Oudjaar

Met Oudjaar zijn we met onze vaste 'kliek' te gast ten huize De Mol. Aangezien er ondertussen al vijf kindjes bij zijn (tussen de 2,5 jaar en de 5 maanden) beginnen we er al vroeg aan: rond 16u vallen we al binnen bij Christof, Liesbeth, Jolien en Wannes. Christof bakt wafels en terwijl de volwassenen zich tegoed doen aan een uitgebreide aperitief, bouwen de kindjes zo hun eigen feestje...Ella en Louise vinden het Ikea-tafeltje en de bijhorende stoeltjes fantastisch. Ook de 'kokenetepottekes' van Jolien vinden veel bijval! Allez, we weten weeral wat kopen met de centjes van Nieuwjaar...;-)
De kindjes spelen goed en terwijl de mannen aan het eten beginnen, kunnen de vrouwen wat babbelen en op de kindjes letten! Goeie deal, vinden wij...
Liesbeth en ik doen een poging om Jolien en de tweeling samen in bad te zetten. Die draait uit op een fiasco: de meisjes voelen zich niet op hun gemak in de grote badkamer en het bad lijkt hen ook wat te groot. Dan maar toekijken hoe Jolien met het vele schuim speelt. Ik zeg de meisjes goed op te letten wanneer Jolien pipi doet op het potje. Ze volgen nauwgezet elke handeling! Laat ons hopen dat ze nu door hebben waar dat potje voor dient, want hoewel ze me telkens komen zeggen wanneer ze kaka gaan doen, willen ze voor geen geld ter wereld in hun blote poep op het potje gaan zitten (met al hun kleren aan lukt het wél, haha!).
Wanneer we terug beneden komen, kunnen de volwassenen aan tafel. En ach, het is maar één keer per jaar Oudejaarsavond, dus laten we de kids, die nog helemaal niet moe lijken, nog wat mee aan tafel zitten en nog een beetje mee proeven van de tortilla wraps. Om 20.00u houden we het voor bekeken en gaan we onze meisjes op de tweede verdieping in hun reisbedjes stoppen.
Tegen al mijn angsten in slapen ze bijna direct, en heel erg vast. We moeten maar enkele keren de twee verdiepingen naar boven spurten om een tutje te geven (en tegen dat we boven zijn is't gewoonlijk gedaan...grrr!). Zelfs de massa's vuurwerk die om middernacht vlak voor het huis worden afgestoken halen hen tot onze grote verbazing niet uit hun slaap. En wij altijd maar superstil zijn als ze slapen!!
Het wordt een gezellige avond die eindigt rond 02.30u met een half slapende bende die toch nog per sé dat spelletje Trivial Pursuit wil uitspelen...ik was zo moe dat ik begot niet meer weet wie er nu eigenlijk gewonnen is ;-)!

Zak 'ns lekker door...

Vakantie is ....

...eens lekker doorzakken bij een aflevering van Bumba!

Beeeeeebie!!!!

Ze is ondertussen al een hele tijd op deze wereld, maar we hadden Emma, Kevin's achternichtje, nog niet met een bezoekje vereerd. Dus maken we van de kerstvakantie gebruik om dat eindelijk eens te doen. De meisjes vinden Emma uitermate interessant. Louise roept constant 'Beeeeebie!!!', wijzend naar Emma. Wanneer Emma op haar speelmat ligt, lopen de meisjes af en aan met speelgoedjes. Even later wijst Louise naar Emma's wiegje: 'Beeeeeebie!!!' Ja, daar moet de baby in slapen. Wanneer de meisjes even bij ons op schoot zitten en Emma begint van haar oren te maken, schiet moedertje Louise in actie: 'Beeeeeebie!' en hup, ze gaat naar Emma toe. Zouden we dan toch een derde kindje in overweging moeten nemen??

Julie komt spelen

Vicky heeft ook vakantie, dus komt ze deze voormiddag naar ons met Julie (7 maanden), zodat de meisjes samen wat kunnen spelen. Het is ons al vaker opgevallen: de meisjes zijn net kleine moedertjes voor kindjes die jonger zijn dan zij! Julie werd dan ook volop geëntertaind, dit tot groot genoegen van beide mama's,die weer eens gezellig hebben kunnen bijkeuvelen...

Speeltuindag

Papa geeft in de voormiddag baskettraining. Ik heb geen zin om thuis te zitten, dus ga ik nonkel Geert (de peter van Ella) en zijn vriendin Tine oppikken. We rijden samen naar de leuke speeltuin in Hove. 't Is wreed koud en bijgevolg is er in de speeltuin geen kat te bespeuren. Wij laten ons echter niet afschrikken door de kou ( ze zijn niet van porselein, he!), dus kunnen de meisjes gerust en ongestoord hun gangen gaan op de glijbaan, de wipjes en de schommel. En nonkel Geert maar foto's maken! Na even te hebben gespeeld gaan we een lekkere warme choco drinken en een koekje eten. En zo is onze voormiddag weeral gevuld!

Op de terugweg naar huis vallen er twee in een diepe slaap...ze worden zelfs niet wakker wanneer ik de auto thuis op de oprit parkeer en de motor stilleg. Ik ga alvast naar binnen en kom om de paar minuutjes eens checken of ik nog geen beweging zie. Na een kwartiertje worden ze wakker, ze hebben in totaal toch een klein half uurtje geslapen.

Ik hou hen nog wakker tot een uur of twee. Dan beginnen ze tekenen van vermoeidheid te vertonen, en vliegen ze hun bed in. Zoals te verwachten was: zonder succes...Als ze ook maar een kwartiertje in de auto geslapen hebben, willen ze in hun bed niet meer slapen. Na een klein uurtje geven we het op; als ze nu nog in slaap vallen, zit heel hun schema voor de rest van de dag weer in de knoop.

We willen naar de miniatuur kerststalletjes gaan zien in Itegem, maar omdat het onderweg begint te regenen, passen we onze plannen aan: we moeten al heel lang eens langs de Massive om verlichting voor boven ons 'toogje' in de keuken. Maar gelukkig voor de meisjes (én voor onze portemonnee ;-) ) komen we onderweg voorbij een binnenspeeltuin in Boechout. We besluiten daar eens een kijkje te gaan nemen. Het valt er reuze mee: we eten er lekkere pannenkoeken en de meisjes leven zich daarna uit in het ballenbad mét glijbaan! Louise haalt haar hartje op! Het gebeurt echt zelden dat we haar zo uitgelaten zien en zo hard horen lachen (ze is meer een stille genieter)! De meiden beleven dolle pret en mama en papa genieten ervan hun kroost bezig te zien. Tja, de Massive had het hier bijlange niet bij gehaald, hoor...

Thuisgekomen eten we nog lekkere spaghetti (het lievelingsgerecht van de meisjes) en om half zeven liggen ze in hun bed. Mama en papa kruipen knus in de zetel...wat is vakantie toch fijn!

Stofzuigen

De meisjes kregen van de mammie en de pappie een stofzuiger voor Kerst. Echt wel grappig, want het is krak dezelfde stofzuiger als ik in 't groot heb, ook een rode Miele! Onze keuken wordt nu zo ongeveer 8 keer per dag gestofzuigd...Jaja, twee kleine poetsvrouwtjes hebben wij hier (van wie ze dat geleerd hebben is mij een groot raadsel, want eerlijk: zó vaak zien ze ons niet poetsen ;-) ) Jammer dat dat ding alleen maar zuiggeluiden maakt en niet écht het vuil opzuigt...maar kom, geeft toe dat het een schattig zicht is :

Zalig Kerstmis!

Kevin, Ingrid, Ella en Louise
xxx

Kerstdag 2007

Twee dagen feesten op rij, 't is me nogal wat met die feestdagen! Onze meisjes vinden het wel leuk, al die aandacht van de familie. Vooral Ella is in haar nopjes en laat zich van haar beste kant zien. Een echt podiumbeest wordt dat kind... Louise is een beetje moe en is vaak in mijn buurt te vinden om wat te knuffelen of te 'hangen'. Ella leeft zich uit met meter Tantina en zotte Omewes ;-)

De cadeautjes hebben veel succes: ook het uitpakken lijken de meisjes nu leuk te vinden. Top of the bill is een echte Mega Mindy pop! Papa en mama moeten wel snel alle kleine onderdeeltjes verwijderen, want eigenlijk zijn de meisjes er nog wat te klein voor. Maar ze vinden het super, Louise laat Mega Mindy niet meer los voor de rest van de avond (en de rest van de volgende dag, én de volgende, én....)

Het kerstdiner gaat er ook wel in: vooral de bananensoep die de mammie gemaakt heeft valt in de smaak. Het dessert halen de meisjes echter niet: rond half acht zijn ze zo moe dat we hen uitgeteld in hun bedjes leggen. Voilà, hun tweede Kerstmis was een succes!

Kerstavond bij oma en opa

We vieren vanavond al onze tweede kerstavond als ouders van een tweeling! De tweeling in kwestie is natuurlijk ook -zeer uitdrukkelijk - van de partij! Als volleerde feestvierders nemen ze plaats aan de feestdis en laten zich de feuilleté van zalm, de kreeftensoep én de kalkoen welgevallen. Cadeautjes horen er natuurlijk ook bij, en die van tante Nancy en co zijn natuurlijk weer prachtig ingepakt!

Wanneer de meisjes moe beginnen te worden gaan ze bij oma en opa in bad. Entertainment-team Helen en Milan is uiteraard ook van de partij om mij wat assistentie te bieden! Nadien nog een verhaaltje bij opa op schoot, en dan hun bedjes in want...onze meisjes blijven vannacht voor de eerste keer bij oma en opa slapen! Sterker nog: het is überhaupt de eerste keer dat ze érgens blijven slapen zonder papa en mama!! Moet het nog gezegd dat mama het daar moeilijker mee heeft dan zijzelf?? Anderhalf jaar lang heb ik elke nacht in de buurt van mijn kindjes doorgebracht. (Dus...gedurende anderhalf jaar heb ik geen enkele ononderbroken nacht gekend...;-)) En nu vind ik dit zowaar een kleine overwinning op mezelf. Een eerste oefening in een beetje 'loslaten'. Onze fijnproevertjes kruipen zonder morren in hun bedjes en het duurt niet lang eer ze slapen. En ze slapen rustig verder terwijl wij beneden volledig opgaan in Pictionary en de rest van de cadeautjes. Vóór Kevin en ik huiswaarts keren, ga ik nog eventjes een zacht kusje drukken op twee kleine voorhoofdjes.

Het doet raar om thuis te komen zonder de kids! Hoewel...geen stress om snel de sleutel te vinden en alles en iedereen snel naar binnen te krijgen. We kunnen op ons gemakje de auto uitladen. Wanneer ik uit pure gewoonte zo stil mogelijk de trap ben opgegaan en Kevin nog beneden is, realiseer ik me plots dat ik nu helemaal niet stil hoef te zijn : we kunnen gewoon van boven naar beneden naar elkaar roepen! Ook de badkamerdeur hoeft niet dicht, en in bed kunnen we zo lang we willen luidop met elkaar praten (de meiden zijn nogal lichte slapers....)

Toch mis ik hen wanneer ik een blik in hun kamertje werp en hun lege bedjes zie!

's Nachts worden we een paar keer wakker, op de momenten waarop de meiden gewoonlijk even wakker worden: rond twee uur en dan rond vijf uur. Uiteindelijk worden we om half negen uitgerust wakker. Uiteraard is het eerste wat ik doe een berichtje naar oma sturen om te vragen of onze kindjes goed geslapen hebben. Het antwoord is 'ja!', ze zijn zelfs niet één keer een tutje moeten gaan geven! En toen ze 's morgens wakker werden hebben de meisjes zelfs niet naar mama of papa gevraagd! Hmmm, dat schept mogelijkheden... ;-)

Nadat we van de gelegenheid gebruik hebben gemaakt om het hele huis een snelle poetsbeurt te geven (wat kan je veel gedaan krijgen op korte tijd als er geen kindjes in huis zijn!) gaan we onze schatjes oppikken. Ze zijn blij ons terug te zien! Maar als het aan hen lag, zouden ze het leuk vinden om nog wat langer bij oma en opa te blijven, denk ik. En die zagen er nu toch niet zó moe uit...wat denken jullie, volgende keer een weekendje? Mama heeft de smaak te pakken nu ;-) !

Origineel ingepakte cadeautjes (er zaten mooie

kleertjes in!)

Aan de feestdis...

Louise vindt de kreeftensoep om duimen en vingers af te likken!

Verhaaltje voor het slapengaan...

Eindelijk vakantie!

Amai, ik ben er echt aan toe. Iedereen hier in huis, trouwens. We lopen allemaal op de toppen van onze tenen. De laatste dagen had ik de indruk dat ons gezin op een stuurloos vlot over wilde golven het laatste stukje tot de vakantie-kust aan het afleggen was... Hoe komt dat? Enkele mogelijke verklaringen:

- de meisjes slapen slecht overdag : er zijn dagen dat ze niet slapen, of slechts een half uurtje. En zelfs als ze een uur en tien minuten slapen (hun normale dut-tijd), zijn ze niet uitgerust, hangerig en snel op hun kleine teentjes getrapt;
- ook 's nachts wordt er slecht geslapen: de laatste dagen hebben ze last van een verstopte neus, en dat betekent dus onderbroken nachten voor iedereen...
- papa veel weg: de laatste tijd is papa vaak weg, of laat thuis. Ook in de weekends ben ik de laatste tijd vaak alleen met de meiden op stap geweest.
- mama moe: ik had onlangs een keelontsteking, die dan is overgegaan in een verkoudheid, waar ik nog steeds niet vanaf ben. Door de slechte nachten heb ik soms de indruk dat ik vermoeider wakker word dan ik ga slapen, en overdag heb ik ook geen gelegenheid om te rusten: het uurtje dat de meisjes slapen, heb ik nodig om het avondeten voor te bereiden, een was in te steken, wat te poetsen, ... Als ze wakker zijn, moet ik er helemaal voor hen zijn: rustig alleen spelen lijkt de laatste tijd niet meer te lukken. En mama mag geen ogenblik uit het zicht verdwijnen, of mijn twee prinsesjes beginnen hartstochtelijk te huilen. Het lijkt wel of ze constant moe zijn, en niet bijgeslapen geraken. Die situatie zuigt me leeg: 's avonds, als alles opgeruimd is, kan ik alleen maar uitgeteld in de zetel ploffen, en een uurtje later in mijn bed... Een beetje tijd voor mezelf schiet er niet meer over. En dat is nu juist waar ik de laatste tijd zo'n behoefte aan heb!

Ik hoop dus dat de kerstvakantie soelaas brengt. Als Kevin en ik met twee thuis zijn, moet toch één van ons zich ofwel eens kunnen ontspannen, ofwel iets in het huishouden gedaan krijgen. En de feestdagen brengen naast een hoop drukte toch ook weer eens wat afwisseling...

Als ik dat hier zo herlees, lijkt het wel of ik niks doe dan zagen! Toch geniet ik van mijn meisjes en sta ik er elke dag versteld van dat ze al zoveel kunnen. Ik zou hen niet meer kunnen missen, en besef maar al te goed dat ik dubbel gezegend ben met mijn flinke dochters...En die gedachte geeft me telkens toch weer nét de energie die ik nodig heb!

Mama's kindje...

Ben ík blij dat ik dicht bij mijn werk woon!! Goh, die ochtendstress is écht niks voor mij, hoor. Vandaag moet ik een ganse dag op cursus in Mechelen voor 't werk. Om 09.30u moet ik er zijn. Ik sta vóór de kindjes op om 06.30u, zodat ik volledig klaar ben wanneer zij wakker worden (anders blijf ik soms wel liggen tot ze wakker zijn, dollen we samen nog wat in het grote bed en kleed ik me snel aan terwijl zij hun flesje drinken). Als ze wakker zijn drinken ze snel hun melk, en kleed ik hen in zeven haasten aan. Natuurlijk is hun body nat en moet ik nog twee keer terug naar boven lopen voor een andere. Nadat ik hen allebei heb aangekleed, kan ik met de eerste al terug opnieuw beginnen om een propere pamper aan te doen... Zo is het al snel laat, dus om een boke te eten is er geen tijd meer. Snel jassen aan, auto in en naar oma en opa. Ik druk oma op het hart ervoor te zorgen dat ze vanmiddag wat groenten binnen krijgen, want vanavond zijn het daar pannenkoeken.
En dan rijden maar! Ik rij binnendoor, en eigenlijk valt de drukte best mee. Ik geniet ondertussen van de CD van La Oreja de Van Gogh, van het mooie witte landschap overal, en van het feit dat ik nog eens alleen (zonder kids) in de auto zit en de radio dus zo luid kan zetten als ik zelf wil ;-).
De cursus is intensief maar leerrijk. Tijdens de middagpauze bel ik naar oma. De meisjes hebben in de voormiddag al geslapen omdat ze zo moe waren (ha ja, gisteren niet geslapen...). Ik krijg ze zelfs allebei even aan de lijn! Ella hoor ik alleen maar ademen, Louise zegt 'Ja, ja!' en dan wordt de verbinding verbroken doordat ze op de knopjes begint te drukken!
's Avonds is het echt wel stressen: om 17u pas gedaan in Mechelen, dan natuurlijk file om naar huis te rijden, snel de meisjes oppikken bij oma en opa, pyjama aandoen, melk geven, en als papa eindelijk thuis komt vertrek ik alweer, naar het kerstconcert in de kathedraal. Het was de bedoeling dat de meisjes in hun bed zouden liggen vóór ik vertrok, maar dat hebben we niet gehaald. Wanneer ik 's avonds thuis kom, hoor ik van papa dat Ella maar liefst 2 (twee!!) uur heeft geweend en 'mama!' heeft geroepen...Ocharme mijn dutske! Ze had mij al heel de dag niet gezien, natuurlijk, en dan kon mama haar nog niet eens in haar bedje leggen. Ze dacht zeker dat ik niet meer terug kwam, ocharme! En dat terwijl ik nietsvermoedend zat te genieten van het kerstconcert... Ella is de laatste tijd inderdaad wel een mama's kindje aan het worden, meer dan Louise, maar dat ze me zo slecht kan missen, wist ik niet...langs de éne kant voel ik me als mama gevleid, langs de andere kant voel ik me immens schuldig. Hoe ga ik ooit nog zonder schuldgevoelens weg kunnen??

Naar Inne

Het is vandaag koud en bovendien erg mistig buiten. De kindjes raken wat uitgekeken op de binnenkant van ons huis (en mama ook ...al zoveel binnen gezeten de laatste tijd), dus pakken we onze biezen en gaan naar Inne. Wow, wat een leuk speelgoed hebben ze daar! De meiden kijken hun ogen uit en willen alles tegelijk uittesten. Wanneer Sarah (5) en Eva (3) van school komen, is er nog meer plezier natuurlijk. We eten samen gezellig een boke, en daarna spelen de vier kindjes mooi samen. Inne's meiden zijn echte kleine moedertjes voor Ella en Louise! De mama's kijken toe terwijl hun kroost speelt en praten ondertussen een beetje bij. Wanneer ik merk dat Louise moe wordt (Ella had in de voormiddag een uur geslapen) keren we huiswaarts. Onderweg moet ik alle moeite van de wereld doen om de meisjes wakker te houden. Want als ze in de auto slapen, slapen ze gegarandeerd zodadelijk thuis niet meer. Thuis aangekomen stop ik ze meteen in hun bed. Maar van slapen komt niks in huis...toch wel niet te schatten, hoor. Ze bouwen gewoon een feestje in hun bed, die twee. En ik weet zó zeker dat ze supermoe zijn. Ik ga enkele keren naar boven om een knuffel of tutje terug te geven, maar het helpt niks. Na bijna een uur mijn kas opvreten haal ik er hen dan maar terug uit...

Natuurlijk zijn ze moe. En ambetant. En voor 't minste beginnen ze te wenen. 't Is nog maar half vier, en bovendien is papa vandaag pas om 18u thuis, en in koken met rond elk been een huilend kind...daar heb ik écht geen zin in. Dus bel ik een hulplijn : nichtje Helen en neefje Milan willen de kids komen entertainen, zodat ik wat tijd heb om te koken en een was in te steken. De meisjes zijn dol op Helen en Milan, en ik ben vrij zeker dat 't wederzijds is ;-) ! 's Avonds eten we allemaal samen, en om 19u liggen er twee uitgeteld in hun bedje...Ik zou er graag gaan bij liggen, maar moet me eerst nog door een berg strijk heen werken. Daarbij word ik geregeld onderbroken door een huilend meisje...ze hebben allebei een verkoudheid en worden daardoor geregeld wakker. Hopelijk slapen ze vannacht een beetje door want ik zou best wel wat slaap kunnen gebruiken!

Bokes eten met Sarah en Eva

Entertainment team Helen en Milan

Tweeling-ochtendrituelen

Het is echt ongelofelijk welke verschillen er zijn tussen onze tweelingdochters. Niet alleen van uiterlijk lijkt er één op de mama en één op de papa, maar ook qua karakter en manier van doen zijn het een klein Ingridje en een klein Kevinneke. Aan jullie om uit te maken wie de aard naar wie heeft...;-) ...een weggever, niet?
Ik illustreer even die grote verschillen aan de hand van een voorbeeld: hun ochtendrituelen.

ELLA
- wordt steevast om 06.30u wakker maar is dan nog supermoe; papa haalt haar eruit en ze valt terug in slaap tussen ons in;
- als papa opstaat, wil hij haar mee naar beneden nemen zodat ze al kan spelen. Maar dat wil ze niet. Ze wil bij mama blijven. En aangezien dat ochtendhumeur blijkbaar in de familie zit, moet mama eerst nog efkes rustig kunnen wakker worden voor ze ook naar beneden komt. Maar wanneer papa alleen naar beneden gaat, is dat toch ook niet goed...
- wanneer papa haar dan toch mee naar beneden neemt, zet ze het op een brullen...van 's morgens vroeg al, ja...
- het brullen houdt pas op wanneer mama beneden komt en haar op schoot neemt. (en aangezien ik haar niet kan laten wenen, volg ik gewoonlijk binnen de twee minuten...)
- ze loopt met haar tutje rond tot ze haar melk krijgt (normaal leggen we dat boven op de commode)
- en ze wil haar slaapzak niet uitdoen
- nadat ze haar melk gedronken heeft gaat het altijd al een stuk beter

LOUISE
- slaapt rustig door tot 07.30u of in het weekend soms tot 08.00u!
- wordt wakker, roept luid 'Ejaa!', 'mamaaaaa!' of 'papaaaaaa!'
- we zijn nog maar amper de kamer binnen of ze geeft haar tutje al aan mama of papa
- begint enthousiast alles op te sommen wat ze ziet en stopt niet meer met tateren voor de rest van de dag
- gaat - beneden gekomen - aan de computer staan en roept luid 'Meeeea Miiiinnnnie!!!' (ja, nog altijd ....)

En? Is het nu dan duidelijk wie de aard naar wie heeft?

Pechdag

De meisjes vinden de kou niet leuk. Dat is gisteren en vandaag duidelijk geworden. Gisteren had ik hun voetenzakken in de buggy gehangen. Dat vonden ze maar niks: het was een echt gevecht om hen in de buggy te krijgen, en eens ze erin zaten bleven ze maar zeuren. Toen het tegen de middag wat warmer werd, waagde ik een tweede poging, maar halverwege op weg naar 't dorp ben ik gewoon teruggekeerd omdat Ella haar handschoenen niet wilde aandoen. Ook niet toen ze haar kleine vingertjes haast niet meer kon bewegen van de kou...koppig ding.

Vandaag is het weer zo koud, maar wel erg zonnig. En dan kan ik écht niet binnen blijven zitten. Dus kleed ik de meisjes extra warm aan: kousenbroek onder hun jeans, extra sokken in hun rubberlaarsjes, body met lange mouwen, T-shirt en dikke trui. Met hun dikke jassen, sjaals, mutsen en handschoenen aan kunnen ze onmogelijk nog ergens kou hebben, me dunkt. Ik diep hun fleece-dekentjes op uit de kast en leg ze over hun beentjes. Zo, nu zijn we klaar om de kou te trotseren! Ongeveer vijf minuten gaat alles goed. Dan begint Ella zo hard met haar voeten te friemelen tot haar rubber laarsjes uit zijn. Ik ben geduldig en doe ze telkens terug aan. Maar na de zesde keer ben ik het beu en laat ik haar in haar sokken zitten. Ze zal dan wel voelen dat dat koud is. Even later ben ik op een zandweggetje waar ik van plan was de meisjes wat te laten stappen. Tien meter gaat het goed, dan krijgen ze de koekjes die ik onder in de buggy had gelegd in de gaten en weigeren ze nog een halve meter verder te stappen. Zo schiet het hier niet op, dus zet ik hen terug in de buggy en geef hen een koek. Maar ondertussen is Ella van gedacht veranderd en wil ze geen koek meer. Ze duwt de koek weg en zet het op een brullen. 'Terug stappen?' -'Nee, ik ben kwaad, laat mij geruu-uuu-uuuust !!!!! En hier, die handschoenen moogt ge ook houden. Ha, ge probeert ze terug aan te doen? Hier zie, dan ga ik nog harder brullen!!! Een dekentje over mijn benen? Da's voor watjes, doe da wééééééééég!!! En NEEEEE, ik heb al gezegd dat ik geen koek moet hebben!!!! Ha, ge houdt hem toch voor mijne neus? Dan slaag ik hem wel uit uw handen, nà! Ik wil gedragen worden!!! Pakt mij hier uit!!! Nuuuuuuuu!!!!!'

...en zo komt het dus dat ik met een brullend varkentje in de buggy in zeven haasten terug naar huis ga. Met Ella's laarsjes onder de buggy. En het dekentje ook, nadat ik er twintig meter voor heb moeten terug lopen omdat ze het - zonder dat ik het gezien had - uit de buggy had gekieperd. Ondertussen begint Louise ook overstuur te geraken doordat haar zus zo lelijk doet. Ik heb echt alles geprobeerd met Ella: kalmeren door haar even te pakken en te knuffelen. Dat helpt wel, maar ik kan haar onmogelijk dragen tot thuis dus moet ze terug in de buggy en zet het daar opnieuw op een brullen. Vermanend toespreken. Liedjes zingen. Afleiden. Nog liedjes zingen. Louise prijzen en Ella negeren. Nog eens zeggen dat ze nu echt wel moet stoppen. En dan is mijn geduld op. Ik geef haar een paar keer een verwittiging, maar ze blijft boos brullen. Ik stop, pak haar uit de buggy en zet haar langs de kant van de weg (een rustige baan waar haast geen verkeer komt), en ik ga met de buggy enkele meters verder. Ze lijkt geschrokken, blijft even staan en komt me dan achterna. 'Zie je nu wat er gebeurt als je blijft brullen? Ga je nu braaf in de buggy zitten of ga je stappen?' Geen van de twee natuurlijk...mevrouw wil nog steeds gedragen worden. Maar dat kan niet en bovendien moet ze niet verwend worden. Dus terug hetzelfde liedje en even later kom ik met twee huilende - wat zeg ik, brúllende - meisjes in de buggy terug de straat in gewandeld. De buren zullen er wat van gedacht hebben.

Ella is helemaal uitgeput van het huilen en geeft het nog steeds niet op. Louise is compleet over haar toeren (ze is een heel gevoelig kind, hebben we al eerder gemerkt). Mijn zenuwen staan op springen. Wat begon als een ontspannende winterwandeling eindigt met drie zielige hoopjes mens in de living...We zoeken even troost bij Mega Mindy op de computer, en dan leg ik de meisjes in bed. Ze vallen meteen in slaap, jammer genoeg maar voor een klein uurtje. Te weinig om de rest van de dag uitgerust door te brengen.

Mijn soep is nog niet eens klaar tegen dat ze terug wakker zijn, dus geef ik hen snel een potje babyvoeding (en voel me daar natuurlijk super schuldig bij...). Ze moeten best vanmiddag warm eten want vanavond kan het laat worden: we gaan immers naar de kerstmarkt bij papa op school. Aangezien papa met de auto weg is, leen ik die van opa. Te voet wandel ik ernaar toe, dit keer zonder dekentjes want het zonnetje schijnt lekker, en Ella zonder handschoenen; ze wil ze echt niet aan, en dan moet ze het zelf maar weten. Onderweg kom ik een oudere man tegen: 'Oei, madam, dat één heeft geen handschoenekes aan!'

-'Nee, dat wil ze niet.'

- 'Wil ze dat niet? Ze heeft niks te willen, da's wat anders, hè!'

Da's dus écht gebeurd, hè. Gelukkig voor hem was hij snel weg anders had ik Ella's handschoenen in zijn mond gepropt denk ik ;-). Sorry hoor, maar laat het opvoeden van mijn dochter maar aan mij over!

De buggy past niet in de koffer van opa's auto (rij dan al eens met een mercedes ;-) !), dus moet er een wiel af. En om deze dag helemaal slecht te maken, krijg ik er natuurlijk ter plaatse dat wiel niet meer opgezet...Ondertussen worden er in de auto al twee ongeduldig. Ik probeer en draai het wiel naar alle kanten, maar het blijft niet vast zitten. Uit pure onmacht en colère laat ik het op de grond vallen om Kevin te bellen. En je hebt een pechdag of niet: het wiel komt niet neer op de bandjes maar op de zijkant, en er breekt iets af...Wiel kapot. Ach ja, dat kan er nog maar bijkomen vandaag...Dan maar te voet naar de kerstmarkt. En het enige lichtpuntje vandaag: de meisjes zijn heel flink, blijven flink bij mama en stappen zonder zeuren heel de kerstmarkt rond. Alleen als de kerstman iets te dicht komt, wenen ze. Maar voor de rest gedragen ze zich voorbeeldig (zoals gewoonlijk, ja, ik geef het toe). 'Goh,' zegt een collega van Kevin die zelf ook een - ondertussen bijna volwassen - tweeling heeft, 'ze ís hier nu wel met de kindjes, en wij vinden dat allemaal heel schattig en zo, maar je kan er zeker van zijn dat dat héél wat voeten in de aarde heeft gehad eer ze hier was!' Ja, denk ik bij mezelf. Héél wat voeten. Wees daar maar zeker van...

Eerste verjaardagsfeestje

Onlangs kregen onze meisjes een leuke uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van Niels, het zoontje van vrienden. We hebben onze dochters geleerd om een goed feestje nooit af te slaan, dus zeiden ze toe. Papa moet helaas passen: hij kan vandaag niet gemist worden op den basket. Dus ga ik met de meiden alleen, toch wel lichtjes teleurgesteld (en als ze dan nog zouden gewonnen zijn, hè...;-) ). In de auto breng ik Ella en Louise alvast in party mood:

Mama: 'Gaan we naar het feestje van Niels?'

Ella en Louise: 'JAAAAAAA!!!!!'

Mama: 'Gaan we leuk met de kindjes spelen?'

Ella en Louise: 'JAAAAAAA!!!!'

Mama: 'Wat gaan we dan roepen? Hip hip hip....'

Ella en Louise : 'JAAAAAAAA!!!!!' (ondertussen hun handjes in de lucht stekend)

Na een veertigtal minuutjes rijden, met brave meisjes op de achterbank, komen we aan bij Niels. Beladen als een muilezel kom ik binnen: aan elke hand een kind, mijn handtas op mijn rug, de verzorgingstas over m'n schouder, de cadeautjes, de handysitt... De meisjes geven de cadeautjes mooi af aan de jarige. Ze zijn een beetje overdonderd door de vele mensen, en blijven in eerste instantie dicht in mama's buurt. Ella verstopt zich zelfs een beetje achter mama's benen! Maar wanneer ze al het speelgoed zien en de andere kindjes, zijn ze niet meer te houden. Er is ook een ex-collega van mij. Zij heeft ook een meisjestweeling, maar die zijn al 12! Ze ontpoppen zich tot persoonlijke kindermeisjes van mijn 11 jaar jongere tweeling. Best wel leuk om die twee tweelingen samen te zien! Ik vraag me af hoe mijn meisjes eruit gaan zien over 11 jaar...

Er is lekker eten : een soezentaart, koekjes, chocolade...toch kan ik het niet laten de meisjes tussendoor ook een stuk fruit te laten eten, wat ze zonder morren doen. Langs verschillende kanten krijg ik te horen hoe schattig ze zijn, hoe lief, mooi en hoe goed ze luisteren...mijn hart zwelt van trots! Het wordt duidelijk dat ze inderdaad wel goed 'getraind' zijn: ze reageren direct op wat ik hen vraag, blijven weg van het gevaarlijke trapje en blijven braaf waar ik ze kan zien...super gewoon. (Toch ben ik constant op mijn hoede. Instinctmatig scan ik om de zoveel seconden de ruimte af om mijn twee kinderen te localiseren...) Het enige probleem is dat ik niet naar het toilet geraak...ik waag één poging maar wanneer ze me weg zien gaan, beginnen mijn twee popjes hartverscheurend te huilen...dan maar met een volle blaas naar huis.

Ik krijg hulp van de andere tweelingmama om alles en iedereen veilig terug in de auto te krijgen. Eenmaal op weg vraag ik m'n kindjes of het een leuk feestje was. Het klinkt volmondig 'JAAAAAA!!!!' vanop de achterbank... De meisjes zijn nu wel heel moe, maar slapen wil niet lukken. Er is echter niets vervelenders dan alleen met twee zeurende meisjes in de auto te zitten, zonder dat je ze kan zien...dus ik stop enkele keren om een tutje te geven, of een speelgoedje. Plots valt mijn frank dat er nog een CD met Sinterklaasliedjes in de auto ligt. De liedjes, luidkeels meegezongen door mama, kunnen hen gelukkig rustig houden tot we thuis zijn...waar papa ons zit op te wachten!

Ondertussen ligt de olijke tweeling weeral olijk te knorren. Papa ligt uitgeteld in de zetel. En ik...ik ben nog aan het nagenieten van de dag...tevreden...maar hééééél moe !

De tweeling-babysit Hanne en Margot

Yes!! Het is uiteindelijk tóch gelukt om de twee meisjes samen met feestbeest Niels op de foto te krijgen!!

Louise zoekt eventjes wat rust op bij de kerstboom...

Dikke lip!

Toen we gisterenavond bij oma en opa gegeten hadden, waren de meisjes nog wat met hun loopfietsjes aan het rijden. Louise is er echt goed mee weg : tegen een toch al serieuse snelheid rijdt ze van de living naar het bureel. Ook haar manoevres lukken al goed: draaien, achteruit rijden, bochtentechniek, ... alleen vertrekken op een helling moeten we nog eens oefenen ;-).

Ella zet haar beentjes nog niet ver genoeg naar buiten, zodat ze altijd met haar voetjes tegen de wieltjes komt. Ik was met haar nog een beetje aan het oefenen, en ik zag het gebeuren: ze komt weer met haar voetje tegen het wiel, en hup, het fietsje blijft steken en Ella kantelt voorover over het stuur...met haar gezichtje op de grond! Natuurlijk een tand door haar lip...Ze was serieus geschrokken (en mama ook!!) en huilde heel hard. Snel een natte handdoek ertegen om het bloeden te stelpen, want een lip bloedt natuurlijk erg hard. Een snel onderzoek wees uit dat alle tandjes gelukkig nog op hun plaats stonden, alleen bloedde het tandvlees rond de bovenste tandjes ook wat. Ocharme mijn dutske toch! Ik weet dat ik dan als mama kalm moet blijven, maar ik was toch ook even in paniek omdat ze maar blééf huilen. Normaal huilt Ella zelden als ze gevallen is. Nu kon niks haar troosten, zelfs Mega Mindy en de Kabouterdans niet...ze wou me ook niet los laten, zelfs niet om naar opa, haar dikste (letterlijk én figuurlijk, haha!) vriend te gaan...Ze was ook wel heel moe, dus zijn we maar naar huis gereden. Haar melkje wou ze niet, en in haar bedje bleef ze maar huilen. Ze kalmeerde pas toen Louise ook kwam slapen in het bedje naast haar...

Vanmorgen konden we de 'schade' opnemen: een dikke lip en tandvlees dat een beetje rood ziet. Een boterhammetje eten lukte niet zo goed: dat deed blijkbaar nogal pijn. Dus heeft Ella vanmorgen en vanmiddag alleen maar petit gervaiskes gegeten...ze vond dat niet zo erg ;-). En ook extra geknuffeld worden door mama vond ze niet zo erg. Ondertussen is de zwelling al heel wat minder, er is enkel nog een klein wondje te zien. Als 't dat maar is...

,

Nachtegalen Park

Koud was het vanmorgen...wreed koud! En wij kunnen het weten, want om half elf waren we al in de speeltuin van het Nachtegalen Park, samen met Tantina en Omewes. 't Was zo koud dat we eerst een laagje ijs van de wip en de schommel moesten krabben alvorens de meisjes erop konden. Zij schenen echter geen last te hebben van de kou, mama daarentegen ... die bibberde haast uit haar vel! Tantina had ook haar fototoestel bij. En zo stonden we daar dus met twee foto's te maken van de meiden...ze leken wel filmsterren! We zijn dan nog van de speeltuin naar de geitjes en de hertjes gewandeld, en 's middags hebben we nog gezellig een croque uit 't vuistje gegeten in de cafetaria. Aan de tafel achter ons zaten twee oudere coquette dames, elk met een hondje: zo'n witte schotelvod op pootjes ;-). Die twee keffers hadden dat goed bezien: ze vatten post onder de stoelen van Ella en Louise, zodat ze alles wat die lieten vallen meteen konden opeten. En ze hadden geluk, want er werd duchtig gemorst! Zelfs het servetje waar ik een beetje ketchup had opgedaan voor de meisjes moest eraan geloven nadat Ella het op de grond had gegooid. De bazinnetjes van Fifi en Filou waren te druk aan 't kletsen om iets in de gaten te hebben...En Ella en Louise? Die keken hun ogen uit in de taverne, waar het vol liep met kindjes...én hondjes. Wat wil een peuter van anderhalf nog meer?

Mega opa!

't Is echt niet meer te doen. Als Louise tien woorden zegt, is er negen keer 'Meeea Miiinnnnie!!!' bij. En het tiende woord is dan gewoonlijk 'opa'. Dat komt omdat opa, die erg mee is met zijn tijd, het clipje van Mega Mindy heeft gedownload op zijn computer. En vanaf het moment dat ik 's morgens zeg: "Kom, we gaan naar oma en opa!" klinkt het dus: "Opa!! Meeea Miiiinnnie!! " Soms slaat ze in haar enthousiasme een aantal woorden door elkaar en klinkt het :"Meeea opaaaa!!!" Als ik dan in de buggy vraag: "Wat ga je aan opa vragen, Louise?" is het antwoord overduidelijk "Meeeea Miiinnnie!!!" En als we bij oma en opa aankomen, is dat dan ook het eerste wat ze vraagt, ondertussen naar de computer hollend. Opa heeft ondertussen al een heel aantal clipjes gedownload: ook dat van Piet Piraat, en dat van de Kabouterdans. Maar Mega Mindy is het populairst. Hier thuis willen ze ook Mega Mindy zien op de computer, maar nadat ik eens bijna een ganse dag die clip gespeeld heb op de computer, woont Mega Mindy plots alleen nog maar in opa zijn computer...raar is dat. En opa, die het liedje ondertussen waarschijnlijk ook niet meer kan horen, probeert er ook soms onderuit te komen: "Mega Mindy slaapt!" Maar daar trappen onze dametjes niet in...en opa zwicht dan voor de charmes van z'n kleindochters...'t is dan ook een mega opa!

Stapperdestap!

Onze meisjes worden échte wandelaars. Gisteren ben ik met hen helemaal te voet naar de Spar gewandeld! Heen en terug spreken we hier toch wel over een kilometer. Eigenlijk kwam het omdat de buggy nog in de auto stond en ik geen zin had om hem uit te laden. En ik had toch nog een uurtje te vullen vóór papa thuis was. Dus nam ik mijn twee dochters bij de hand, en daar gingen we. In alle voortuintjes hier in de wijk was er wel iets te zien: hier een tuinkabouter, daar een kerstman aan de gevel, ginder kerstlichtjes in een boom...Zo was de afstand tot de winkel al snel overbrugd. Ik moet zeggen dat ze goed doorgestapt hebben, en vooral dat ze flink mijn hand hebben vastgehouden zonder tegenstribbelen. In de Spar hebben ze dan met zo'n klein karretje gereden. Dat hebben ze al een paar keer gedaan en dat valt ook wel mee: ik moet er ééntje de weg wijzen, en zuslief volgt braafjes. Mama moet dan nu eens in het éne, dan weer in het andere karretje iets laden. Wat er in de volgende gang weer wordt uitgepakt en in een rek gedepondeerd... en vaak wordt vervangen door een ánder product, zodat ik, als ik de boodschappen op de band leg, wel eens dingen tegenkom waarvan ik me niet kan herinneren dat ik ze genomen heb ... :-)
Voor we de terugtocht aanvatten, heb ik de boodschappen in een zak aan mijn rugzakje gehangen, zodat ik mijn twee handen vrij had voor de meisjes. En ook de terugweg hebben ze flink en zonder te zeuren afgelegd...Volgend jaar te voet mee naar Scherpenheuvel ;-) !

Nog een grappig voorval in de Spar: er komt een oudere vrouw op mij af : "Dag madam, ik ben u vorig jaar al eens tegengekomen toen de kindjes nog in de voiture lagen. Jaja, gij waart het, ik herken u! Want ik dacht nog: ocharme, zo'n jong moederke en dan ineens twee boelekes!"...Ik denk dat die vrouw haar verkeerde bril op had. Hoewel...volgens mijn ventje zie ik er écht nog jong uit. En die heeft geen bril nodig (maar misschien wel iets anders ;-) !

shoppingcenter

Ik dacht, laat ik al eens wat kerstinkopen gaan doen in het Wijnegem Shoppingcenter. Aangezien ik van mezelf vond dat ik er vroeg bij was dit jaar, dacht ik dat er op een doordeweekse voormiddag niet veel volk zou zijn...verkeerd gedacht, want niets was minder waar! Het was een heuse opdracht om met de tweelingbuggy door de mensenmassa te laveren. Zowel ikzelf als mijn dochters, die normaal gezien heel graag shoppen, waren het al snel beu. En zoals altijd als ik met de meisjes op stap ga buiten ons dorp, waar iedereen ons kent, werd ik constant aangesproken. Hier de top 5 van de meest gehoorde reacties:

- " Is da nen tweeling??"
- "Oh, een tweeling, hoe schattig! Maar veel werk zeker, he!"
- " Zijn 't twee jongeskes, madam?" (terwijl ze dus notabene allebei een roos rokje aan hadden...)
- "Gij zult uw pollekes wel vol hebben, hè kind! Maar allé, ze zijn samen groot..."
- " Amai, die lijken echt wel héél hard op elkaar, hè! 't Zijn precies twee dezelfde!"

Naargelang mijn humeur en de tijd die ik heb, ga ik er al dan niet op in. Als het mij eens een dagje niet goed afgaat, krijgt iedereen dus te horen dat het inderdaad heel veel werk is. En dan vermijd ik zoveel mogelijk oogcontact, stap ik goed door en doe ik heel gehaast. Maar als ik in 'mijne goeie' ben, durf ik al eens nuanceren, of enkele cliché's bovenhalen : "Veel werk? Ach, dat valt wel mee...ge krijgt er zoveel voor terug!" of " Ik weet niet of het veel werk is, ik kan niet vergelijken want 't zijn mijn eerste." En als ik dan écht veel tijd en zin om te babbelen heb, zeg ik wel eens dat 't twee totaal verschillende kindjes zijn, ook qua karakter, en dat ze twee-eiïg zijn. Maar dan horen de meesten het in Keulen donderen ;-) Ik hoor vaak van collega-tweelingouders dat ze echt gek worden van al die reacties en het enorm vervelend vinden om constant aangesproken te worden. Ik vind het gewoonlijk niet zo storend; ik ben gewoon heel trots dat de mensen mijn kindjes zo schattig vinden, en als ze dan zeggen:'Oh, een tweeling..dat had ik ook altijd graag gehad!' dan denk ik: ik ook, en ik heb er één en wát voor één! (Ik schreef ooit vroeger in zo'n vriendenboekje bij 'wat ik later worden wil' : moeder van een tweeling!). Dan ben ik de trotste mama die je je maar kan inbeelden!

Toen we naar huis gingen, was ik echter ietsiepietse minder trots: de meisjes mochten nog even aan het houten speeltreintje spelen, en Ella wou niet mee naar huis! Ze heeft daar een scène gemaakt, gebruld, zich enorm boos gemaakt, ...ik voelde de blikken van de voorbijgangers op mij gericht, zo van : hoe gaat ze dát nu aanpakken. Heb haar zonder komaf in de buggy gezet, muts op, sjaal aan en naar buiten... 'Amai, da's precies een karakterke, he madam' zei er nog iemand. Tja. Zo moeder, zo dochter zeker??

Kerstboom

Woensdag hebben we de kerstboom gezet. We waren van plan om, zoals op het appartement, onze namaakboom te zetten, maar toen we hem éénmaal van de zolder gehaald hadden en aan het uitpakken waren, veranderde ik van gedachten : een echte boom is toch veel leuker en sfeervoller, de kinderen zullen het een belevenis vinden, en nu we in een huis wonen is er ook geen probleem om hem binnen en buiten te krijgen. Dus zijn we snel met z'n vieren in de auto gesprongen om een échte kerstboom te gaan uitzoeken. Thuis hebben we hem direct geplant. Papa werd daarbij geholpen door Louise :

Het leek ons een goed idee om het kerststalletje (made bij papa, enkele jaren geleden) met onze beeldjes die we van de Filippijnen hebben meegebracht toch maar niet binnen het bereik van kleine tweelinghandjes te zetten...dus kreeg de kerststal een plaatsje op onze splinternieuwe ingemaakte kast(met dank aan nonkel Jules!). De meisjes mochten de beeldjes even vasthouden en dan mooi in het stalletje zetten:

Dan was de kerstboom aan de beurt. De blinkende kerstballen trokken natuurlijk meteen de aandacht...wonder boven wonder is er tot hiertoe nog maar één gesneuveld! En nu maar hopen dat er tegen Kerstmis nog naalden aan de boom hangen...

De poppenbedjes...

Zoals beloofd hier dus het verhaal achter de poppenbedjes. Want eigenlijk zijn die niet door de Sint gebracht...de Sint is enkel het materiaal gaan halen bij de Hubo, en Zwarte Piet (alias Kevin) heeft die dan in elkaar getimmerd! Ik had zo'n stapelbedje zien staan in de Krokodil, maar daar waren ze enorm duur : voor dat geld konden we er zelf wel maken, zeiden Kevin en ik tegen elkaar, en we gingen de uitdaging aan. Papa kroop enkele avonden in zijn werkkot (zonder verwarming, nota bene!) en ik zette me aan het naaien: ik wou immers ook mijn steentje bijdragen en trouwens, er moesten toch lakentjes en dekentjes zijn. Ik dus de naaimachine van oma gaan halen. Nu moet je weten dat ik nog nooit een naaimachine van dichtbij had gezien, dus met de nodige uitleg van oma én de handleiding van de naaimachine terug naar huis. Al bij al viel het nogal mee: ben maar éne keer volledig gefrustreerd en in tranen Kevin uit zijn werkkot gaan halen om het spoel er terug op te krijgen ... ;-). Na een beetje oefenen lukte het wonderwel heel goed en heb ik twee hoeslakentjes, twee donsdekentjes en twee superschattige kussentjes in elkaar gekregen. Ze zijn wel niet perfect, maar kom, voor de eerste keer ben ik er stiekem toch wel fier op.
Papa werkte ondertussen naarstig door in zijn werkkot. Hij was ondertussen al aan het schilderen toegekomen. Geregeld kwamen we aan elkaar dingen laten zien ("Zie is wa kik al heb!"). We werkten tegen de tijd, want naast poppenbedjes maken heeft papa ook nog een uitgebreide sociale agenda ;-) . En dan, toen mijn accesoires volledig klaar waren, moest ik mijn ogen sluiten en zette papa de afgewerkte poppenbedjes in de living. Ik zag het al direct toen ik mijn ogen open deed en een vlug onderzoek leverde het bewijs: de bedjes waren véél te klein voor de matrasjes!! Ja lap, zeg...en wij maar denken dat het hier teamwork ten top was! Gelukkig was het niet al teveel werk om de matrasjes wat kleiner te maken...en zo was ons gezamelijk Sinterklaasproject toch nog geslaagd. We zijn al aan het kiezen wat het volgende project zal worden. Misschien wel eetstoelen voor de poppen. Maar dan moet eerst de speelkamer boven af zijn want het begint hier in de living al aardig vol te staan!

Nonkel Geert merkte op dat 'het toch wel moedig was van Zwarte Piet om in de winkel zo'n roze verf te gaan kopen"...wat papa meteen beaamde. Ik had daar nog niet eens bij stilgestaan! Tssss, mannen...

Speeltuinperikelen

Ergens begin september ben ik eens met de fietskar (met de meisjes erin, wel te verstaan!!) naar het Rivierenhof gefietst. De tocht viel wel mee, uitgenomen de brug (ik kon met m'n laatste adem nog net uitbrengen:'Kijk,...pffffff.....hehe....da...ar....hijg puf....boo...ootjes!'). Maar eens in de speeltuin bleek dat het toch niet evident is om alleen met een tweeling naar een speeltuin te gaan. Ik schreef toen hetvolgende in mijn dagboek:

"In het Rivierenhof aangekomen bleek dat mijn vriendin een uurtje later ging zijn omdat haar zoontje nog niet wakker was. Dus waagde ik het er maar op om alleen met de meisjes de speeltuin in te trekken...Ik moet zeggen dat dat eigenlijk nog wel meeviel: ze bleven vrij goed bij elkaar. Er was maar één hachelijk moment: toen ik met Ella op zo'n wipbeestje zat, zag ik plots Louise langs de trap op de speeltoren klimmen. Ik dus snel met Ella er achteraan. Gevolg: Ella wou er natuurlijk ook opklimmen! Enfin, uiteindelijk stond ik daar dus met mijn twee dochters bovenop de klimtoren, en kon ik kiezen uit volgende opties:

- hen allebei langs de glijbaan naar beneden laten glijden (maar dat was niet te doen omdat die veel de steil en te snel was)

- samen met hen van de glijbaan gaan (maar ik wilde me niet belachelijk maken tgo de andere mama's en papa's...)

- er één langs de trap terug naar beneden brengen en dan snel de andere gaan halen (maar dan bestond de kans dat nummer twee ondertussen ofwel van de glijbaan ging, ofwel ook alleen langs de trap zou komen...)

- ik koos dan maar voor optie 4: onder elke arm een kind nemen en langs de trap naar beneden gaan... En wat is nu de moraal van dit verhaal: dat je als tweelingmoeder niet alleen veel geduld en energie moet hebben, maar dat je soms ook inventief moet zijn..."

Nu, drie maanden later, heb ik nog eens een poging gewaagd (ik ben ondertussen nog wel met hen alleen naar speeltuinen geweest, maar enkel die waar dingen voor heel kleine kindjes staan zoals de Melkerij). Het fundamentele verschil was dat de meisjes nu allebei vlot op het trapje naar de glijbaan konden klimmen. Wat ze dan ook zo ongeveer een uur aan een stuk gedaan hebben. Ik bleef er wel zoveel mogelijk bij staan, want ze gleden soms van de gladde trapjes. Van de glijbaan dierf ik hen ook nog niet goed alleen laten gaan, dus moest ik ervoor zorgen dat 'kind 1' niet net op de trap aan het klimmen was terwijl 'kind 2' op het punt stond te glijden...Dat zorgde natuurlijk voor heel wat kunst- en vliegwerk van mama. (en ik zag de andere mama's weer denken : pfff, amai, zo nen tweeling, dat moet toch zwaar zijn...)Soms kon ik niet anders dan eentje snel snel op de toren zetten en dan vlug de andere gaan aanpakken als die gleed. En ja, het - bij alle tweelingouders - bekende 'met het éne kind onder de arm achter het andere lopen' heb ik gisteren ook meermaals moeten toepassen ;-). Maar kom, de meisjes hebben zich goed geamuseerd en het heeft weer enkele mooie foto's opgeleverd.

Met een tweeling naar de speeltuin gaan: altijd weer een uitdaging!

Molengalmdag

Zondag was het de jaarlijkse Molengalmdag, de dag waarop de nieuwe brochure aan de klanten wordt voorgesteld. Twee jaar geleden stond ik daar nog zwanger (nog maar pas, en toen wist ik nog niet dat het er twee waren), vorig jaar lagen de meisjes nog in de kinderwagen, en nu hebben ze zich in de zaal uitgeleefd met hun loopfietsjes.Op zo'n momenten dringt pas écht door hoe de tijd vliegt met die twee kleine ukkies...

Hoewel er toch zo'n kleine 500 man in de zaal zat, hadden de meisjes geen schrik! Ze zijn heel braaf geweest: boekjes lezen, met de fietsjes rijden, met de bus van Fisher Price spelen, ... en natuurlijk zijn oma en opa eens goed gaan stoefen met hun kleindochters! Zoveel complimentjes dat we gekregen hebben...echt leuk.

Toen oma en opa hun deel van de voorstelling op het podium gingen doen, waren de meisjes niet meer te houden: voor ik hen te pakken kreeg zaten ze met z'n tweeën al in de voorste helft van de zaal! Ermee terug gaan was geen optie, want dan hadden ze gegarandeerd de boel bijeen gebruld. Dus heb ik hen maar naar voor laten gaan, tot ze vlak voor het podium stonden. Louise is zelfs tot bij oma geraakt (met een beetje hulp van mama ;-) ) en bleef daar rustig staan, maar de pret was uit toen nonkel Kris haar van het podium kwam plukken...Gelukkig bleef de serenade uit tot ik bijna met hen aan de uitgang was. Enfin, het is weeral vrij duidelijk geworden: mijn dochters zijn échte podiumbeesten...van wie zouden ze dát hebben???

O kom er eens kijken...

...wat er in mijn schoentje ligt!

En dat was héél wat! De meisjes hebben tot acht uur geslapen vanmorgen (zoals gewoonlijk liet Ella zich horen stipt om half zeven, werd door papa uit bed geplukt en sliep gelukzalig voort tussen ons in... Toen om acht uur ook Louise wakker werd, mocht ook zij nog even in het grote bed met mama en papa komen dollen. Maar toen we zeiden: 'Gaan we eens beneden kijken wat Sinterklaas heeft gebracht?' waren ze niet meer te houden!! Wij dus met z'n vieren in onze pijama naar beneden. Hun gezichtjes toen ze alle cadeautjes op de tafel zagen staan...schitterend gewoon!! Het speelgoedtv-tje van Nijntje trok als eerste de aandacht. Tot ze de poppenbedjes zagen staan...De meiden wisten echt niet wat hen overkwam! Verder kregen ze: vingerverf (gaat nog éventjes in de kast...), een dvd van Hopla, boekjes om zelf te lezen, prentenboeken en natuurlijk heel wat lekkers (waaronder, on special request, heel wat chocolade voor mama ;-) ). Ook lag er een brief van de Sint, geadresseerd aan 'De Olijke Tweeling Ella en Louise'. Dit stond erin:

" 9 december 2007, 2u ’s nachts
Lieve, lieve Ella en Louise,

Ik ben zo vrij even de computer van jullie ouders te gebruiken om een briefje naar jullie te schrijven; mijn oude vingers zijn helemaal verkleumd door de kou en de regen buiten. Aan Zwarte Piet vraag ik niet graag om een brief te schrijven in mijn plaats want dan staat die toch vol fouten…

Bedankt voor jullie lieve brief en voor jullie prachtige tekeningen. Voor meisjes van 17 maanden kunnen jullie al héél goed kleuren en kunnen jullie het al heel goed uitleggen…Ik heb eens in mijn Grote Boek gekeken, en daarin stond dat jullie héél brave en lieve meisjes zijn. Altijd goed gezind en vrolijk. Er staat ook in dat jullie al flink alleen en ook samen kunnen spelen, en dat jullie mama en papa heel veel knuffels geven. Dat is lief, hoor! Ik heb ook gelezen dat jullie al flink helpen met de tafel dekken en met het opruimen van jullie speelgoed. En dat jullie heel goed kunnen eten zonder al teveel gezeur! Dat hoort Sinterklaas allemaal heel graag.

Daarom heb ik eens diep in mijn speelgoedzak gekeken, en gevonden wat jullie gevraagd hebben. En daar bovenop heb ik er nog enkele verrassingen bijgedaan, omdat jullie zo’n flinke tweeling zijn.

Lieve Ella en Louise, als jullie het komende jaar weer zo braaf en flink zijn als het voorbije jaar, komen Zwarte Piet en ik volgend jaar zeker weer bij jullie langs…
…en nu moeten wij snel terug naar Spanje.

Tot volgend jaar, lieve meisjes!!!

Sinterklaas en Zwarte Piet

P.S. Bedankt voor de thee, het borreltje en het eten voor mijn paard. Maar Zwarte Piet, die grapjas, heeft zelf het witloof opgegeten en hij heeft het borreltje aan mijn paard gegeven…foei! Nu balkt het in plaats van te hinniken...

P.P.S. Ik heb er ook een hele voorraad chocolade voor jullie mama bij gedaan. Zeg maar dat ze hiermee moet toekomen tot de Paasklokken komen. "

Het stapelbedje voor de poppen, waarover later nog meer info volgt, werden al direct uitgetest : popjes werden erin gelegd, dekentjes eruit gehaald, en zowel Ella als Louise hebben de bedjes al op hun stevigheid getest door er zelf bovenop te klimmen. De bedjes zien er dan ook zó snoezig uit dat ik er zelf ook wel zou willen gaan in liggen. Maar over die bedjes, zoals ik al zei, later meer. Geniet eerst maar even mee van de foto's van de meiden hun 2de sinterklaas :

De schoentjes staan klaar!

Met enige vertraging zal de Sint vanavond dan toch eindelijk ons huisje aandoen! De goede man heeft het immers zo druk, dat hij niet overal tegelijk kan zijn ;-) Maar nu staat alles klaar om Sinterklaas en Zwarte Piet te ontvangen! De meisjes hebben elk nog een mooie tekening gemaakt. Ook hebben ze een brief gemaakt : ze hebben, met de hulp van mama en papa, enkele prentjes van dingen die ze graag willen uit speelgoedboekjes geknipt en die op een blad papier gekleefd.

Daarna hebben we er nog wat toelichtingen bijgeschreven. Vervolgens hebben Ella en Louise hun schoentje klaar gezet op de tafel, met erin een stronkje witloof (bij gebrek aan worteltjes, maar da's niks, 't arme beest moet misschien al de hele tijd 'peekes' eten)voor het paard van Sinterklaas. Verder staat er ook nog een borreltje klaar voor Zwarte Piet en een tas thee voor de Sint. Dit staat er in de brief:

"Liefste Sinterklaas en Zwarte Piet,

Mama en papa zeggen dat jullie speelgoed brengen naar de brave kindjes. Hoewel wij een serieuse schrik van jullie hebben gepakt toen jullie aankwamen aan de vaart, zouden we toch ook graag wat spulletjes willen vragen...want wij zijn tweee héél brave meisjes!

Wij spelen graag met onze poppen, maar hebben geen bedjes om hen in te slapen te leggen. Het liefst zouden we een stapelbedje hebben, maar gewone bedjes zijn ook goed.

Wij kijken heel graag naar TV, maar van mama en papa mogen we maar twintig minuutjes per dag naar TV kijken. Dus hadden we ook graag een speelgoed-TV waar we wél heel de dag naar mogen kijken...

We lezen ook heel graag boekjes. En we luisteren héél graag naar verhaaltjes. Mama zegt dat je van boekjes nooit teveel kunt hebben, dus zouden we er graag nog wat nieuwe willen.

Wij beloven dat wij flinke meisjes zullen zijn, zoals altijd, en dat we heel lief zullen zijn voor onze mama en papa.

Liefste Sint en Piet, drink alsjeblief het borreltje en de thee op, en geef de klontjes en het witloof maar aan het paardje, want dat zal wel honger hebben. Wees voorzichtig als jullie over de daken lopen en maak aub niet teveel lawaai bij het buitengaan, zodat papa en mama eens rustig kunnen slapen.

Veel liefs en alvast bedankt!

De olijke tweeling,

Ella en Louise

P.S. Brengt U ook wat chocolade voor mama? Ze is daar naar het schijnt redelijk verslaafd aan.

Zo...en nu maar afwachten wat er morgen in die schoentjes ligt...Slaapwel!

Ella habla español!

Een andere pamper aandoen...pfff...puur tijdverspilling vindt de olijke tweeling dat. Daarom proberen ze de tijd op het verzoringskussen zo nuttig mogelijk door te brengen. Bijvoorbeeld door Spaans te leren. Ella is er al achter gekomen dat haar naam in het Spaans 'zij' betekent...

Overstimulatie???Euh....neenee, da's maar een gedacht ;-) !