Gezondheidsupdate

Eindelijk woelige Paasvakantie achter de rug. Zeggen dat we er niet van genoten hebben, zou overdreven zijn, want er zaten wel leuke dagen tussen. Maar 't feit dat we op amper een week tijd drie keer bij de dokter hebben gezeten, droeg natuurlijk niet erg bij tot de vakantiepret :-(.nog eens tijd gevonden om jullie op de hoogte te brengen van de laatste ontwikkelingen op vlak van gezondheid hier ten huize Francken...

Het begint met Ella, die de laatste dag vóór de vakantie erg hangerig en moe is. Tijdens het weekend is ze soms goed, soms moe, soms héél zeurderig en soms heeft ze wat koorts. De dokter van wacht raadplegen vinden we niet nodig, dus 's maandags maar naar de huisarts. We kennen het ondertussen al: als ze zegt dat ze buikpijn heeft, mogen we er donder op zeggen dat het weer een oorontsteking is. En inderdaad, zoals we al voorspeld hadden: nóg maar eens een dubbele oorontsteking. En haar keel ziet ook wat rood. De dokter schrijf een speciale neusspoeling voor met locale antibiotica, een zelfgemaakte hoestsiroop en druppels Panotile. Een heel andere behandeling dus dan bij de kinderarts, eens benieuwd of dit goed zal helpen.

Op Paaszondag is Louise niet in haar doen. 's Maandags, wanneer we aan zee zijn, heeft ze wat koorts en ze wil niks eten (behalve een ijsje op de dijk, hihi). De volgende dag dus maar met haar naar de huisarts. Idem als Ella, alleen is het bij Louise meer op haar keel dan op haar oren geslagen. Zelfde behandeling als Ella (makkelijk, hebben we allemaal al in huis ;-)

Tegen 's woensdags is Louise voldoende hersteld. Het wordt mooi weer en we besluiten een dagje naar Planckendael te gaan. Succes!! Alleen jammer dat er nog zoveel mensen hetzelfde idee hadden: je kon er werkelijk over de koppen lopen! Toch amuseren de meisjes zich te pletter met naar de diertjes te kijken en te spelen op de vele speeltuintjes. Ook Norah kijkt haar ogen uit, rechtzittend in de buggy! De dag eindigt echter in mineur: 's avonds maakt Norah plots 39,5° koorts...in eerste instantie vraag ik me af of ze misschien een zonneslag heeft...ze heeft nochtans nooit lang in de zon gezeten en altijd een hoedje op gehad, dus dat lijkt me onwaarschijnlijk. Ik vond overdag al dat ze het warm had, maar ja, het was dan ook een warme dag... Gelukkig zakt de koorts met een perdolan suppo.

De volgende dag had ik 's middags al een afspraak bij de acupuncturist. Ik bel 's morgens of we niet vroeger kunnen komen en dat kan. Papa gaat mee, hij wil de man ook wel eens aan het werk zien. Norah had vanmorgen weer 39,5° koorts. Na een kort onderzoek stelt hij vast dat het dit keer haar keel is, en niet haar oren. Na de behandeling zegt de acupuncturist, zoals hij vorige keer ook had gezegd, weer dat haar temperatuur nog kan stijgen de komende uren, maar dat we dan best niks geven; zo kan ze de infectie 'uitzweten'. Pfff, ik heb het er toch niet mee, hoor...ze is al zo ziek, wie weet wat staat er ons de komende uren nog te wachten...

In de loop van de voormiddag neemt de koorts niet meer toe, maar ook niet af; ze blijft de hele tijd 39,5 hebben. Ik vind dat toch wat veel. En ik vind haar ook wel behoorlijk suf; drinken doet ze al helemaal niet goed. Twee uurtjes kan ik het aanzien, en dan word ik bijna zot van de twijfels. Wat doe ik mijn kind aan?? Er is mij altijd gezegd dat koorts bij een baby zo snel mogelijk de kop moet ingedrukt worden. En nu mag het niet!! Dat druist regelrecht in tegen mijn moedergevoelens!! Als ik nu een suppo geef, geef ik de acu eigenlijk geen kans. Kevin probeert me te overtuigen toch nog even te wachten. Hij stelt zijn vertrouwen in de acupunctuur, iets wat ik blijkbaar toch niet kan: die man heeft een paramedsich diploma, dat wel, maar dat maakt hem nog geen dokter...

Op den duur kan ik het echt niet meer aanzien (wie weet hoeveel pijn heeft ze...)en ik geef haar een perdolan suppo. Oef...nu gaat mijn popje zich hopelijk snel wat beter voelen. Ik besef dat ik niet in staat ben te vertrouwen op de acupuncturist. Nee, er is maar één man wiens mening ik nu wil en wiens raad ik nu broodnodig heb: mijn eigen vertrouwde huisarts. Ik ben hem en half in tranen leg ik uit dat ik zo snel mogelijk met Norah wil langskomen. Gelukkig kan het over een half uurtje. Ella nemen we ook maar mee, want die heeft weer 'buikpijn'...

Een vol uur zijn we in de spreekkamer geweest. En op dat uur zijn we heel wat wijzer geworden. Ik som even op wat we geleerd hebben:

- Ella's oortjes zijn weer rood vanbinnen, en haar keel ook
- Norah's oortjes zijn inderdaad ok, maar haar keel ziet vuurrood met witte tikkeltjes
- huisartsen schrijven minder snel antibiotica voor dan kinderartsen. Huisartsen hanteren de regel: onder de zes maanden koorts = direct AB, tussen 6m en 1 jaar = AB na drie dagen koorts, boven het jaar: AB na 5 dagen koorts. Naar het schijnt verwijten de kinderartsen de huisartsen dat ze niet snel genoeg AB voorschrijven (heb ik inderdaad al gemerkt).
- bij acupunctuur is bewezen dat het echt werkt in twee gevallen: pijnstilling en spierontspanning. De rest kan, maar daar kan mijn huisarts zich niet over uitspreken
- een kind een infectie laten 'uitzweten' is niet meer van deze tijd; gevaarlijk voor koortsstuipen, dus ik heb er echt wel goed aan gedaan toch die perdolan te geven! Koorts heeft in feite geen functie, en voor het comfort van het kind moet het onderdrukt worden.
- mijn huisarts werkt samen met een andere NKO-arts dan die waar ik onlangs met Norah ben geweest. Het zou een arts zijn die niet snel buisjes aanraadt, dus we gaan volgende week eens bij hem een second opinion vragen.
- diezelfde NKO-arts heeft die neusspoeling ontwikkelt die Ella al heeft gehad, en naar het schijnt heeft hij door die spoeling al veel kinderen buisjes kunnen besparen. Dus vanaf nu: drie keer per dag met de speciale neusspoeling spoelen bij Norah! Verder Panotile geven (mag ook bij geperforeerd oor volgens diezelfde NKO-arts)
- bij de alternatieve geneeswijzen weet je nooit echt wat er nu eigenlijk geholpen heeft: de behandeling, of is het gewoon vanzelf over gegaan. Inderdaad...

Na dit leerrijk uurtje voel ik me veel beter en veel geruster. Mijn besluit staat vast: vanaf nu nog maar één adres! De kinderarts laat ik voorlopig even links liggen, en ik zie nog wel of ik de acupunctuur verderzet of niet.

's Avonds krijgen we echter nog de schrik van ons leven wanneer Norah plots begint te bibberen, amper wakker te krijgen is en slijm overgeeft. Van slapen komt er die nacht niet veel in huis, evenmin als de volgende nachten. Haar neusje zit zodanig verstopt dat ze niet aan de borst kan drinken, ze moet constant lossen om te ademen. Op één of andere manier slaagt ze erin toch een toeschietreflex op te wekken, maar veel krijgt ze niet binnen. Dat haalt ze 's nachts in...zo'n vier keer eten per nacht is gedurende enkele nachten schering en inslag. Ze 'slaapt' tussen ons in en uit ongerustheid doe ik geen oog dicht. Overdag gaat het nogal, 't is zo'n flinke, maar ik ben stikkapot. Als ze zondag nog koorts heeft, moet ik terug naar de huisarts (hij is van wacht dit weekend).

Zaterdag begint de koorst wat te zakken naar 38,5°, en op zondag heeft ze geen koorts meer. Ongelofelijk, onze kleine meid heeft deze infectie helemaal zelf overwonnen, zonder AB!! Ik ben apetrots op haar. Wel heeft ze een loopoor, wat ik al voelde aankomen met al dat snot dat los begint te komen. De volgende dag loopt het ander oortje ook en ik laat haar toch maar eens checken. Panotile druppelen, junifen tegen de eventuele pijn en speciale neusspoeling!

's Woensdags, dus na een volledige week ziek zijn, kan ze eindelijk terug goed drinken...oef! Nu de productie terug wat opkrikken want 't is nodig, madammeke wil haar schade inhalen! De patatjes gaan nu ook heel goed en na twee dagen heel veel aanleggen krijgt ze weer genoeg van haar geliefde mamamelkje. Je ziet haar haast bijkomen! En nu maar hopen dat ze goed blijft...ze heeft precies altijd wel wat snot, en een kriebelhoestje, maar zolang het daarbij blijft ben ik content, hoor!

Ondertussen is 't school weer begonnen en de meiden zijn al met hun eerste verkoudheid thuis gekomen. Hoesten tegen de sterren op, en Ella niest veel en heeft tranende ogen (ik begin al te twijfelen of ze niet allergisch is voor iets). Laat ons hopen dat Norah gespaard blijft nu!!

Tweelingpraat

Tussen al die depri-berichten mag er eindelijk nog eens een vrolijke noot zijn, hè :

Ik ben aan het werk in de tuin. Ella en Louise hangen de poppenwas op hun eigen wasdraadje. Plots hoor ik er ééntje zeggen dat ze kaka moet doen en wanneer ik even later opkijk zijn ze alletwee verdwenen. Stilletjes sluip ik achter hen aan het huis in en luister hun gesprekje af dat ze op het toilet voeren (Ella zit op het groot toilet en Louise ernaast op een potje) :

Ella: "Louise, gij een piemel?"
Louise: "Nee, en gij?"
Ella: "Nee, maar als ik groot ben, dan ik wel een piemel."
Louise: "Neeeeee!!!! (efkes later, heel serieus:) Gij zijt een rare."

Twijfels...

Hoe gaat het nu met Norah ?

- heeft geen koorts
- drinkt wel redelijk goed maar altijd kleine beetjes
- is vrolijk als ze wakker is, speelt goed
- is wel heel snel terug moe, doet telkens korte dutjes
- pakt soms naar haar rechteroortje
- wil niet liggen op haar linkerzij om te drinken (dus moet haar naast mij leggen om haar aan de rechterkant te laten drinken)
- eigenlijk ziet ze er niet echt ziek uit, is niet zeurderig of zo
- vraagt ’s nachts meerdere keren een voeding (zucht)

En wat de antibiotica betreft: ik vond het eerst wat riskant om ermee te stoppen. De acupuncturist had nochtans gezegd dat ik het gerust kon laten, ’t zou toch niet meer nodig zijn. Inderdaad, ze lijkt niet meer zoveel last te hebben. Zowel Kevin als oma en opa raadden me aan om mijn vertrouwen nu eindelijk eens te stellen in één behandelingsmethode, en daarbij te blijven. Met acupunctuur zou ze na een stuk of 5 behandelingen van de klachten verlost moeten zijn. Zonder antibiotica. Als ze terug een acute oorontsteking krijgt, moet ik niks geven maar direct langskomen (die man is trouwens altijd bereikbaar, wat van veel dokters niet gezegd kan worden...). Hij is ook de voorzitter van de vereniging van Belgische acupuncturisten, dus hij zal wel weten waarmee hij bezig is, zeker? Dus okee, na lang piekeren volg ik mijn buikgevoel en stop met de antibiotica. Het is telkens ook zo’n gevecht om het erin te krijgen, precies of Norah weet dat het een ongezond goedje is!

Maar ’s nachts komen de twijfels weer opzetten...wat als de ontsteking nog lang niet weg is? Wat als ze daardoor complicaties krijgt (gehoorverlies of zelfs hersenvliesontsteking)? Wat als ze eigenlijk nog pijn heeft? Zou ik toch nog niet één keer de antibioticakuur uitgeven? Misschien is ze daarna voldoende hersteld?

...en dan denk ik weer: hoe meer antibiotica, hoe meer haar weerstand wordt aangetast. En het doel van de acupunctuur is juist de eigen weerstand opbouwen, dus nog meer antibiotica geven zal de behandeling misschien niet ten goede komen. En als ik zie dat ze weer meer last krijgt, kan ik misschien gewoon terug de AB opstarten...Trouwens, als ze terug zieker wordt, ga ik toch direct naar die acupuncturist...

...om vervolgens weer te denken: waarom doe ik niet gewoon zoals iedereen en laat ik gewoon buisjes steken. Die NKO-artsen zullen ook wel weten wat ze doen. Misschien is alle leed dan ineens geleden. En één keertje narcose zal wel geen kwaad kunnen...En misschien kunnen we dan eindelijk weer terug goed slapen en ons normale leven terug opnemen.

...maar ze is nog zo klein, nog geen 7 maanden!! En gezien de hoeveelheid slijm die zij aanmaakt, is de kans groot dat ze meerdere malen zal moeten laten buisjes steken. Ik zie al zo’n miserie voor me met buisjes die loskomen, niet meer goed zitten, vocht dat eruit blijft lopen, ...Bovendien zal ze met buisjes nog wel oorontstekingen blijven krijgen.

...en zo loop ik hier nu al dagen en dagen rond. Ik kan haast aan niks anders meer denken! Waar doe ik goed mee? In wie stel ik mijn vertrouwen? Of beter gezegd: in welke geneeswijze. Want er zijn er zoveel en uiteindelijk beweren ze allemaal dat ze het bij het rechte eind hebben. Waarom wordt de traditionele westerse geneeskunde hier als de enige volwaardige gezien? Is dat omdat het echt zo is, of omdat er een ganse industrie rond gebouwd is? Eigenlijk is het net zo met de godsdienst: wij nemen het christendom als enige juiste weg aan, maar in feite kan je kiezen uit wel honderden verschillende godsdiensten. Alleen doen wij dat niet omdat het christendom zo met onze cultuur verweven is. En zo zal het misschien ook wel zijn met de traditionele geneeskunde (en met de politiek, haha!).

In China is acupunctuur de voornaamste geneeswijze, en iedereen daar vindt dat de vanzelfsprekende oplossing. Terwijl hier alle ‘alternatieve’ geneeswijzen al snel door traditionele geneesheren worden afgedaan als ‘kwakzalverij’. Wat wel een feit is, is dat acupunctuur van alle ‘alternatieve’ geneeswijzen blijkbaar het vaakst resultaat geeft. Als het dan toch zo goed werkt, waarom gaan dan niet alle ouders die een baby met chronische oorontsteking hebben naar een acupuncturist? Ik veronderstel omdat het onvoldoende gekend is, of omdat het afschrikt, omdat artsen het nooit aanraden, of omdat het niet terugbetaald wordt door het ziekenfonds (toch niet door CM, wel door bv Onafhankelijk Ziekenfonds). Of...omdat het inderdaad niet werkt?

Onlangs hoorde ik bij de schoolpoort een mama met een baby van enkele weken oud zeggen dat het meisje haar hoofdje altijd naar dezelfde kant legde. En dat haar schedeltje op die plaats al wat afgeplat was. Reflux had ze ook. Ik raadde die mama aan ermee naar een osteopaat te gaan, maar dat vond ze maar niks. ‘ Het zal er wel uitgroeien’, zei ze. Terwijl een voorkeurshouding wel degelijk ernstige gevolgen kan hebben op latere leeftijd, en twee beurten osteopatie het kunnen oplossen. Ik verwijt die mama niks en ze is zonder twijfel een goeie mama, maar wat ik hiermee wil zeggen is dat als je geen weet hebt van al die mogelijke alternatieve behandelingsmethoden, je waarschijnlijk ook in al die symptomen minder problemen ziet, aangezien ‘gewone’ artsen ze gewoonlijk inderdaad omschrijven als iets ‘dat eruit groeit’. Hoewel meer en meer blijkt dat kinderen vaak met een blokkage door een moeilijke geboorte blijven zitten, die dan – als ze niet behandeld wordt – op latere leeftijd vaak ADHD, NLD, ASS of andere gedragsstoornissen tot gevolg heeft.

Maar er altijd alles over willen weten en altijd overal mogelijke oplossingen zoeken, zoals ik nu aan het doen ben, is misschien ook niet goed. Soit, we proberen nu de acupunctuur en gaan daar volledig voor (tja, dat zeg ik nu, maar als ze morgen weer vol snot blijkt te zitten, denk ik dat ik wel snel terug naar de antibiotica zal grijpen...dat is iets waar je direct resultaat mee hebt. Maar... ook altijd maar tijdelijk, zoals al vaak is gebleken). Ik hoop in ieder geval dat het snel allemaal beter gaat, want mijn kleinste meisje slorpt momenteel zoveel van mijn energie op, dat ik veel minder toekom aan de grote zussen, ocharme...

De familie Snot

...we zouden beter onze naam kunnen veranderen, want amaaaaai, 't is hier al wat geweest deze winter. Eigenlijk is er sinds eind november constant wel iemand ziek of verkouden geweest hier in huis.

Het begon met Ella en Louise die zwaar verkouden waren eind november. Norah kreeg het van hen over, maar bij haar werd het een RSV-bronchiolitis waarvoor ze zelfs in het ziekenhuis heeft gelegen. In januari kregen we allemaal de griep, mama en papa incluis. En dan begonnen de meiden naar school te gaan en was het al snot wat de klok sloeg. Hoesten, vieze gele snottebellen en vooral héél veel oorontstekingen...

Vooral Ella en Norah zijn hier blijkbaar heel gevoelig aan. Sinds januari heeft Ella op dit moment haar 5de oorontsteking. Twee keer heeft ze er al antibiotica voor moeten nemen. En Norah? Dat kan ik al niet meer tellen...zij krijgt de kans niet voldoende te recupereren en is eigenlijk al enkele maanden chronisch verkouden. Telkens gaat het een weekje of zo goed, en dan begint heel de miserie van voor af aan: verstopte neus, slechter drinken, slecht slapen, beetje koorts en dan een oorontsteking of een loopoor. Enkele malen kreeg ze al antibiotica, soms kan het met druppels locale antibiotica opgelost worden, ze kreeg ook al eens Sofrasolone voorgeschreven, iets dat normaal enkel vanaf 12 jaar gegeven wordt. Maar toen ik dat enkele dagen gegeven had, kon ze niet meer goed drinken, volgens mij was dat goedje te straf voor haar. En dat alles is dus al maanden aan de gang...

Er is een periode geweest dat ik drie keer per week met één van mijn kinderen bij de kinderarts stond, twee of drie keer moesten we al naar de kinderarts van wacht in de kliniek tijdens het weekend. Niet alleen met Ella en Norah, ook met Louise, weliswaar niet voor haar oortjes: zij had al twee keer een blaasontsteking en we moesten een foto van haar buik en een echo van haar nieren laten nemen. Haar nieren zijn gelukkig ok, maar de buikfoto wees uit dat er heel veel ontlasting in haar darmen zit die er moeilijk uit kan (kan kloppen want ze kon al een tijdje moeilijk kaka doen). We moeten nu een maand aan een stuk twee keer Forlax geven, en een ontsmettingsmiddel om een nieuwe blaasontsteking tegen te gaan. Zij klaagt geregeld van buikpijn. Het vocht achter haar trommelvliezen is (hopen we toch!) gelukkig wel fel verminderd, dankzij het vele spoelen en syroxil.

Ik denk dat we per dag in totaal meer dan een uur bezig zijn met het spoelen van neuzen, druppels in oren doen, siroopjes geven en temperatuur opnemen...en dit, zoals ik al zei, nu al maanden aan een stuk. Ik kan me niet herinneren wanneer ik de laatste keer langer dan 4 uur aan een stuk heb kunnen slapen. Ik heb het gevoel dat dag en nacht hetzelfde zijn. Ik kijk al lang niet meer uit naar een goeie nachtrust omdat ik weet dat dat toch ijdele hoop is. Ik ben het punt voorbij dat het woord 'doorslapen' nog maar in me opkomt! Elke nacht is er wel ééntje die hoest of een verstopte neus heeft, of oorpijn heeft, of pipi moet doen of honger heeft. Het wordt tijd dat het betert, want ik zit bijna door mijn reserves. Al drie weken loop ik rond met een verkoudheid: eerst was 't een keelontsteking, dan een zware sinusitis. Na de tweede week schreef mijn huisdokter me een week rust voor: iemand anders voor mijn kinderen laten zorgen, en zelf slaap inhalen. Hm, makkelijk gezegd, maar niet zo makkelijk gedaan...thuisblijven van 't werk was op dat moment helaas geen optie. Ook deze vakantie moet ik werken. Jammer, want nu Kevin ook verlof heeft is het voor mij natuurlijk dé moment om het zelf thuis wat rustiger aan te doen...

Enfin, ik was al die snottoestanden en al die antibiotica zo verschrikkelijk beu, dat ik de alternatieve weg ben ingeslagen. Ik ging met Norah naar een osteopaat die craniologie toepast: door zachte druk en bewegingen wordt er meer ruimte gecreëerd in de voorhoofdsholten zodat de druk van de slijmen afneemt en ze makkelijk kunnen afvloeien. Norah werd er alleszins heel rustig door, en ik heb de indruk dat ze daarna toch merkelijk beter kon drinken. Heb wel nog maar één sessie gedaan, de tweede moest ik afbellen.

Wat ik nog deed op aanraden van een collega-tweelingmama, is met haar naar een homeopaat gaan. Ik had daar al zoveel goeie dingen over gehoord dat ik het wou proberen. De homeopathe had het over de slechte invloed van preventieve vaccinaties en stuurde me naar huis met een soort 'zuiveringskuur' (waar ik mee moest wachten tot Norah terug perfect gezond was - nog niet dus tot hiertoe), twee soorten druppels en een voorschrift lymfedrainage via 9 beurten kine. De kine heeft zeker geholpen, en de druppels denk ik ook, want er zijn sindsdien geen poliepjes meer in haar neusje. Het was wel enkele dagen doorbijten, want de homeopathe had gezegd met alle andere medicamenten (syroxil, nessivine) te stoppen en enkel de druppels te geven. Een heel weekend ging het van kwaad naar erger, ze werd precies nog zieker en ik kon mezelf wel iets doen omdat ik per sé die homeopathie wou proberen. Maar de derde dag kwam er plots beterschap. Oef! Toen ik de volgende keer bij de kinderarts kwam en haar vertelde van de homeopathie, vond ze dat zelfs een goeie zet.

Helaas blijven de oorontstekingen zich voordoen: twee weken geleden begon haar rechteroortje te lopen. Dat duurde bijna tien dagen. Net toen het gestopt was, begon enkele dagen geleden haar linkeroortje te lopen...Toch maar een afspraak gemaakt bij de NKO-arts. Die zoog de slijmpjes uit haar beide oortjes, terwijl Norah het uitkrijste van de pijn ('Dat doet niet pijn, hoor, 't maakt alleen veel lawaai!'....ja, 't zal zijn!), stelde vast dat beide oren ferm ontstoken zijn en gaf me daarna met behulp van een reuzegrote afbeelding van de binnenkant van een oor uitleg over het voordeel van het laten plaatsen van buisjes...ik had al wel gedacht dat ze daarover zou beginnen. Wanneer ik haar vertel dat ik 6 maanden toch nog een beetje jong vind en al vaak gehoord heb dat die buisjes los kunnen komen, zegt ze dat de kans inderdaad groot is dat ze verschillende keren opnieuw moeten geplaatst worden. Stel je voor: verschillende keren per jaar onder narcose!!! Bovendien zijn buisjes slechts een lapmiddel: ze zorgen ervoor dat het vocht makkelijk weg kan, maar de oorontstekingen zelf zullen blijven komen. De buisjes zorgen er eigenlijk alleen voor dat er niet elke keer antibiotica moet genomen worden.

Die buisjes vind ik maar niks. Eerst wil ik proberen de onderliggende oorzaak op te lossen, zodat die oorontstekingen zich minder gaan voordoen. Als ze zo de zomer kan doorkomen, zien we volgende winter wel weer verder. Oma hoorde onlangs van een andere oma iets over een acupuncturist die bij baby's en kinderen werkt met lasertherapie. Na een telefoontje met die oma in kwestie, wat opzoekwerk op het internet en een telefoontje met de man zelf, besloten we het erop te wagen: het resultaat van die behandeling zou namelijk spectaculair zijn. Ik kon vandaag nog met Norah bij de acupuncturist terecht. De behandeling is kort: op enkele acupunctuurpunten, gelegen op meridianen, wordt enkele minuten geschenen met een laserpen: op haar polsen, achter haar oren, op haar neus en op haar buik. Enkel op haar duimen zijn eventjes naalden nodig, enkel even erin en eruit. Na de behandeling verzekert de Wonderdokter me dat ze er binnen dit en twaalf uur vanaf moet zijn. Haar afweersysteem gaat nu op volle toeren draaien, het kan zijn dat ze daardoor gaat zweten maar dat is goed want zo worden de afvalstoffen afgevoerd, het kan zijn dat ze wat meer koorts gaat maken maar daar kan ik best niks tegen geven, zo gaat ze het sneller 'uitzweten'. Dat maakt me toch wel wat ongerust...hoeveel koorts gaat ze maken? En wat als ze daardoor zo doodziek wordt dat ze niet meer wil drinken? De man ziet dat ik me ongerust maakt, en zegt dat ik altijd mag bellen als er iets is. Hij verzekert me nogmaals dat ze er morgen vanaf gaat zijn, en dat ik de antibiotica gerust mag stoppen omdat het toch niet meer nodig zal zijn...Enkel nog een keer of vijf behandelen wanneer ze gezond is (om haar weerstand meer op te bouwen), en als ze nog eens een acute oorontsteking heeft moet ik ook direct langskomen om haar te laten behandelen. Na enkele maanden zou het probleem van de oorontstekingen zo goed als verdwenen moeten zijn...

Ik ben benieuwd. Na de behandeling van vanmiddag heeft Norah vooral geslapen. Lang geleden dat ze nog eens meer dan twintig minuten aan een stuk heeft geslapen overdag. Verder heeft ze redelijk goed gedronken, en was ze opvallend vrolijk. Heel wat anders dan vanmorgen...zou het kunnen?? Ik hoop nog niet té hard, en wacht nog af tot morgen. Ik hou jullie op de hoogte!

Mama's mmmmmmmelkje

Ik ben er best wel een beetje trots op, want het is me gelukt: Norah heeft 6 maanden uitsluitend borstvoeding gehad!!!! Voor haar geboorte had ik nooit gedacht dit te kunnen halen, maar het is gelukt en we genieten er allebei nog steeds met volle teugen van - zij doet dat zelfs letterlijk ;-)

Ik was sowieso van plan om haar borstvoeding te geven, maar had er geen idee van hoe dat zou lopen. Ik heb de tweeling ook borstvoeding gegeven, maar dat is allesbehalve van een leien dakje gelopen in het begin (achteraf bekeken wist ik er toen gewoon te weinig over). Na een tijdje gaf ik hen afwisselend fles en borst, wat minder stressy was, waardoor ik het toch tot hun 8 maanden heb volgehouden. Bij Norah zou ik het sowieso proberen, en wel zien hoelang het zou lukken. Ik wist niet hoe de meiden zouden reageren wanneer ik Norah borstvoeding zou geven: ik had van vriendinnen al een heleboel indianenverhalen gehoord over oudste kindjes die allerlei kattekwaad beginnen uitsteken terwijl mama broer of zus borstvoeding geeft...

Na de (ongeplande) keizersnee heb ik haar van zodra ik op de kamer was aangelegd, en mevrouwtje hapte van de eerste keer goed aan en begon te zuigen! De borstvoeding kwam snel op gang, en Norah kwam enorm hard bij in het moederhuis. 'Gij hebt room, zeker?' grapten de vroedvrouwen. Norah en ik genoten er van de eerste keer van! Eén kloofje heb ik maar gehad, terwijl dit bij de grote zussen toch een hele lijdensweg was.

Ook thuis bleek de borstvoeding goed te lukken. De meisjes kwamen braaf bij mama en Norah een boekje lezen of speelden mooi verder terwijl ik Norah voedde. Ze vonden het zelfs zo intrigerend, dat ze toen Norah gedaan had met drinken soms kwamen zoeken waar ze die melk nu precies uithaalde ;-) En ze gaven ook hun poppen borstvoeding, zodat we met z'n drietjes op een rij op de zetel zaten te voeden! Het liep dus allemaal op rolletjes. Op dat moment begon ik een beetje met het idee te spelen haar zo lang mogelijk uitsluitend borstvoeding te geven.

Norah is een rustig kind. Lief, altijd tevreden. Ze huilt niet gauw, zelfs niet als ze honger heeft. 's Nachts werd ik wakker doordat ze wat in haar bedje begon te woelen en wat sneller ademde: dat was het signaal dat ze honger had! Overdag liet ze soms wel 5 uur tussen de voedingen, en ook 's nachts sliep ze al door op twee maanden. Ik gaf haar borstvoeding 'op verzoek', en zo kwam ik nog maar aan 4 voedingen per etmaal. Wat een luxe, dacht ik, zo kan het dus ook! De arts van Kind en Gezin wees me erop dat 4 voedingen per dag wel erg weinig zijn voor een baby van 3,5 maand oud...maar op dat moment kwam ze heel goed bij, sliep ze de nacht door en maakte ik me dus geen zorgen. Toen enkele weken later mijn productie plotseling drastisch verminderde en ze meerdere keren per nacht wakker werd, realiseerde ik me dat ik eigenlijk niet echt borstvoeding 'op verzoek' gaf, want ik zag niet alle hongersignalen. Ik was - waarschijnlijk zoals zovelen - in de overtuiging dat mijn kind alleen gevoed moest worden wanneer ze daar expliciet om vroeg. Dat heeft Norah eigenlijk nooit echt gedaan. Had ik goed opgelet, dan had ik bijvoorbeeld kunnen zien dat in haar slaap haar mondje kleine zuigbewegingen maakte. Op zo'n moment had ik haar eigenlijk moeten wakker maken, en aanleggen. Maar ik maak nu éénmaal niet graag slapende kindjes wakker...

Niet dat ze niet meer genoeg bijkwam, maar door haar vaker te laten drinken had ik die productiedip kunnen voorkomen. En zo ontdekte ik dat je dus niet alleen moet rekening houden met het gewicht van je baby, maar ook aan je eigen melkproductie moet denken, tenminste als je van plan bent lang zelf te voeden. Ach, enkele daagjes 9 (negen!!) keer aanleggen en het leed was geleden. En sindsdien geef ik haar een stuk of 7 voedingen per dag. Waarvan 1 's nachts. Zo'n voeding duurt soms maar enkele minuten, ongelofelijk hoe snel ze haar portie naar binnen kan werken!

Naast die zware productiedip hebben we samen nog enkele andere problemen overwonnen: ik had een paar keer een verstopt melkkanaaltje en op een bepaald moment zelfs een dubbelzijdige borstontsteking (die gelukkig met enkele ouderwetse huismiddeltjes over ging) en nog niet zo lang geleden ging Norah in 'zuigelingenstaking' : ze wilde niks meer van mijn borsten weten, draaide haar hoofd om zodra ik haar aanlegde of stopte al na enkele keren zuigen. Alles was plots veel interessanter dan eten en ik kon haar alleen nog maar voeden wanneer ze zo moe was dat ze half slapend kon drinken. Wanneer ze de zussen nog maar van ver hoorde, liet ze al los om hen te zoeken. Haar voeden op verplaatsing was totaal niet meer mogelijk, en voor de tv lukte het ook al niet meer. Frustrerend!! Gék werd ik ervan! Ze kreeg nog wel genoeg binnen want 's nachts, zonder enige afleiding, kwam ze haar schade inhalen...Ik vroeg raad aan iemand van borstvoedingsorganisatie La Leche League (had bij de productiedip ook beroep op hen gedaan) en dankzij hun tips was dit probleem na een week zo goed als opgelost. Oef!

Het was dus zeker niet altijd makkelijk en op enkele momenten was ik de wanhoop nabij en vast van plan om te stoppen. Twee keer heb ik zelfs ten einde raad een flesje kunstvoeding voor haar gemaakt (sinds die grote productiedip heb ik hier een doos Nutrilon HA klaar staan...), wat ze resoluut weigerde. Wat mij telkens weer de energie gaf om door te gaan. Er zitten allergieën in de familie, Louise heeft hardnekkige eczema, ... 6 maanden uitsluitend borstvoeding geven zou de kans op allergieën drastisch verminderen. Dat was mijn oorspronkelijke drijfveer, maar borstvoeding is zoveel meer dan dat... het is het meest natuurlijke dat je je kind kan geven. De natuur heeft het zo bedoeld en...het is zoooooooooo genieten. Zelfs in het midden van de nacht, wanneer mijn kleinste meisjes dicht tegen me aan ligt en ze, me zachtjes strelend met haar kleine handje, genietende geluidjes maakt terwijl ze drinkt. Of die blik in haar ogen wanneer ik haar overdag voedt...ze lijkt dan wel half in trance, zo geniet ze ervan! Bovendien is het erg makkelijk: ik kan haar praktisch overal voeden, zonder te moeten sleuren met flesjes en zoeken naar microgolfovens.

Kindjes die borstvoeding krijgen, zijn minder ziek zegt men over het algemeen. Dat gaat voor Norah niet op: sinds december heeft ze de éne verkoudheid na de andere. De grote zussen brengen die mee van school, en op den duur werd dit bij Norah een chronische verkoudheid. Borstvoeding is jammer genoeg geen wondermiddel...maar wie weet wat heb ik door het geven ervan kunnen voorkomen.

En zolang zij en ik ervan genieten, gaan we door...