Amai, we hebben een drukke en vermoeiende periode achter de rug! Enfin, ik hoop toch dat het nu achter de rug is...
Eind november begint Louise te hoesten. Al snel zit haar neusje potdicht...serieuse verkoudheid, dus. We zijn dit jaar eigenlijk lang gespaard gebleven als je bedenkt dat de meisjes vorig jaar al in september hun eerste verkoudheid hadden. Enkele dagen later heeft - onvermijdelijk natuurlijk - ook Ella het zitten. 't Is bij beiden echt een kanjer van een 'snotvalling'! Slapeloze nachten voor iedereen, drama's om de neusjes te spoelen, overal snot, allebei superflauw, ...leuk is anders.
Iets gecompliceerder wordt het wanneer gebeurt waar ik al voor vreesde: ook Norah begint te hoesten...Tja, kan moeilijk anders als de rest van het gezin (behalve ikzelf tot zover) loopt te snotteren. Ik was mijn handen heel grondig voor ik Norah pak, maar toch is het onvermijdelijk. De bacteriën vliegen hier gewoon in 't rond. Voor de zekerheid ga ik met Norah naar de huisarts. Er wordt een staaltje van haar keel- en neusslijmvlies genomen om te testen op RSV (Respiratoir Syncicieel Virus). De volgende dag weet de huisarts me te vertellen dat de test positief was...
RSV is eigenlijk een verkoudheidsvirus, maar bij baby's komen er makkelijk complicaties. Norah heeft door het virus een bronchiolitis, ontsteking van de kleine luchtwegen. De huisarts vraagt advies aan de kinderarts, en die is heel categoriek: baby's onder de drie maanden die RSV hebben, worden sowieso in de kliniek opgenomen. Oh nee....'t is toch niet waar, he. Nu had ik zo gehoopt daar met Norah eens niet te moeten terecht komen. Ik ga met haar op consultatie bij de kinderarts en vraag haar of het echt zo ernstig is dat opname noodzakelijk is. Wanneer ze me vertelt dat baby's, ook al lijken ze het goed te doen, plots kunnen stoppen met ademen of toch ernstig zuurstoftekort kunnen hebben, ga ik al snel akkoord met een opname...
En daar zitten we dan, in een klein kamertje, met Norah aan de monitor. Ze doet het goed, hoor, buiten wat meer slapen en hoesten is er met haar niks abnormaals aan de hand. Maar ja, we nemen uiteraard geen risico! Drie dagen en twee nachten blijf ik met haar in het ziekenhuis. Wat een organisatie...gelukkig kunnen we weeral op oma en opa rekenen om de meisjes op te vangen! Kevin kan ook een dag sociaal verlof nemen gelukkig. Hij is intussen ook snipverkouden.
Aangezien ik Norah nog volledig borstvoeding geef, en ik afkolven gewoon háát, kan ik niet uit de kliniek weg. Ik lees een boek uit en begin in een ander, maak knuffels af die ik toen ik zwanger was voor Ella en Louise aan het maken was, en verzorg Norah. Gelukkig krijgen we af en toe bezoek zodat ik niet helemáál nuts wordt in dat kleine kamertje ;-) Na drie dagen oordeelt de kinderarts dat de piek van de infectie voorbij is, en dat we naar huis mogen, mét aerosol. Het hoesten kan nog wel enkele weken (!) duren, zegt ze.
En inderdaad, nu een goeie 10 dagen later hoest Norah nog steeds! Ze moet nog steeds aerosollen (nu 3 keer per dag) en de kine komt dagelijks haar slijmpjes loskloppen (vindt ze trouwens heel leuk). Ik hoop dat het een kwestie van dagen is voor de hoest volledig verdwenen zal zijn...
Ella en Louise zijn ondertussen gelukkig ook aan de beterhand. Ella heeft zondag dan nog moeten overgeven ook ,ocharme. Misschien van de slijmen, of misschien een virusje. Maar daarna was haar verkoudheid over. Beide meisjes zijn nog wel enkele dagen erg flauw geweest. Misschien wat afkicken van de aandacht die ze de voorbije dagen kregen!
Kevin en ik waren doodop na deze paar weken, maar gelukkig hebben we nu al twee nachten kunnen doorslapen. Ook Norah lijkt terug haar ritme te vinden, na me weer een tijdje 's nachts uit m'n bed te hebben gezet om te eten ;-) Nu moet ze alleen terug goed beginnen bijkomen, want de laatste twee weken is ze haast niks bijgekomen... Ik drink me te pletter om m'n melkvoorraad terug op peil te brengen!
Ik ben er gauw weer met meer nieuwtjes...!
zaterdag 13 december 2008
dinsdag 25 november 2008
Zondag
Het wordt weer een goed gevuld dagje vandaag. Uitrusten van de voorbije twee dagen (Kevin was twee dagen op congres en ik stond er dus effe alleen voor) zal er niet bij zijn!
We beginnen de dag, zoals gewoonlijk, met boekjes lezen in de zetel. 'Muis bakt koekjes' is één van de boekjes die we gisteren van de bib meebrachten. Dat brengt Louise op een idee (of...was het haar ingefluisterd door papa??) : plots komt ze naar me toe gelopen en roept 'Mama, cake bakken, cake bakken!!' Ik denk even na: er zijn eieren, ik heb nog genoeg suiker en bloem dus...waarom niet? Zo komt het dus dat ik even later met mijn dochters (nog in hun pyjama!) een cake sta te bakken.
Wanneer die uit de oven komt moeten we snel doorgaan: we gaan namelijk naar het circus!! Toen ik van de week door S. reed, zagen we overal de aankondigingsaffiches hangen. Ella en Louise merkten ze ook op : 'Kijk, mama, clown!' Aangezien er zowat aan elke paal een bord hing, klonkt dat op den duur : 'Kijk, clown, kijk clown, kijk, clown, kijk, ...' en dat in stereo ;-). Ook de circustent trok hun aandacht en daarom hadden we besloten met hen naar een voorstelling te gaan.
Dus hier staan we dan om 10.45u aan de kassa en amai, we schrikken ons een hoedje van de prijs: 13 euro, ook voor de kinderen!!! 't Kan maar beter z'n geld waard zijn.
We zijn echter amper binnen of onze meiden willen alweer naar buiten: ze zijn - vooral Ella -blijkbaar nogal overdonderd! Komt het omdat het wat donker is in de tent, omdat ze 't niet kennen, omdat er nogal luide muziek is, ...joost mag het weten, maar mijn meiden willen ERUIT!!! Kevin gaat nog even met hen naar buiten, ik blijf achter met Norah die rustig ligt te slapen in haar maxicosi. Tegen dat 't begint komen ze terug naar binnen; ze hebben besloten flink te zijn. Ella zit echter nog steeds te trillen, het is voor haar allemaal wat veel, en wanneer het begint gaat Kevin met haar op de laatste rij zitten. Daar heeft ze plots wat meer praat! Ondertussen zit Louise flink op mijn schoot te klappen en te lachen met de clown, de hondjes, paardjes en ganzen (ooievaars, volgens haar ;-)
Net voor de pauze loopt het mis: Norah begint te wenen. Ze heeft honger en ik leg haar snel aan de borst voor ze de jongleurs uit hun concentratie brengt! Dan zegt Louise dat ze pipi moet doen, maar oeps, 't is al te laat! En - foei, mama! - natuurlijk heb ik net deze éne keer geen reservekleren bij... Norah is nogal onrustig en Ella is er nog altijd niet gerust in, dus houden we 't maar voor bekeken. Tot zover ons circus-avontuur!
In de namiddag worden we verwacht op het doopfeest van Wannes en Seppe, maar helaas geraken we er niet...Kevin is gaan basketten en zou rechtstreeks naar het feest komen, maar de meisjes slapen lang en wanneer ze eindelijk wakker worden is het hier volop aan het sneeuwen. Tegen de tijd dat ik kan vertrekken ligt er al een dik pak - ik durf hier niet door rijden!! Kevin zegt dat het toch naar huis zal komen zodat hij kan rijden, maar tegen dat hij hier is met zijn fietske is het al 18u gepasseerd en dus de moeite niet meer om te gaan...jammer, we hebben wel wat gemist denk ik! Om het een beetje goed te maken bak ik zelf maar pannenkoeken.
Daarna stellen papa en ik voor om nog even buiten door de sneeuw te stappen. We pakken iedereen in maar vanaf het moment dat de olijke tweeling de sneeuw onder hun voeten voelt, beginnen ze hysterisch te huilen! Djeezes, zijn ze daar nu óók al bang voor!?! Ja dus!! Ze durven er langs gaan kanten over stappen. Vorig jaar nochtans wel... Wanneer Kevin sneeuwballen begint te gooien, houden ze het helemaal voor bekeken en vluchten naar binnen. Kevin en ik spelen dan alleen nog maar even in de sneeuw...tot groot ongenoegen van onze dochters ;-)
Raar hoor, bang zijn van sneeuw...gelukkig hebben we geen skivakantie geboekt!
We beginnen de dag, zoals gewoonlijk, met boekjes lezen in de zetel. 'Muis bakt koekjes' is één van de boekjes die we gisteren van de bib meebrachten. Dat brengt Louise op een idee (of...was het haar ingefluisterd door papa??) : plots komt ze naar me toe gelopen en roept 'Mama, cake bakken, cake bakken!!' Ik denk even na: er zijn eieren, ik heb nog genoeg suiker en bloem dus...waarom niet? Zo komt het dus dat ik even later met mijn dochters (nog in hun pyjama!) een cake sta te bakken.
Wanneer die uit de oven komt moeten we snel doorgaan: we gaan namelijk naar het circus!! Toen ik van de week door S. reed, zagen we overal de aankondigingsaffiches hangen. Ella en Louise merkten ze ook op : 'Kijk, mama, clown!' Aangezien er zowat aan elke paal een bord hing, klonkt dat op den duur : 'Kijk, clown, kijk clown, kijk, clown, kijk, ...' en dat in stereo ;-). Ook de circustent trok hun aandacht en daarom hadden we besloten met hen naar een voorstelling te gaan.
Dus hier staan we dan om 10.45u aan de kassa en amai, we schrikken ons een hoedje van de prijs: 13 euro, ook voor de kinderen!!! 't Kan maar beter z'n geld waard zijn.
We zijn echter amper binnen of onze meiden willen alweer naar buiten: ze zijn - vooral Ella -blijkbaar nogal overdonderd! Komt het omdat het wat donker is in de tent, omdat ze 't niet kennen, omdat er nogal luide muziek is, ...joost mag het weten, maar mijn meiden willen ERUIT!!! Kevin gaat nog even met hen naar buiten, ik blijf achter met Norah die rustig ligt te slapen in haar maxicosi. Tegen dat 't begint komen ze terug naar binnen; ze hebben besloten flink te zijn. Ella zit echter nog steeds te trillen, het is voor haar allemaal wat veel, en wanneer het begint gaat Kevin met haar op de laatste rij zitten. Daar heeft ze plots wat meer praat! Ondertussen zit Louise flink op mijn schoot te klappen en te lachen met de clown, de hondjes, paardjes en ganzen (ooievaars, volgens haar ;-)
Net voor de pauze loopt het mis: Norah begint te wenen. Ze heeft honger en ik leg haar snel aan de borst voor ze de jongleurs uit hun concentratie brengt! Dan zegt Louise dat ze pipi moet doen, maar oeps, 't is al te laat! En - foei, mama! - natuurlijk heb ik net deze éne keer geen reservekleren bij... Norah is nogal onrustig en Ella is er nog altijd niet gerust in, dus houden we 't maar voor bekeken. Tot zover ons circus-avontuur!
In de namiddag worden we verwacht op het doopfeest van Wannes en Seppe, maar helaas geraken we er niet...Kevin is gaan basketten en zou rechtstreeks naar het feest komen, maar de meisjes slapen lang en wanneer ze eindelijk wakker worden is het hier volop aan het sneeuwen. Tegen de tijd dat ik kan vertrekken ligt er al een dik pak - ik durf hier niet door rijden!! Kevin zegt dat het toch naar huis zal komen zodat hij kan rijden, maar tegen dat hij hier is met zijn fietske is het al 18u gepasseerd en dus de moeite niet meer om te gaan...jammer, we hebben wel wat gemist denk ik! Om het een beetje goed te maken bak ik zelf maar pannenkoeken.
Daarna stellen papa en ik voor om nog even buiten door de sneeuw te stappen. We pakken iedereen in maar vanaf het moment dat de olijke tweeling de sneeuw onder hun voeten voelt, beginnen ze hysterisch te huilen! Djeezes, zijn ze daar nu óók al bang voor!?! Ja dus!! Ze durven er langs gaan kanten over stappen. Vorig jaar nochtans wel... Wanneer Kevin sneeuwballen begint te gooien, houden ze het helemaal voor bekeken en vluchten naar binnen. Kevin en ik spelen dan alleen nog maar even in de sneeuw...tot groot ongenoegen van onze dochters ;-)
Raar hoor, bang zijn van sneeuw...gelukkig hebben we geen skivakantie geboekt!
vrijdag 21 november 2008
Ons 'fietsding'
Toen ik zwanger was van Norah heb ik wat rondgeneusd op het internet op zoek naar een vervoermiddel waar ik mijn drie kadeekes mee zou kunnen vervoeren. Een buggyboard leek mij maar niks; lang kunnen ze dat volgens mij niet volhouden en bovendien wordt het dan - zeker met mijn korte armkes - heel onpraktisch om voort te duwen. Een drielingbuggy was ook uitgesloten - Ella en Louise gaan immers niet meer zo heel lang in de buggy zitten en het is bijna niet te doen om met zo'n gevaarte naar de winkel te gaan. Dus zocht ik verder en uiteindelijk vond ik onze Strolli Rider van Bibi. Een superuitvinding!! Hij kan makkelijk bevestigd worden op elke mogelijke buggy. Op een wip kan ik hem switchen van de enkele naar de dubbele buggy. De voet- en handsteuntjes kunnen verzet worden. En het allerbelangrijkste: de meisjes vinden het leuk! Het rijdt ook heel vlotjes, geen problemen om op of af borduurs te rijden, zwenkt makkelijk mee, draait even kort als de buggy dus ook in 't shoppingcenter geen enkel probleem ;-) In het begin wilden ze er natuurlijk allebei tegelijk op zitten, maar ondertussen weten ze heel goed dat het om de beurt gaat. En eigenlijk zit vooral Louise erop, omdat Ella liever op haar luie k... in de buggy zit ;-)
Het enige 'probleem' is dat we er zoooooooooveel beziens mee hebben. Kevin en ik zijn gewoon gedoemd om bekijks te hebben: eerst met ons 'hoogteverschil' van 0,50 cm, dan met de tweeling en nu met ons 'fietsding'. Aan zee was het echt ongelofelijk. Bijna elke ouder of grootouder keek ons na. Vooral in Plopsaland, waar het natuurlijk vol loopt met ouders en grootouders, leken we een extra attractie ;-) Of wanneer we gewoon op de dijk wandelden en omkeken, zagen we gegarandeerd enkele mensen die ons aan het nakijken waren. Sommigen vroegen waar we het gehaald hebben. Op den duur overwogen we zelfs om er zo'n aantal in te voeren en zelf door te verkopen. Zo zouden we die van ons terug kunnen verdienen ;-) !
Toegegeven, het ís ook gewoon een superhandig ding en een must voor alle ouders met drie kids. Ik geraak vlot, snel én op een leuke manier overal waar ik zijn moet. En dat is maar goed ook, want thuis binnen zitten is niks voor mij!
Voor de geïnteresseerden:
http://www.bibi.nl/bibi-nieuws-5.htm
dinsdag 18 november 2008
Level 2
Ik ben nooit een grote fan van Kind en Gezin geweest, en na vandaag heb ik er al helemaal mijn twijfels over. Met de meisjes zijn we altijd geweest, soms dik tegen mijn goesting, maar toegegeven: 't is makkelijk dat je niet zelf voor die vaccinaties moet zorgen. Na de geboorte van Norah zijn we van consultatiebureau veranderd, onder andere omdat ik de indruk had dat er in dat éne bureau soms dokters zonder diploma zaten. En omdat de verpleegster een zaag was ;-). Nu gaan we dus naar een ander consultatiebureau maar dat blijkt al niet veel beter te zijn.
Ik heb een afspraak om 16.10u voor Norah's eerste prikjes. Ella en Louise moeten mee want Kevin heeft oudercontact tot 20.00u. Wanneer we stipt op tijd op de afspraak verschijnen, zit de wachtzaal overvol. Er zijn zeker nog 4 mensen voor mij! Ik heb Norah moeten wakker maken voor we door gingen, en natuurlijk heeft ze nu honger. Ik geef haar dus snel nog eten terwijl Ella en Louise met enkele andere peutertjes spelen. Bij de verpleegster vertel ik wat over Norah: dat ze nogal veel reflux heeft, maar dat ze er geen last van lijkt te hebben. Het loopt er soms echt uit, vaak nog tot vlak voor de volgende voeding, maar het ruikt niet zuur en ze begint er gewoonlijk niet van te wenen. De verpleegster die thuis een paar keer is geweest had me gezegd dat ik geen medicatie moest geven, tenzij ze niet meer voldoende bijkwam. Twee weken geleden woog Norah 4660 gr en nu, vlak vóór het eten, 4780 gr. Zelf vind ik dat nogal weinig, maar volgens de verpleegster moet ik me geen zorgen maken: hoewel ze net onder het gemiddelde zit, volgt ze wel mooi haar eigen curve. En trouwens, ze is goed in lengte gegroeid dus, zo zegt de verpleegster, zal ze al haar energie daar in gestoken hebben. Wanneer ik vertel dat ze veel rustiger is geworden en veel minder last heeft van krampjes en reflux sinds ze nog maar vier voedingen heeft, zegt de verpleegster dat ze dan waarschijnlijk daarvoor te veel binnen kreeg.
Enkele minuten later bij de dokter : omdat ik er toch wat mee zit, vraag ik ook aan haar nog eens wat ze van het gewicht vindt. Ook zij beaamt dat Norah goed haar curve volgt en dat zolang hetgene eruit komt niet zuur ruikt of 'geschift' is, ik geen medicatie moet beginnen geven. Maar wanneer ik zeg dat ze maar vier voedingen per dag heeft, reageert ze heel anders : da's veel te weinig voor een baby van 2 maanden! Als ze overdag 4 uur tussen de voedingen laat, zou ze er 's nachts maximaal 8 uur mogen tussen laten. Ik moet haar écht om de vier uur wakker maken om te eten, en 's nachts na 8 uur, desnoods met een koud washandje op haar gezicht (!??!!??). Want anders zakt het suikergehalte te veel en dat is niet goed voor de ontwikkeling van de hersenen (!???). 'Jamaar', protesteer ik, als ze nu niet uit zichzelf wakker wordt en om eten vraagt, ga ik er toch van uit dat ze geen honger heeft??' Waarop de dokter antwoordt: ' Ha nee, ze is waarschijnlijk gewoon te suf om te eten omdat haar suikerspiegel te laag is! Dan heeft ze gewoon geen energie om eten te vragen en is ze gewoon heel rustig en protesteert ze niet!'
.....DOINGGGGG!!!! Wat is dat nu weer voor nen uitleg!? Wat moet ik dáár nu mee aan?? En ik dacht nog wel dat ik Norah's handleiding gevonden had, zeker nu ze de laatste dagen zo tevreden en rustig is! Ik begin natuurlijk meteen te twijfelen of ik dan wel zo goed bezig ben als ik dacht. Na twee huilbaby's die alleen sliepen wanneer ik ermee wandelde, is het echt een verademing om zo'n rustig kindje als Norah te hebben. Vergeleken met Ella en Louise is zij gewoon een heel makkelijke baby. Ik geloofde het nooit toen mensen mij vertelden dat hun baby zo weinig weende. En ik was altijd jaloers op mensen die gewoon met hun kinderwagen konden stilstaan zonder dat er haast ogenblikkelijk gekrijs uit opsteeg ;-). Tja, met Ella en Louise moest ik niet proberen om even snel bij de slager binnen te springen terwijl ik de kinderwagen buiten liet staan! En ik moest zeker niet proberen om, als ze dan al eens in hun wieg sliepen, iets gedaan te krijgen in huis of nog maar het toilet door te trekken zonder dat ze wakker werden! Norah daarentegen slaapt door alles door. Ook in de kinderwagen, zelfs wanneer ik stilsta. (voor veel mensen is dit misschien de gewoonste zaak van de wereld, maar ik vind dat dus ongelofelijk!!)
Maar nu dit!!! Hetgeen ik als 'normaal' beschouwde zou dat helemaal wel eens niet kunnen zijn en Norah's tevredenheid kan maar schijn zijn! Er kan een addertje onder het gras zitten, blijkbaar....pffff, ik dacht dat ik eindelijk door had hoe je een baby tevreden houdt. Ik dacht dat ik niet meer bij de beginners zat, maar nu blijkt er plots een 'level 2' te zijn aan dit spelleke: voor gevorderden, het wordt moeilijker! Die uitspraken van de dokter doen me natuurlijk aan alles twijfelen. Stel dat ze écht te suf is om eten te vragen? Moet ik haar toch wakker maken, wat altijd tegen mijn principes is geweest? Ik ging er altijd van uit dat een baby zelf aan geeft wat hij nodig heeft. Dat is toch het hele principe van borstvoeding op vraag?? Ik kan het er toch niet in stompen, hè. Ik heb haar altijd eten gegeven als ze daarom vroeg. En na twee maanden hebben we nu sinds een week een vrij vast schema: 07.00u, 12.00u, 16.00u en 20.00u. En ik was daar zo blij mee!! Moet ik nu alles weer gaan omgooien en haar elk momentje dat ze wakker is direct aan de borst leggen?? Dat lijkt me toch wat overdreven. Trouwens : de momenten dat ze wakker is, is ze heel alert en wil ze graag geëntertaind worden: kiekeboe spelen vindt ze schitterend. En op de speelmat weet ze niet waar eerst naar te kijken. Ze geniet ervan om in haar wipstoeltje naar haar grote zussen te kijken. En ze weent de laatste dagen alleen maar als ze moe is of honger heeft. (een periode ervoor had ze heel veel last van krampjes en reflux en was daardoor heel onrustig. Toen had ze dagen dat ze uren aan een stuk niet kon slapen, terwijl ze nu enkel rond de voedingsmomenten wakker is). Dus ze lijkt mij een heel tevreden baby te zijn. Toch ga ik morgen eens naar m'n eigen huisartsenpraktijk bellen om te zien wat zij zeggen van dat suikergehalte.
Pfff, Kind en Gezin....Kind en Gelul, ja.
Ik heb een afspraak om 16.10u voor Norah's eerste prikjes. Ella en Louise moeten mee want Kevin heeft oudercontact tot 20.00u. Wanneer we stipt op tijd op de afspraak verschijnen, zit de wachtzaal overvol. Er zijn zeker nog 4 mensen voor mij! Ik heb Norah moeten wakker maken voor we door gingen, en natuurlijk heeft ze nu honger. Ik geef haar dus snel nog eten terwijl Ella en Louise met enkele andere peutertjes spelen. Bij de verpleegster vertel ik wat over Norah: dat ze nogal veel reflux heeft, maar dat ze er geen last van lijkt te hebben. Het loopt er soms echt uit, vaak nog tot vlak voor de volgende voeding, maar het ruikt niet zuur en ze begint er gewoonlijk niet van te wenen. De verpleegster die thuis een paar keer is geweest had me gezegd dat ik geen medicatie moest geven, tenzij ze niet meer voldoende bijkwam. Twee weken geleden woog Norah 4660 gr en nu, vlak vóór het eten, 4780 gr. Zelf vind ik dat nogal weinig, maar volgens de verpleegster moet ik me geen zorgen maken: hoewel ze net onder het gemiddelde zit, volgt ze wel mooi haar eigen curve. En trouwens, ze is goed in lengte gegroeid dus, zo zegt de verpleegster, zal ze al haar energie daar in gestoken hebben. Wanneer ik vertel dat ze veel rustiger is geworden en veel minder last heeft van krampjes en reflux sinds ze nog maar vier voedingen heeft, zegt de verpleegster dat ze dan waarschijnlijk daarvoor te veel binnen kreeg.
Enkele minuten later bij de dokter : omdat ik er toch wat mee zit, vraag ik ook aan haar nog eens wat ze van het gewicht vindt. Ook zij beaamt dat Norah goed haar curve volgt en dat zolang hetgene eruit komt niet zuur ruikt of 'geschift' is, ik geen medicatie moet beginnen geven. Maar wanneer ik zeg dat ze maar vier voedingen per dag heeft, reageert ze heel anders : da's veel te weinig voor een baby van 2 maanden! Als ze overdag 4 uur tussen de voedingen laat, zou ze er 's nachts maximaal 8 uur mogen tussen laten. Ik moet haar écht om de vier uur wakker maken om te eten, en 's nachts na 8 uur, desnoods met een koud washandje op haar gezicht (!??!!??). Want anders zakt het suikergehalte te veel en dat is niet goed voor de ontwikkeling van de hersenen (!???). 'Jamaar', protesteer ik, als ze nu niet uit zichzelf wakker wordt en om eten vraagt, ga ik er toch van uit dat ze geen honger heeft??' Waarop de dokter antwoordt: ' Ha nee, ze is waarschijnlijk gewoon te suf om te eten omdat haar suikerspiegel te laag is! Dan heeft ze gewoon geen energie om eten te vragen en is ze gewoon heel rustig en protesteert ze niet!'
.....DOINGGGGG!!!! Wat is dat nu weer voor nen uitleg!? Wat moet ik dáár nu mee aan?? En ik dacht nog wel dat ik Norah's handleiding gevonden had, zeker nu ze de laatste dagen zo tevreden en rustig is! Ik begin natuurlijk meteen te twijfelen of ik dan wel zo goed bezig ben als ik dacht. Na twee huilbaby's die alleen sliepen wanneer ik ermee wandelde, is het echt een verademing om zo'n rustig kindje als Norah te hebben. Vergeleken met Ella en Louise is zij gewoon een heel makkelijke baby. Ik geloofde het nooit toen mensen mij vertelden dat hun baby zo weinig weende. En ik was altijd jaloers op mensen die gewoon met hun kinderwagen konden stilstaan zonder dat er haast ogenblikkelijk gekrijs uit opsteeg ;-). Tja, met Ella en Louise moest ik niet proberen om even snel bij de slager binnen te springen terwijl ik de kinderwagen buiten liet staan! En ik moest zeker niet proberen om, als ze dan al eens in hun wieg sliepen, iets gedaan te krijgen in huis of nog maar het toilet door te trekken zonder dat ze wakker werden! Norah daarentegen slaapt door alles door. Ook in de kinderwagen, zelfs wanneer ik stilsta. (voor veel mensen is dit misschien de gewoonste zaak van de wereld, maar ik vind dat dus ongelofelijk!!)
Maar nu dit!!! Hetgeen ik als 'normaal' beschouwde zou dat helemaal wel eens niet kunnen zijn en Norah's tevredenheid kan maar schijn zijn! Er kan een addertje onder het gras zitten, blijkbaar....pffff, ik dacht dat ik eindelijk door had hoe je een baby tevreden houdt. Ik dacht dat ik niet meer bij de beginners zat, maar nu blijkt er plots een 'level 2' te zijn aan dit spelleke: voor gevorderden, het wordt moeilijker! Die uitspraken van de dokter doen me natuurlijk aan alles twijfelen. Stel dat ze écht te suf is om eten te vragen? Moet ik haar toch wakker maken, wat altijd tegen mijn principes is geweest? Ik ging er altijd van uit dat een baby zelf aan geeft wat hij nodig heeft. Dat is toch het hele principe van borstvoeding op vraag?? Ik kan het er toch niet in stompen, hè. Ik heb haar altijd eten gegeven als ze daarom vroeg. En na twee maanden hebben we nu sinds een week een vrij vast schema: 07.00u, 12.00u, 16.00u en 20.00u. En ik was daar zo blij mee!! Moet ik nu alles weer gaan omgooien en haar elk momentje dat ze wakker is direct aan de borst leggen?? Dat lijkt me toch wat overdreven. Trouwens : de momenten dat ze wakker is, is ze heel alert en wil ze graag geëntertaind worden: kiekeboe spelen vindt ze schitterend. En op de speelmat weet ze niet waar eerst naar te kijken. Ze geniet ervan om in haar wipstoeltje naar haar grote zussen te kijken. En ze weent de laatste dagen alleen maar als ze moe is of honger heeft. (een periode ervoor had ze heel veel last van krampjes en reflux en was daardoor heel onrustig. Toen had ze dagen dat ze uren aan een stuk niet kon slapen, terwijl ze nu enkel rond de voedingsmomenten wakker is). Dus ze lijkt mij een heel tevreden baby te zijn. Toch ga ik morgen eens naar m'n eigen huisartsenpraktijk bellen om te zien wat zij zeggen van dat suikergehalte.
Pfff, Kind en Gezin....Kind en Gelul, ja.
zondag 16 november 2008
mama van een éénling
Nu heb ik eindelijk een idee hoe het moet voelen om maar één kindje te hebben; ik heb dat nooit meegemaakt, maar nu kan ik me er een beeld van vormen.
Ella en Louise blijven drie dagen aan zee met oma en opa. Wat is het stil op de achterbank wanneer we naar huis rijden...ik moet toch wel even slikken wanneer ik mijn meisjes achterlaat, maar ach, ze zijn in goeie handen : oma en opa zijn overduidelijk een goei alternatief voor mama en papa en trouwens, hier aan zee is het veel leuker dan thuis! Het afscheid nemen gaat vlotjes, zonder problemen. Twintig minuten later krijg ik van oma al een sms-je: ze slapen al!
Toch wel raar, hoor, zo maar één kindje om voor te zorgen. Wat het meeste opvalt is dat Kevin en ik meteen al onze structuur verliezen! Ik blijf wat langer in bed liggen met Norah, 's middags eten we wat later, en vraag me niet wat we de komende dagen gaan eten want ik heb er nog niet over nagedacht en er is bovendien niks in huis, zelfs geen fruit.
Woensdagnamiddag profiteren we ervan om eindelijk een nieuwe cd-speler te gaan kopen voor Kevin's verjaardag. We springen ook nog even bij den Ikea binnen. Met alleen Norah is dan een fluitje van een cent! Wanneer zij en wij honger krijgen, duiken we snel de Mc Donalds binnen; wat een zicht en wát een contradictie: ik zit een hamburger te eten terwijl ik ondertussen Norah de borst geef...foei!! Daarna gaan we nog, allemaal zonder over huis te komen, naar een diavoorstelling van een wereldreis die een ex-collega van mij onlangs maakte. Norah slaapt de hele tijd rustig in de draagdoek, terwijl wij genieten van de foto's, die natuurlijk heel wat herinneringen aan onze eigen wereldreis oproepen.
Donderdag is Norah heel onrustig. Het lukt haar maar niet om te slapen! Mist ze haar grote zussen? Ze is gewend van eigenlijk bijna heel de dag door lawaai te horen en nu is het hier zo stilletjes...maar het is mooi weer dus maak ik een lange wandeling met haar. Ook 's avonds blijft ze onrustig. Misschien de aankondiging van een verandering van ritme, want ze eet nog rond 21u en is er de volgende morgen om 07.00u pas terug!! Zalig, zo nog eens een nachtje doorslapen...
Vrijdag is ze veel rustiger. 's Middags spreek ik af met Tessa. Zij is de mama van onze vriendinnetjes Cara en Nomi. Zij kregen er op 24 september, 8 weken te vroeg, ook een zusje bij: Lyna. Dit kleine wondertje ligt op neonatologie en nu haar couveuse bij het raam staat, kan ik haar eens gaan bewonderen. Ik schrik toch even van hoe klein ze is (ze weegt ondertussen 1450 gr) en ik krijg een serieuse krop in de keel wanneer ik Tessa door het raam gadesla terwijl ze Lyna verzorgt. Ik sta daar aan de éne kant van het raam met Norah in mijn armen, en zij aan de andere kant met haar handen in de couveuse een minimensje pap te geven... Ik sta er nogmaals van verbaasd hoeveel moed Tessa en haar man erop hebben om naast de verzorging én opvoeding van Cara en Nomi ook nog twee maal per dag naar de kliniek komen om hun jongste telg te bezoeken en te verzorgen. Laat ons hopen dat Lyna met kerst naar huis mag...iedereen duimen, hè!
Ik loop écht verloren met zo maar één kindje in huis. Tussen 17u en 20u, normaal de superdrukke spitsuren ten huize olijke tweeling, weet ik met mezelf geen blijf. 't Is wel eens leuk, zo wat rust, en ik moet zeggen dat ik me zelfs voel als iets dat op 'uitgerust' lijkt, maar toch mis ik mijn grote meiden. Ze zorgen naast heel wat werk toch ook voor heel wat entertainment! En ik mis al die knuffels en kusjes... En wat is het stil in huis! Goh, ik begrijp eigenlijk goed dat er veel huwelijken in een crisis terecht komen wanneer de kinderen het huis uit zijn: ze zijn amper drie dagen weg en we weten al niet meer wat zeggen tegen elkaar ;-)
Toch heb ik niet alles kunnen doen wat ik wou doen. Er zijn nog heel wat klusjes overgeschoten. Dat komt omdat ik toch, maar dan ik gedacht had, werd opgeëist door ons superschattig nummertje drie: Norah! Was wel heel leuk om nu eens alle aandacht aan haar te kunnen geven. We hebben er zelfs nog eens wat fotootjes van genomen!
Zaterdagmorgen vertrekken we al vroeg richting zee. Wanneer we toekomen komen Ella en Louise net met oma en opa van de bakker. Het wordt een blij weerzien, en tot onze verbazing vragen ze direct om Norah te zien. Ze hadden hun kleine zus blijkbaar ook gemist! Oma en opa doen het relaas van de voorbije drie dagen: de meisjes zijn héél braaf en héél flink geweest, hebben goed geslapen (alleen héél vroeg wakker altijd), goed gegeten, flink gespeeld, gefietst, in de duinen pondekes gemaakt, naar de kinderboerderij geweest, met de tram gereden, ...en geen één keer naar mama en papa gevraagd! Ik heb wel elke dag gebeld, maar ze hadden het dan vaak zo druk met spelen dat ze geen interesse meer hadden in mama en de telefoon ;-) Wel leuk om te weten dat ze een paar dagen zonder ons kunnen. Hoewel dat denk ik alleen maar bij oma en opa lukt! Die hebben er trouwens ook van genoten. Ik denk wel dat het voor herhaling vatbaar is, niet?? 
En nog eens naar zee!
Toch wel leuk, zo'n oma en opa die enkele weken een appartement huren aan zee! Na amper een weekje thuis pakken we aan het begin van het verlengde weekend alweer onze biezen om te gaan uitwaaien aan de Belgische kust. Dit keer zit de auto niet zo vol: het beddengoed, het speelgoed, de schupjes, ... zijn immers allemaal daar gebleven.
We spelen het weer klaar om al vóór 08.30u te vertrekken en zijn dus goed op tijd aan zee. Het is er prachtig weer, en samen met oma en opa wandelen we nog wat op het strand. Dan vertrekken zij en blijven we met ons gezinnetje daar tot dinsdag. Het worden weer heerlijk relaxte dagen: naar de speeltuin, gaan wandelen, in de duinen spelen, over de golven springen (met steevast natte broeken tot gevolg!), ... het passeert allemaal de revue.
Op zondag krijgen we bezoek: Christof en Liesbeth komen met Jolien (3,5) en Wannes (1)! In de voormiddag spelen we wat op het strand en maken we een wandelingeske. Wanneer vier van de vijf kindjes 's middags slapen besluiten Liesbeth en ik alvast met de tram naar Nieuwpoort te rijden; er is daar immers een outlet store waar het -70% is!! Oef, zo moet ik niet wachten tot met de solden om mijn garderobe eens te vernieuwen. Ik heb enkele broeken wel zéér nipt gekocht...een extra stimulans om zo snel mogelijk aan mijn buikje te werken dus...
Terwijl Liesbeth en ik op onze mannen staan te wachten (die dus met alle vijf de kinderen achterna komen met de tram!), speculeren we een beetje: zouden ze alles en iedereen wel bij hebben ;-) Jaja, alle kids zijn erbij, ze hebben zelfs aan het fruit gedacht!
Als kers op de taart komen Tantina en Omewes ook nog naar 't zeetje afgezakt en we gaan autootjes huren : Wannes een auto, Louise ook, Ella een schildpad en Jolien een paardje. Onderweg wordt er duchtig gewisseld! En Norah? Die ligt knusjes in haar lodger te slapen in de kinderwagen. Wat een bende! Helaas blijkt niemand op dat moment een fototoestel bij te hebben...jammer!!
's Avonds eten we allemaal samen lekkere vis op het appartement, en als iedereen naar huis is en al ons kindjes slapen, kruip ik zelf ook mijn bedje in na een toch wel vermoeiend dagje!
Maandag doen we het wat rustiger aan want de kindjes zijn nog een beetje moe van gisteren, en dinsdagmiddag zijn oma en opa alweer terug! In de namiddag huren we nog eens een autootje, maar het is zo'n harde wind dat het bijna niet te doen is om op de dijk te wandelen. Snel naar de speeltuin en naar het appartement dus!
Na het eten is het tijd voor papa, mama en Norah om weer huiswaarts te keren. Ella en Louise mogen nog enkele dagen bij oma en opa aan zee blijven!
woensdag 5 november 2008
Ella (al een tijdje) droog!
Tja, met alle drukte zou ik het nog vergeten te melden: Ella is al twee weken droog! We hebben dus nu nog maar één kindje in de pampers, hip hip hoera!!!
Louise is al sinds begin augustus droog. Bij haar ging het eigenlijk heel vlotjes: twee dagen hebben we er met de dweil achter gelopen en klaar was kees. Bij Ella was het een heel ander verhaal: zij was héél geïnteresseerd in wat haar zus daar op dat potje uitspookte, en was altijd de eerste om het toilet door te trekken en Louise te helpen een sticker te kiezen. Maar zelf op het potje gaan? Nee, daar moest ze niks van weten.
Enkele weken vóór de geboorte van Norah hebben we nog eens een poging ondernomen, en nadat Norah geboren is, de week toen Kevin nog thuis was, nog eens, maar allebei zonder resultaat; 't is te zeggen, er was wel resultaat: vijf natte broeken per dag ;-) Ze was er dus duidelijk nog niet aan toe. We hadden nochtans gezegd dat als de pampers op waren, we er geen nieuwe meer gingen halen, maar dat hebben we dus toch nog moeten doen.
Enkele weken later begon ze die pampers toch wel beu te worden. We hadden een heel goedkoop merk gekocht in de Colruyt (hihi) en daar kreeg ze rode billetjes van (foei, slechte ouders ;-). Met als gevolg dat ze veel sneller besefte dat er iets in haar pamper zat en daar dan zo snel mogelijk vanaf wou. Op den duur keek ze er echter zo tegen op om op die verzorgingstafel te gaan liggen en zalf aan haar poep te laten doen, dat ze toch dat potje maar eens ging uittesten. Deze keer mét resultaat!! Het leek wel of er plots een knop was omgedraaid. Van dan af ging het ook vrij snel. En omdat Louise de laatste tijd altijd al op het groot toilet ging, heeft Ella het potje eigenlijk overgeslagen en is ze ook meteen op het groot toilet beginnen gaan. De stickertjes hebben we maar enkele dagen moeten plakken, daarna vond ze het al zo vanzelfsprekend dat ze er niet meer naar vroeg. Flink, hè! En fier dat ze is!
Ze zijn beiden trouwens duidelijk in de 'anale fase' : alles wat met het toilet te maken heeft, vinden ze super interessant! Ze brengen met z'n tweetjes ook veel tijd door in het kleinste kamertje: als de één er op zit, leest de ander een boekje voor! Superschattig om te zien natuurlijk. Ze nemen zelfs voor elkaar een papiertje (als ik er niet snel bij ben, de hele rol ;-) en kuisen elkaars poep af...de charmes van tweeling zijn! De dames nemen ook alle tijd als ze naar het toilet moeten. Ze kunnen makkelijk zo'n kwartier blijven zitten. Gelukkig moeten we er niet altijd bij blijven zitten, want ze roepen als ze klaar zijn : 'Paaaaaaapaaaaa, maaaaamaaaaa, ik ben klaaaaaaar!!!' En nadien brengen ze elkaar uitgebreid verslag van wat ze geproduceerd hebben ;-)
Ook op verplaatsing lukt het prima. Ze vinden het zelfs leuk om in de bosjes pipi te doen; echte meiden van den buiten!
maandag 3 november 2008
Weekje aan zee
Wat een organisatie, met drie kids op reis gaan! Nu ja, op reis kan je het niet echt noemen: we gaan naar het appartement dat oma en opa elk jaar in november huren in Oostduinkerke. Heerlijk een weekje (proberen te ) relaxen in een andere omgeving.
Donderdag en vrijdag draait mijn wasmachine op volle toeren om alle kleertjes op tijd proper te krijgen want alles wat nog past (niet zo bijster veel!), moet mee. Er is wel een wasmachine op 't appartement maar ik ben niet van plan me daarmee bezig te houden. Zaterdag is 't heel de dag inpakken geblazen en zondag om 08.15u zijn we al op weg! Door de verandering van zomer- naar wintertijd is iedereen goed op tijd wakker.
Oma en opa blijven zondag nog aan zee en dan gaan zij naar huis zodat wij plaats genoeg hebben voor ons ondertussen toch wel grote gezin. De meisjes slapen allebei in een groot bed, en Norah slaapt in haar draagwieg naast het bed van papa en mama, zoals thuis.
We doen vanalles aan zee: pondekes maken in de duinen, over de golven springen, schelpjes zoeken, een groot zandkasteel bouwen en versieren, van de duinen lopen, naar de speeltuin gaan, naar de kinderboerderij, wandelen, ...hoewel dat laatste niet zo vlot meer verloopt als vorig jaar; we raken niet tot op de dijk in Nieuwpoort en in de andere richting niet zoveel verder dan de dijk van Oostduinkerke zelf: de meisjes willen zelf stappen, of fietsen, of blijven achter, ofwel moeten we terugkeren omdat Norah moet eten, ... Maar ach wat, ze amuseren zich en wij ook!
Op woensdag brengen we een bezoekje aan Plopsaland samen met Inne, de meter van Norah, en haar gezin. Onze meisjes zijn dol op haar en haar man Niki, en op Sarah(5) en Eva(4). Het is prachtig weer, wel leuk natuurlijk maar dat maakt dat het superdruk is. Pfff, niks voor mij, zo'n drukte...tegen de middag barst ik al van de hoofdpijn. Bovendien is het aan alle attracties toch minstens twintig minuten aanschuiven, wat best wel lang is met twee kleine ukkies. En als die ukkies het dan na een half uur aanschuiven voor de ogen van alle wachtenden op een brullen zetten ('Néééééé, NIET in!!!!!! Néééééé, terug naar papa!!!!'), begint ondergetekende al helemáál haar kas op te vreten ;-) Gelukkig komen ze op den duur los en gaan ze toch met veel plezier in de kikkertjes (eerste 2 minuten: 'Ella nie leuk! Néé, Ella nie leuk!' - dan: 'Ella leuk!' en op 't einde: 'Ella nóg!'), de eendjes, de konijntjes, op de paardjesmolen én op de grote carroussel. Inne past op Norah terwijl ik overal mee op ga, en papa vergezelt de anderen in de snellere attracties. Uiteindelijk kan ik er toch van genieten, vooral van die blije gezichtjes van mijn dochters als ze 't duidelijk naar hun zin hebben! Norah ligt de hele dag braaf ik haar kinderwagen en komt er enkel twee keer uit om te eten. Flink, hè!
't Was dus een supergeslaagd weekje aan zee. Volgend weekend gaan we al terug, joepie, en dan mogen de meisjes daarna nog enkele daagjes aan zee blijven met oma en opa. Amai, dan zal het hier stillekes zijn want die twee tateren tegenwoordig aan één stuk door!
Geniet maar mee van de fotootjes (door erop te klikken):
Donderdag en vrijdag draait mijn wasmachine op volle toeren om alle kleertjes op tijd proper te krijgen want alles wat nog past (niet zo bijster veel!), moet mee. Er is wel een wasmachine op 't appartement maar ik ben niet van plan me daarmee bezig te houden. Zaterdag is 't heel de dag inpakken geblazen en zondag om 08.15u zijn we al op weg! Door de verandering van zomer- naar wintertijd is iedereen goed op tijd wakker.
Oma en opa blijven zondag nog aan zee en dan gaan zij naar huis zodat wij plaats genoeg hebben voor ons ondertussen toch wel grote gezin. De meisjes slapen allebei in een groot bed, en Norah slaapt in haar draagwieg naast het bed van papa en mama, zoals thuis.
We doen vanalles aan zee: pondekes maken in de duinen, over de golven springen, schelpjes zoeken, een groot zandkasteel bouwen en versieren, van de duinen lopen, naar de speeltuin gaan, naar de kinderboerderij, wandelen, ...hoewel dat laatste niet zo vlot meer verloopt als vorig jaar; we raken niet tot op de dijk in Nieuwpoort en in de andere richting niet zoveel verder dan de dijk van Oostduinkerke zelf: de meisjes willen zelf stappen, of fietsen, of blijven achter, ofwel moeten we terugkeren omdat Norah moet eten, ... Maar ach wat, ze amuseren zich en wij ook!
Op woensdag brengen we een bezoekje aan Plopsaland samen met Inne, de meter van Norah, en haar gezin. Onze meisjes zijn dol op haar en haar man Niki, en op Sarah(5) en Eva(4). Het is prachtig weer, wel leuk natuurlijk maar dat maakt dat het superdruk is. Pfff, niks voor mij, zo'n drukte...tegen de middag barst ik al van de hoofdpijn. Bovendien is het aan alle attracties toch minstens twintig minuten aanschuiven, wat best wel lang is met twee kleine ukkies. En als die ukkies het dan na een half uur aanschuiven voor de ogen van alle wachtenden op een brullen zetten ('Néééééé, NIET in!!!!!! Néééééé, terug naar papa!!!!'), begint ondergetekende al helemáál haar kas op te vreten ;-) Gelukkig komen ze op den duur los en gaan ze toch met veel plezier in de kikkertjes (eerste 2 minuten: 'Ella nie leuk! Néé, Ella nie leuk!' - dan: 'Ella leuk!' en op 't einde: 'Ella nóg!'), de eendjes, de konijntjes, op de paardjesmolen én op de grote carroussel. Inne past op Norah terwijl ik overal mee op ga, en papa vergezelt de anderen in de snellere attracties. Uiteindelijk kan ik er toch van genieten, vooral van die blije gezichtjes van mijn dochters als ze 't duidelijk naar hun zin hebben! Norah ligt de hele dag braaf ik haar kinderwagen en komt er enkel twee keer uit om te eten. Flink, hè!
't Was dus een supergeslaagd weekje aan zee. Volgend weekend gaan we al terug, joepie, en dan mogen de meisjes daarna nog enkele daagjes aan zee blijven met oma en opa. Amai, dan zal het hier stillekes zijn want die twee tateren tegenwoordig aan één stuk door!
Geniet maar mee van de fotootjes (door erop te klikken):
 |
| Zee oktober 2008 |
zaterdag 25 oktober 2008
Effe snel...
Tja, het komt er niet meer zo van om te bloggen...ik heb nog een aantal stukjes 'in de maak', over de eerste week in het moederhuis en de eerste weken thuis, maar ik krijg ze maar niet afgewerkt!
Dus effe snel een berichtje om te laten weten dat we het allemaal goed stellen. Norah doet het prima: vorige week bij Kind en Gezin woog ze al 4250 gram!! De nachten beginnen ook al wat te lengen: ze slaapt soms al 8 uur aan een stuk, zalig gewoon. De grote zussen zijn er nog steeds heel lief voor en zijn heel flink. Ella gaat zelfs sinds deze week op het potje!! Hoera, nog maar één kindje in de pampers! En Louise? Die doet niks liever dan Norah's tutje geven, tegen haar babbelen (op een schattig hoog toontje) en haar toestoppen met een dekentje...;-)
We vertrekken morgen voor een weekje naar zee. We gaan daar véél foto's maken waar jullie achteraf van kunnen meegenieten...tot later!
Dus effe snel een berichtje om te laten weten dat we het allemaal goed stellen. Norah doet het prima: vorige week bij Kind en Gezin woog ze al 4250 gram!! De nachten beginnen ook al wat te lengen: ze slaapt soms al 8 uur aan een stuk, zalig gewoon. De grote zussen zijn er nog steeds heel lief voor en zijn heel flink. Ella gaat zelfs sinds deze week op het potje!! Hoera, nog maar één kindje in de pampers! En Louise? Die doet niks liever dan Norah's tutje geven, tegen haar babbelen (op een schattig hoog toontje) en haar toestoppen met een dekentje...;-)
We vertrekken morgen voor een weekje naar zee. We gaan daar véél foto's maken waar jullie achteraf van kunnen meegenieten...tot later!
maandag 6 oktober 2008
En dan eindelijk...het bevallingsverhaal!
Op vraag van velen (wel leuk, zoveel interesse!) dan nu - eindelijk dan toch - mijn bevallingsverhaal!
21.30u : uiteindelijk ben ik dan toch vrijwel overtuigd dat dit weeën zijn; we trommelen oma en opa op. Die zullen hier blijven slapen om op Ella en Louise te passen. Wij vertrekken vol spanning naar de kliniek. In de auto wordt het duidelijk: dit kunnen niet anders dan weeën zijn! Ze beginnen een beetje pijnlijk te worden.
In de kliniek
22.00u : we parkeren de auto op de parking van de spoed en tussen twee weeën in loop ik - eigenlijk vrij kwiek - naar binnen. In de gang van de materniteit moet ik even stoppen om een wee op te vangen - net zoals in de film ;-)! We worden direct naar de arbeidskamer gebracht. Ik word aan de monitor gelegd en een half uurtje later zegt de vroedvrouw dat het duidelijk weeën zijn. En dat ik twee cm ontsluiting heb.Wie had dát nu nog durven dromen...het is écht begonnen!!! Ik kan het bijna niet geloven!!! Morgen ga ik eindelijk mijn derde kind in mijn armen kunnen sluiten. Ik zie het volledig zitten: kom maar op met die pijn, ik ben er klaar voor!
De weeën zijn nog goed verdraagbaar en ik maan Kevin aan om nog wat te slapen. Ik dommel zelf ook nog heel even in, maar al gauw worden de weeën krachtiger. Om 02.00u maak ik Kevin wakker: de weeën beginnen nu wel pijn te doen, ik heb wat afleiding en morele steun nodig. Even later, op het toppunt van een wee, breekt mijn water. Wat een raar gevoel. De weeën worden nu plots wel erg krachtig.
Kevin zet één van de twee CD'tjes op die we hadden meegebracht: The Piano en Enya (naar die muziek luisteren zal nooit meer hetzelfde zijn!). We dempen het licht en zo wordt de ruimte een beetje gezelliger, zodat ik me wat kan ontspannen tussen twee weeën in. Ondertussen is de vroedvrouw de ontsluiting nog eens komen controleren: een dikke twee centimeter. Hm, dat gaat hier precies lang duren...
Ik kan het best de weeën opvangen op de grote zitbal, leunend op Kevin's benen. Ondertussen masseert hij mijn rug met een warm kersenpitje. Bij elke wee knijp ik zijn arm blauw, zo zal later blijken. Ocharme...hoe een papa lijden kan ;-) Ik ga ook even in het bad, maar dat zit niet zo gemakkelijk voor mij. De bal wordt mijn vaste stekje.
Ondertussen is het al diep in de nacht. Rond een uur of vijf krijg ik een dipje: ik ben zo moe dat ik tussen twee weeën telkens even wegdommel. Niet zo goed, want dan overvalt de volgende wee me altijd zo. Ik word een beetje emotioneel : ik wil dat de ontsluiting eindelijk vordert, ik wil mijn kind!! En ik mis mijn twee grote meiden. Wat zullen die morgen zeggen als papa en mama er niet zijn?
06.00u De vroedvrouw controleert of de ontsluiting al gevorderd is. Het antwoord is enorm demotiverend en teleurstellend : na bijna 12 uur weeën nog steeds maar een goeie twee cm ontsluiting...We wachten nog even af tot de gynaecoloog van wacht er is. Ondertussen ben ik weer goed wakker. Bij elke wee denk ik dat er nu wel wat ontsluiting bij zal zijn gekomen. Op het moment dat ik dit schrijf kan ik me de pijn al niet meer goed herinneren, maar ik heb ze toen omschreven als 'allesverscheurend'. Ik hou echter altijd voor ogen dat elke vrouw de pijn van een normale bevalling aankan. Dus waarom zou ik het niet kunnen? Ik wil trouwens graag een zo natuurlijk mogelijke bevalling, dus neem ik de pijn erbij en wijs ik een epidurale resoluut af.
Toch nog keizersnede...
08.00u : mijn eigen gynaecologe arriveert. Ook zij doet een inwendig onderzoek en vertelt ons wat we al vreesden; de ontsluiting is nog niks opgeschoten en er zit niks anders op dan een keizersnede te doen. Na zo lang zo'n krachtige weeën te hebben gehad, kunnen ze het risico niet nemen nog langer te wachten omdat het litteken van de vorige keizersnede het niet veel langer zal kunnen houden. Wat een teleurstelling...ik vraag me hardop af of het aan mij ligt. Waarom kan ik dit niet?? Mijn gyn zegt dat het niks met mij, maar met de ligging van de baby te maken heeft. Waarschijnlijk ligt het kindje met het hoofdje scheef en mijn gynaecologe zegt, ik citeer: ' Al is de ontsluiting nog zo breed als het Albertkanaal, dan zou het er nóg niet door kunnen omdat het hoofdje schuin ligt!' Het verdict valt me zwaar, maar er is niks aan te doen. Ik wil ook verder geen risico's nemen. Er zit dus niks anders op dan me erbij neer te leggen.
De hele nacht lang heb ik de weeën heel goed kunnen opvangen, ik concentreerde me op de pijn en keerde tijdens een wee helemaal in mezelf en dacht aan mijn kind dat ik weldra eindelijk zou kunnen zien. Maar nu ik weet dat die weeën niks opleveren, zie ik het nut er niet meer van in. Ik ben even compleet het noorden kwijt en elke wee overvalt me. Ze komen nu trouwens om de twee à drie minuten dus veel tijd om te recupereren is er niet. Ik slaag er niet meer in de weeën op te vangen en voel niks dan pijn. Bovendien moet ik heel snel klaargemaakt worden voor de operatie : er wordt een blaassonde gestoken, een infuus, ik moet zes keer van bed veranderen (mag niet meer op mijn geliefde zitbal!) en wordt naar de operatiezaal gereden, en dat allemaal terwijl ik bijna constant zeer pijnlijke weeën heb. Ik verlies de controle en schreeuw het uit van de pijn. Bovendien moet ik even afscheid nemen van mijn ventje, die nog niet mee binnen mag in de O.K. In wiens arm moet ik nu nijpen?? Op O.K. krijg ik vrijwel onmiddellijk de epidurale. Het duurt langer dan ik me van de vorige keer kan herinneren. Misschien omdat ik toen geen weeën had ;-) Na wat gefrul aan mijn onderrug voel ik plots dat de verdoving begint te werken: mijn benen worden helemaal warm en loom en al gauw voel ik de allerlaatste keer een wee.
Wanneer ik klaargemaakt ben komt Kevin binnen in een prachtig maar veel te klein operatiepakje. Nu kunnen ze eraan beginnen! Ik ben terug wat ontspannen en praat wat met de anesthesist. Ik probeer er niet aan te denken dat ze het litteken van de vorige keizersnede terug aan het openmaken zijn... Niet veel later hoor ik mijn gyn zeggen: 'Ja, alle hens aan dek!' Dat zei ze ook toen Ella en Louise geboren werden, herinner ik me. Ze beschrijft wat ze ziet: het hoofdje, donkere haartjes, het gezichtje... en dan plots het eerste schreeuwtje. Wat een pak van m'n hart: ons kindje is er, en het weent! 'Wat is het, wat is het?', vraag ik vol ongeduld. En dan komt de verrassing van het jaar : het is een meisje!!! Wie had dát nu gedacht!! Ik was er écht van overtuigd dat het een jongen was! Maar wat ben ik gelukkig met mijn derde dochter! Stel je voor...drie meisjes...'Hoe gaat ze heten?', vraagt de gynaecoloog. 'Norah', zeg ik terwijl tranen van geluk over mijn wangen stromen. 'Ze heet Norah...'
Toen beslist werd dat het een keizersnede werd, heb ik wel m'n eisen gesteld. Ik vond het zo jammer dat ik toen de tweeling geboren werd, hen maar eventjes gezien heb vlak na de geboorte. Ik kon hen niet aanraken, en dat beschouw ik achteraf gezien wel als een gemis. Ik wil dus nu, ook al is het een keizersnede, zo snel mogelijk na de geboorte huidcontact met mijn pasgeboren kind. Ik maak dit duidelijk aan de vroedvrouwen en de gynaecoloog. Ik zeg dat ik wil losgemaakt worden (tijdens de operatie lig je met je handen vastgebonden) en mijn kind tegen mij wil voelen. Ze gaan akkoord, en na de geboorte wordt mijn éne hand losgemaakt en wordt Norah naast mijn gezicht gelegd. Dat moment vergeet ik nooit meer...pure magie die me alle drukte in de O.K. en alle pijn doet vergeten. Het is één van mijn mooiste herinneringen uit heel m'n leven: het moment dat ik haar warme gezichtje voor de eerste keer tegen het mijne voel, en ik haar zachtjes over haar kleine wangetje wrijf terwijl ik haar welkom heet op deze wereld...Een overweldigend moedergevoel overvalt me. Ik wil voor dit kind zorgen, het beschermen, het voeden...het heeft mij nodig en ik haar. Ik ben nu mama van drie...
Het startschot...
Het begint allemaal op zondag 14 september. Ik hoop ondertussen al niet meer op een natuurlijke bevalling, zoals jullie wel konden opmaken uit de berichten van vóór de bevalling. Ik probeer me dus volledig in te stellen op een keizersnede op dinsdag, en wil deze zondag volledig voor mijn gezinnetje reserveren en nog eens genieten van mijn twee grote meiden. Het zonnetje schijnt lekker en 's morgens maken we een wandelingetje door onze wijk. Enkele huizen en ateliers zijn opengesteld ter gelegenheid van de open monumentendag.
Is het écht begonnen??
Thuisgekomen neem ik dus maar pen en papier bij de hand, en terwijl ik het avondeten bereid noteer ik wanneer ik 'iets' voel. Op den duur vallen de harde buiken en de rugpijn samen en inderdaad, er zit wel degelijk een regelmaat in : om de vijf minuten. De harde buiken doen niet pijn, enkel de rugpijn is vervelend, dus ik doe gewoon voort met wat ik bezig ben. Eten lukt me echter niet.
In de loop van de avond blijven de weeën, of voorweeën, wat het ook zijn, regelmatig komen. Kevin en ik doen samen de meisjes in bad en in bed en daarna zet ik me in de zetel. Ik probeer me te concentreren op een natuurdocumentaire, maar Kevin stelt voor dat ik toch maar de laatste spulletjes in mijn valiesje ga doen. Ik weet het niet goed...ik zou het jammer vinden als we nu naar de kliniek zouden rijden en daar zou blijken dat het loos alarm is; ik wil nog even afwachten.21.30u : uiteindelijk ben ik dan toch vrijwel overtuigd dat dit weeën zijn; we trommelen oma en opa op. Die zullen hier blijven slapen om op Ella en Louise te passen. Wij vertrekken vol spanning naar de kliniek. In de auto wordt het duidelijk: dit kunnen niet anders dan weeën zijn! Ze beginnen een beetje pijnlijk te worden.
In de kliniek
22.00u : we parkeren de auto op de parking van de spoed en tussen twee weeën in loop ik - eigenlijk vrij kwiek - naar binnen. In de gang van de materniteit moet ik even stoppen om een wee op te vangen - net zoals in de film ;-)! We worden direct naar de arbeidskamer gebracht. Ik word aan de monitor gelegd en een half uurtje later zegt de vroedvrouw dat het duidelijk weeën zijn. En dat ik twee cm ontsluiting heb.Wie had dát nu nog durven dromen...het is écht begonnen!!! Ik kan het bijna niet geloven!!! Morgen ga ik eindelijk mijn derde kind in mijn armen kunnen sluiten. Ik zie het volledig zitten: kom maar op met die pijn, ik ben er klaar voor!
De weeën zijn nog goed verdraagbaar en ik maan Kevin aan om nog wat te slapen. Ik dommel zelf ook nog heel even in, maar al gauw worden de weeën krachtiger. Om 02.00u maak ik Kevin wakker: de weeën beginnen nu wel pijn te doen, ik heb wat afleiding en morele steun nodig. Even later, op het toppunt van een wee, breekt mijn water. Wat een raar gevoel. De weeën worden nu plots wel erg krachtig.
Kevin zet één van de twee CD'tjes op die we hadden meegebracht: The Piano en Enya (naar die muziek luisteren zal nooit meer hetzelfde zijn!). We dempen het licht en zo wordt de ruimte een beetje gezelliger, zodat ik me wat kan ontspannen tussen twee weeën in. Ondertussen is de vroedvrouw de ontsluiting nog eens komen controleren: een dikke twee centimeter. Hm, dat gaat hier precies lang duren...
Ik kan het best de weeën opvangen op de grote zitbal, leunend op Kevin's benen. Ondertussen masseert hij mijn rug met een warm kersenpitje. Bij elke wee knijp ik zijn arm blauw, zo zal later blijken. Ocharme...hoe een papa lijden kan ;-) Ik ga ook even in het bad, maar dat zit niet zo gemakkelijk voor mij. De bal wordt mijn vaste stekje.
Ondertussen is het al diep in de nacht. Rond een uur of vijf krijg ik een dipje: ik ben zo moe dat ik tussen twee weeën telkens even wegdommel. Niet zo goed, want dan overvalt de volgende wee me altijd zo. Ik word een beetje emotioneel : ik wil dat de ontsluiting eindelijk vordert, ik wil mijn kind!! En ik mis mijn twee grote meiden. Wat zullen die morgen zeggen als papa en mama er niet zijn?
06.00u De vroedvrouw controleert of de ontsluiting al gevorderd is. Het antwoord is enorm demotiverend en teleurstellend : na bijna 12 uur weeën nog steeds maar een goeie twee cm ontsluiting...We wachten nog even af tot de gynaecoloog van wacht er is. Ondertussen ben ik weer goed wakker. Bij elke wee denk ik dat er nu wel wat ontsluiting bij zal zijn gekomen. Op het moment dat ik dit schrijf kan ik me de pijn al niet meer goed herinneren, maar ik heb ze toen omschreven als 'allesverscheurend'. Ik hou echter altijd voor ogen dat elke vrouw de pijn van een normale bevalling aankan. Dus waarom zou ik het niet kunnen? Ik wil trouwens graag een zo natuurlijk mogelijke bevalling, dus neem ik de pijn erbij en wijs ik een epidurale resoluut af.
Toch nog keizersnede...
08.00u : mijn eigen gynaecologe arriveert. Ook zij doet een inwendig onderzoek en vertelt ons wat we al vreesden; de ontsluiting is nog niks opgeschoten en er zit niks anders op dan een keizersnede te doen. Na zo lang zo'n krachtige weeën te hebben gehad, kunnen ze het risico niet nemen nog langer te wachten omdat het litteken van de vorige keizersnede het niet veel langer zal kunnen houden. Wat een teleurstelling...ik vraag me hardop af of het aan mij ligt. Waarom kan ik dit niet?? Mijn gyn zegt dat het niks met mij, maar met de ligging van de baby te maken heeft. Waarschijnlijk ligt het kindje met het hoofdje scheef en mijn gynaecologe zegt, ik citeer: ' Al is de ontsluiting nog zo breed als het Albertkanaal, dan zou het er nóg niet door kunnen omdat het hoofdje schuin ligt!' Het verdict valt me zwaar, maar er is niks aan te doen. Ik wil ook verder geen risico's nemen. Er zit dus niks anders op dan me erbij neer te leggen.
De hele nacht lang heb ik de weeën heel goed kunnen opvangen, ik concentreerde me op de pijn en keerde tijdens een wee helemaal in mezelf en dacht aan mijn kind dat ik weldra eindelijk zou kunnen zien. Maar nu ik weet dat die weeën niks opleveren, zie ik het nut er niet meer van in. Ik ben even compleet het noorden kwijt en elke wee overvalt me. Ze komen nu trouwens om de twee à drie minuten dus veel tijd om te recupereren is er niet. Ik slaag er niet meer in de weeën op te vangen en voel niks dan pijn. Bovendien moet ik heel snel klaargemaakt worden voor de operatie : er wordt een blaassonde gestoken, een infuus, ik moet zes keer van bed veranderen (mag niet meer op mijn geliefde zitbal!) en wordt naar de operatiezaal gereden, en dat allemaal terwijl ik bijna constant zeer pijnlijke weeën heb. Ik verlies de controle en schreeuw het uit van de pijn. Bovendien moet ik even afscheid nemen van mijn ventje, die nog niet mee binnen mag in de O.K. In wiens arm moet ik nu nijpen?? Op O.K. krijg ik vrijwel onmiddellijk de epidurale. Het duurt langer dan ik me van de vorige keer kan herinneren. Misschien omdat ik toen geen weeën had ;-) Na wat gefrul aan mijn onderrug voel ik plots dat de verdoving begint te werken: mijn benen worden helemaal warm en loom en al gauw voel ik de allerlaatste keer een wee.
Wanneer ik klaargemaakt ben komt Kevin binnen in een prachtig maar veel te klein operatiepakje. Nu kunnen ze eraan beginnen! Ik ben terug wat ontspannen en praat wat met de anesthesist. Ik probeer er niet aan te denken dat ze het litteken van de vorige keizersnede terug aan het openmaken zijn... Niet veel later hoor ik mijn gyn zeggen: 'Ja, alle hens aan dek!' Dat zei ze ook toen Ella en Louise geboren werden, herinner ik me. Ze beschrijft wat ze ziet: het hoofdje, donkere haartjes, het gezichtje... en dan plots het eerste schreeuwtje. Wat een pak van m'n hart: ons kindje is er, en het weent! 'Wat is het, wat is het?', vraag ik vol ongeduld. En dan komt de verrassing van het jaar : het is een meisje!!! Wie had dát nu gedacht!! Ik was er écht van overtuigd dat het een jongen was! Maar wat ben ik gelukkig met mijn derde dochter! Stel je voor...drie meisjes...'Hoe gaat ze heten?', vraagt de gynaecoloog. 'Norah', zeg ik terwijl tranen van geluk over mijn wangen stromen. 'Ze heet Norah...'
Toen beslist werd dat het een keizersnede werd, heb ik wel m'n eisen gesteld. Ik vond het zo jammer dat ik toen de tweeling geboren werd, hen maar eventjes gezien heb vlak na de geboorte. Ik kon hen niet aanraken, en dat beschouw ik achteraf gezien wel als een gemis. Ik wil dus nu, ook al is het een keizersnede, zo snel mogelijk na de geboorte huidcontact met mijn pasgeboren kind. Ik maak dit duidelijk aan de vroedvrouwen en de gynaecoloog. Ik zeg dat ik wil losgemaakt worden (tijdens de operatie lig je met je handen vastgebonden) en mijn kind tegen mij wil voelen. Ze gaan akkoord, en na de geboorte wordt mijn éne hand losgemaakt en wordt Norah naast mijn gezicht gelegd. Dat moment vergeet ik nooit meer...pure magie die me alle drukte in de O.K. en alle pijn doet vergeten. Het is één van mijn mooiste herinneringen uit heel m'n leven: het moment dat ik haar warme gezichtje voor de eerste keer tegen het mijne voel, en ik haar zachtjes over haar kleine wangetje wrijf terwijl ik haar welkom heet op deze wereld...Een overweldigend moedergevoel overvalt me. Ik wil voor dit kind zorgen, het beschermen, het voeden...het heeft mij nodig en ik haar. Ik ben nu mama van drie...
vrijdag 19 september 2008
Nog enkele kiekjes...
Hoi iedereen,
Velen zitten waarschijnlijk te wachten op nog enkele schattige foto's. Ons internet is thuis tijdelijk buiten gebruik en dus zit ik nu even bij oma en opa voor de computer.
Ondertussen is onze kleine Norah al bijgekomen. Ze eet erg flink (net als haar grote zussen) en slaapt soms al enkele uren achter elkaar. Voor de rest zit ze vaak met grote ogen rond te kijken. Wanneer haar grote zussen op bezoek zijn, zie je dat ze haar oren spitst. Ze wil duidelijk niets missen.
Alles gaat dus prima en daar zijn we allemaal erg blij om!
Papa, 't wordt tijd om u nog eens te scheren!
dinsdag 16 september 2008
Twee fiere, grote zussen
Vandaag mochten Ella en Louise in de voormiddag mee naar hun kleine zus en mama. Ik ging ze rond negen uur halen bij oma en opa. We stopten nog even bij een bloemenwinkel en de meisjes kozen resoluut voor een zonnebloem (hebben ze vrijdag mogen dragen bij het huwelijk van mijn broer). Ze hebben er fier heel de parking mee overgelopen en overhandigde ze zeer gemeend aan mama, die natuurlijk in de wolken was.
Vanaf dan hadden ze alleen maar oog voor hun kleine zus. Ze gingen op een krukje staan naast haar bed. Ze aaiden over haar hoofdje, trokken aan haar oren (die kleine meid zal het nog serieus te verduren krijgen), gaven haar de beertjes in haar bed,... kortom ze waren erg lief. Ella zei dan: 'Mama pakken' wanneer onze kleine Norah besloot haar klep eens open te zetten. Maar na enkele minuetn klonk dan weer zeer overtuigend: 'Terug bedje'.
Ze keken daarna heel erg geïnteresseerd toe wanneer de kleine zus in bad mocht en vooral wanneer ze aan de borst ging drinken. Overal willen ze letterlijk met hun neus opzitten, wat niet altijd handig is. Wanneer ze dan ook nog eens Norah op hun schoot mochten houden, waren ze helemaal fier.
We zullen eens zien hoe ze dat morgen zullen doen en vooral wanneer ze merken dat die kleine meid niet in het ziekenhuis blijft, maar ook mee naar huis komt...
Vanaf dan hadden ze alleen maar oog voor hun kleine zus. Ze gingen op een krukje staan naast haar bed. Ze aaiden over haar hoofdje, trokken aan haar oren (die kleine meid zal het nog serieus te verduren krijgen), gaven haar de beertjes in haar bed,... kortom ze waren erg lief. Ella zei dan: 'Mama pakken' wanneer onze kleine Norah besloot haar klep eens open te zetten. Maar na enkele minuetn klonk dan weer zeer overtuigend: 'Terug bedje'.
Ze keken daarna heel erg geïnteresseerd toe wanneer de kleine zus in bad mocht en vooral wanneer ze aan de borst ging drinken. Overal willen ze letterlijk met hun neus opzitten, wat niet altijd handig is. Wanneer ze dan ook nog eens Norah op hun schoot mochten houden, waren ze helemaal fier.
We zullen eens zien hoe ze dat morgen zullen doen en vooral wanneer ze merken dat die kleine meid niet in het ziekenhuis blijft, maar ook mee naar huis komt...
De eerste familiefoto is een feit:
maandag 15 september 2008
Eureka! Het is een meisje!
Dag lieve mensen,
Vooreerst wil ik uit naam van Ingrid iedereen bedanken voor de steun en de lieve berichtjes.
Maar goed, jullie zitten waarschijnlijk te wachten op HET verhaal. Ik vat het voor jullie even kort samen en ik ben er zeker van dat Ingrid op dit gebeuren later nog eens uitgebreid zal terugkomen.
Het begon allemaal gisteren rond 17u. Na het eten van een heerlijk ijsje in de hoeve van Pulle (een absolute aanrader trouwens), kreeg ze pijn in de rug en moest ze regelmatig gaan zitten. Bij thuiskomst werden de pijnen heviger en kwam er een regelmaat in. Om half tien dan toch maar beloten om oma en opa op te trommelen. Wij dus met pak en zak naar het ziekenhuis. Onderweg werden de pijnen heviger. Na onderzoek in de kliniek bleek echter dat er nog steeds geen ontsluiting was. Het beloofde een lange nacht te worden . Rond twee uur brak haar water en werd onze hoop groter, net als de pijn. Zitbal, kersenpitje en warm bad gaven de nodige verlichting. Om half zes nog steeds maar twee centimeter. De vele, zeer pijnlijke weeën (bleek uit de kneepsporen in mijn arm) begonnen hun tol te eisen. Ingrid viel zelfs tussen twee weeën een minuut in slaap. Veel heb je daar natuurlijk niet aan. Om zeven uur stonden we nog geen stap verder. Omstreeks acht uur arriveerde de gyn en na onderzoek bleek dat de ontsluiting niet vorderde te wijten aan te weinig druk van het hoofdje. Het hoofdje zou dus iets te schuin zitten. Verdict: keizersnede. Een zware pil. Zeker na zoveel uren afzien, maar er was geen keuze. Gelukkig mochten we onmiddellijk naar de OK. Het werd een moeilijk afscheid aan de deur van de OK. Tijdens de verdoving mag je immers nog niet mee naar binnen.
Toen ik binnen kwam in de OK was alles al een stuk rustiger. De verdoving deed duidelijk haar werk. Het was intussen kwart voor negen. Vijf minuten later zag ik hoe ze een glibberig, bebloed lichaampje uit de buik verlosten. Nu kwam de verrassing. We wisten immers nog steeds niet wat het zou worden: een jongen of een meisje?
Zoals de titel uiteraard al verraad, zijn wij nu de trotse ouders van een dochter: NORAH.
En dan zie je het geluk. Dan zie je dat het dat allemaal waard is geweest. Het eerste moment van een moeder samen met haar kersverse dochter. Ik ken weinig dingen die mooier zijn dan dat!
Verder laat ik jullie nog wat genieten van enkele van de eerste foto's.
Vooreerst wil ik uit naam van Ingrid iedereen bedanken voor de steun en de lieve berichtjes.
Maar goed, jullie zitten waarschijnlijk te wachten op HET verhaal. Ik vat het voor jullie even kort samen en ik ben er zeker van dat Ingrid op dit gebeuren later nog eens uitgebreid zal terugkomen.
Het begon allemaal gisteren rond 17u. Na het eten van een heerlijk ijsje in de hoeve van Pulle (een absolute aanrader trouwens), kreeg ze pijn in de rug en moest ze regelmatig gaan zitten. Bij thuiskomst werden de pijnen heviger en kwam er een regelmaat in. Om half tien dan toch maar beloten om oma en opa op te trommelen. Wij dus met pak en zak naar het ziekenhuis. Onderweg werden de pijnen heviger. Na onderzoek in de kliniek bleek echter dat er nog steeds geen ontsluiting was. Het beloofde een lange nacht te worden . Rond twee uur brak haar water en werd onze hoop groter, net als de pijn. Zitbal, kersenpitje en warm bad gaven de nodige verlichting. Om half zes nog steeds maar twee centimeter. De vele, zeer pijnlijke weeën (bleek uit de kneepsporen in mijn arm) begonnen hun tol te eisen. Ingrid viel zelfs tussen twee weeën een minuut in slaap. Veel heb je daar natuurlijk niet aan. Om zeven uur stonden we nog geen stap verder. Omstreeks acht uur arriveerde de gyn en na onderzoek bleek dat de ontsluiting niet vorderde te wijten aan te weinig druk van het hoofdje. Het hoofdje zou dus iets te schuin zitten. Verdict: keizersnede. Een zware pil. Zeker na zoveel uren afzien, maar er was geen keuze. Gelukkig mochten we onmiddellijk naar de OK. Het werd een moeilijk afscheid aan de deur van de OK. Tijdens de verdoving mag je immers nog niet mee naar binnen.
Toen ik binnen kwam in de OK was alles al een stuk rustiger. De verdoving deed duidelijk haar werk. Het was intussen kwart voor negen. Vijf minuten later zag ik hoe ze een glibberig, bebloed lichaampje uit de buik verlosten. Nu kwam de verrassing. We wisten immers nog steeds niet wat het zou worden: een jongen of een meisje?
Zoals de titel uiteraard al verraad, zijn wij nu de trotse ouders van een dochter: NORAH.
En dan zie je het geluk. Dan zie je dat het dat allemaal waard is geweest. Het eerste moment van een moeder samen met haar kersverse dochter. Ik ken weinig dingen die mooier zijn dan dat!
Verder laat ik jullie nog wat genieten van enkele van de eerste foto's.
zondag 14 september 2008
GSM af!!
Ik heb er geen hoop meer op, op een gewone bevalling. Allemaal door die stomme verandering van datum. Daarom komt het dat ik maar tot dinsdagmorgen de kans krijg om gewoon te bevallen, terwijl ik dan volgens mijn eigen berekeningen amper 3 dagen overtijd zal zijn.
Door die stomme, stomme verandering heb ik me ingesteld op 4 september, ondertussen al tien dagen geleden, en lijkt het wel of de baby helemaal niet meer gaat komen. Ik ben al vergeten hoe de suikerbonen eruit zien en die wieg in de living lijkt daar zomaar in de weg te staan. Ikzelf ben een wandelende emotionele tijdbom die niks kan verdragen. 'Mama ni wenen', moeten mijn dochters heel de dag door tegen mij zeggen.
Papa kan er ook niet meer aan uit; hij doet z'n best het te begrijpen maar in hoeverre kan je als man begrijpen dat het een eeuwig gemis gaan zijn zo'n oergebeuren als een bevalling aan je neus te zien voorbij gaan en in de plaats een operatie te krijgen waar je zes weken van moet revalideren? Van pas een uur of langer na de geboorte huidcontact te kunnen hebben met je pasgeboren baby? Van passief te moeten ondergaan en met je handen vastgebonden op de operatietafel je kind van ver voor het eerst te begroeten?
Als ze me nu nog een weekje of zelfs maar een dag of vijf de tijd zouden geven...dan zou er niet zo'n druk zijn en dan zou het misschien wel op gang komen...
Hoe vriendelijk ze ook bedoeld zijn, ik kan de onophoudelijke stroom sms-sjes en telefoontjes niet meer aan. Iedereen vraagt me 'of ik nog niks voel' en zegt dat het wel voor één van de dagen zal zijn, maar het confronteert me telkens weer met mezelf; waarom komt het bij mij niet op gang??
Ik heb dus besloten mijn gsm af te zetten tot de avond voor de keizersnee (maandagavond moet ik binnen). Of de vaste telefoon beantwoord gaat worden is ook maar de vraag, want ik wil proberen om m'n gedachten vrij te maken en gewoon met mijn gezinnetje erop uit te trekken en nog even te genieten van de rust.
Heel erg bedankt voor de steun die ik al mocht ontvangen, en ik hoop dat jullie begrip hebben voor deze 'communicatie-stop'...
Door die stomme, stomme verandering heb ik me ingesteld op 4 september, ondertussen al tien dagen geleden, en lijkt het wel of de baby helemaal niet meer gaat komen. Ik ben al vergeten hoe de suikerbonen eruit zien en die wieg in de living lijkt daar zomaar in de weg te staan. Ikzelf ben een wandelende emotionele tijdbom die niks kan verdragen. 'Mama ni wenen', moeten mijn dochters heel de dag door tegen mij zeggen.
Papa kan er ook niet meer aan uit; hij doet z'n best het te begrijpen maar in hoeverre kan je als man begrijpen dat het een eeuwig gemis gaan zijn zo'n oergebeuren als een bevalling aan je neus te zien voorbij gaan en in de plaats een operatie te krijgen waar je zes weken van moet revalideren? Van pas een uur of langer na de geboorte huidcontact te kunnen hebben met je pasgeboren baby? Van passief te moeten ondergaan en met je handen vastgebonden op de operatietafel je kind van ver voor het eerst te begroeten?
Als ze me nu nog een weekje of zelfs maar een dag of vijf de tijd zouden geven...dan zou er niet zo'n druk zijn en dan zou het misschien wel op gang komen...
Hoe vriendelijk ze ook bedoeld zijn, ik kan de onophoudelijke stroom sms-sjes en telefoontjes niet meer aan. Iedereen vraagt me 'of ik nog niks voel' en zegt dat het wel voor één van de dagen zal zijn, maar het confronteert me telkens weer met mezelf; waarom komt het bij mij niet op gang??
Ik heb dus besloten mijn gsm af te zetten tot de avond voor de keizersnee (maandagavond moet ik binnen). Of de vaste telefoon beantwoord gaat worden is ook maar de vraag, want ik wil proberen om m'n gedachten vrij te maken en gewoon met mijn gezinnetje erop uit te trekken en nog even te genieten van de rust.
Heel erg bedankt voor de steun die ik al mocht ontvangen, en ik hoop dat jullie begrip hebben voor deze 'communicatie-stop'...
vrijdag 12 september 2008
Duimen dat het vannacht komt!!!
Dit is een oproep aan al mijn lezers: willen jullie alsjeblief een kaarsje branden, een schietgebedje doen, mantra's opdreunen of whatever doen om de boel hier vannacht in gang te laten schieten!!
Woensdag zijn we voor de laatste controle bij de gynaecoloog geweest en er was eigenlijk niet veel verandering in de situatie, buiten het feit dat ons beebje nog serieus was ingedaald. Langer dan 12 dagen wil mijn gyn me niet overtijd laten gaan wegens te grote risico's voor het kindje, dus dan gaan we daar uiteraard mee akkoord (hoewel ik het toch jammer vind van die datumverandering...anders had ik nog tijd genoeg gehad!). En zo komt het dus dat ik een opnameformulier voor de kliniek op zak heb, om maandagavond binnen te gaan en dinsdagmorgen de keizersnee te laten uitvoeren...
Het kán natuurlijk altijd nog spontaan op gang komen. En daar hoop ik dus op, hoewel ik probeer me er niet te hard op te fixeren en te doen alsof er niks aan de hand is (ni simpel!). Ik stel me in op de keizersnee maar diep in mij leeft nog altijd de hoop dit kindje op natuurlijke wijze op de wereld te kunnen zetten...
En daarom ga ik vanavond alles geven op de dansvloer. Kevin's broer trouwt vandaag; vanmorgen zijn we naar de plechtigheid op het gemeentehuis geweest en daarna thuis komen rusten. De meisjes zijn bij oma en opa gaan slapen, ons baby'tje mag komen dus zie ik geen enkele reden waarom ik niet den In Zaire en den Huckle Buck zou kunnen dansen strakjes ;-)
Mijn valiesje heb ik toch maar niet in de koffer gestoken: ik zou het té erg vinden als ik het er straks weer zou moeten uitnemen...
Dus, jullie weten het: allemaal duimen dat het vóór dinsdagochtend spontaan op gang komt!! Ik reken op jullie!!!
Woensdag zijn we voor de laatste controle bij de gynaecoloog geweest en er was eigenlijk niet veel verandering in de situatie, buiten het feit dat ons beebje nog serieus was ingedaald. Langer dan 12 dagen wil mijn gyn me niet overtijd laten gaan wegens te grote risico's voor het kindje, dus dan gaan we daar uiteraard mee akkoord (hoewel ik het toch jammer vind van die datumverandering...anders had ik nog tijd genoeg gehad!). En zo komt het dus dat ik een opnameformulier voor de kliniek op zak heb, om maandagavond binnen te gaan en dinsdagmorgen de keizersnee te laten uitvoeren...
Het kán natuurlijk altijd nog spontaan op gang komen. En daar hoop ik dus op, hoewel ik probeer me er niet te hard op te fixeren en te doen alsof er niks aan de hand is (ni simpel!). Ik stel me in op de keizersnee maar diep in mij leeft nog altijd de hoop dit kindje op natuurlijke wijze op de wereld te kunnen zetten...
En daarom ga ik vanavond alles geven op de dansvloer. Kevin's broer trouwt vandaag; vanmorgen zijn we naar de plechtigheid op het gemeentehuis geweest en daarna thuis komen rusten. De meisjes zijn bij oma en opa gaan slapen, ons baby'tje mag komen dus zie ik geen enkele reden waarom ik niet den In Zaire en den Huckle Buck zou kunnen dansen strakjes ;-)
Mijn valiesje heb ik toch maar niet in de koffer gestoken: ik zou het té erg vinden als ik het er straks weer zou moeten uitnemen...
Dus, jullie weten het: allemaal duimen dat het vóór dinsdagochtend spontaan op gang komt!! Ik reken op jullie!!!
dinsdag 9 september 2008
Nog niks...
Ik loop hier dus nog altijd rond met een dikke buik. Vorige controle bleek het kindje al wel goed te zijn ingedaald, maar verder waren er nog geen tekens dat de bevalling weldra op gang zou komen. Mijn gynaecologe gaf me nog een extra afspraak voor een weekje later, morgen dus, en zei erbij dat als het de 16de september nog niet geboren zou zijn, ze dan een keizersnee zou doen.
Op mijn uitgerekende datum, 4 september, dacht ik even dat 't zover was. Ik voelde het kindje verder indalen en had een hele tijd last van harde buiken. Maar nee, hoor. 's Avonds kroop ik nog met een dikke buik in bed en de volgende ochtend werd ik weer met een dikke buik wakker ;-). Ik was er echter van overtuigd dat ik vóór maandag zou bevallen zijn.
Niets is echter minder waar, want ondertussen is het al dinsdagavond en loop ik hier nog steeds hoogzwanger rond. Ik moet nu om de dag aan de monitor zodat de gynaecoloog uit de resultaten daarvan en uit de resultaten van het echoscopisch onderzoek elke week kan opmaken hoe ons beebje het stelt in mijn buik. Als de conditie van mij en hem/haar goed is, de placenta nog goed z'n ding doet en er voldoende vruchtwater is, mag ik nog een weekje rondlopen. Uiterlijk op 16 september, dus over een week, wordt de baby dan gehaald met een keizersnee indien de bevalling in tussentijd niet vanzelf op gang komt. De reden daarvoor is omdat je, als je al een keizersnee gehad hebt, niet mag ingeleid worden omdat de weeën dan te hevig zijn en er te veel belasting komt op het litteken van de keizersnee.
Maar een keizersnee wil ik nu net kost wat kost vermijden!! Ik wil een bevalling, geen operatie!! Ik heb geen zin in zes weken niks mogen oppakken, ook Ella en Louise niet, en ik heb geen zin om weer net zoals met de meisjes maar eerst een uur na de geboorte mijn kind in mijn armen te houden! Ik wil weten hoe het voelt om een kind op eigen kracht op de wereld te zetten! Ik wou zooooooo graag een natuurlijke bevalling, en met elke dag die voorbij gaat zie ik dat elke keer een beetje meer aan me voorbij glippen.
Ik weet het, 't is nog een week, maar het begint nu toch emotioneel wel zwaar te wegen. Bovendien is er vrijdag het huwelijk van Kevin's broer, en ik weet nog altijd niet of ik daar ga kunnen bij zijn of niet. Ik heb zelfs nog niks om aan te doen omdat ik niet wist of ik zwangerschaps- of gewone kledij zou moeten dragen.
Iedereen leeft mee ; ik krijg geregeld sms-jes om te vragen hoe het gaat, soms met maar één enkel woord: 'En?' ;-) En de telefoon rinkelt hier ook geregeld...gewoonlijk zijn het dan mijn schoonouders die zogezegd 't één of 't ander dringend moeten weten maar eigenlijk gewoon op hete kolen zitten om te weten of we nog niet naar de kliniek vertrokken zijn...;-)
Ach ja, 'k zal maar proberen van de laatste dagen rust te genieten, zeker... want dat zal er de eerst volgende maanden niet meer van komen!
Op mijn uitgerekende datum, 4 september, dacht ik even dat 't zover was. Ik voelde het kindje verder indalen en had een hele tijd last van harde buiken. Maar nee, hoor. 's Avonds kroop ik nog met een dikke buik in bed en de volgende ochtend werd ik weer met een dikke buik wakker ;-). Ik was er echter van overtuigd dat ik vóór maandag zou bevallen zijn.
Niets is echter minder waar, want ondertussen is het al dinsdagavond en loop ik hier nog steeds hoogzwanger rond. Ik moet nu om de dag aan de monitor zodat de gynaecoloog uit de resultaten daarvan en uit de resultaten van het echoscopisch onderzoek elke week kan opmaken hoe ons beebje het stelt in mijn buik. Als de conditie van mij en hem/haar goed is, de placenta nog goed z'n ding doet en er voldoende vruchtwater is, mag ik nog een weekje rondlopen. Uiterlijk op 16 september, dus over een week, wordt de baby dan gehaald met een keizersnee indien de bevalling in tussentijd niet vanzelf op gang komt. De reden daarvoor is omdat je, als je al een keizersnee gehad hebt, niet mag ingeleid worden omdat de weeën dan te hevig zijn en er te veel belasting komt op het litteken van de keizersnee.
Maar een keizersnee wil ik nu net kost wat kost vermijden!! Ik wil een bevalling, geen operatie!! Ik heb geen zin in zes weken niks mogen oppakken, ook Ella en Louise niet, en ik heb geen zin om weer net zoals met de meisjes maar eerst een uur na de geboorte mijn kind in mijn armen te houden! Ik wil weten hoe het voelt om een kind op eigen kracht op de wereld te zetten! Ik wou zooooooo graag een natuurlijke bevalling, en met elke dag die voorbij gaat zie ik dat elke keer een beetje meer aan me voorbij glippen.
Ik weet het, 't is nog een week, maar het begint nu toch emotioneel wel zwaar te wegen. Bovendien is er vrijdag het huwelijk van Kevin's broer, en ik weet nog altijd niet of ik daar ga kunnen bij zijn of niet. Ik heb zelfs nog niks om aan te doen omdat ik niet wist of ik zwangerschaps- of gewone kledij zou moeten dragen.
Iedereen leeft mee ; ik krijg geregeld sms-jes om te vragen hoe het gaat, soms met maar één enkel woord: 'En?' ;-) En de telefoon rinkelt hier ook geregeld...gewoonlijk zijn het dan mijn schoonouders die zogezegd 't één of 't ander dringend moeten weten maar eigenlijk gewoon op hete kolen zitten om te weten of we nog niet naar de kliniek vertrokken zijn...;-)
Ach ja, 'k zal maar proberen van de laatste dagen rust te genieten, zeker... want dat zal er de eerst volgende maanden niet meer van komen!
dinsdag 2 september 2008
Spannend
"Only 2 days to go", staat er hierboven op mijn zwangerschapsbanner. Tja, da's relatief, natuurlijk. 4 september is dan wel mijn "officieel" uitgerekende datum, maar oorspronkelijk was dat dus 13 september. Toen na de 3de echo bleek dat het kindje buiten de grenzen van het gemiddelde viel qua 'afmetingen', moest de gynaecoloog de uitgerekende datum verschuiven van 13 naar 4 september en was ik dus plots meer dan een week langer zwanger. Sindsdien loopt het kindje bij elke controle achter in groei...
Nu weet ik dus niet op welke datum ik me moet vastpinnen. De gyn ziet 4 september als dé datum, ikzelf heb meer het idee dat het ergens tussen de twee data gaat zijn...eigenlijk best vervelend. Het kan dus goed zijn dat ik meer dan een week denk dat het vandaag de grote dag kan zijn, en dat ik dan 's avonds nog steeds met een dikke buik in bed kruip.
Niet dat ik de zwangerschap beu ben, hoor. Ik heb eigenlijk weinig ongemakken, buiten het feit dat ik heel slecht slaap 's nachts, en heel weinig kan eten. Maar ik ben zooooooooooo benieuwd!!!!
Ik moet nog steeds twee keer per week aan de monitor. Gisteren ging ik toevallig in de vroege namiddag in plaats van in de voormiddag, zoals gewoonlijk. Ons kleintje was duidelijk aan het slapen: regelmatige harttoontjes, weinig beweging. Gewoonlijk slaapt hij/zij op dit moment van de dag. De verpleging vond echter dat er wel wat 'pieken' op de monitor mochten staan en vond er niets beters op dan wat met m'n buik te schudden, en me nog tien minuten langer aan de monitor te laten liggen...grrrrr.... Ik heb dan maar tegen m'n buik gezegd:" Sorry, kleintje, maar ze willen je zien bewegen!", en heb vervolgens mijn gsm tegen mijn buik gelegd en alle beltonen laten horen. Daar werd ons kleintje natuurlijk wakker van en begon zodoende toch nog wat te bewegen! Verpleging gerustgesteld. 's Avonds was het dan weer volle ambiance in mijn buik, en vandaag ook. Morgen op controle bij de gynaecoloog...eens benieuwd wat zij gaat zeggen. Ik hoop dat ze me alle kansen geven om natuurlijk te bevallen. En dat ze me minstens tot de eerst uitgerekende datum laten rondlopen!
Nu weet ik dus niet op welke datum ik me moet vastpinnen. De gyn ziet 4 september als dé datum, ikzelf heb meer het idee dat het ergens tussen de twee data gaat zijn...eigenlijk best vervelend. Het kan dus goed zijn dat ik meer dan een week denk dat het vandaag de grote dag kan zijn, en dat ik dan 's avonds nog steeds met een dikke buik in bed kruip.
Niet dat ik de zwangerschap beu ben, hoor. Ik heb eigenlijk weinig ongemakken, buiten het feit dat ik heel slecht slaap 's nachts, en heel weinig kan eten. Maar ik ben zooooooooooo benieuwd!!!!
Ik moet nog steeds twee keer per week aan de monitor. Gisteren ging ik toevallig in de vroege namiddag in plaats van in de voormiddag, zoals gewoonlijk. Ons kleintje was duidelijk aan het slapen: regelmatige harttoontjes, weinig beweging. Gewoonlijk slaapt hij/zij op dit moment van de dag. De verpleging vond echter dat er wel wat 'pieken' op de monitor mochten staan en vond er niets beters op dan wat met m'n buik te schudden, en me nog tien minuten langer aan de monitor te laten liggen...grrrrr.... Ik heb dan maar tegen m'n buik gezegd:" Sorry, kleintje, maar ze willen je zien bewegen!", en heb vervolgens mijn gsm tegen mijn buik gelegd en alle beltonen laten horen. Daar werd ons kleintje natuurlijk wakker van en begon zodoende toch nog wat te bewegen! Verpleging gerustgesteld. 's Avonds was het dan weer volle ambiance in mijn buik, en vandaag ook. Morgen op controle bij de gynaecoloog...eens benieuwd wat zij gaat zeggen. Ik hoop dat ze me alle kansen geven om natuurlijk te bevallen. En dat ze me minstens tot de eerst uitgerekende datum laten rondlopen!
woensdag 27 augustus 2008
't Is nog niet voor direct...
...dat vertelt de gyn me wanneer we vandaag op controle zijn. Morgen ben ik 39 weken zwanger en zo stillekes aan begin ik te denken dat 't niet lang meer gaat duren eer onze derde spruit zich aandient! Maar 't is dus nog niet voor morgen: er is nog maar een ietsiepietsie ontsluiting, en nog niet al te veel verweking.
Nu begin ik dus uit alle macht te hopen dat ik niet te veel overtijd ga gaan. Want als ik te veel overtijd ga, wordt het sowieso weer een keizersnede. Dit omdat men, als je al eens een keizersnede gehad hebt, niet mag ingeleid worden wegens kans op te sterke weeën die dan het litteken te veel belasten.
Het gewicht van het kindje kon weer niet precies gemeten worden, maar wordt nu geschat op een goeie 2400 gr. Het komt elke dag nog bij...dus wie weet halen we de 2500 gr nog. Als ik nu zeker zou weten dat het volgende week over de 2500 gr weegt...goh, dan zou ik alles doen om het op gang te brengen zodat ik niet te veel overtijd ga!! Alle tips daarvoor zijn welkom! Ananas eten, veel sex, over hobbelwegen rijden, trappen doen, ...laat maar komen!
Nu begin ik dus uit alle macht te hopen dat ik niet te veel overtijd ga gaan. Want als ik te veel overtijd ga, wordt het sowieso weer een keizersnede. Dit omdat men, als je al eens een keizersnede gehad hebt, niet mag ingeleid worden wegens kans op te sterke weeën die dan het litteken te veel belasten.
Het gewicht van het kindje kon weer niet precies gemeten worden, maar wordt nu geschat op een goeie 2400 gr. Het komt elke dag nog bij...dus wie weet halen we de 2500 gr nog. Als ik nu zeker zou weten dat het volgende week over de 2500 gr weegt...goh, dan zou ik alles doen om het op gang te brengen zodat ik niet te veel overtijd ga!! Alle tips daarvoor zijn welkom! Ananas eten, veel sex, over hobbelwegen rijden, trappen doen, ...laat maar komen!
vrijdag 22 augustus 2008
Ze zijn ingeschreven!
Het zijn inschrijvingsdagen in de lokale kleuterschool. Hoewel Ella en Louise pas op 4 januari 2,5 worden en dus pas ná de Kerstvakantie naar school mogen, moesten ze toch al aangemeld worden. Je weet maar nooit dat ze eens geen plaats meer hebben...
De meisjes zijn meteen enthousiast wanneer we vertellen dat we naar school gaan. Ze weten al goed waar die is! Oma heeft het hen dan ook al goed ingepeperd: binnenkort mogen ze naar school, dan moeten ze een boekentas meenemen, daar moet een appel in en een koek, mama brengt hen weg en oma en opa komen hen halen!
We worden ontvangen door de directeur zelf. Terwijl wij het nodige papierwerk invullen, mogen de meisjes in een boekje kijken. Ze doen dat heel flink, maar het duurt toch wel een tijdje eer de hele papierwinkel is afgehandeld, en op den duur vinden onze twee dochters er niet beter op dan onder meneer directeur zijn bureau poesje te spelen...'Miauw, miauw!' klinkt het in koor vanonder het bureau...
'Leuk stelletje...daar gaan we nog plezier aan beleven, ' zegt de directeur en ik denk bij mezelf dat hij wel eens gelijk zou kunnen krijgen. Ik waarschuw mijn dochters alvast dat ze moeten oppassen dat ze hier niet te veel op het matje moeten komen ;-)
Mijn liefhebbende echtgenoot-onderwijzer heeft een heel vragenlijstje klaargemaakt. In de school waar hij lesgeeft wordt er heel veel aandacht besteed aan de zorg en aan de vaststelling van eventuele leerproblemen, en hij wil weten of dat in deze school ook het geval is. Hij heeft me op voorhand al verteld wat hij allemaal wil vragen, en ik vind het eigenlijk nogal een beetje bij de haren getrokken...ik voel me er op voorhand al wat ambetant bij! Kevin vuurt dus een aantal - ok, ik geef het toe - intelligente vragen af op de directeur. Maar plots neemt het gesprek een andere wending: basket!! Toevallig Kevin's stokpaardje! Blijkt toch wel dat de directeur vroeger nog bij de Antwerp Giants gespeeld heeft zeker... En bovendien gaat hij op de speelplaats basketpalen installeren...weg vragenlijst, school goedgekeurd!
Wanneer alles is ingevuld stelt de directeur voor om eens naar het klasje te gaan kijken. Da's maar een woord! 'Mee?' zegt Ella vragend, en pakt de directeur bij de hand. Al direct gaan flemen...hélemaal haar moeder ;-)
Er gaan veel nieuwe kleutertjes starten dit jaar. Gelukkig voor ons komt er een opsplitsing: de kleuters die in september en november beginnen, worden vanaf januari apart gezet. Er komt dan een juf vrij voor de kleutertjes die in januari starten. Ella en Louise zouden dan in een groepje van zo'n 15 beginnende kleuters terecht komen. Niet slecht...
Het klasje ligt langs de straatkant. 'Kijk, hier buiten zal mama soms eens voorbij fietsen om te zien of jullie flink aan het spelen zijn, ' vertel ik mijn dochters en ik krijg direct een vermanende blik van papa ;-). Oma vertelt hen echter krak hetzelfde wanneer we vertellen in welk klasje ze zullen zitten!
Ze zien het duidelijk zitten, onze meiden. Vooral de glijbaan en de fietsjes vinden ze alvast fantastisch. Alsook de speelweide waar ze op mogen als het mooi weer is. Ik denk wel dat ze het leuk gaan vinden, naar school gaan. Maar of mama dat leuk gaat vinden, valt nog af te wachten!
De meisjes zijn meteen enthousiast wanneer we vertellen dat we naar school gaan. Ze weten al goed waar die is! Oma heeft het hen dan ook al goed ingepeperd: binnenkort mogen ze naar school, dan moeten ze een boekentas meenemen, daar moet een appel in en een koek, mama brengt hen weg en oma en opa komen hen halen!
We worden ontvangen door de directeur zelf. Terwijl wij het nodige papierwerk invullen, mogen de meisjes in een boekje kijken. Ze doen dat heel flink, maar het duurt toch wel een tijdje eer de hele papierwinkel is afgehandeld, en op den duur vinden onze twee dochters er niet beter op dan onder meneer directeur zijn bureau poesje te spelen...'Miauw, miauw!' klinkt het in koor vanonder het bureau...
'Leuk stelletje...daar gaan we nog plezier aan beleven, ' zegt de directeur en ik denk bij mezelf dat hij wel eens gelijk zou kunnen krijgen. Ik waarschuw mijn dochters alvast dat ze moeten oppassen dat ze hier niet te veel op het matje moeten komen ;-)
Mijn liefhebbende echtgenoot-onderwijzer heeft een heel vragenlijstje klaargemaakt. In de school waar hij lesgeeft wordt er heel veel aandacht besteed aan de zorg en aan de vaststelling van eventuele leerproblemen, en hij wil weten of dat in deze school ook het geval is. Hij heeft me op voorhand al verteld wat hij allemaal wil vragen, en ik vind het eigenlijk nogal een beetje bij de haren getrokken...ik voel me er op voorhand al wat ambetant bij! Kevin vuurt dus een aantal - ok, ik geef het toe - intelligente vragen af op de directeur. Maar plots neemt het gesprek een andere wending: basket!! Toevallig Kevin's stokpaardje! Blijkt toch wel dat de directeur vroeger nog bij de Antwerp Giants gespeeld heeft zeker... En bovendien gaat hij op de speelplaats basketpalen installeren...weg vragenlijst, school goedgekeurd!
Wanneer alles is ingevuld stelt de directeur voor om eens naar het klasje te gaan kijken. Da's maar een woord! 'Mee?' zegt Ella vragend, en pakt de directeur bij de hand. Al direct gaan flemen...hélemaal haar moeder ;-)
Er gaan veel nieuwe kleutertjes starten dit jaar. Gelukkig voor ons komt er een opsplitsing: de kleuters die in september en november beginnen, worden vanaf januari apart gezet. Er komt dan een juf vrij voor de kleutertjes die in januari starten. Ella en Louise zouden dan in een groepje van zo'n 15 beginnende kleuters terecht komen. Niet slecht...
Het klasje ligt langs de straatkant. 'Kijk, hier buiten zal mama soms eens voorbij fietsen om te zien of jullie flink aan het spelen zijn, ' vertel ik mijn dochters en ik krijg direct een vermanende blik van papa ;-). Oma vertelt hen echter krak hetzelfde wanneer we vertellen in welk klasje ze zullen zitten!
Ze zien het duidelijk zitten, onze meiden. Vooral de glijbaan en de fietsjes vinden ze alvast fantastisch. Alsook de speelweide waar ze op mogen als het mooi weer is. Ik denk wel dat ze het leuk gaan vinden, naar school gaan. Maar of mama dat leuk gaat vinden, valt nog af te wachten!
Zwangerschaps-update
Vandaag ben ik al 38 weken en 1 dag zwanger...'t wordt spannend! Eergisteren nog naar de gynaecoloog geweest. Het gewicht van ons kindje kan niet meer correct geschat worden omdat het hoofdje al zo sterk is ingedaald. Vorige week bedroeg de schatting 2300 gram, deze week gaf de computer nog amper 2000 gr aan! Dat zou toch niet kunnen, volgens de gynaecoloog. Volgens haar moeten we er wel van uit gaan dat het een licht kindje wordt, en moeten we er rekening mee houden dat het in dat geval in de couveuse zal moeten...
Voor de rest was alles prima: voldoende vruchtwater, placenta werkt nog goed, en de monitors zijn ook altijd ok. Bovendien is 't een héél actief boeleke dat ik dikwijls heel hevig voel bewegen. Dus eigenlijk moeten we ons geen zorgen maken...maar toch zou ik graag hebben dat 't meer dan 2500 gr weegt en direct mee op de kamer mag...Ella en Louise heb ik ook zo'n start kunnen geven, en ik zou dat voor dit kindje ook graag willen.
Nog even spannend afwachten dus...ondertussen komt alles hier stilaan in gereedheid: de suikerbonen zijn in orde, geboortekaartjes ok, enveloppen geschreven, de wieg staat klaar, de kinderwagen ook, de eerste kleertjes zijn gewassen en liggen klaar in de kast, en de babykamer is klaar. We moeten alleen nog langs de Fun om nog wat aanpassingen te doen aan de geboortelijst.
Ik vind het best wel spannend: hoewel ik bij Ella en Louise al wel wat ontsluiting had, heb ik geen idee hoe een wee voelt en weet ik dus niet wat ik moet verwachten. 'k Weet alleen dat 't héél veel pijn gaat doen ;-) Hoe zou het beginnen? Zou m'n water breken? Of begint het met buikkrampen? Zou het 's nachts op gang komen of gewoon overdag? En wanneer?? Zal ik Kevin uit z'n klas moeten bellen of is het nog voor deze vakantie??
Veel vragen waar we hopelijk binnen dit en twee weken een antwoord op zullen hebben...
Voor de rest was alles prima: voldoende vruchtwater, placenta werkt nog goed, en de monitors zijn ook altijd ok. Bovendien is 't een héél actief boeleke dat ik dikwijls heel hevig voel bewegen. Dus eigenlijk moeten we ons geen zorgen maken...maar toch zou ik graag hebben dat 't meer dan 2500 gr weegt en direct mee op de kamer mag...Ella en Louise heb ik ook zo'n start kunnen geven, en ik zou dat voor dit kindje ook graag willen.
Nog even spannend afwachten dus...ondertussen komt alles hier stilaan in gereedheid: de suikerbonen zijn in orde, geboortekaartjes ok, enveloppen geschreven, de wieg staat klaar, de kinderwagen ook, de eerste kleertjes zijn gewassen en liggen klaar in de kast, en de babykamer is klaar. We moeten alleen nog langs de Fun om nog wat aanpassingen te doen aan de geboortelijst.
Ik vind het best wel spannend: hoewel ik bij Ella en Louise al wel wat ontsluiting had, heb ik geen idee hoe een wee voelt en weet ik dus niet wat ik moet verwachten. 'k Weet alleen dat 't héél veel pijn gaat doen ;-) Hoe zou het beginnen? Zou m'n water breken? Of begint het met buikkrampen? Zou het 's nachts op gang komen of gewoon overdag? En wanneer?? Zal ik Kevin uit z'n klas moeten bellen of is het nog voor deze vakantie??
Veel vragen waar we hopelijk binnen dit en twee weken een antwoord op zullen hebben...
donderdag 14 augustus 2008
Louise droog!?
Jaja, mijn kleine meid doet het prima met de potjestraining! We zijn er nu een week mee bezig. En het gaat telkens beter en beter! In het begin van de week waren er een aantal 'ongelukjes'. Maar ja, toen waren ze bij oma en opa en had ze het véél te druk met spelen. De laatste dagen echter lijkt het wel of we de hele dag potjes leegmaken en stickertjes plakken!
Ook 's nachts komt er bij Louise geen pamper meer aan te pas. Als gevolg daarvan gebeurt het wel eens dat ze 's nachts roept dat ze pipi moet doen; we zetten haar dan op het potje maar gewoonlijk komt er dan toch niks van. En zoals vannacht wordt Ella dan gewoonlijk ook wakker en duurt het een hele tijd vooraleer we de meisjes terug aan het slapen krijgen, vooral wanneer Louise niet van haar potje wil komen en er halfslapend als een zombie toch maar per sé wil blijven op zitten...;-) Maar ze is nog maar één keer nat wakker geworden.
We hebben gemerkt dat hoe minder we er de aandacht op vestigen, hoe meer succes we boeken. In plaats van 's morgens om de vijf minuten te vragen of ze geen pipi moet doen, laten we haar gewoon doen. Meestal zegt ze het dan zelf, gaat zelf naar het potje, doet zelf haar onderbroekje naar beneden en gaat zitten. Wanneer ze de pipi dan in het potje hoort lopen, verschijnt er een brede, voldane glimlach op haar gezichtje...schitterend om te zien!
Ook op verplaatsing schijnt het te lukken: daarstraks waren we even in 't 'Lekker Koeike' toen ze plots pipi moest doen. Ik ben met haar naar het grote toilet gegaan en ja hoor, zelfs daar lukte het heel vlotjes!
En Ella? Die vindt het allemaal héél interessant om te zien. Als zus pipi of kaka heeft gedaan, staat ze te springen om mee het potje te helpen leegmaken in het toilet. In stoet gaan we daar dan naartoe. Daarna volgt er een klein gevecht over wie er mag doortrekken, maar we hebben Ella nu toch aan haar verstand kunnen brengen dat wie het plasje geproduceerd heeft, ook de eer heeft het te mogen doorspoelen...;-)
Toch wel ongelofelijk hoe snel kleine kindjes groot worden...dat denk ik terwijl ik Louise in de tuin zie lopen met een broek die afzakt omdat ze er geen pamper meer in aan heeft...;-)
Ook 's nachts komt er bij Louise geen pamper meer aan te pas. Als gevolg daarvan gebeurt het wel eens dat ze 's nachts roept dat ze pipi moet doen; we zetten haar dan op het potje maar gewoonlijk komt er dan toch niks van. En zoals vannacht wordt Ella dan gewoonlijk ook wakker en duurt het een hele tijd vooraleer we de meisjes terug aan het slapen krijgen, vooral wanneer Louise niet van haar potje wil komen en er halfslapend als een zombie toch maar per sé wil blijven op zitten...;-) Maar ze is nog maar één keer nat wakker geworden.
We hebben gemerkt dat hoe minder we er de aandacht op vestigen, hoe meer succes we boeken. In plaats van 's morgens om de vijf minuten te vragen of ze geen pipi moet doen, laten we haar gewoon doen. Meestal zegt ze het dan zelf, gaat zelf naar het potje, doet zelf haar onderbroekje naar beneden en gaat zitten. Wanneer ze de pipi dan in het potje hoort lopen, verschijnt er een brede, voldane glimlach op haar gezichtje...schitterend om te zien!
Ook op verplaatsing schijnt het te lukken: daarstraks waren we even in 't 'Lekker Koeike' toen ze plots pipi moest doen. Ik ben met haar naar het grote toilet gegaan en ja hoor, zelfs daar lukte het heel vlotjes!
En Ella? Die vindt het allemaal héél interessant om te zien. Als zus pipi of kaka heeft gedaan, staat ze te springen om mee het potje te helpen leegmaken in het toilet. In stoet gaan we daar dan naartoe. Daarna volgt er een klein gevecht over wie er mag doortrekken, maar we hebben Ella nu toch aan haar verstand kunnen brengen dat wie het plasje geproduceerd heeft, ook de eer heeft het te mogen doorspoelen...;-)
Toch wel ongelofelijk hoe snel kleine kindjes groot worden...dat denk ik terwijl ik Louise in de tuin zie lopen met een broek die afzakt omdat ze er geen pamper meer in aan heeft...;-)
37 weken zwanger!
Zolang ben ik dus nog nooit zwanger geweest; Ella en Louise zijn namelijk op 36 weken en 4 dagen geboren. Voor mij is het dus een nieuwe ervaring om nu 37 weken zwanger te zijn. And counting...
Gisteren bij de gynaecoloog kregen we niet zo'n bemoedigend nieuws te horen: ons kindje komt niet genoeg bij. Op de groeicurve zou het volgens de metingen aan het afbuigen zijn van de P25 naar de P10...al een hele tijd krijgen we tijdens de echo's te horen dat het kindje goed groeit, maar wel onder de gemiddeldes zit. Daar werd echter nooit een probleem van gemaakt: ik ben zelf ook heel klein en licht, Kevin is groot maar allesbehalve dik (behalve dan zijn 'Francken-buikje ;-) dus dat kan genetisch zijn. Maar nu wil mijn gynaecologe toch het zekere voor het onzekere nemen en heeft ze me rust voorgeschreven. Geen platte rust, gelukkig, maar wel zoveel mogelijk rusten. En twee keer per week moet ik naar de kliniek om een half uur aan de monitor te liggen. De hartslag van de baby wordt dan geregistreerd en aan de hand daarvan kan men min of meer opmaken hoe de baby het stelt in mijn buik, of hij/zij nog genoeg voeding krijgt en het niet benauwd krijgt. Kleinere kindjes hebben daar blijkbaar sneller neiging toe omdat hun placenta sneller 'op' is dan die van grotere kindjes.
Ik moest toch wel even slikken toen ik dit te horen kreeg. Stel je voor: Ella en Louise met hun 2380 gr en 2550 gr vanaf dag 1 mee op de kamer, en dit boeleke in de couveuse...
De omstandigheden waren natuurlijk wel totaal anders: toen ik zwanger was van de meisjes had ik niks anders om handen. Vanaf 17 weken moest ik toen rusten, en ik heb dat toen héél conscientieus gedaan...ik kón ook haast niks anders doen. Maar nu heb ik tot hiertoe een droomzwangerschap gehad: weinig last van kwaaltjes, geen superonhandige dikke buik, alles nog kunnen doen, ... én een vierkoppig gezin om voor te zorgen. De combinatie hiervan heeft ervoor gezorgd dat ik inderdaad relatief weinig gerust heb tot hiertoe. Er was tot hiertoe ook geen noodzaak voor.
Maar nu dus wel. En hier zit ik dan. Achter de computer. Of in de zetel. Of buiten op mijn ligzetel. Te kijken naar mijn meisjes die met papa spelen. En ik zie hoe papa hen perfect weet te entertainen, én tegelijk nog de noodzakelijke huishoudelijke karweitjes gedaan krijgt. Maar...het is verdomd moeilijk om niks te doen!! Na één dag krijg ik het al behoorlijk op mijn zenuwen. En dat net nu mijn nestdrang me serieus parten speelt...
Hoor mij hier nu zagen. Bij de tweeling heb ik bijna 5 maanden moeten rusten, en nu gaat het begot over 3, maximum 4 weken! En natuurlijk heb ik dat over voor ons derde spruitje. Ik wil het hetzelfde goeie begin geven als ik Ella en Louise heb gegeven. Dus rusten zal ik!
Ik vind het alleen jammer dat het zorgeloze nu een beetje van de zwangerschap is...met al dat rusten heb ik natuurlijk meer tijd om te piekeren over wat de oorzaak zou kunnen zijn van de groeiachterstand. Of maken gynaecologen en vroedvrouwen zich tegenwoordig zorgen om niks? "Het kindje zal zeker niet boven de 3 kg wegen," zei mijn gyn me gisteren. Moet dat dan, misschien?? Als het gezond is en alles is erop en eraan, en het is sterk genoeg om niet in de couveuse te moeten, ben ik de gelukkigste mens op aarde. Voilà.
Gisteren bij de gynaecoloog kregen we niet zo'n bemoedigend nieuws te horen: ons kindje komt niet genoeg bij. Op de groeicurve zou het volgens de metingen aan het afbuigen zijn van de P25 naar de P10...al een hele tijd krijgen we tijdens de echo's te horen dat het kindje goed groeit, maar wel onder de gemiddeldes zit. Daar werd echter nooit een probleem van gemaakt: ik ben zelf ook heel klein en licht, Kevin is groot maar allesbehalve dik (behalve dan zijn 'Francken-buikje ;-) dus dat kan genetisch zijn. Maar nu wil mijn gynaecologe toch het zekere voor het onzekere nemen en heeft ze me rust voorgeschreven. Geen platte rust, gelukkig, maar wel zoveel mogelijk rusten. En twee keer per week moet ik naar de kliniek om een half uur aan de monitor te liggen. De hartslag van de baby wordt dan geregistreerd en aan de hand daarvan kan men min of meer opmaken hoe de baby het stelt in mijn buik, of hij/zij nog genoeg voeding krijgt en het niet benauwd krijgt. Kleinere kindjes hebben daar blijkbaar sneller neiging toe omdat hun placenta sneller 'op' is dan die van grotere kindjes.
Ik moest toch wel even slikken toen ik dit te horen kreeg. Stel je voor: Ella en Louise met hun 2380 gr en 2550 gr vanaf dag 1 mee op de kamer, en dit boeleke in de couveuse...
De omstandigheden waren natuurlijk wel totaal anders: toen ik zwanger was van de meisjes had ik niks anders om handen. Vanaf 17 weken moest ik toen rusten, en ik heb dat toen héél conscientieus gedaan...ik kón ook haast niks anders doen. Maar nu heb ik tot hiertoe een droomzwangerschap gehad: weinig last van kwaaltjes, geen superonhandige dikke buik, alles nog kunnen doen, ... én een vierkoppig gezin om voor te zorgen. De combinatie hiervan heeft ervoor gezorgd dat ik inderdaad relatief weinig gerust heb tot hiertoe. Er was tot hiertoe ook geen noodzaak voor.
Maar nu dus wel. En hier zit ik dan. Achter de computer. Of in de zetel. Of buiten op mijn ligzetel. Te kijken naar mijn meisjes die met papa spelen. En ik zie hoe papa hen perfect weet te entertainen, én tegelijk nog de noodzakelijke huishoudelijke karweitjes gedaan krijgt. Maar...het is verdomd moeilijk om niks te doen!! Na één dag krijg ik het al behoorlijk op mijn zenuwen. En dat net nu mijn nestdrang me serieus parten speelt...
Hoor mij hier nu zagen. Bij de tweeling heb ik bijna 5 maanden moeten rusten, en nu gaat het begot over 3, maximum 4 weken! En natuurlijk heb ik dat over voor ons derde spruitje. Ik wil het hetzelfde goeie begin geven als ik Ella en Louise heb gegeven. Dus rusten zal ik!
Ik vind het alleen jammer dat het zorgeloze nu een beetje van de zwangerschap is...met al dat rusten heb ik natuurlijk meer tijd om te piekeren over wat de oorzaak zou kunnen zijn van de groeiachterstand. Of maken gynaecologen en vroedvrouwen zich tegenwoordig zorgen om niks? "Het kindje zal zeker niet boven de 3 kg wegen," zei mijn gyn me gisteren. Moet dat dan, misschien?? Als het gezond is en alles is erop en eraan, en het is sterk genoeg om niet in de couveuse te moeten, ben ik de gelukkigste mens op aarde. Voilà.
zondag 10 augustus 2008
The return of 't potje
Begin juni begonnen we voor de eerste keer met een soort 'potjestraining' bij de meisjes : ze gaven toen plots zelf aan dat ze pipi of kaka moesten doen, en een aantal keer lukte het om hen op tijd op het potje te krijgen. Het was echter altijd met veel tegenstribbelen en aanmoediging, en we hadden de indruk dat ze er toch nog niet helemaal klaar voor waren. De potjes bleven nog wel in de living staan, maar op den duur lag er al een hele laag stof in omdat er nooit iets in terecht kwam ;-)
Sinds enkele dagen zijn de potjes uit de vergeethoek geraakt. 't Is te zeggen: het potje van Louise. Bij haar merkten we dat, op momenten waarop we haar gewoonlijk een andere pamper aandoen, deze telkens nog kurkdroog was. Ook 's morgens stond ze altijd op met een droge pamper. Wanneer ze vrijdag na haar middagslaapje alweer met een droge pamper wakker wordt, besluiten we voor de lol eens haar pamper achterwege te laten. Het idee bevalt haar onmiddellijk; zeker wanneer ze met mama mee naar boven mag om een mooi onderbroekje uit te kiezen ;-) . We vragen haar geregeld of ze op het potje wil, maar krijgen altijd een negatief antwoord. Straf...het is ondertussen toch al van vóór de middag geleden dat ze nog eens pipi heeft gedaan, en ze heeft ondertussen toch al heel wat gedronken. Het kan niet anders of haar blaas staat op springen! En ja hoor, even later verschijnt er een plasje op de vloer van de living! Ella vindt het enorm intrigerend, en zegt wel duizend keer 'Zus, pipi!! Nee, nee, potje!' terwijl ze Louise wijst waar haar potje staat. Zij heeft wel makkelijk spreken met haar pamperbroekje aan! Louise zelf schrikt er even van, maar speelt bijna onmiddellijk verder met hare fisher price...'t kan haar precies niet veel schelen dat haar broek nat is!
In de loop van de dag gaat het verder aan hetzelfde stramien : we vragen of ze op het potje wil, ze weigert, enkele minuten later een natte broek, en toch gewoon voort spelen. Hm, daar hadden we niet op gerekend...we hadden eigenlijk gehoopt dat ze dat gevoel van een natte broek zo vervelend zou vinden dat ze het zou willen vermijden...niet dus.
's Avonds besluit Louise dat ze zonder pamper wil slapen. En wij hebben daar duidelijk niks tegenin te brengen...tja, veel kan er niet verkeerd gaan. Ze wordt immers al dagen aan een stuk met een droge pamper wakker.
En inderdaad: 's morgens is haar bedje nog droog, gelukkig! Maar nu haar op het potje krijgen...eerst weigert ze weer, maar omdat we nu écht zeker weten dat ze dringend moet plassen, blijven we aandringen. Uiteindelijk zet ik haar naast me op haar potje wanneer ik zelf naar het toilet ga. En ja hoor, dat werkt: even later is ze zo fier als een gieter wanneer ze het potje mag leegmaken in het toilet en een stickertje mag plakken! We hebben haar wel moeten beloven dat ze naar oma en opa mocht bellen, wat we dan ook om 07.30u al doen!
Het is zaterdag en we hebben een aantal 'sociale verplichtingen' vandaag : twee keer gaan bloemetjes afgeven bij een huwelijk! Maar wat doen we met de pamper van Louise? Zij beslist voor ons: ze wil hem duidelijk niet aandoen! Na haar ochtendplasje is er niks meer gevolgd. Vlak voor we vertrekken komt er ook niks wanneer ze op het potje zit, dus nemen we voor alle zekerheid het potje maar mee, samen met wat reservekledij en tetradoeken. En nu maar hopen dat ze geen pipi doet in de autostoel, of erger nog: in de kerk... Maar blijkbaar kan haar blaas wel wat hebben ;-), en komen we de voormiddag droog door.
Het is duidelijk dat ze alles ophoudt; het is al rond half vijf in de namiddag wanneer we eindelijk succes hebben wanneer we haar op het potje 'dwingen'! Het gaat al iets vlotter, lees: er gaat al geen gevecht meer aan vooraf! Ook deze avond gaat ze zonder pamper slapen...
Vanmorgen echter is haar pyjama doorweekt...ze had gisterenavond nog veel gedronken, iets waar we vanaf nu op gaan moeten letten. Een ochtendplasje in het potje komt er dus niet, maar in de loop van de voormiddag boeken we een dubbel succes: eerst is er een ongelukje met een natte broek tot gevolg, en wanneer ik terug beneden kom met droge kleertjes zie ik Louise op het potje zitten. Ze komt er af als ze me ziet, maar met een boekje krijg ik haar er weer op. En eventjes later: kaka én pipi in het potje!!! Mijn kleine meid is superfier en ik ook!! In de loop van de namiddag volgt er toch nog een ongelukje wanneer we buiten aan het spelen zijn, maar na het avondeten hebben we weer succes. 't Is haar tiende stickertje dus krijgt ze een cadeautje: een nieuw voorleesboekje!
Vanavond is ze weer zonder pamper gaan slapen...wordt vervolgd!
Sinds enkele dagen zijn de potjes uit de vergeethoek geraakt. 't Is te zeggen: het potje van Louise. Bij haar merkten we dat, op momenten waarop we haar gewoonlijk een andere pamper aandoen, deze telkens nog kurkdroog was. Ook 's morgens stond ze altijd op met een droge pamper. Wanneer ze vrijdag na haar middagslaapje alweer met een droge pamper wakker wordt, besluiten we voor de lol eens haar pamper achterwege te laten. Het idee bevalt haar onmiddellijk; zeker wanneer ze met mama mee naar boven mag om een mooi onderbroekje uit te kiezen ;-) . We vragen haar geregeld of ze op het potje wil, maar krijgen altijd een negatief antwoord. Straf...het is ondertussen toch al van vóór de middag geleden dat ze nog eens pipi heeft gedaan, en ze heeft ondertussen toch al heel wat gedronken. Het kan niet anders of haar blaas staat op springen! En ja hoor, even later verschijnt er een plasje op de vloer van de living! Ella vindt het enorm intrigerend, en zegt wel duizend keer 'Zus, pipi!! Nee, nee, potje!' terwijl ze Louise wijst waar haar potje staat. Zij heeft wel makkelijk spreken met haar pamperbroekje aan! Louise zelf schrikt er even van, maar speelt bijna onmiddellijk verder met hare fisher price...'t kan haar precies niet veel schelen dat haar broek nat is!
In de loop van de dag gaat het verder aan hetzelfde stramien : we vragen of ze op het potje wil, ze weigert, enkele minuten later een natte broek, en toch gewoon voort spelen. Hm, daar hadden we niet op gerekend...we hadden eigenlijk gehoopt dat ze dat gevoel van een natte broek zo vervelend zou vinden dat ze het zou willen vermijden...niet dus.
's Avonds besluit Louise dat ze zonder pamper wil slapen. En wij hebben daar duidelijk niks tegenin te brengen...tja, veel kan er niet verkeerd gaan. Ze wordt immers al dagen aan een stuk met een droge pamper wakker.
En inderdaad: 's morgens is haar bedje nog droog, gelukkig! Maar nu haar op het potje krijgen...eerst weigert ze weer, maar omdat we nu écht zeker weten dat ze dringend moet plassen, blijven we aandringen. Uiteindelijk zet ik haar naast me op haar potje wanneer ik zelf naar het toilet ga. En ja hoor, dat werkt: even later is ze zo fier als een gieter wanneer ze het potje mag leegmaken in het toilet en een stickertje mag plakken! We hebben haar wel moeten beloven dat ze naar oma en opa mocht bellen, wat we dan ook om 07.30u al doen!
Het is zaterdag en we hebben een aantal 'sociale verplichtingen' vandaag : twee keer gaan bloemetjes afgeven bij een huwelijk! Maar wat doen we met de pamper van Louise? Zij beslist voor ons: ze wil hem duidelijk niet aandoen! Na haar ochtendplasje is er niks meer gevolgd. Vlak voor we vertrekken komt er ook niks wanneer ze op het potje zit, dus nemen we voor alle zekerheid het potje maar mee, samen met wat reservekledij en tetradoeken. En nu maar hopen dat ze geen pipi doet in de autostoel, of erger nog: in de kerk... Maar blijkbaar kan haar blaas wel wat hebben ;-), en komen we de voormiddag droog door.
Het is duidelijk dat ze alles ophoudt; het is al rond half vijf in de namiddag wanneer we eindelijk succes hebben wanneer we haar op het potje 'dwingen'! Het gaat al iets vlotter, lees: er gaat al geen gevecht meer aan vooraf! Ook deze avond gaat ze zonder pamper slapen...
Vanmorgen echter is haar pyjama doorweekt...ze had gisterenavond nog veel gedronken, iets waar we vanaf nu op gaan moeten letten. Een ochtendplasje in het potje komt er dus niet, maar in de loop van de voormiddag boeken we een dubbel succes: eerst is er een ongelukje met een natte broek tot gevolg, en wanneer ik terug beneden kom met droge kleertjes zie ik Louise op het potje zitten. Ze komt er af als ze me ziet, maar met een boekje krijg ik haar er weer op. En eventjes later: kaka én pipi in het potje!!! Mijn kleine meid is superfier en ik ook!! In de loop van de namiddag volgt er toch nog een ongelukje wanneer we buiten aan het spelen zijn, maar na het avondeten hebben we weer succes. 't Is haar tiende stickertje dus krijgt ze een cadeautje: een nieuw voorleesboekje!
Vanavond is ze weer zonder pamper gaan slapen...wordt vervolgd!
donderdag 7 augustus 2008
Haartjes knippen
Vanmorgen is het zover: Ella en Louise mogen voor het eerst naar de kapper!! Vicky, de babysit, heeft al een paar keer hun haartjes wat bijgeknipt, maar nu mogen ze dus voor het eerst écht naar de kapper.
Ik heb geprobeerd hen er wat op voor te bereiden: we zijn samen de afspraak gaan maken, zodat ze alvast eens konden kennismaken met Eefje. En we hebben hen verteld dat ze dan op een hoge stoel mogen zitten en in de spiegel mogen kijken terwijl Eef hen mooi maakt.
In het kapsalon aangekomen moeten we nog eventjes wachten. We zetten de meisjes alvast eens even in de hoge stoel. Dat vinden ze leuk...oef!
Het is eerst de beurt aan Ella. Ze mag een mooie witte schort met een dino erop aandoen! Even zie ik de paniek in haar ogen, maar wanneer Eefje vertelt dat als ze flink is, ze strakjes een koekje krijgt, vermant mijn kleine meid zich. Een paar keer begint haar lipje te trillen en lijkt het erop dat ze het op een brullen zou zetten, maar nee hoor. Eef mag zelfs met de haardroger haar haartjes in model brengen!
Daarna mag Louise in de grote stoel. Zij weigert resoluut de schort aan te doen, en is duidelijk iets minder op haar gemak. Toch houdt ook zij zich sterk (denkend aan de koek!?), en panikeert alleen als de haardroger eraan te pas komt. Maar voor ze het goed en wel beseft, is het al gedaan, en staan mijn meisjes hun geknipte haartjes te bewonderen in de spiegel, mét in hun handjes een lekkere koek! Echte madammekes... Wanneer ik hen vraag of we nog eens gaan terugkomen naar de kapper, klinkt het volmondig 'ja!' Dat belooft voor later, hè papa...haal je portefeuille maar al boven ;-)
woensdag 6 augustus 2008
3 jaar getrouwd!
Vandaag zijn mijn ventje en ik 3 jaar getrouwd! Goh, wat vliegt de tijd...drie jaar getrouwd en bijna drie kinderen!
Drie jaar geleden was het ook mooi weer, maar niet zo warm als nu. Echt regen hebben we niet gehad, alleen enkele druppeltjes tijdens de foto's en 's avonds toen het avondfeest begon. Het was een prachtige dag, waar we vandaag heel vaak aan terugdenken!
Op onze eerste huwelijksverjaardag wilden we met onze meisjes - toen amper een maand oud - iets gaan drinken in de feestzaal, die overdag open is als taverne. Helaas was ze net die dag gesloten, maar het was mooi weer dus heb ik op een deken, aan de oever van de rivier, borstvoeding gegeven aan onze twee dochters.
Op onze tweede huwelijksverjaardag waren we net verhuisd en moest ik werken. 's Avonds zijn tante Nancy en nonkel Kris komen babysitten zodat Kevin en ik gezellig in 't stad Thais konden gaan eten.
En vandaag willen we er een echt familiedagje van maken. In de voormiddag gaan we samen op zoek naar suikerbonen, en na het middagdutje trekken we erop uit. Eerst naar een taverne in Brecht, De Goeien Tijd. Maar 't is daar niet meer echt wat 't geweest is: de speeltuin stelt niet veel meer voor. We besluiten verder te rijden naar de Riddershoeve in Schoten. Daar kunnen we heerlijk onder de bomen op het terras zitten. De meiden delen een kindermenuutje (spaghetti natuurlijk!) en omdat dat zo vlotjes binnengaat krijgen ze daarna nog een kinderijsje. Enkele tafeltjes verder zit een meisje van een jaar of vijf. Ze komt even naar Ella en Louise kijken. Ze heet Zoë, en mijn pientere meiden vragen natuurlijk direct naar Theo ;-) (de boekjes van Zoë en Theo, van Catherine Metzmeyer, zijn hun lievelingsboekjes...).
Na het eten mogen ze nog eventjes op de superleuke speeltuin in het park. Wat een ontdekking! Het is de eerste speeltuin waar ze volledig alleen op een veilige manier hun gangen in kunnen gaan, zalig!! Papa en ik kijken genietend toe vanop een bankje.
's Avonds, wanneer de olijke tweeling uitgeteld in bed ligt, bekijken we samen de dvd van ons huwelijk. Wat was het toch een mooie dag...het begin van het 'serieuse' leven samen. Toen wisten we nog niet dat ik amper drie maanden later zwanger zou zijn van de tweeling...ik pink geregeld een traantje weg (zijn het de hormonen??) en besef dat ik het toch maar getroffen heb met dat ventje van mij, en dat we er nog vele, veeeeeeeeeeele jaren gaan bijdoen!
zondag 3 augustus 2008
Op bezoek in Meise
Vanmiddag worden we verwacht in Meise, in het nieuwe huis van Ariane, Koen, Louis en Margaux. Na een relatief korte dut vertrekken we. Wanneer we aankomen staat er al allerlei lekkers op de tafel: koekjes, chipjes, blokjes kaas, ... dat is nieuw voor de olijke tweeling! Eerst hebben ze er niet veel interesse in, maar wanneer ze de andere kinderen ervan zien smullen, willen ze ook wel eens een keertje proeven. Een vragende blik naar papa en mama...Natuurlijk mogen ze wat crackers en kaas proeven. Maar liefst niet te veel, natuurlijk! We proberen hen dus wat af te leiden. Ze mogen crackers uitdelen aan mama, papa en de andere aanwezigen. Dat houdt hen een tijdje bezig. Omdat ze dat zo flink gedaan hebben, mogen ze er zelf natuurlijk ook nog ééntje nemen. Een uurtje later is Ella die truc nog niet vergeten: met haar hoofdje scheef, haar liefste blik en met zeemzoet stemmetje komt ze met de kom crackers naar papa toe. Ze geeft hem er ééntje en vraagt dan met een piepstemmetje: 'Ella ook?' Tja, hoe kan je dat nu weigeren!!
De meisjes spelen flink en eten lekkere pasta met balletjes in tomatensaus....mmmmmm!!! Ze laten zien hoe flink ze alleen eten, hoewel Ella het wel leuk vindt zich te laten helpen door tante Juliette!
Nadat de kindjes gegeten hebben, is het de beurt aan de grote mensen. Ella en Louise worden echter moe...begrijpelijk: gisteren een middagdut gemist...Bovendien is 19.30u het uur waarop ze normaal bijna in hun bed liggen. Bumba kan hen maar eventjes boeien en algauw belanden ze op papa en mama's schoot. Gelukkig heb ik hun pyjama's, tutjes, knuffels en flesjes bij. Zo kunnen we hen toch nog even bezig houden tot ook wij ons dessert op hebben.
Slapen in de auto op weg naar huis zit er natuurlijk niet in...dat hadden we wel gedacht! Ze zijn zo moe als iets, maar toegeven aan hun slaap...vergeet het maar! Gelukkig zijn ze wel rustig: ze kijken wat buiten en lezen wat boekjes. Om 21.30u liggen ze eindelijk in hun bed...zo laat is het nog nooit geweest en ik voel me er een beetje schuldig over: morgen gaan ze waarschijnlijk supermoe zijn, ocharme...zo'n kleintjes moeten er toch altijd een tijdje van bekomen. Met ééntje is dat nog te doen, maar met twee vermoeide kindjes is er soms echt geen huis te houden. Daarom probeer ik zoveel mogelijk zulke situaties te vermijden en zweer ik bij een vast ritme. Ik voel duidelijk aan dat mijn meisjes daar het best mee zijn.
De volgende dag moet ik werken en achteraf hoor ik van papa dat hij er serieus 'zijne pere' mee gezien heeft, met die twee dochters van hem...'s Avonds gaan ze er dan ook goed op tijd in!
zaterdag 2 augustus 2008
Bloemetjes afgeven
Op 2 augustus trouwden Wendy, een collega van papa, en Olivier. Onze meisjes gaven maar al te graag mooie bloemetjes af na de mis! Ze hebben dat heel flink gedaan, compleet met een kusje erbij en al, en konden achteraf smullen van lekkere suikerboontjes. Hoewel het het uur was waarop ze normaal hun middagdutje doen, zijn ze ook tijdens de mis heel flink en stilletjes geweest. Mama en papa fier!!
vrijdag 1 augustus 2008
Lilse Bergen
Weer een leuke dag vandaag! Om tien uur 's ochtends al treffen we Inne (de toekomstige meter van ons boeleke) en haar gezin op de parking van de Lilse Bergen. We gaan hier een dagje zwemmen en spelen met de kids! We kiezen een plekje in de schaduw, want het is al heel warm. Zwembroekjes en zwembandjes aan en dan hup, het water in! In het begin moeten Ella en Louise nog een beetje wennen, maar al gauw laten ze zich rondzwieren door het water en durven ze zonder handje te geven stappen door het water. Zelfs Ella, die totaal geen waterrat is, beleeft dolle pret en lijkt helemaal niet meer bang!
We zitten vlak bij de speeltuin, dus als de meisjes het koud krijgen gaan we daar even opwarmen. Tussendoor spelen ze ook wat met hun meegebrachte schupjes en pondekes.
Op hun nieuwe Bumba-handdoeken eten onze meisjes maar wat graag hun boterhammetjes op. Om meteen daarna weeral te gaan zwemmen in het 'zwembad', zoals Louise de vijver noemt...;-)
We weten niet goed of we hen zouden laten slapen of niet, maar rond een uur of twee staan ze allebei maar met een dromerige blik in hun ogen in de verte te staren, dus leggen we hen in de buggy met tut en knuffel. Kevin gaat even met hen door het bos wandelen en al snel slapen ze. Niet lang, maar het geeft mama wel de kans om rustig bij te babbelen met Inne!
Rond half vijf houden we het voor bekeken. We moeten immers nog eventjes langs het 'Lekker Koeike' waar Kevin nog met enkele collega's had afgesproken. We smullen er nog een ijsje en Ella en Louise aaien de kalfjes en de konijntjes. Ondertussen zit ik te puffen en te zweten; het is snikheet en het lijkt wel of iemand mijn keel toenijpt. Op zo'n hete dag als vandaag is er toch wat weinig zuurstof in de lucht voor hoogzwangere vrouwen ;-) Dus maar huiswaarts gekeerd waar ik meteen in het zwembadje van de kinderen ga liggen en er het eerstvolgende uur niet meer uit kom! We geven de meisjes snel wat te eten, stoppen hen in bad en in bed en eten daarna met z'n tweetjes gezellig de overschot van de BBQ van gisteren op...heeeeeeerlijk rustig na dit leuke maar toch wel vermoeiend dagje!
Abonneren op:
Posts (Atom)