Ella's tand-affaire

Ella heeft chance gehad. Of eigenlijk niet, maar toch wel in die zin dat het veel erger had kunnen zijn. Dit is wat er gebeurd is: zondag, na een heerlijk frisse plons in ons nieuwe zwembadje, wikkel ik haar in haar grote Megamindy-handdoek. Lekker warm ingepakt stapt ze naar Louise die onder de pergola zit te kleuren. Ik heb zelf niet gezien hoe het gebeurd is, maar ik vermoed dat ze op de stenen trappen naar de pergola op een puntje van de megamindy-handdoek getrapt is en zo gestruikeld is, want even later hoor ik haar hard wenen, zittend op haar knieën op de trappen. Vlug neem ik haar mee naar binnen en hou een koud, nat washandje tegen haar tand, die een beetje bloedt. Papa en ik zien al meteen dat er een klein stukje van de tand is afgebroken, maar wat erger is: de tand is een beetje verplaatst en staat nu scheef, half vóór een andere tand...bovendien zijn het tandvlees en haar lip nu al megadik.

Ella is helemaal in shock, ze zit te trillen en kan niet stoppen met wenen. Dat duurt zo toch nog wel bijna een uur. Ik vraag na wie de tandarts van wacht is, maar dat blijkt helaas niet de onze te zijn en ik wil niet het risico lopen dat ze een schrik opdoet door een tandarts die niet gewoon is om met jonge kinderen om te gaan. We besluiten dus haar nu wat te laten kalmeren en morgen met haar langs onze eigen, superkindvriendelijke tandarts te gaan.

Eten gaat natuurlijk niet goed, maar gelukkig hebben we nog veel yoghurt. 's Avonds geven we haar nog perdolan want ze klaagt toch nog van pijn.

Merkwaardig hoe je als moeder, als er zoiets gebeurt met je kind, meteen - misschien wel onbewust - je schuldgevoelmechanisme in gang zet: ik had haar de kaphanddoek moeten aandoen, die is zo lang niet! Ik had moeten zeggen dat ze voorzichig moest zijn op de trap! Ik had moeten zeggen dat ze in de tuin moest blijven! Enz.enz... (noot aan mezelf: natuurlijk had ze de kaphanddoek niet willen aandoen...die van megamindy is haar favoriete. En ik kan toch niet altijd hun handje vasthouden...)

Wij vandaag dus op bezoek bij de tandarts. Het plan was om Norah en Louise even te droppen bij oma en opa, maar Louise wou zó graag meegaan om haar tweelingzus bij te staan, dat ik dat maar toegestaan heb (ondanks dat er eerst protest was bij Ella omdat ze graag eens even alleen met mama ergens naartoe ging...ik heb haar dan beloofd dat ik morgen met haar alleen naar de winkel zal gaan. Onze kids hebben er echt nood aan af en toe eens een ouder alleen voor zichzelf te hebben, maar dat is praktisch niet altijd haalbaar...)

Het verdict : niks eigenlijk. De kans is groot dat het melktandje uit zichzelf langzaamaan terug op de goeie plaats komt te staan. Het kan wel zijn dat er een zenuw geraakt is, en dan zal de tand na verloop van tijd bruingrijs worden. Er is een foto genomen, en de nieuwe tand zit al klaar, dus over een goei jaar zal ze normaal beginnen wisselen en krijgt ze een grote tand, die hopelijk geen schade vertoont door dit melktandje dat een beetje in het tandvlees geschoten is. Verder moeten we ervoor zorgen dat al haar eten hapklaar is, zodat ze niet moet afhappen en de gevoelige plek - die nog wel een tweetal weken dik kan blijven - gespaard blijft. En goed in 't oog houden of er geen abces op komt natuurlijk.

Zowel Ella als Louise mogen een cadeautje kiezen, en thuisgekomen is Ella de hele affaire al bijna vergeten. Haar conclusie: 'Joepie, nu moet ik geen korsten eten!' Da's nog eens chance hebben!

Nog steeds graag naar school!

Nu de tweede week van haar schoolcarrière erop zit, kunnen we wel zeggen dat het voor Norah een succes is. Er waren nog geen één keer traantjes bij het afscheid 's morgens. Telkens gaat ze flink bij de juf staan, of holt ze de zussen achterna om nog wat te spelen op de speelplaats. Ze had deze week wel wat moeilijke momentjes in de klas en tijdens de speeltijd : op maandag waren de zussen met hun klas naar de bibliotheek, en dus vond Norah hen niet tijdens de speeltijd. Dat vond ze niet zo leuk. En op donderdag hield ik haar een dagje thuis omdat ze met zo'n kanjer van een ochtendhumeur was opgestaan, dat ik haar gewoon terug in bed heb gelegd (waar ze nog tot 10u heeft geslapen). Toch wel handig, thuisblijfmama zijn. Verder is ze een paar keer komen vertellen dat ze 'beetje geweend' heeft in de klas. Maar ze wil toch elke dag weer graag terug gaan, dus wie ben ik om haar dat te beletten.

Voor Ella en Louise is het nieuwe er ondertussen al af: zij spelen tijdens de speeltijd al terug met hun eigen vriendinnetjes. Maar er zijn volgens hen genoeg andere kindjes die op Norah letten, want toen ze op een dag kwam vertellen dat ze tijdens de speeltijd geweend had, vroeg ik aan Ella en Louise of zij Norah dan niet getroost hadden. 'Nee, wij waren tikkertje aan 't spelen, maar Maité heeft haar getroost', kreeg ik als antwoord!

Overal waar ik nu kom (in ons dorp althans!) krijg ik nu vragen als: 'Zijt ge maar alleen? Is die kleinste nu ook al naar school?', gewoon als de mensen zijn mij overal met minstens één kind te zien verschijnen. En dan volgt onvermijdelijk de vraag 'of ik nu nog wel weet wat doen thuis'...
...en óf ik weet wat doen! Die voormiddag vliegt echt voorbij! Ik wil zoveel doen in het huis en in de tuin dat ik begot niet weet waar eerst te beginnen. Enkele bronnen van frustratie heb ik al kunnen wegwerken, maar er liggen er nog veel, heel veel te wachten. Maar wat een luxe om eens te kunnen doorwerken aan iets. Want dat heb ik bijna vijf jaar niet kunnen doen.

Echt veel tijd voor mezelf schiet er voorlopig nog niet over. Ik ga wel drie keer per week lopen (ben begonnen met 'start to run'), en ben al eens op mijn gemak naar de kapper geweest en met oma naar het shopping center om kleren voor mezelf te kopen. Da's wel genieten, natuurlijk.

Maar het leukste moment van de dag is toch wanneer ik mijn kapoenen mag gaan afhalen in de klas, en ze enthouiast komen aangelopen: 'Mama!', alsof ze me een maand niet gezien hebben. Dan sluit ik hen in mijn armen, en denk ik: 'ik heb de geweldigste kids van de hele wereld!'

Norah fietst!

Ik heb het hier al eens gezegd: 't is een straffe, dat klein geval dat wij hier hebben rondlopen. Toen ze één jaar werd, kreeg ze haar eerste fiets: een loopfietsje op drie wielen. De zomer vóór ze twee werd, reed ze al vrolijk rond op de loopfiets van de zussen. Maar mevrouwtje wou nóg meer: rijden met een échte fiets met trappers, zonder zijwieltjes, zoals Ella en Louise.

Wie lieten nu en dan eens op de eerste fietsjes van de zussen zitten, maar ze kon niet met haar voeten aan de grond. Trappen lukte al wel, maar praktisch was het niet. Tot we haar enkele dagen geleden nog eens lieten proberen. Ze was blijkbaar een heel stuk gegroeid, want ze kon nu wél aan de grond. En dat gaf natuurlijk véél meer mogelijkheden. In 't begin was ze wat onzeker en wou ze altijd vastgehouden worden, maar na een dagje oefenen reed ze vrijdag heen en terug naar 't school, heen en terug naar oma en opa én 's avonds nog een ritje in 't park! Bij de bochten scherpe bochten houden we haar nog vast, maar da's denk ik meer om onszelf gerust te stellen. Want kijk maar eens hoe goed het al lukt :