplegen vinden we niet nodig, dus 's maandags maar naar de huisarts. We kennen het ondertussen al: als ze zegt dat ze buikpijn heeft, mogen we er donder op zeggen dat het weer een oorontsteking is. En inderdaad, zoals we al voorspeld hadden: nóg maar eens een dubbele oorontsteking. En haar keel ziet ook wat rood. De dokter schrijf een speciale neusspoeling voor met locale antibiotica, een zelfgemaakte hoestsiroop en druppels Panotile. Een heel andere behandeling dus dan bij de kinderarts, eens benieuwd of dit goed zal helpen.
Op Paaszondag is Louise niet in haar doen. 's Maandags, wanneer we aan zee zijn, heeft ze wat koorts en ze wil niks eten (behalve een ijsje op de dijk, hihi). De volgende dag dus maar met haar naar de huisarts. Idem als Ella, alleen is het bij Louise meer op haar keel dan op haar oren geslagen. Zelfde behandeling als Ella (makkelijk, hebben we allemaal al in huis ;-)
Tegen 's woensdags is Louise voldoende hersteld. Het wordt mooi weer en we besluiten een dagje naar Planckendael te gaan. Succes!! Alleen jammer dat er nog zoveel mensen hetzelfde idee hadden: je kon er werkelijk over de koppen lopen! Toch amuseren de meisjes zich te pletter met naar de diertjes te kijken en te spelen op de vele speeltuintjes. Ook Norah kijkt haar ogen uit, rechtzittend in de buggy! De dag eindigt echter in mineur: 's avonds maakt Norah plots 39,5° koorts...in eerste instantie vraag ik me af of ze misschien een zonneslag heeft...ze heeft nochtans nooit lang in de zon gezeten en altijd een hoedje op gehad, dus dat lijkt me onwaarschijnlijk. Ik vond overdag al dat ze het warm had, maar ja, het was dan ook een warme dag... Gelukkig zakt de koorts met een perdolan suppo.
De volgende dag had ik 's middags al een afspraak bij de acupuncturist. Ik bel 's morgens of we niet vroeger kunnen komen en dat kan. Papa gaat mee, hij wil de man ook wel eens aan het werk zien. Norah had vanmorgen weer 39,5° koorts. Na een kort onderzoek stelt hij vast dat het dit keer haar keel is, en niet haar oren. Na de behandeling zegt de acupuncturist, zoals hij vorige keer ook had gezegd, weer dat haar temperatuur nog kan stijgen de komende uren, maar dat we dan best niks geven; zo kan ze de infectie 'uitzweten'. Pfff, ik heb het er toch niet mee, hoor...ze is al zo ziek, wie weet wat staat er ons de komende uren nog te wachten...
In de loop van de voormiddag neemt de koorts niet meer toe, maar ook niet af; ze blijft de hele tijd 39,5 hebben. Ik vind dat toch wat veel. En ik vind haar ook wel behoorlijk suf; drinken doet ze al helemaal niet goed. Twee uurtjes kan ik het aanzien, en dan word ik bijna zot van de twijfels. Wat doe ik mijn kind aan?? Er is mij altijd gezegd dat koorts bij een baby zo snel mogelijk de kop moet ingedrukt worden. En nu mag het niet!! Dat druist regelrecht in tegen mijn moedergevoelens!! Als ik nu een suppo geef, geef ik de acu eigenlijk geen kans. Kevin probeert me te overtuigen toch nog even te wachten. Hij stelt zijn vertrouwen in de acupunctuur, iets wat ik blijkbaar toch niet kan: die man heeft een paramedsich diploma, dat wel, maar dat maakt hem nog geen dokter...
Op den duur kan ik het echt niet meer aanzien (wie weet hoeveel pijn heeft ze...)en ik geef haar een perdolan suppo. Oef...nu gaat mijn popje zich hopelijk snel wat beter voelen. Ik besef dat ik niet in staat ben te vertrouwen op de acupuncturist. Nee, er is maar één man wiens mening ik nu wil en wiens raad ik nu broodnodig heb: mijn eigen vertrouwde huisarts. Ik ben hem en half in tranen leg ik uit dat ik zo snel mogelijk met Norah wil langskomen. Gelukkig kan het over een half uurtje. Ella nemen we ook maar mee, want die heeft weer 'buikpijn'...
Een vol uur zijn we in de spreekkamer geweest. En op dat uur zijn we heel wat wijzer geworden. Ik som even op wat we geleerd hebben:
- Ella's oortjes zijn weer rood vanbinnen, en haar keel ook
- Norah's oortjes zijn inderdaad ok, maar haar keel ziet vuurrood met witte tikkeltjes
- huisartsen schrijven minder snel antibiotica voor dan kinderartsen. Huisartsen hanteren de regel: onder de zes maanden koorts = direct AB, tussen 6m en 1 jaar = AB na drie dagen koorts, boven het jaar: AB na 5 dagen koorts. Naar het schijnt verwijten de kinderartsen de huisartsen dat ze niet snel genoeg AB voorschrijven (heb ik inderdaad al gemerkt).
- bij acupunctuur is bewezen dat het echt werkt in twee gevallen: pijnstilling en spierontspanning. De rest kan, maar daar kan mijn huisarts zich niet over uitspreken
- een kind een infectie laten 'uitzweten' is niet meer van deze tijd; gevaarlijk voor koortsstuipen, dus ik heb er echt wel goed aan gedaan toch die perdolan te geven! Koorts heeft in feite geen functie, en voor het comfort van het kind moet het onderdrukt worden.
- mijn huisarts werkt samen met een andere NKO-arts dan die waar ik onlangs met Norah ben geweest. Het zou een arts zijn die niet snel buisjes aanraadt, dus we gaan volgende week eens bij hem een second opinion vragen.
- diezelfde NKO-arts heeft die neusspoeling ontwikkelt die Ella al heeft gehad, en naar het schijnt heeft hij door die spoeling al veel kinderen buisjes kunnen besparen. Dus vanaf nu: drie keer per dag met de speciale neusspoeling spoelen bij Norah! Verder Panotile geven (mag ook bij geperforeerd oor volgens diezelfde NKO-arts)
- bij de alternatieve geneeswijzen weet je nooit echt wat er nu eigenlijk geholpen heeft: de behandeling, of is het gewoon vanzelf over gegaan. Inderdaad...
Na dit leerrijk uurtje voel ik me veel beter en veel geruster. Mijn besluit staat vast: vanaf nu nog maar één adres! De kinderarts laat ik voorlopig even links liggen, en ik zie nog wel of ik de acupunctuur verderzet of niet.
's Avonds krijgen we echter nog de schrik van ons leven wanneer Norah plots begint te bibberen, amper wakker te krijgen is en slijm overgeeft. Van slapen komt er die nacht niet veel in huis, evenmin als de volgende nachten. Haar neusje zit zodanig verstopt dat ze niet aan de borst kan drinken, ze moet constant lossen om te ademen. Op één of andere manier slaagt ze erin toch een toeschietreflex op te wekken, maar veel krijgt ze niet binnen. Dat haalt ze 's nachts in...zo'n vier keer eten per nacht is gedurende enkele nachten schering en inslag. Ze 'slaapt' tussen ons in en uit ongerustheid doe ik geen oog dicht. Overdag gaat het nogal, 't is zo'n flinke, maar ik ben stikkapot. Als ze zondag nog koorts heeft, moet ik terug naar de huisarts (hij is van wacht dit weekend).
Zaterdag begint de koorst wat te zakken naar 38,5°, en op zondag heeft ze geen koorts meer. Ongelofelijk, onze kleine meid heeft deze infectie helemaal zelf overwonnen, zonder AB!! Ik ben apetrots op haar. Wel heeft ze een loopoor, wat ik al voelde aankomen met al dat snot dat los begint te komen. De volgende dag loopt het ander oortje ook en ik laat haar toch maar eens checken. Panotile druppelen, junifen tegen de eventuele pijn en speciale neusspoeling!
's Woensdags, dus na een volledige week ziek zijn, kan ze eindelijk terug goed drinken...oef! Nu de productie terug wat opkrikken want 't is nodig, madammeke wil haar schade inhalen! De patatjes gaan nu ook heel goed en na twee dagen heel veel aanleggen krijgt ze weer genoeg van haar geliefde mamamelkje. Je ziet haar haast bijkomen! En nu maar hopen dat ze goed blijft...ze heeft precies altijd wel wat snot, en een kriebelhoestje, maar zolang het daarbij blijft ben ik content, hoor!
Ondertussen is 't school weer begonnen en de meiden zijn al met hun eerste verkoudheid thuis gekomen. Hoesten tegen de sterren op, en Ella niest veel en heeft tranende ogen (ik begin al te twijfelen of ze niet allergisch is voor iets). Laat ons hopen dat Norah gespaard blijft nu!!
donderdag 23 april 2009
Tweelingpraat
Tussen al die depri-berichten mag er eindelijk nog eens een vrolijke noot zijn, hè :
Ik ben aan het werk in de tuin. Ella en Louise hangen de poppenwas op hun eigen wasdraadje. Plots hoor ik er ééntje zeggen dat ze kaka moet doen en wanneer ik even later opkijk zijn ze alletwee verdwenen. Stilletjes sluip ik achter hen aan het huis in en luister hun gesprekje af dat ze op het toilet voeren (Ella zit op het groot toilet en Louise ernaast op een potje) :
Ella: "Louise, gij een piemel?"
Louise: "Nee, en gij?"
Ella: "Nee, maar als ik groot ben, dan ik wel een piemel."
Louise: "Neeeeee!!!! (efkes later, heel serieus:) Gij zijt een rare."
Ik ben aan het werk in de tuin. Ella en Louise hangen de poppenwas op hun eigen wasdraadje. Plots hoor ik er ééntje zeggen dat ze kaka moet doen en wanneer ik even later opkijk zijn ze alletwee verdwenen. Stilletjes sluip ik achter hen aan het huis in en luister hun gesprekje af dat ze op het toilet voeren (Ella zit op het groot toilet en Louise ernaast op een potje) :
Ella: "Louise, gij een piemel?"
Louise: "Nee, en gij?"
Ella: "Nee, maar als ik groot ben, dan ik wel een piemel."
Louise: "Neeeeee!!!! (efkes later, heel serieus:) Gij zijt een rare."
zaterdag 11 april 2009
Twijfels...
Hoe gaat het nu met Norah ?
- heeft geen koorts
- drinkt wel redelijk goed maar altijd kleine beetjes
- is vrolijk als ze wakker is, speelt goed
- is wel heel snel terug moe, doet telkens korte dutjes
- pakt soms naar haar rechteroortje
- wil niet liggen op haar linkerzij om te drinken (dus moet haar naast mij leggen om haar aan de rechterkant te laten drinken)
- eigenlijk ziet ze er niet echt ziek uit, is niet zeurderig of zo
- vraagt ’s nachts meerdere keren een voeding (zucht)
En wat de antibiotica betreft: ik vond het eerst wat riskant om ermee te stoppen. De acupuncturist had nochtans gezegd dat ik het gerust kon laten, ’t zou toch niet meer nodig zijn. Inderdaad, ze lijkt niet meer zoveel last te hebben. Zowel Kevin als oma en opa raadden me aan om mijn vertrouwen nu eindelijk eens te stellen in één behandelingsmethode, en daarbij te blijven. Met acupunctuur zou ze na een stuk of 5 behandelingen van de klachten verlost moeten zijn. Zonder antibiotica. Als ze terug een acute oorontsteking krijgt, moet ik niks geven maar direct langskomen (die man is trouwens altijd bereikbaar, wat van veel dokters niet gezegd kan worden...). Hij is ook de voorzitter van de vereniging van Belgische acupuncturisten, dus hij zal wel weten waarmee hij bezig is, zeker? Dus okee, na lang piekeren volg ik mijn buikgevoel en stop met de antibiotica. Het is telkens ook zo’n gevecht om het erin te krijgen, precies of Norah weet dat het een ongezond goedje is!
Maar ’s nachts komen de twijfels weer opzetten...wat als de ontsteking nog lang niet weg is? Wat als ze daardoor complicaties krijgt (gehoorverlies of zelfs hersenvliesontsteking)? Wat als ze eigenlijk nog pijn heeft? Zou ik toch nog niet één keer de antibioticakuur uitgeven? Misschien is ze daarna voldoende hersteld?
...en dan denk ik weer: hoe meer antibiotica, hoe meer haar weerstand wordt aangetast. En het doel van de acupunctuur is juist de eigen weerstand opbouwen, dus nog meer antibiotica geven zal de behandeling misschien niet ten goede komen. En als ik zie dat ze weer meer last krijgt, kan ik misschien gewoon terug de AB opstarten...Trouwens, als ze terug zieker wordt, ga ik toch direct naar die acupuncturist...
...om vervolgens weer te denken: waarom doe ik niet gewoon zoals iedereen en laat ik gewoon buisjes steken. Die NKO-artsen zullen ook wel weten wat ze doen. Misschien is alle leed dan ineens geleden. En één keertje narcose zal wel geen kwaad kunnen...En misschien kunnen we dan eindelijk weer terug goed slapen en ons normale leven terug opnemen.
...maar ze is nog zo klein, nog geen 7 maanden!! En gezien de hoeveelheid slijm die zij aanmaakt, is de kans groot dat ze meerdere malen zal moeten laten buisjes steken. Ik zie al zo’n miserie voor me met buisjes die loskomen, niet meer goed zitten, vocht dat eruit blijft lopen, ...Bovendien zal ze met buisjes nog wel oorontstekingen blijven krijgen.
...en zo loop ik hier nu al dagen en dagen rond. Ik kan haast aan niks anders meer denken! Waar doe ik goed mee? In wie stel ik mijn vertrouwen? Of beter gezegd: in welke geneeswijze. Want er zijn er zoveel en uiteindelijk beweren ze allemaal dat ze het bij het rechte eind hebben. Waarom wordt de traditionele westerse geneeskunde hier als de enige volwaardige gezien? Is dat omdat het echt zo is, of omdat er een ganse industrie rond gebouwd is? Eigenlijk is het net zo met de godsdienst: wij nemen het christendom als enige juiste weg aan, maar in feite kan je kiezen uit wel honderden verschillende godsdiensten. Alleen doen wij dat niet omdat het christendom zo met onze cultuur verweven is. En zo zal het misschien ook wel zijn met de traditionele geneeskunde (en met de politiek, haha!).
In China is acupunctuur de voornaamste geneeswijze, en iedereen daar vindt dat de vanzelfsprekende oplossing. Terwijl hier alle ‘alternatieve’ geneeswijzen al snel door traditionele geneesheren worden afgedaan als ‘kwakzalverij’. Wat wel een feit is, is dat acupunctuur van alle ‘alternatieve’ geneeswijzen blijkbaar het vaakst resultaat geeft. Als het dan toch zo goed werkt, waarom gaan dan niet alle ouders die een baby met chronische oorontsteking hebben naar een acupuncturist? Ik veronderstel omdat het onvoldoende gekend is, of omdat het afschrikt, omdat artsen het nooit aanraden, of omdat het niet terugbetaald wordt door het ziekenfonds (toch niet door CM, wel door bv Onafhankelijk Ziekenfonds). Of...omdat het inderdaad niet werkt?
Onlangs hoorde ik bij de schoolpoort een mama met een baby van enkele weken oud zeggen dat het meisje haar hoofdje altijd naar dezelfde kant legde. En dat haar schedeltje op die plaats al wat afgeplat was. Reflux had ze ook. Ik raadde die mama aan ermee naar een osteopaat te gaan, maar dat vond ze maar niks. ‘ Het zal er wel uitgroeien’, zei ze. Terwijl een voorkeurshouding wel degelijk ernstige gevolgen kan hebben op latere leeftijd, en twee beurten osteopatie het kunnen oplossen. Ik verwijt die mama niks en ze is zonder twijfel een goeie mama, maar wat ik hiermee wil zeggen is dat als je geen weet hebt van al die mogelijke alternatieve behandelingsmethoden, je waarschijnlijk ook in al die symptomen minder problemen ziet, aangezien ‘gewone’ artsen ze gewoonlijk inderdaad omschrijven als iets ‘dat eruit groeit’. Hoewel meer en meer blijkt dat kinderen vaak met een blokkage door een moeilijke geboorte blijven zitten, die dan – als ze niet behandeld wordt – op latere leeftijd vaak ADHD, NLD, ASS of andere gedragsstoornissen tot gevolg heeft.
Maar er altijd alles over willen weten en altijd overal mogelijke oplossingen zoeken, zoals ik nu aan het doen ben, is misschien ook niet goed. Soit, we proberen nu de acupunctuur en gaan daar volledig voor (tja, dat zeg ik nu, maar als ze morgen weer vol snot blijkt te zitten, denk ik dat ik wel snel terug naar de antibiotica zal grijpen...dat is iets waar je direct resultaat mee hebt. Maar... ook altijd maar tijdelijk, zoals al vaak is gebleken). Ik hoop in ieder geval dat het snel allemaal beter gaat, want mijn kleinste meisje slorpt momenteel zoveel van mijn energie op, dat ik veel minder toekom aan de grote zussen, ocharme...
- heeft geen koorts
- drinkt wel redelijk goed maar altijd kleine beetjes
- is vrolijk als ze wakker is, speelt goed
- is wel heel snel terug moe, doet telkens korte dutjes
- pakt soms naar haar rechteroortje
- wil niet liggen op haar linkerzij om te drinken (dus moet haar naast mij leggen om haar aan de rechterkant te laten drinken)
- eigenlijk ziet ze er niet echt ziek uit, is niet zeurderig of zo
- vraagt ’s nachts meerdere keren een voeding (zucht)
En wat de antibiotica betreft: ik vond het eerst wat riskant om ermee te stoppen. De acupuncturist had nochtans gezegd dat ik het gerust kon laten, ’t zou toch niet meer nodig zijn. Inderdaad, ze lijkt niet meer zoveel last te hebben. Zowel Kevin als oma en opa raadden me aan om mijn vertrouwen nu eindelijk eens te stellen in één behandelingsmethode, en daarbij te blijven. Met acupunctuur zou ze na een stuk of 5 behandelingen van de klachten verlost moeten zijn. Zonder antibiotica. Als ze terug een acute oorontsteking krijgt, moet ik niks geven maar direct langskomen (die man is trouwens altijd bereikbaar, wat van veel dokters niet gezegd kan worden...). Hij is ook de voorzitter van de vereniging van Belgische acupuncturisten, dus hij zal wel weten waarmee hij bezig is, zeker? Dus okee, na lang piekeren volg ik mijn buikgevoel en stop met de antibiotica. Het is telkens ook zo’n gevecht om het erin te krijgen, precies of Norah weet dat het een ongezond goedje is!
Maar ’s nachts komen de twijfels weer opzetten...wat als de ontsteking nog lang niet weg is? Wat als ze daardoor complicaties krijgt (gehoorverlies of zelfs hersenvliesontsteking)? Wat als ze eigenlijk nog pijn heeft? Zou ik toch nog niet één keer de antibioticakuur uitgeven? Misschien is ze daarna voldoende hersteld?
...en dan denk ik weer: hoe meer antibiotica, hoe meer haar weerstand wordt aangetast. En het doel van de acupunctuur is juist de eigen weerstand opbouwen, dus nog meer antibiotica geven zal de behandeling misschien niet ten goede komen. En als ik zie dat ze weer meer last krijgt, kan ik misschien gewoon terug de AB opstarten...Trouwens, als ze terug zieker wordt, ga ik toch direct naar die acupuncturist...
...om vervolgens weer te denken: waarom doe ik niet gewoon zoals iedereen en laat ik gewoon buisjes steken. Die NKO-artsen zullen ook wel weten wat ze doen. Misschien is alle leed dan ineens geleden. En één keertje narcose zal wel geen kwaad kunnen...En misschien kunnen we dan eindelijk weer terug goed slapen en ons normale leven terug opnemen.
...maar ze is nog zo klein, nog geen 7 maanden!! En gezien de hoeveelheid slijm die zij aanmaakt, is de kans groot dat ze meerdere malen zal moeten laten buisjes steken. Ik zie al zo’n miserie voor me met buisjes die loskomen, niet meer goed zitten, vocht dat eruit blijft lopen, ...Bovendien zal ze met buisjes nog wel oorontstekingen blijven krijgen.
...en zo loop ik hier nu al dagen en dagen rond. Ik kan haast aan niks anders meer denken! Waar doe ik goed mee? In wie stel ik mijn vertrouwen? Of beter gezegd: in welke geneeswijze. Want er zijn er zoveel en uiteindelijk beweren ze allemaal dat ze het bij het rechte eind hebben. Waarom wordt de traditionele westerse geneeskunde hier als de enige volwaardige gezien? Is dat omdat het echt zo is, of omdat er een ganse industrie rond gebouwd is? Eigenlijk is het net zo met de godsdienst: wij nemen het christendom als enige juiste weg aan, maar in feite kan je kiezen uit wel honderden verschillende godsdiensten. Alleen doen wij dat niet omdat het christendom zo met onze cultuur verweven is. En zo zal het misschien ook wel zijn met de traditionele geneeskunde (en met de politiek, haha!).
In China is acupunctuur de voornaamste geneeswijze, en iedereen daar vindt dat de vanzelfsprekende oplossing. Terwijl hier alle ‘alternatieve’ geneeswijzen al snel door traditionele geneesheren worden afgedaan als ‘kwakzalverij’. Wat wel een feit is, is dat acupunctuur van alle ‘alternatieve’ geneeswijzen blijkbaar het vaakst resultaat geeft. Als het dan toch zo goed werkt, waarom gaan dan niet alle ouders die een baby met chronische oorontsteking hebben naar een acupuncturist? Ik veronderstel omdat het onvoldoende gekend is, of omdat het afschrikt, omdat artsen het nooit aanraden, of omdat het niet terugbetaald wordt door het ziekenfonds (toch niet door CM, wel door bv Onafhankelijk Ziekenfonds). Of...omdat het inderdaad niet werkt?
Onlangs hoorde ik bij de schoolpoort een mama met een baby van enkele weken oud zeggen dat het meisje haar hoofdje altijd naar dezelfde kant legde. En dat haar schedeltje op die plaats al wat afgeplat was. Reflux had ze ook. Ik raadde die mama aan ermee naar een osteopaat te gaan, maar dat vond ze maar niks. ‘ Het zal er wel uitgroeien’, zei ze. Terwijl een voorkeurshouding wel degelijk ernstige gevolgen kan hebben op latere leeftijd, en twee beurten osteopatie het kunnen oplossen. Ik verwijt die mama niks en ze is zonder twijfel een goeie mama, maar wat ik hiermee wil zeggen is dat als je geen weet hebt van al die mogelijke alternatieve behandelingsmethoden, je waarschijnlijk ook in al die symptomen minder problemen ziet, aangezien ‘gewone’ artsen ze gewoonlijk inderdaad omschrijven als iets ‘dat eruit groeit’. Hoewel meer en meer blijkt dat kinderen vaak met een blokkage door een moeilijke geboorte blijven zitten, die dan – als ze niet behandeld wordt – op latere leeftijd vaak ADHD, NLD, ASS of andere gedragsstoornissen tot gevolg heeft.
Maar er altijd alles over willen weten en altijd overal mogelijke oplossingen zoeken, zoals ik nu aan het doen ben, is misschien ook niet goed. Soit, we proberen nu de acupunctuur en gaan daar volledig voor (tja, dat zeg ik nu, maar als ze morgen weer vol snot blijkt te zitten, denk ik dat ik wel snel terug naar de antibiotica zal grijpen...dat is iets waar je direct resultaat mee hebt. Maar... ook altijd maar tijdelijk, zoals al vaak is gebleken). Ik hoop in ieder geval dat het snel allemaal beter gaat, want mijn kleinste meisje slorpt momenteel zoveel van mijn energie op, dat ik veel minder toekom aan de grote zussen, ocharme...
Abonneren op:
Posts (Atom)